Zes aanklachten tegen Tariq Ramadan wegens grensoverschrijdend seksueel gedrag leiden nog niet tot afronding van zijn rechtszaak

De zaak van seksueel geweld tegen vrouwen waar de Zwitsers-Egyptische islamoloog en cultfiguur Tariq Ramadan zich schuldig aan zou hebben gemaakt is in Nederland naar de achtergrond verdwenen. In 2007 genoot Ramadan in Nederland een zeker bekendheid toen hij in Rotterdam aan de slag ging als hoogleraar en ‘bruggenbouwer’ in dienst van de gemeente. Vanaf het begin was hij een controversiële figuur met voor- en tegenstanders. Hij werd in 2009 de laan uitgestuurd. Maar in Frankrijk en Zwitserland haalt hij nog steeds de voorpagina’s. Aangejaagd door het MeToo-debat dat sinds oktober 2017 aan kracht gewonnen heeft.

Ramadan werd in februari 2018 in detentie genomen na de aanklacht twee vrouwen verkracht te hebben. De ene is de feministe Henda Ayari (zie hier) die in oktober 2017 Ramadan aanklaagde, de ander noemt zich ‘Christelle’. Ramadan ontkent verkrachting, maar geeft via zijn advocaat toe seksueel contact met de twee vrouwen te hebben gehad. Maar dat zou volgens Ramadan met hun instemming (‘relation consentie’) zijn gebeurd. In november 2018 werd Ramadan onder voorwaarden vrijgelaten wegens zijn slechte gezondheid (multiple sclerose), maar hij mag van de autoriteiten Frankrijk niet verlaten, moet zich wekelijks melden en zijn paspoort is ingenomen. Hij heeft een boeten van 300.000 euro betaald. Inmiddels zijn er door zes vrouwen aanklachten wegens seksueel geweld of verkrachting tegen Ramadan ingediend.

De affaire Ramadan is omgeven door complottheorieën die veel ruis geven. De Israëlische inlichtingendienst Mossad zou er een rol in hebben gespeeld. Vele islamitische aanhangers van Ramadan kunnen het blijkbaar niet verteren dat hun boegbeeld van zijn voetstuk is gestoten. Zij nemen het nog steeds voor hem op en verspreiden geruchten over een joods complot. De Franse president Emmanuel Macron zou het brein zijn om alle opposanten in het gevang te gooien, zoals onderstaande still van een YouTube-video aangeeft. De eerste aanklager Henda Ayari die haar hoofddoek afdeed en zich afwendde van het salafisme neemt stelling tegen het islamisme dat ze met het nazisme gelijkstelt, wat haar weer bedreigingen uit islamistische hoek oplevert.

De waarheid over Tariq Ramadan is alledaagser, simpeler en minder vergezocht. Hij gedroeg zich als rokkenjager met vele romantische affaires en heeft in bepaalde gevallen beestachtig, grensoverschrijdend gedrag jegens vrouwen vertoond waarvoor hij jaren later de rekening gepresenteerd krijgt. Aangejaagd door het omgeslagen denken over grensoverschrijdend gedrag dat niet langer getolereerd wordt heeft hem dat in de verdediging gedrongen. Kritiek waarom hij de aanklacht aanvankelijk niet thuis mocht afwachten lijkt terecht. Hij staat niet alleen als ontmaskerde heteroman. Honderden machtige mannen als Harvey Weinstein, Charlie Rose, Mark Halperin, Kevin Spacey, Louis C.K., Al Franken, James Levine, Daniele Gatti, Jappe Claes of Job Gosschalk hebben hun positie verloren wegens grensoverschrijdend seksueel gedrag. Het is te hopen dat Tariq Ramadan tot zelfinzicht komt, de vrouwen zijn verontschuldigingen aanbiedt en zich terugtrekt uit het publieke leven. Anders moeten de aanklachten tegen hem in een rechtszaak in Frankrijk behandeld worden. Het is de hoogste tijd om nu eindelijk eens een streep onder de onzalige kwestie Tariq Ramadan te zetten.

Foto: Still uit YouTube-video ‘ACTE 36 GILETS JAUNES TARIQ RAMADAN PIEGE PAR MACRON ? HENDA AYARI MENT MEDIAPART’ op kanaal Le Croissant de lumière.

Charlie Hebdo en Mediapart botsen over Tariq Ramadan. Over religiekritiek, islamofobie en linkse journalistiek

Het debat tussen Charlie Hebdo en Mediapart is wereldnieuws in Frankrijk, maar haalt nauwelijks het internationale nieuws. Binnen  de Franse grenzen bemoeit iedereen zich ermee. Mario Stasi, voorzitter van de anti-racisme organisatie Licra heeft zelfs premier Emmanuel Macron gevraagd zich erover uit te spreken. Ex-premier Manuel Valls heeft dat al gedaan. Als lachende derde geeft de rechtse Eric Zemmour commentaar.

Waar gaat het over? Het is de nasleep, of liever gezegd een nieuw zijpad in de al een maand lopende affaire Tariq Ramadan. Hij wordt door meerdere vrouwen beschuldigd van seksuele intimidatie of verkrachting. Het satirische weekblad Charlie Hebdo -waarvan in januari 2015 een deel van de redactie werd vermoord door moslimterroristen- nam stelling tegen deze moslimprediker, islamoloog en kleinzoon van de oprichter van de Moslimbroederschap. Met een scherpe karikatuur op pagina 1, de cover. Daarop nam Edwy Plenel van de linkse nieuwswebsite Mediapart het voor Ramadan op. Of liever gezegd tegen Charlie Hebdo. Maar hij ging verder en beschuldigde Charlie Hebdo ervan deel te nemen aan de oorlog tegen de moslims. En Plenel zei ook dat het islamisme een feit is en geaccepteerd moet worden. Hoofdredacteur van Charlie Hebdo Riss reageerde op zijn beurt op Plenels aantijging die hij ontkende en voegde eraan toe dat Mediapart Charlie Hebdo voor de tweede keer vermoordt. De uitspraak van Plenel zou een oproep tot moord zijn (‘un appel au meurtre’).

Daar antwoordde Plenel weer op dat Charlie Hebdo deel is van een bredere campagne, de weg kwijt is en een rechtse identiteit aanneemt. Die campagne zou gegrond zijn in een obsessie die zich vertaalt in de oorlog tegen moslims en de demonisering van alles wat met de islam en moslims te maken heeft. ‘The front page of Charlie Hebdo is part of a general campaign of war against the Muslims’ zo vat Charlie Hebdo Plenels beschuldiging in een Engelstalige toelichting van Riss samen. In de media voelden vertegenwoordigers van Charlie Hebdo zich genoodzaakt uit te leggen dat ze uitsluitend tegen het moslim-extremisme zijn.

In deze kwestie lijken de uitersten elkaar te ontmoeten en twee linkse media elkaar genadeloos aan te pakken. Het is Charlie Hebdo dat een middenpositie inneemt. Tussen radicaal-rechts en radicaal-links, zoals dat door Mediapart wordt vertegenwoordigd. Tekenend hiervoor is dat de rechtse socialistische oud-premier Manuel Valls en Mario Stasi van Licra het voor Charlie Hebdo opnemen en de aantijging van Planel over de islamofobie van Charlie Hebdo als onaanvaardbaar zien. Het is enigszins begrijpelijk waarom Mediapart het opneemt tegen ‘concurrent’ Charlie Hebdo, maar waarom Mediapart het opneemt voor Ramadan die door twee vrouwen wordt beschuldigd van seksuele intimidatie of verkrachting is lastig verklaarbaar. Of Mediapart moet de affaire Ramadan uitsluitend aangrijpen om de vermeende islamofobie van Charlie Hebdo te agenderen. Mediapart en Edwy Planel lopen de kans om in hun eigen zwaard te lopen. Zij lijken de tijdgeest het slechtst aan te voelen.

De scheidslijn tussen islamofobie en religiekritiek -of kritiek op beeldbepalende moslims- is niet altijd even makkelijk te trekken. Of media en politici doen net alsof opponenten die scheidslijn overgaan zonder dat dat feitelijk zo is. Religiekritiek hoort echter onafscheidelijk bij de vrije meningsuiting en is zinvol en functioneel.

Foto: Karikatuur door coco van Edwy Planel in Charlie Hebdo. Horen, zien en zwijgen. Zie: La défense honteuse d’Edwy Plenel (et de Mediapart) van Caroline Fourest, de aloude opposant van Tariq Ramadan.

Opponenten vormen het beeld dat Macron pseudo-socialistisch is. Begrijpen ze echt niet wat centrumpolitiek inhoudt?

Er is niet tegen herschikking van politieke partijen. Dus tegen partijvorming. In Nederland waren er afgelopen jaren initiatieven met onder andere Eddy Terstall, Teun Gautier, Thijs Kleinpaste. Dus wat in Frankrijk gebeurt met ‘En Marche!’ is niet zo uitzonderlijk. Wel opvallend is dat zo’n nieuwe partij zo succesvol is en de nieuwe president levert. Hoe men daar politiek ook over denkt, dat is een bijzondere prestatie.

Bezwaren tegen een partij kunnen divers zijn. Zo waren vele PvdA’ers uitgekeken op hun partij omdat het zich in de praktijk pseudo-religieus opstelde (‘compenserende neutraliteit’) en niet meer gedroeg als een seculiere partij zoals het in 1946 ooit bedoeld was. Logisch is dan dat dat soort critici over partijgrenzen heen contact zoeken met medestanders in andere partijen en een vrijzinnige partij op willen richten.

En zo zijn er vele indelingen en samenklonteringen mogelijk. Denk aan CDA’ers die vinden dat hun partij te weinig christelijk is of aan VVD’ers die vinden dat hun partij te nationalistisch of juist te weinig nationalistisch is. De PVV is vanuit de VVD ontstaan vanwege het standpunt van Geert Wilders over Turkije.

Het is te vroeg om conclusies te trekken over het profiel van ‘En Marche!’. Dat zal pas duidelijk worden bij de samenstelling van de kandidatenlijst voor de parlementsverkiezingen. Het is logisch dat rechtse sociaal-democraten zoals ex-premier Manuel Valls er onderdak vinden. Er zijn echter meer stromingen die in ‘En Marche!’ samenkomen, zoals de centrumalliantie van Jean Arthuis, de blauwe Groenen, gematigde christen-democraten of de Democratische beweging van François Bayrou. Kandidaat-premier in de regering Macron.

Het is dus te vroeg om te concluderen dat ‘En Marche!’ de nieuwe socialistische partij van Frankrijk wordt. Maar het is ook om meerdere redenen onlogisch. Ten eerste omdat er van allerlei kanten vanuit de centrumpolitiek politici overstappen en ‘En Marche!’ naar verwachting geen sociaal-democratisch profiel krijgt. En ten tweede omdat de Europese sociaal-democratie vanwege de spanning tussen globalisme en nationalisme geen antwoord heeft op de uitdagingen van nu. Zie hoe het Britse Labour met Jeremy Corbyn zich onmachtig maakt en goede politici die in een andere partijomgeving goed zouden kunnen functioneren als het ware worden gegijzeld door de gek-linkse Corbyn.

Juist dat -het gevangen zitten tussen tradities en hardliners van een politieke partij- wil Macron vermijden en daarom stapte hij uit de PS. De partij twijfelde onder president Hollande tussen een linkse en rechtse koers, bleef zwalken en kreeg geen smoel. Het zou gek zijn als Macron na een klinkende overwinning vrijwillig in de gevangenis stapt waar hij met berekening en een langetermijnvisie een jaar geleden uit ontsnapte.

Dieudonné: dubbele standaard van de vrijheid van meningsuiting

Regeringsleiders of hoofdredacties getuigen sinds de aanslag bij Charle Hebdo met mooie woorden van de vrijheid van meningsuiting en tonen solidariteit. Door met vertegenwoordigers van Gabon, Egypte, Turkije of Rusland een mars te houden voor de meningsuiting. Landen die een loopje nemen met de meningsuiting. Daniel Wickham ontleedt deze dubbele standaard. Of pagina’s vol achtergrondverhalen te laten verschijnen met maar een invalshoek. In de praktijk leveren ze niet wat ze beloven. Want de vrijheid van meningsuiting wint pas aan waarde als het controverses oproept. Maar voordat het zover is haken de gevestigde machten af.

Een goed voorbeeld daarvan is het aanhouden van de Franse komiek en activist Dieudonné M’bala M’bala omdat hij het terrorisme verheerlijkt zou hebben door zijn uitspraak op sociale media dat hij zich Charlie Coulibaly voelt (‘Je me sens Charlie Coulibaly‘). In een brief aan minister Bernard Cazeneuve van Binnenlandse Zaken legt hij uit zich niet anders te voelen dan Charlie, maar als een public enemy no. 1 bejegend te worden als Ahmedy Coulibaly met meer dan 80 juridische procedures tegen hem en zijn directe omgeving in een jaar. Coulibaly is de moordenaar van vier mensen in de kosjere supermarkt die verklaarde namens ISIS te handelen.

De vrijheid van meningsuiting is op twee manieren niet absoluut. De eerste beperking die voor allen geldt is de wet. Oproepen tot geweld en haaizaaien is niet toegestaan. Dat heeft zin omdat het de scherpste kantjes van het publieke debat haalt. De tweede beperking heeft te maken met de positie van de criticus. Als het de zittende macht volgt wordt het aanvaard en zelfs toegejuicht. Dus bij solidariteitsmanifestaties, in televisiestudio’s of op krantenpagina’s. Maar als het de macht fundamenteel ter discussie stelt wordt het verhinderd of geblokkeerd. Of wordt degene die binnen de wet tegen de macht ingaat zelfs juridisch bedreigd. Dat maakt het publieke debat minder divers en breed dan het zou moeten zijn en wenselijk is.

Mogelijk is Dieudonné een horzel in de pels van de macht die de randen van de wet opzoekt. Uit politieke stellingname of ter profilering van zijn theatercarriere. Maar zolang hij de wet niet overtreedt moet hem geen strobreed in de weg gelegd worden of mogen autoriteiten de werking van de wet oneigenlijk oprekken om hem tot zwijgen te brengen. Dieudonné moet met woorden kunnen zeggen zich een Charlie Coulibaly te voelen. Hem tegenwerken, negeren of schouderophalend in een buitencategorie plaatsen ondergraaft het principe van vrijheid waarover alle politici, journalisten en opinieleiders zich afgelopen weken druk maakten.

Foto: Banner uit tweet van Glenn Greenwald, 14 januari 2015.

Maakte massale surveillance aanslag Charlie Hebdo mogelijk?

Julian Assange antwoordt in een verklaring op een artikel van Max Hastings van de Brits Daily Mail. Wie heeft het bij het rechte eind, Hastings of Assange? De finesse zit ‘m in het verschil tussen gerichte en massale surveillance door de staat. Hastings gaat uit van het idee dat de onthullingen van Edward Snowden en Assange de staatsveiligheid van westerse landen in gevaar zou hebben gebracht. Veiligheidschefs geven echter toe dat dit nooit is aangetoond of dat massale spionage aanslagen heeft voorkomen. Edward Snowden beweerde zijn onthullingen juist te doen om een fundamenteel debat over democratie en veiligheid op gang te brengen. En zo de staat in de staat van de veiligheidsindustrie ter discussie te stellen die niet altijd handelt in het belang van burger of staat. Maar in veel gevallen uit deelbelang van bedrijven, politieke facties en spionageindustrie.

Assange en Snowden menen dat massale spionage van burgers ondoelmatig is en het opereren van veiligheidsdiensten eerder hindert dan helpt. Wat gevraagd wordt in het bestrijden van terrorisme is een aanpak op maat die bestaat uit gerichte surveillance van potentiële daders. Dat begint met een goede analyse, het vrijmaken van middelen voor de uitvoering en niet langer het accent op techniek, maar vooral veldwerk van experts met talenkennis en kennis van de doelgroep die gevolgd moet worden. Het gelijk van Assange is dat de keuze voor het massaal volgen van alle burgers het failliet van de gerichte surveillance is geworden.

Assange vraagt zich af waarom het kantoor van Charlie Hebdo slecht beveiligd was. Dat heeft waarschijnlijk vooral te maken met de mentaliteit van de medewerkers die afstand van de overheid wilden houden om hun mentale vrijheid te behouden. Ze beseften de staat voor bescherming nodig te hebben, maar wilden zich niet in een kooi laten stoppen. Het niet voorkomen van de aanslag op Charlie Hebdo kan evenmin volledig op rekening van de verkeerde afweging in het soort surveillance worden gelegd zoals Assange doet. Surveillance is nooit waterdicht. Toch is het vreemd dat de daders aan semi-automatische wapens konden komen en deze aanslag konden plegen terwijl ze in beeld waren bij de Franse veiligheidsdiensten. De aanslag roept de vraag op of het geld dat de veiligheidsindustrie krijgt toegewezen optimaal besteed wordt. Het antwoord lijkt ‘nee’.

Foto: Verklaring van Julian Assange in antwoord op artikel Max Hastings voor de Daily Mail.

Dieudonné stopt show. Maar vecht terug in media

De Frans-Kameroense komiek Dieudonné stopt met z’n show ‘Le Mur‘ omdat het hem verboden wordt. Hij erkent de rechtsstaat. De regering-Hollande is gebeten op hem. Dieudo wil niet provoceren, vindt zichzelf geen nazi of antisemiet en verplaatst de strijd naar de sociale media. Zoals een kanaal op YouTube dat de tegenstrijdigheden en het opportunisme van de vertegenwoordigers van het establishment van de Franse republiek op een rijtje zet. Zoals die van ‘journalist’ Christophe Barbier van L’Express die z’n baan wil houden. Voor de anarchistisch-linkse Charlie Hebdo pleit-ie voor geen grenzen aan de meningsuiting, maar bij de antizionistisch-rechtse Dieudonné wel. Een wel heel bijzondere opvatting van wat onafhankelijke journalistiek is. De Joodse antizionist Jacob Cohen en medestander van Dieudonné verwoordt de opstelling van z’n vriend.

Rechter verbiedt optreden Dieudonné. Boekt regering overwinning?

De komiek Dieudonné M’Bala M’Bala mag vanavond niet optreden in het Zenith theater van Nantes. Eerst oordeelde een lagere rechter dat een verbod in strijd was met de vrijheid van meningsuiting. Maar de hoogste bestuursrechter de Conseil d’Etat verklaarde in het begin van de avond het besluit van de rechtbank ongeldig. Minister Valls van Binnenlandse Zaken juicht dit besluit toe. Hij heeft zich voor een verbod politiek en publicitair ingezet. Valls vindt de komiek een antisemiet die slachtoffers van de Holocaust beledigt en zo de openbare orde in gevaar brengt. Daarom riep-ie gemeenten op de show ‘Le Mur‘ van Dieudonné te verbieden.

Op 6 januari schreef ik: ‘Het gaat in Frankrijk van kwaad tot erger. Het establishment van links en rechts zet alle middelen in om de komiek Dieudonné te stoppen. Stel je voor dat in Nederland een show van Freek de Jonge, Hans Teeuwen of Theo Maassen wegens discriminatie verboden zou worden door de regering-Rutte. De media zouden te klein zijn. Precies dat gebeurde vandaag in Frankrijk na de aankondiging van minister Valls. De media ontploften. Frankrijk worstelt met zichzelf. Het bestrijdt intolerantie met intolerantie. Dat kan nooit goed eindigen.’

De regering-Hollande strijdt met alle middelen tegen een komiek die daardoor aan kracht wint. En zich met z’n achterban kan profileren. Het is strategisch onverklaarbaar waarom Valls vanwege de openbare orde de shows van Dieudonné wil verbieden en dat niet aan Justitie en de strafwet overlaat. Ook als de komiek een racist of antisemiet is het onverstandig wat de regering-Hollande nu doet. Dieudonné hoeft niet eens langer de arrogantie van de macht aan te tonen met z’n shows die nu verboden zijn. De regering doet dat zelf beter.

Minister van Cultuur Aurélie Filippetti maakte het er nog bonter op door op BFMTV te verklaren dat Dieudonné M’Bala M’Bala niets te maken heeft met cultuur of humor (‘n’a plus rien à voir ni avec la culture, ni avec l’humour‘). Dit is een onnodige uitspraak die een minister niet hoort te maken en alleen maar kleinzielig en intolerant overkomt. En de underdog in de kaart speelt. De episode van Dieudonné en de quenelle komt bovenop een regering-Hollande die de Fransen niet weet te overtuigen, weinig presteert en de economie laat wegzakken. Als de kwestie Dieudonné bedoeld is als afleiding voor die problemen, dan lijkt ook dat mislukt.

Foto: Minister van Binnenlandse Zaken Manuel Valls: ‘We hebben een politiek overwinning geboekt’, 9 januari 2014.  Credits: AFP.

Hollande is bang voor rebelse ‘quenelle’ van Dieudonné

Update 6 januari: De Franse regering heeft gemeenten laten weten dat het hen vrijstaat shows van de komiek Dieudonné M’Bala M’Bala te verbieden. Met een beroep op de openbare orde. M’Bala M’Bala heeft laten weten dat een verbod van z’n show komende donderdag in Nantes illegaal is. Bij een verbod stapt-ie naar de rechter.

De Franse minister van Binnenlandse Zaken Manuel Valls wil shows van de controversiële komiek Dieudonné M’bala M’bala, ofwel Dieudo verbieden. Reden zijn z’n anti-semitische en racistische uitlatingen. Joodse kringen juichen een verbod toe. Dieudonné is een opinieleider die anderen inspireert. Vraag is of beledigende opmerkingen een verbod rechtvaardigen en minister Valls niet te krampachtig reageert. Wat zegt het over het zelfvertrouwen en geloof in eigen kracht van de regering Hollande als het bijeenkomsten van een komiek wil verbieden omdat hij de openbare orde zou bedreigen? Wat zegt een verbod over de vrijheid van meningsuiting en het politieke klimaat in Frankrijk? Als Dieudo de wet overtreedt dan moet-ie door het OM aangeklaagd worden. Anders niet. Vorige maand werd-ie tot 28.000 euro boete veroordeeld wegens aanzetten tot haat.

Dieudonné introduceerde de Quenelle wat een protestmiddel werd. Op het raakvlak van humor, politieke actie, maatschappijkritiek en nihilisme. Quenelle is oorspronkelijk de naam van een ovaalvormig gerecht van gepureerde snoekbaars, maar is een geuzennaam van opstandigheid en protest tegen de elite geworden. De Quenelle is het gebaar voor ‘fuck you‘ en wordt gevormd door met de ene arm de andere gestrekte arm aan te raken. Het wordt opgevat als omgekeerde Hitlergroet. De ene arm raakt dan als het ware het scharnier voor de gestrekte arm de lucht in. De symboliek ervan slaat aan in Frankrijk. Het blog counterpsyops meent zelfs dat de regering Hollande in paniek is en het gebaar wil verbieden: ‘The symbolism has become so popular, the French regime of Hollande is panicking and has taken measures to suppress the symbolism and even prohibit.‘ Maar een verbod van Dieudonné of de quenelle lost de problemen niet op die tot het protest leiden.

Foto: Dieudonné maakt een quenelle naast Alain Soral. Credits: Reuters, Benoit Tissier.

Frankrijk en Mexico kwaad op VS wegens spionage. Wie wint?

Uit een artikel in Le Monde van Jacques Follorou en Glenn Greenwald dat is gebaseerd op de Snowden-documenten blijkt uit een grafiek dat tussen 10 december 2012 en 8 januari 2013 de NSA 70,3 miljoen telefoongesprekken binnen Frankrijk heeft afgetapt. De Franse minister van Binnenlandse Zaken Manuel Valls noemt dit schokkend en onacceptabel en spreekt zijn verontwaardiging uit. Minister van Buitenlandse Zaken Laurent Fabius eist van de Amerikaanse ambassadeur in Frankrijk een ‘onmiddellijke’ verklaring. Hij voegt toe dat dergelijke praktijken tussen partners die de privacy ondermijnen volstrekt onaanvaardbaar zijn. Er moet snel voor gezorgd worden dat ze stoppen. In een andere ontwikkeling kwam Der Spiegel gisteren met het bericht van Jens Glüsing, Laura Poitras, Marcel Rosenbach en Holger Stark dat de NSA jarenlang systeemmatig inbrak in de e-mail van de Mexicaanse president Felipe Calderon. Om onder meer economische redenen.

Een spannend publicitair spel wordt gespeeld door kritische publicisten om het establishment te omsingelen. Als in een partij Go waar de uitslag afhangt van wat er in de marge gebeurt. Centrum is de VS waar de regering-Obama de gevestigde journalistiek aan haar kant heeft. Met als gevolg dat een inhoudelijk debat over de onthullingen van Snowden alleen in kwaliteitsmedia gevoerd wordt. De mainstream media komen met afleiding. Daarom vallen de aanvallers de VS indirect aan via andere landen. Bruggenhoofden om de publieke opinie om te laten slaan zijn Latijns-Amerika (Brazilië en Mexico), Canada, Duitsland en nu dus ook Frankrijk.

Greenwald kondigde op 10 oktober onthullingen over Amerikaanse spionage in Nederland aan. Het Le Monde-artikel stelt dat de spionage van Frankrijk werd gecatalogiseerd onder het programma US-985D, en van Duitsland onder US-987LA en US-987LB. Onder welke code wordt de economische, politieke en diplomatieke top van Nederland bespioneerd door de NSA? Tweakers leidt uit de grafiek die zegt dat in Frankrijk in 30 dagen 70,3 miljoen telefoongesprekken werden afgetapt af dat in Nederland 1,8 miljoen telefoontjes door de NSA werden afgetapt. Minder dan in Frankrijk, maar genoeg om ongerust over te zijn. SP’er Ronald van Raak stelt opnieuw voor om Edward Snowden voor een hoorzitting in de Tweede Kamer uit te nodigen: ‘De Amerikaanse afluisterpraktijken blijken steeds omvangrijker. Er zijn serieuze aanwijzingen dat de Amerikaanse geheime dienst NSA nagenoeg alle gegevens die Nederlandse burgers wisselen via telefoon en internet kunnen afluisteren, opslaan en analyseren. Dit is een inbreuk op onze fundamentele rechten.‘

Foto: Deel van een grafiek die Der Spiegel publiceerde over de door de NSA aantal afgetapte telefoongesprekken in de periode tussen 10 december 2012 en 8 januari 2013. Tweakers concludeert  aan de hand van het Le Monde-artikel dat in de betreffende periode in Nederland 1,8 miljoen telefoongesprekken werden afgetapt door de NSA. NB: Het betreft ook de inhoud van gesprekken, niet alleen de zogenaamde ‘metadata’.