Aan de ene kant een grote kerstmarkt vol lichtjes en winkelende mensen in een welvarende Europese stad en aan de andere kant een moordenaar met een crimineel verleden met een voor velen onuitspreekbare naam (Chérif Chekatt) die onder het roepen van ‘Allah Akbar’ drie mensen doodt en nu door de Franse anti-terroristische politiemacht wordt achtervolgd omdat hij ontkomen is. Dat verliest de Marokkaanse Chekatt met dubbele cijfers in de beeldvorming. Wat gaat nog meer verloren behalve het leven van drie individuen en het toch al zo onder spanning staande beeld van een religie van vrede in wier naam mensen worden gedood? Maatschappelijke cohesie, bezinning? Of op een ander vlak multiculturalisme, nationale identiteit en een wereldreligie? Chekatt is een crimineel in de marge. Een non-valeur die de aandacht die hij oproept niet waard is. Eveneens geldt dat voor de tegenpartij die deze kleine man groter maakt dan hij is. Maar hoe kunnen we op zijn daad reageren door niet te reageren? Chekatt gijzelt ons met zijn wandaad. Tegelijk helpt hij de Franse macht om volgens oude patronen te reageren, de situatie te stabiliseren en de gele hesjes te doen vergeten. Chekatt is de provocateur die vooral de Franse staat dient door het slechte te doen. Namelijk door zich aan te melden als ideale bliksemafleider. Hij is een dubbele sukkel die het omgekeerde bereikt van wat hij beoogt.
Foto: Franse politieman op straat na de aanslag op de kerstmarkt in Straatsburg. Credits: Le Monde, 12 december 2018.
In een opinie-artikel in The New York Times gaat de Franse journaliste Sylvie Kauffmann in op de affaire Tariq Ramadan. Deze 55-jarige Zwitsers-Franse islamoloog zou twee vrouwen verkracht hebben, van wie alleen Henda Ayari zich bekend heeft gemaakt. Kauffmann merkt op dat het voor vrouwen al lastig is om hun recht te halen in een kwestie van seksuele intimidatie of verkrachting, maar dat dat binnen islamitische kringen extra moeilijk is. Waarom hebben ze als moslimvrouwen aanleiding gegeven? Ramadan wordt in bescherming genomen door moslims, maar ook door linkse, academische kringen die in de bres springen als er ergens islamkritiek klinkt. Bijvoorbeeld bij het uitkomen van de film Beauty and The Dogs (‘Aala Kaf Ifrit’) van de vrouwelijke regisseur Kaouther Ben Hania over de 20-jarige studente Mariam die verkracht wordt door twee politieagenten en veel moeite moet doen om een aanklacht in te dienen. Of als kritiek op de aanrandingen van vrouwen in Keulen in de Nieuwjaarsnacht 2016. De Algerijnse publicist Kamel Daoud verklaarde dat als ‘de seksuele ellende van de Arabische wereld’. Hij werd vervolgens beschuldigd van ‘Oriëntalistische clichés’.
Kauffmann constateert dat de seksuele revolutie die in de 20ste eeuw westerse vrouwen bevrijdde in de moslimwereld nog moet plaatsvinden. Behalve in Tunesië waar een soort islam-democratie wordt opgebouwd is de Arabische Lente overal tot stilstand gekomen. Of zelfs gerestaureerd met nieuw conservatisme.
Kauffmann citeert een voormalige islamdeskundige van het Ministerie van Binnenlandse Zaken Bernard Godard die in het weekblad L’Obs over het gedrag van Ramadan verklaarde dat hij ‘maîtresses had, sites raadpleegde, dat aan het einde van zijn lezingen meisjes naar het hotel werden gebracht, dat hij sommigen uitnodigde om zich uit te kleden, dat sommigen zich verzetten en dat hij gewelddadig en agressief kon worden.’ Godard voegt toe (zie ook hier) verbijsterd te zijn over de beschuldiging van verkrachting waar hij nooit over had gehoord. Maar het lijkt een voorstelbare stap van Ramadans omgang met vrouwen die Godard schetst naar de verkrachtingen. L’Obs brengt het verhaal groot en noemt het een onderzoek naar de val van een goeroe.
Kauffmann eindigt positief met een verwijzing naar de noodzaak van veranderingen in de moslimwereld waarbij vrouwen een hoofdrol kunnen spelen. Ook om de hypocrisie en de gemankeerde omgang met seksualiteit van een schizofrene samenleving te veranderen. Vrouwen hebben door hun ondergeschikte positie het meest te winnen bij zo’n verandering en het ontmaskeren van de ‘obscuranten’ die de islam misbruiken vanwege de macht die het oplevert. Tariq Ramadan is niet het laatste voorbeeld van een valse profeet. Er is wellicht tegen beter weten in de hoop dat het goedkomt met de moslimwereld. Kauffmann: ‘Ironisch genoeg was deze wereld van religieuze dogma’s over seksualiteit eens een heel andere wereld. Tien eeuwen geleden, schrokken de Arabische erotica geschreven door religieuze hoogwaardigheidsbekleders en verfijnde woordenboeken van seks het Westen. Zes decennia geleden droegen vrouwen minirokjes in Kabul en in Tunis.’
Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘A Toxic Mix: Sex, Religion and Hypocrisy’ van Sylvie Kauffmann in The New York Times, 13 november 2017.
Voor wie het gemist heeft, islamoloog en prediker Tariq Ramadan wordt sinds enkele weken beschuldigd van seksuele intimidatie en verkrachting (‘viol’) van vrouwen en meisjes. Hij ontkent de beschuldigingen maar komt steeds meer in het nauw. Zie hier voor een commentaar van 21 oktober met verwijzing naar bronnen.
Ramadan zou zonder succes geprobeerd hebben een 14-jarig meisje te verleiden, zoals blijkt uit een bericht in de Zwitserse Tribune de Genève. Ramadan lijkt de Harvey Weinstein van de islam. De manipulator van vrouwen en meisjes waarover hij macht uitoefende en van wie hij seks eiste. Charlie Hebdo noemde hem in de uitgave van afgelopen week de zesde pilaar van de islam. Het kwam het satirisch tijdschrift vanzelfsprekend op doodsbedreigingen te staan. Want Ramadan heeft volgers die hem met religieuze affectie vereren.
De affaire Ramadan is de lakmoesproef voor de islam in Europa. Weet het net als Hollywood schoon schip te maken en de rotte appels uit de mand te gooien? Of mist het het zelfreinigend vermogen om dat te doen?
Foto: Cover van Charlie Hebdo nr. 1319, uitgave van 1 november 2017. Met een cartoon van Tariq Ramadan die zegt ‘Ik ben de zesde pilaar van de islam’.
De voormalige salafiste Henda Ayari die feministe is geworden en de scheiding van kerk en staat verdedigt maakte gisteren op haar FB-pagina de naam bekend van de man die ze vorig jaar in haar boek ‘ J’ai choisi d’être libreanoniem beschuldigde van verkrachting en seksuele agressie. Achter het pseudoniem Zoubeyr lijkt nu de Zwitsers-Franse islamist en moslimbroeder Tariq Ramadan schuil te gaan. Haar woordvoerder zegt dat Henda Ayari uit angst er niet over durft te communiceren, aldus een bericht van BFMTV. Islamisten dreigen vaak met geweld en gebruiken dat ook. Haar onthulling komt in het kielzog van de wereldwijde campagne op sociale media die ontstond na de beschuldiging van de Amerikaanse filmproducent Harvey Weinstein.
Ramadan is in buiten eigen kring niet populair omdat hij de verantwoordelijkheid van de islam altijd afschuift. Hij wil zijn versie van de islam niet naar de moderniteit brengen, maar hooguit de moderniteit naar de islam. Ramadan wijt wat er mis gaat binnen de islam of in de moslimnaties altijd aan externe factoren. Maar hij wil dat nooit herleiden tot de islam zelf. Zodat Ramadan de hervorming van de kern van de islam in lijn met de moderne islamisten -die het modernisme naar de islam willen brengen en niet andersom- blijft blokkeren.
Tariq Ramadan is een handige debater en gebruikt voor zijn aanvallende verdediging een tweetrapsraket. Hij definieert de uitwassen van de islam zoals het terrorisme als niet behorend tot de islam. En hij probeert kritiek op de islam af te leiden door de boodschapper van de kritiek in een kwaad daglicht te stellen. Ramadan heeft in Frankrijk vele vijanden gemaakt en plukt daar nu de wrange vruchten van. Het valt niet te verwachten dat hij na de beschuldiging van verkrachting door Ayari bijval of compassie buiten eigen kring zal krijgen. Zijn rol in het publieke debat is beschadigd en waarschijnlijk uitgespeeld. Islamisten zullen dat vertalen als racisme.
Gecombineerd met onderstaand nieuwsbericht van de politie Groningen roept dit item van RTVOOG vragen op. Feit is dat in de buurt van het Groningse winkelcentrum Selwerd afgelopen maandagmiddag een man werd aangehouden na een bommelding. Volgens het nieuwsbericht van de politie zou een getuige de man ‘allah akbar, ik heb een bom’ hebben horen roepen. De getuige vertelde dat een winkelier die het meldde. Uit onderzoek van de rugzak van de 30-jarige inwoner van Leeuwarden bleek dat hij geen bom bij zich had.
Tweets van de politie Groningen meldden op maandagavond 8 augustus om 19.21 uur: ‘(1) Na onderzoek & bekijken/beluisteren beelden blijkt spraakverwarring vwb bomdreigement vanmiddag in winkelcentrum Selwerd. (2) Miscommunicatie tussen getuige en melder. geen sprake van bom of terreur. Man in vrijheid gesteld. Onderzoek afgerond.’
RTVOOG heeft het mis dat het om een ‘vermeende bommelding’ ging. Er is een reële melding gedaan nadat een getuige verdachte ‘allah akbar, ik heb een bom’ hoorde roepen, en een winkelier dit vervolgens meldde. Hierna rukte de politie uit en hield de verdachte aan. Dat de man geen bom bij zich had en nooit ‘allah akbar, ik heb een bom’ heeft geroepen verandert niets aan de melding. De oorzaak voor het incident is meer dan spraakverwarring of ‘miscommunicatie’. De melding is een voorbeeld van etnisch profileren door burgers.
Foto: Nieuwsbericht ‘Politie houdt man aan na bommelding’ van politie Groningen, 8 augustus 2016.
Opnieuw een aanslag in Europa die opgeëist wordt voor IS. Deze keer in een katholieke kerk in Saint-Étienne-du-Rouvray in Normandië. Een directe aanval namens de islam op het christendom. De 86-jarige priester Jacques Hamel is de keel doorgesneden en de twee gijzelnemers zijn doodgeschoten door de snel reagerende veiligheidstroepen. Vijf gijzelaars zijn bevrijd. Volgens media, zoals een bericht in Le Point riepen de gijzelnemers ‘Daech’ toen ze de kerk binnendrongen. Andere berichten houden het op ‘Allah Akbar’.
Opvallend is dat de Franse regering terughoudend is over de motivatie van de gijzelnemers. Het geeft er tot nu toe geen bijzonderheden over. Er lijkt zich een nieuwe tweedeling af te tekenen. Marine Le Pen van het rechtse Front National was er in een tweet als de kippen bij om wel de achtergrond van de twee gijzelnemers te benoemen: ‘de terroristes islamistes’. Europese regeringen lijken steeds behoedzamer om bij een door IS geïnspireerde aanslag te verwijzen naar de radicale islam of het islamitisch terrorisme. In een eerste reactie verklaarde president Hollande dat IS Frankrijk de oorlog heeft verklaard en een antwoord niet zal uitblijven.
Redenen daarvoor kunnen zijn dat ze geen voorbeelden willen uitvergroten die nagevolgd worden. En weer leiden tot nieuwe aanslagen in naam van IS. Ook is het denkbaar dat Europese regeringen bevreesd zijn dat de steun voor het vluchtelingenbeleid in snel tempo afbrokkelt en er stemmen opgaan om bevolkingsgroepen die gerelateerd zijn aan de islam het land uit te zetten. Deze polarisatie is exact wat rechts-nationalisten en de radicale islam nastreven. Ze willen onrust stoken, terwijl de zittende regeringen willen pacificeren. Hoeveel aanslagen in naam van de islam in Duitsland, Frankrijk of andere Europese landen nog nodig zijn voordat de roep op een radicaal antwoord op de radicale islam de overhand krijgt is de vraag van de zomer van 2016.
Kan oorlog komisch zijn? Ja, hoewel tragikomisch dan. De bijsmaak van dood, leed en verspilling maakt het bitter. Oorlog is alleen voor wapenfabrikanten echt een lolletje. Het gaat in dit filmpje niet om de beelden, maar om de tekst: ‘Allah Akbar’. Uitgesproken als een bezwering door leden van het Vrije Syrische Leger dat regeringstroepen op de heuvel beschiet. Allah Akbar, projectiel, Allah Akbar, projectiel, Allah Akbar. Deze afwisseling is de logica van de Syrische oorlog. Zoals vaak in oorlogen. Met God fortuinlijk aan onze zijde.
Tariq Ramadan (na 15’44’’): ‘You know what? You know why? It’s mainly a question of money. They went bankrupt, and you know this. They went bankrupt over the last two years. And what they did with this controversy is that Islam today and to target Muslims is making money. It has nothing to do with courage. It has to do with making money and targeting the marginalized people in the society.’ Ramadan suggereert dat het Charlie Hebdo niet om de vrijheid van meningsuiting of journalistieke intenties was te doen, maar om het draaiende houden van het eigen blad ten koste van de islam. Dit is een beschuldiging die Art Spiegelman niet kan beantwoorden omdat hij geen kennis heeft van de recente geschiedenis van Charlie Hebdo.
Ramadan volgt met deze aanval zijn oude tactiek, namelijk dat alles wat er mis gaat binnen de islam of in de moslimnaties altijd aan externe factoren te wijten valt. Maar nooit te herleiden valt tot de islam zelf. Zodat Ramadan de hervorming van de kern van de islam in tegenstelling tot moderne islamisten -die het modernisme naar de islam willen brengen en niet andersom- blijft blokkeren. Ramadan gebruikt voor zijn aanvallende verdediging een tweetrapsraket. Hij definieert alle uitwassen van de islam zoals het terrorisme als niet behorend tot de islam. En hij probeert kritiek op de islam af te leiden door de boodschapper van de kritiek in een kwaad daglicht te stellen. Zoals de redactie van Charlie Hebdo die notabene werd gedood door de hand van moslims. De onbeschaamdheid van Ramadan kent een dag na deze wandaad geen grenzen.
Zie hier voor transcript van de uitzending van Democracy Now met Art Spiegelaman en Tariq Ramadan.
Salman Rushdie wijst in een reactie op de site van de schrijversvereniging Engelse PEN de aanslag op het satirische tijdschrift Charlie Hebdo in Parijs af. Daarbij kwamen vanochtend tot nu toe tien medewerkers en twee politieagenten om het leven. Met grote waarschijnlijkheid lijkt het te gaan om een aanslag die door moslims in naam van de islam is gepleegd. Wat moet behalve de veroordeling van geweld de reactie zijn?
Relativeren kan door te wijzen op de vele doden die dagelijks in Pakistan, Afghanistan, Syrië of Irak vallen. In de meeste, maar niet alle gevallen door geweld tussen moslims onderling die de andere moslim niet altijd als moslim erkennen. Relativeren kan door met aannames, analogieën en projecties complottheorieën op te tuigen. Met als gevolg dat door het breed te maken de oorzaak voor het geweld van vandaag uit zicht verdwijnt. Maar in het aangezicht van de dagelijkse spiegel, de wereldse rechter of een hogere macht waarin iemand gelooft is het enkel en alleen de dader die verantwoording voor de eigen daad moet -en kan- geven.
Rushdie noemt religie een middeleeuwse vorm van onredelijkheid die in combinatie met moderne wapens een echte bedreiging voor onze vrijheden wordt. Hij ziet in wat vandaag in naam van de islam gebeurde een dodelijke mutatie in het hart van de islam. Met tragische gevolgen. Treffend is wat Rushdie zegt over ‘het respect voor religie’, dat zou zijn uitgegroeid tot en omgeslagen in ‘angst voor religie’. Religies verdienen echter als alle andere ideeën en menselijke constructies kritiek, satire en onverschrokken gebrek aan respect.
Onze reactie op een aanslag zoals die vandaag in Parijs plaatsvond moet niet het wegkijken voor de uitwassen van religie zijn, maar het mobiliseren van kracht ertegen. Redelijke gelovigen hoeven zich niet aangesproken te voelen in de veroordeling van dit geweld dat in naam van religie plaatsvindt. De reactie op religie moet evenmin het terugdringen ervan zijn, maar wel het bekritiseren ervan en het duidelijk maken aan gelovigen of pseudo-gelovigen die in naam van religie dit soort geweld plegen dat ze niet boven of buiten de wet staan. De juiste reactie op dit soort daden door radicale ‘gelovigen’ is een samenleving die eensgezind religie erkent als idee dat gelovigen inspireert, maar tegelijk religie niet als iets erkent dat vanuit een hoger beroep meer respect verdient dan willekeurig ieder andere menselijke constructie, gedachtengoed of levensbeschouwing.
Foto: Verklaring van Salman Rushdie op English Pen naar aanleiding van de aanslag op Charlie Hebdo, 7 januari 2015.
Update 13.25: Volgens L’OBS heeft een Arabisch sprekende vrouw die op de plek aanwezig was de aanvallers in het Arabisch horen schreeuwen: Allah akbar, de profeet is gewroken. (Allah akbar, le prophète a été vengé).
Frankrijk is in schok. Twaalf doden, waarvan twee agenten bij een terroristische aanslag op het kantoor van het satirische weekblad Charlie Hebdo in Parijs. Befaamd voor het aanpakken van politici en themanummers over religie, waarop moslims doorgaans onverdraagzamer reageren dan joden of katholieken. Wellicht omdat activistische moslims minder gevoel voor humor hebben en de werking van de westerse persvrijheid niet begrijpen. Het onderzoek naar de twee daders die beschikten over automatische wapens is nog in volle gang.
De video toont dat ze ‘Allah akbar’ roepen, zodat aangenomen mag worden dat de daders moslim zijn. Door de regering is het plan Vigipirate ingesteld, zo meldt L’OBS. In 2011 werd er een aanslag met een brandbom op het kantoor gepleegd. Er was politiebewaking. President Hollande spreekt van een ‘lafhartige aanslag‘.
George Knight 