Aboutaleb moet publiekelijk niet uitgebreid over zijn geloof praten

Een interview van de Rotterdamse burgemeester Ahmed Aboutaleb (PvdA) met het EO-radioprogramma Dit is de Dag heeft de afgelopen week veel vragen opgeroepen over het beoordelingsvermogen van Aboutaleb. Dit EO-programma probeert geïnterviewden altijd in een godsdienstig frame te vatten, en Aboutaleb is blind in die val getrapt. Nog los van de controversiële uitspraken die hij doet over het salafisme of de jihad, had Aboutaleb moeten weten dat het voor een vertegenwoordiger van het openbaar bestuur niet past om uitgebreid over zijn persoonlijk geloof te praten. Arabist en islamoloog Maarten Zeegers verwoordt dat in een opiniestuk in NRC: ‘Aboutaleb geeft in het interview aan dat hij het liever niet heeft over zijn religieuze achtergrond in het openbaar, omdat hij niet wil dat mensen hem als burgemeester daarop beoordelen. Dat valt te prijzen. Het zou mooi zijn als hij dat dan in het vervolg ook in de praktijk brengt’.

Aboutalebs opstelling staat in schril contrast met die van de in 2017 overleden Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan. Die laatste had intellectuele diepgang en politieke intuïtie die aan de praktijk getoetst was en hem een feilloze omgang gaf om te weten hoever hij kon gaan. Dat mist Aboutaleb. Zijn kompas staat niet scherp afgesteld. Dat leidt tot verwarring en onhandige uitspraken die de peilers van de rechtsstaat en de sociale cohesie eerder verstoren dan versterken. Ook een voorbeeldige leerling van de praktijk van alledag schiet op een gegeven moment tekort als hij zich op onbekend terrein begeeft en eigen kwaliteiten overschat.

Niet alleen over de islam, de islam en de jihad, maar ook over de hoofddoek bij de politie doet Aboutaleb domme, onbegrijpelijke en contra-productieve uitspraken. Dit is de Dag vat dat samen: ‘Volgens Aboutaleb moeten voorstanders van zaken als de hoofddoek bij de politie eerst draagvlak creëren’. Nee, hiermee biedt Aboutaleb een dwaalweg aan die ‘voorstanders’ valse hoop en op termijn teleurstelling geeft. De hoofddoek bij een politie-uniform wordt in Nederland om principiële redenen afgewezen, dat heeft totaal niets te maken met het creëren van draagvlak. De burgemeester die wil schipperen tussen meerderheid en minderheden bereikt het omgekeerde van wat hij beoogt. Hij bevordert de verbrokkeling. Behalve over zijn geloof kan hij voortaan maar beter niet meer over politiek-filosofische zaken praten die losstaan van zijn praktische werk.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Aboutaleb: Ik ben een salafist’ voor Dit is de Dag van de EO op NPO1, 25 december 2017.

Wilders presenteert nepnieuws over Pechtold en isoleert zich verder. Maar eist tegelijk samenwerking. Wordt hij neppremier?

 

De EU staat onder aan alle kanten onder druk en Nederlandse politieke partijen verliezen zich in futiliteiten. Het CDA houdt zich bezig met het verzet tegen de verplichte weidegang van koeien of de beperking van het aantal dancefestivals. Dat tekent de prioriteiten van de Nederlandse partijpolitiek. Niet het klimaat, de effecten van globalisering, het op orde brengen van defensie, het overbruggen van de kloof tussen burger of politiek, het terugdringen van de belastingontwijking door grote bedrijven of de sociaal-economische verschillen is waar het om gaat, maar symboolpolitiek. Toegegeven, kleine en grote onderwerpen kunnen samengaan, maar dan dient er wel ernst gemaakt te worden van de grote onderwerpen. En dat ontbreekt er in Nederland aan.

Nu is er weer een tweet van Geert Wilders, zoals de NOS die in een bericht presenteert. Als onderdeel van de campagne voor de kamerverkiezingen van 15 maart. Dit overduidelijk gefotoshopte tafereel van Alexander Pechtold (D66) in een demonstratie van Britse islamisten in 2009 presenteert Wilders als echt, terwijl hij kan weten dat het een nepfoto is. Wilders strooit dus welbewust met alternatieve feiten. Wilders staat symbool voor de onbenulligheid van de Nederlandse partijpolitiek die niet aankoerst op oplossingen, maar op afleidingen. In plaats van met elkaar rond de tafel te gaan zitten om de problemen op te lossen komt Wilders met nepnieuws met als enig doel electoraal gewin en het tegen elkaar opzetten van burgers en partijen.

Geert Wilders is diep gevallen. Hij meent wellicht dat hij even onkwetsbaar is als president Trump die met nepnieuws en alternatieve feiten chaos probeert te creëren om zo onder de radar door zijn agenda door te voeren. Maar Wilders mist zowel de machtspositie als de dubbele bodem die Trump doorgaans in zijn berichten legt. Bij Wilders is het meer ‘van dik hout’ en grof. Wilders is Wilders. Met als enige referentie zijn goede positie in de peilingen verkettert hij de middenpartijen en de politici daarvan omdat ze niet met hem samen willen werken. Hij eist tegelijk dat ze hem accepteren. Met het oog uitsluitend gericht op electoraal succes verbrandt Wilders alle schepen achter zich en is daarna verbolgen als hij nergens meer aan boord kan.

Foto: Tweet van Geert Wilders in artikel ‘Pechtold vindt nepfoto die Wilders stuurde onacceptabel’ van NOS, 6 februari 2017. (Omdat ik geblokkeerd ben door Wilders op Twitter kan ik geen rechtstreekse schermafbeelding maken).

Ruud Koopmans: Westen moet zich weerbaarder opstellen tegenover intolerante islam. Kansen voor de sociaal-democratie?

‘Als zoiets in naam van jouw religie gebeurt, heb je de verantwoordelijkheid om te handelen. Maar ook nu wordt weer gezegd dat dit niets met de islam te maken heeft’. Aldus de in Duitsland werkzame Nederlandse hoogleraar sociologie en migratie-onderzoek Ruud Koopmans in een interview met Wierd Duk in het AD naar aanleiding van de recente aanslag op een kerstmarkt in Berlijn in naam van de islam.

Het stoort Koopmans dat moslims, linkse media, linkse wetenschappers en politici zeggen dat zo’n aanslag niets met de islam te maken heeft. Dat kan uitgebreid worden met christelijke opiniemakers. Zo framede Trouw in 2015 in een kop in een indirect witwassen van het christendom dat de verwoesting van Palmyra niets met religie te maken had. President Obama en toenmalig premier Cameron meenden in 2014 zelfs te moeten zeggen dat ISIS niet met de islam te maken had, terwijl ze dat als niet-moslims helemaal niet te bepalen hadden. Het is menselijk om verdiensten te claimen en geen verantwoordelijkheid te nemen voor negatieve ontwikkelingen. Maar het wordt een politieke chaos als allerlei belanghebbenden vanwege de eigen politieke agenda de islam voor hun eigen karretje spannen. Dat ontneemt het zicht op de werkelijkheid en blokkeert een open debat over de islam. Het ontkennen van de kwalijke kanten van de islam is een politieke ramp.

Koopmans voelt zich een roepende in de woestijn. Hij neemt zowel afstand van de rechts-populisten van de PVV en AfD waar hij niets mee te maken wil hebben, als van de intolerante islam die naar zijn schatting zo’n 500 miljoen moslims omvat waarvan er 50 miljoen geweld zouden accepteren om de islam te verdedigen, als van de linkse kosmopolieten die hun kop in het zand steken en zich neerbuigend gedragen tegenover de critici van de multiculturele samenleving die al te makkelijk als achterlijk en racistisch worden benoemd.

Koopmans zegt zich een ouderwetse sociaal-democraat te voelen, maar geeft aan dat het lastig is om je met het onderwerp van integratie en islam politiek in het midden op te houden. Des te meer omdat het gezag van de sociaal-democratie is weggevaagd. Tussen ‘gewone’ religiekritiek op de islam en de islamofobie van rechts-populisten in. Koopmans gaat uit van een rechtsstatelijke opstelling en vraagt om wat gezond verstand: ‘We moeten veel duidelijker definiëren wat de kern van de rechtsstaat is. Nu is het enorm moeilijk om migranten, die zonder papieren of met valse identiteitsbewijzen zijn binnengekomen, uit te zetten. (..) Dit soort verwrongen gedrag ondermijnt juist de rechtsstaat. Het is een gevolg van verkeerde politieke beslissingen als hier zoveel kwaadwillenden kunnen rondlopen, die niet uitgezet kunnen worden. Dat zijn misstanden die doden kunnen kosten. Het is ook niet rechtsstatelijk om iedereen maar binnen te laten en daarmee gewetenloze mensensmokkelaars in de kaart te spelen. Hoe kan dat een ‘Europese waarde’ zijn?‘

Koopmans sluit aan bij sociaal-democratische denkers als Paul Scheffer die voorstander zijn van de EU, en het als noodzaak zien dat de buitengrenzen goed bewaakt worden en staten weer controle over het eigen territorium krijgen. Zie hier zijn artikel ‘Groot Europa is zwak Europa’. Niet de derde, maar de vierde weg. Tussen de 1) intolerante islam, 2) multiculturele denkers en goedwillende  kosmopolieten die vanuit hun eigen reservaat neerkijken op burgers die zich uit arren moede wenden tot het tegengeluid van rechts-populisten en 3) rechts-populisten die de EU en de democratie willen breken en de islam daarvoor als middel gebruiken.

Koopmans meent dat de westerse democratieën zich veel weerbaarder dan nu op moeten stellen om de eigen waarden overeind te houden. Feitelijk biedt deze klare rechtsstatelijke lijn de sociaal-democratie enorme kansen tussen het elitaire kosmopolitisme (GroenLinks, D66), het rechts-populisme (PVV, VNL, GeenPeil, FvD) en het goedpraten van de kwalijke kanten van de islam en religie in het algemeen in (DENK, CDA). PvdA-leider Lodewijk Asscher kan zo met gematigd nationalisme en anti-globalisme nieuwe kansen creëren voor zijn partij als hij bovengenoemde uitgangspunten duidelijk en overtuigend verwoordt. Luistert hij naar Koopmans?

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ”Het Westen moet zich veel weerbaarder opstellen’’ in het AD, 4 januari 2017.

Masterplan voor de salafistische dawa in Nederland gevraagd: isolatie tussen repressie en tolerantie

Enkele burgemeesters en de Tweede Kamer denken verschillend over de gewenste relatie met salafistische groeperingen. Het is een orthodoxe stroming binnen de soennitische islam die extreem fundamentalistisch en islamitisch is. De Tweede Kamer heeft het kabinet in november 2015 in een motie gevraagd te onderzoeken of salafistische organisaties kunnen worden verboden. Het geschil spitst zich toe op de burgemeester Jozias van Aartsen van Den Haag die wijst op de vrijheid van godsdienst en gemeentelijke diensten met salafistische organisaties laat samenwerken en zelfs subsidie geeft voor taallessen. NRC zette zijn mening uiteen in een artikel. Mede daarop reageert het sociaal-democratische kamerlid Ahmed Marcouch die Van Aartsen naïviteit verwijt en volgens een artikel in het AD net als andere kamerleden het liefst het salafisme in Nederland wil verbieden. Marcouch wijst ook op het ronselen van jihadisten door salafisten voor de jihad in Syrië.

In het rapport ‘Radicale dawa in verandering; de opkomst van een islamitisch neoradicalisme in Nederland’ vatte de AIVD in 2007 samen wat het onder de radicale dawa verstond, namelijk ‘de verspreiding van radicaal, onverdraagzaam politiek- religieus gedachtegoed’. De aanbiedingsbrief omschreef de salafistische dawa beweging: ‘Het radicale karakter is gelegen in het feit dat zij de samenleving diep ingrijpend wil hervormen naar ultraorthodox model, waarmee zij zich duidelijk onderscheidt van meer traditioneel georiënteerde ultraorthodoxe stromingen. Participatie in de omringende niet- islamitische samenleving wordt afgewezen en verregaande vormen van onverdraagzaam isolationisme tegen andersdenkende moslims en niet-moslims worden gepropageerd. Ook roept de salafistische dawa beweging op tot antidemocratisch handelen, evenwel zonder daarbij het gebruik van geweld te verheerlijken, ertoe op te roepen of het te ondersteunen.’

De salafistische dawa is een stroming die de Nederlandse democratie verwerpt en zich verzet tegen de verworvenheden van de rechtsstaat zoals de vrijheid van godsdienst of gelijke rechten en zich beroept op de vrijheid van godsdienst om dat te mogen zeggen. Wat moet de overheid met een organisatie waarvan het weet dat die erop gericht is de democratie om zeep te willen helpen? Wie heeft gelijk, Marcouch of Van Aartsen?

Verschil tussen de meerderheid van de Kamer en Van Aartsen (plus D66 en SP in de Kamer) valt te herleiden tot het soort democratie dat betrokkenen voor ogen staat, respectievelijk een substantieve (preventie door repressie) of procedurele (tolerante) democratie. Ook omschreven als het verschil tussen een Duitse en een Amerikaanse democratie. (zie p. 1). Stefan Rummens en Koen Abts komen in hun artikel ‘Politiek extremisme en de weerbaarheid van de democratie’ (2008) tot een derde aanpak omdat ze de procedurele en substantieve aanpak problematisch vinden. Anders gezegd, hoe kan een democratie zich wapenen niet te inschikkelijk te zijn jegens vijanden die de democratie op willen blazen zonder met een te militante aanpak de eigen principes met voeten te treden? Wat is de beste strategie om extremisten te ontmantelen en mogelijk te vervangen?

Rummens en Abts besluiten hun artikel met een aanbeveling voor de Vlaamse situatie die vertaald kan worden naar een aanbeveling voor de Nederlandse overheid met betrekking tot de salafistische dawa: ‘de combinatie van enerzijds een stringent cordon sanitaire en anderzijds een geloofwaardige, alternatieve oppositievoering (..) uiteindelijk electorale schade kan aanrichten bij het extremistische Vlaams Belang. Uiteindelijk zou principiële non-coöperatie niet alleen legitiem, maar ook wel eens effectief kunnen blijken te zijn.‘

Conclusie is dat er iets aan de hand is met de salafistische dawa dat ingrijpen door overheden rechtvaardigt. Van Aartsen wijst op de vrijheid van godsdienst die mensen niet beoordeelt op gedachten of ideeën: ‘Dat is de hoeksteen van de rechtsstaat waar onze democratie op is gebaseerd. Ik vraag mij af of de Tweede Kamer zelf nog wel gelooft in de beginselen van de rechtsstaat.’ Maar hij heeft het mis de salafistische dawa uitsluitend als godsdienst te zien en de politieke component buiten beschouwing te laten. Vooralsnog kijkt de kamermeerderheid naar wat van het salafistische gedachtengoed en activisme niet binnen een godsdienst past en Van Aartsen kijkt naar wat wel binnen een godsdienst past. Ze gaan hierbij allebei de fout in.

Er dient een masterplan te komen dat geldt voor alle overheden dat eruit bestaat dat de salafistische dawa in Nederland wordt geïsoleerd en facilitair wordt geblokkeerd, bijvoorbeeld bij de toekenning van vergunningen voor ‘brede’ moskeeën. Van Aartsen en andere burgemeesters zoals Rob van Gijzel dienen onmiddellijk de samenwerking met salafistische organisaties te staken en de subsidie te stoppen met als doel dat er een cordon sanitaire om de salafistische dawa wordt gelegd en dat de instroom van oliegelden uit het Midden-Oosten voor de bouw van moskeeën in kaart wordt gebracht. De overheid moet niet zover gaan door actief aan de slag te gaan met het idee van compenserende neutraliteit -dat tijdens het burgemeesterschap van Job Cohen door Ahmed Marcouch werd gesteund- maar dient de gematigde stromingen van de islam wel passief te steunen. Het onderzoek door het OM waar de motie Marcouch/Tellegen om vraagt dient een onderscheid te maken tussen de politieke en de religieuze componenten van de salafistische dawa in Nederland.

Foto: Caïro 1856. Zicht op de citadel. Fotograaf Francis Frith (1822 -1898).

België maakt het zichzelf onmogelijk te blijven voortbestaan. De kwestie Montasser AlDe’emeh

Een verslag op Facebook-nieuwswebsite ‘Tussen Vrijheid en Geluk‘ uit Brussel van de terroristenbestrijder Montasser AlDe’emeh die gisteren door zich racistisch, bot en verre van correct gedragende agenten als terrorist beschouwd werd. Maar niet hij maar de agenten dienen met hun gedrag de terroristische zaak.

Belgische veiligheidsdiensten en politieke leiders hebben blijkbaar geen benul of opdracht hoe het terrorisme aangepakt moet worden. De actie zoals AlDe’emeh die beschrijft pas niet alleen niet in een rechtsstaat in het hart van West-Europa, maar geeft ook aan dat België haar zaakjes niet op orde heeft en niet op orde krijgt.

Het als een mislukte staat ogende België dat de urgentie mist om te veranderen en niet krachtig geleid wordt is voor zichzelf en andere landen een veiligheidsprobleem geworden. Het is onverantwoord het nog langer te laten voortbestaan. Het land dan maar opdelen tussen Nederland, Frankrijk, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk? Of weet België alsnog te hervormen? Maar dan snel, krachtig en zonder communitaire spelletjes.

Foto 1: Schermafbeelding van verslag op ‘Tussen Vrijheid en Geluk’ door Montasser AlDe’emeh van zijn bejegening door Brusselse agenten op 1 december 2015 en eigen reactie.

Foto 2: Cover van ‘De Jihadkarvaan’ van Montasser AlDe’emeh en Pieter Stockmans. Uitgeverij Lannoo.

In de nasleep van ‘Parijs’ wordt België neergezet als mislukte staat

Update 22 maart 2016: Vier maanden na de aanslagen in Parijs die vanuit het Brusselse Molenbeek werden voorbereid en het daarna maandenlang onderduiken van hoofdverdachte Salah Abdeslam in die wijk heeft de Belgische politie vanochtend opnieuw geen nieuwe aanslagen kunnen voorkomen. Dat gebrek aan een doelmatige aanpak van Belgische politie en politiek is verontrustend. Het baart zorgen. Ook vanwege de Europese instellingen die in Brussel gevestigd zijn en de politieke leiders die er herhaaldelijk vergaderen. Onvermijdelijk nadert het moment dat de Belgische federale politiek door andere landen onder curatele wordt gesteld. België begint wat de veiligheidspolitiek betreft steeds meer trekken van een mislukte staat te vertonen. Die situatie kunnen de andere EU-lidstaten niet laten voortbestaan. Wanneer grijpen ze in? 

Een neveneffect van de aanslagen in Parijs is de aandacht voor Molenbeek. En voor de Belgische staat dat in een artikel van Tim King voor Politico.eu een mislukte staat worden genoemd. A failed state. Dat soort meningsvorming die duidelijk uitgesproken wordt bepaalt steeds meer de beeldvorming over België. Iedereen kan de basale feiten weten over de ‘architectuur’ van de Belgische veiligheidsstructuur. Brussel kent om ‘communitaire’ en partijpolitieke redenen 19 burgemeesters en 6 politiedistricten. Dat bevordert de eenheid en samenwerking niet. Belgische veiligheidsdiensten zijn onderbemenst en slecht georganiseerd en vormen een gevaar voor andere Europese landen. In dat vacuüm kunnen moslim-extremisten zich verschuilen.

Wat Nederlanders allang wisten en waarop sommige Belgen pochen namelijk dat hun land een mislukte staat is die met elastiekjes en touwtjes bij elkaar wordt gehouden door de Rode Duivels, het koningshuis, de eet- en stripcultuur, drie landstalen, vier landsdelen, ontelbare bestuurslagen en commissie, een gemoedelijk savoir vivre en een onbestemd belgicisme met brede marges voor iedereen keert zich nu tegen België. Omdat het niet meer bij de nieuwe tijd van ernst en handelen past, en een gevaar voor andere landen oplevert. Des te schrijnender omdat Brussel de zetel is van de EU die ook steeds meer als mislukt project wordt voorgesteld. Weliswaar blijft marcheren, maar evenals België toch achter de feiten aanloopt. Gaan Europese leiders er stevig bij de Belgische federale regering op aandringen dat ze hun veiligheidsstructuur moeten hervormen en veel serieuzer dan nu moeten opvatten? Het lijkt onvermijdelijk. Voor België is het speelkwartier voorgoed voorbij.

Trouw: verwoesten oudheden Palmyra heeft niets te maken met religie

Is het logisch dat een krant met een groot protestants verleden als Trouw zich distantieert van religieuze uitingen die schade aanrichten? Het laat zich dit buitenkansje niet ontnemen. Het is menselijk om verdiensten te claimen en geen verantwoordelijkheid te nemen voor negatieve ontwikkelingen. Het gaat om Islamitische Staat IS die zich op de islam baseert en in Syrië archeologische kunstschatten vernielt. Of verpatst.

In een artikel laat Trouw archeoloog en aasistent-hoogleraar in Leiden dr. Olivier Nieuwenhuijse aan het woord. Hij zegt: ‘Oudheden worden gestolen en verpatst op de zwarte markt. Het is een belangrijke bron van inkomsten voor de terreurbeweging. Met religie heeft dat niets te maken.’ Assistent-hoogleraar Olivier Nieuwenhuijse meent dus dat het vernielen van oudheden door IS niets met religie te maken heeft. Trouw maakt daar in de kop van dat het verwoesten van Palmyra door IS niets met religie te maken heeft.

Trouw geeft hoop door deze kop die de rol van religie ontkent. Mogelijk de start van verdere emancipatie van het geloof. In de toekomst kunnen we in Trouw de volgende koppen verwachten: ‘Uitspraken paus hebben niets te maken met religie’, ‘Onderzoek toont: Jezus Christus neemt afstand van religie’ of ‘Religie heeft niets te maken met religie’. Waarmee de emancipatie van geloof en gelovigen voltooid is en religie bijgeschreven kan worden als iets dat voorgoed voorbij is. Inclusief de traditie van kranten met een protestant verleden.

Foto: Schermafbeelding van kop artikel ‘Palmyra verwoesten heeft niets te maken met religie’ in Trouw, 31 augustus 2015.

Geert Wilders past in vijandbeeld van mannentijdschrift DABIQ

Het gonst in Nederlandse media: Geert Wilders staat prominent afgebeeld in de 9de aflevering van DABIQ. In zekere zin de voortzetting van Inspire (met de befaamde ‘dodenlijst’). Nationale trots als een Nederlander weer eens prominent het buitenlandse nieuws haalt. Wat de reden ervoor ook is. Een land dat niet genoemd wordt bestaat niet. DABIQ is het online magazine van IS dat dient voor propaganda en werving. Onderschrift bij Wilders foto luidt ‘een kruisvaarder die de profeet bespot’ (A crusader who mocked the Prophet).

DABIQ is een mannentijdschrift. Voor, door en met mannen. Gezellig onder elkaar voor de jihad. Op tientallen foto’s is geen enkele vrouw te zien, op wat meisjes in de marge na. Dat is geen toeval, maar een bewuste keuze van de eindredactie. Sommige mannen dragen overigens jurkachtige kleding, maar dat kan vrouwen toch niet vervangen. Dus Geert Wilders was zeker niet afgebeeld als hij een vrouw was geweest. DABIQ moet het hebben van vijandbeelden, en Wilders ook. In DABIQ vinden ze elkaar. Haantjes zonder kippen, die gozers.

Foto: Schermafbeelding uit DABIQ #9 met foto van Geert Wilders (met twee vrouwen half achter zijn schouder).

Issa: Misdaden ISIS zijn gebaseerd op islamitische bronnen

De afgelopen maanden kwam ik hier, op Facebook of LinkedIn met ‘weldenkende’ Nederlanders in conflict. Vermakelijk en tragisch tegelijk. Zo’n kans laat ik me niet graag ontgaan. Steen des aanstoots was dat ik ISIS de botte bijl van de islam noemde. Deze ‘weldenkenden‘ ontkenden dat ISIS iets met de islam te maken had.

Van de weeromstuit plaatsten sommigen me in het kamp van de PVV of vonden dat ik me liet framen door ISIS en moslims onrecht deed. Maar naar mijn idee waren het juist deze ‘weldenkenden’ die zich lieten foppen. Zij ontkenden de feiten en keken door hun bril van goedgelovigheid, wensdenken en onbewuste betutteling van moslims. ISIS opereert in een islamistische omgeving, met islamitische deelnemers, met een beroep op de islam, met ondersteuning van de religieuze autoriteit en met gebruikmaking van een islamitisch idioom.

De Egyptische talkhost Ibrahim Issa legt uit dat ISIS zich baseert op islamitische bronnen en dat de geestelijken van de Al-Azhar universiteit die als religieuze autoriteit leidend is in de soennitische wereld dat niet betwisten. Nu onder de directe invloed van president Sisi. ISIS is door Al-Azhar niet buiten de orde geplaatst, in de ban gedaan of niet-islamitisch verklaard. De geestelijken durven dat volgens Issa niet te doen. ISIS is volgens Issa een vicieuze cirkel van barbarij gewikkeld in religie. Het is aannemelijk dat Ibrahim Issa de visie van het zittende bewind verwoord om de conservatieve Al-Azhar universiteit in beweging te zetten.

De botte bijl van de islam: moslims vernietigen kunst in Nineve

Jihadisten van ISIS vernielen kunstschatten in een museum in Nineve bij het Irakse Mosoel. Ooit de grootste stad ter wereld. Rond 700 voor Christus was Nineve op zijn machtigst. Deze moslims lijken er volop plezier aan te beleven. ISIS is zo dol op onthoofdingen dat het dat bij gebrek aan mensen nu ook op standbeelden toepast. Straks gaan ze bij gebrek aan hoofden elkaar nog te lijf. Is het schandalig wat ze doen? Het antwoord is een kwestie van perspectief. Voor wie niets goeds verwacht van de islam bevestigen ze het beeld van een intolerante, onwetende en in zichzelf gesloten gemeenschap. Het zijn in elk geval geen cultuurliefhebbers.

Mogelijk zullen deze islamisten dat zelf anders zien. Ze plaatsen zich -waarschijnlijk onbewust- in de traditie van de beeldenstormers. Zoals die de kerken in 1566 trof toen de protestanten met hun hamers rondtrokken. Religies denken door hun hooghartig karakter en hun beroep op het hogere het altijd beter te weten. Daar is geen kruid tegen gewassen. Alleen jammer dat religies het plezier van anderen zo steeds weer vergallen.