Antwoord op video ‘Stop Disney’s LHBT-indoctrinatie’ van het ultra-conservatieve katholieke CitizenGo

Mijn reactie bij de video van CitizenGo over de vermeende LHBT-indoctrinatie van Disney. Ermee sluit deze ultra-conservatieve katholieke organisatie aan bij de politieke standpunten van de Republikeinse gouverneur van Florida Ron DeSantis die als mogelijke uitdager van Trump het schoppen tegen Disney gebruikt om hem rechts in te halen en de cancel culture hoog op de agenda te houden en de conservatieve kiezers voor zich te winnen:

Het lijkt er eerder op dat orthodoxe christenen zoals die van CitizenGo geobsedeerd zijn door de LHBT-gemeenschap, dan dat Disney geobsedeerd is door de LHBT-gemeenschap. Christenen hebben de vrijheid van godsdienst om met elkaar hun geloof te belijden. Wat ze voor zichzelf aan rechten en vrijheden verworven hebben, zouden ze ook anderen moeten gunnen. Maar dat doen ze niet. Daarmee zijn ze in strijd met de kern van hun eigen leer.

Voordat enkele jaren geleden de cancelcultuur over de wereld spoelde, was er eeuwenlang een kanselcultuur die dominant was in de westerse wereld. Ooit hadden georganiseerde godsdiensten een zinvolle, emanciperende rol die de samenleving hielp vormen. Ze hebben zelfs bouwstenen aangeleverd voor het rationalisme van de Verlichting. Historisch gezien is het verschil tussen de verschillende filosofieën niet zo groot.

Maar zoals met alles is er een tijd van komen en een tijd van gaan. De monotheïstische godsdiensten hebben hun nut bewezen, maar zijn van progressieve maatschappelijke krachten verworden tot behoudzuchtige krachten die op de rem van de ontwikkeling zijn gaan staan. Dat valt te betreuren. Dat uit zich erin dat ze tegen allerlei hedendaagse ontwikkelingen zijn. Zo is het christendom niet begonnen, maar lijkt het wel te eindigen.

Het christendom is waardevol als cultureel verschijnsel. Zoals Griekse of Shakespeariaanse tragedies of Middeleeuwse mirakelspelen dat ook zijn. Net als deze kunstvormen is religie een sterke uiting van de menselijke geest. Het is waardevol om dat cultureel erfgoed inclusief het christendom te bewaren en zelfs te koesteren. 

Het christendom verdient het om van de overheid subsidie te krijgen, zoals theater, beeldende kunst, literatuur of muziek ook subsidie van de overheid krijgen. Kunst en religie zijn menselijke uitingen waarin mensen troost, zingeving, diepte en scherpte vinden. 

Kunst en religie geven het menselijk leven diepte. Niet vanwege een vermeende hogere waarde die verticaal zou zijn, maar vanwege de horizontale waarde van de mens die zich in de beste momenten overtreft en andere mensen daarmee toont wat menselijkheid is.

Onverdraagzaamheid jegens anderen of andersdenkenden staat daar haaks op. Daarmee verengt een godsdienst zich tot een verlengstuk van de politiek. Dat is een vrije keuze, maar ermee prijst zo’n godsdienst zich wel uit de markt. Godsdiensten zouden beter dan nu moeten beseffen dat ze vanwege andere doeleinden en functies geen politieke partijen of lobbygroepen zijn die ageren tegen hedendaagse maatschappelijke ontwikkelingen, maar culturele organisaties die mensen troost, zingeving, diepte en scherpte geven.

Voorlopig verslag: Rooms-Katholieke kerk van Illinois stopte 500 gevallen van kindermisbruik door priesters in de doofpot. Dus?

Er is een verband tussen godsdienst en bedrog, zoals een nieuw doofpotschandaal in Illinois aantoont. Volgens een voorlopig verslag van minister van Justitie Lisa Madigan hield de leiding van de katholieke kerk meer dan 500 gevallen van seksueel misbruik van minderjarigen door priesters van de Rooms-Katholieke kerk jarenlang geheim. Dat is obstructie van het recht. Een artikel van de New York Times geeft de details.

Dit ontwijken van verantwoordelijkheid maakt duidelijk dat de Rooms-Katholieke kerk niet bij machte is om de eigen organisatie door te lichten en ‘de crisis van geestelijken en seksueel misbruik alleen op te lossen’. Dit geval staat niet op zichzelf. Er zijn wereldwijd meer van dit soort gevallen van misbruik van minderjarigen door priesters die door de kerkleiding geheel of gedeeltelijk in de doofpot zijn gestopt. Slachtoffers worden geïntimideerd om te zwijgen. Dit is onaanvaardbaar. Het zelfregulerend vermogen van de katholieke kerk schiet tekort om zelf orde op zaken te stellen. De autonomie van religieuze organisaties maakt ingrijpen door de overheid lastig. Van de andere kant kan dit ontlopen van verantwoordelijkheid door een kerk niet worden getolereerd. Mede vanwege de vele jeugdige slachtoffers die geen genoegdoening krijgen. Dit betreft een religieuze organisatie die notabene claimt om gelovigen geestelijke leiding en richting te geven. Maar die in eigen huis het verkeerde voorbeeld geeft. Hoe hol klinkt zo’n claim van de katholiek kerk die niet alleen een dekmantel biedt voor misbruikplegers, maar dat misbruik vervolgens op een georganiseerde wijze toedekt?

Vraag is hoe religieuze instellingen als de Rooms-Katholieke kerk vanuit zowel de inhoudelijke dogmatiek als de machtspolitieke opstelling beoordeeld moeten worden. Het is onderhand duidelijk door vele gevallen die in de doofpot gestopt werden en daar door juridische autoriteiten of klokkenluiders weer uit zijn gehaald dat religieuze instellingen niet op hun mooie woorden geloofd kunnen worden. Ze kunnen vanwege de rechten die de rechtsstaat biedt evenmin generiek verboden worden. Er zijn steekhoudende overwegingen om een religieuze organisatie als de Rooms-Katholieke kerk aan te merken als criminele organisatie, maar uiteindelijk is dat een te grof middel dat juridisch niet standhoudt. Duidelijk evenwel is dat zelfregulering door de Rooms-Katholieke kerk of een ‘onafhankelijke’ klachtencommissie die door de kerk zelf is ingesteld niet werkt en het probleem van kindermisbruik door priesters niet goed in kaart brengt en evenmin oplost voor de toekomst.

Een ‘katholieke elite’ heeft kritiek op kardinaal Eijk. Is dat de essentie van hun kerk?

Het hoofd van de Rooms-Katholieke kerk in Nederland kardinaal Wim Eijk ligt onder vuur. Hij zou ‘bezielend perspectief’ missen, volgens een ouderwetse bestuursstijl werken die eruit bestaat dat het is zoals hij zegt en de dialoog met de gelovigen niet aangaan. Dat zegt wat Nieuwsuur in deze reportage een ‘katholieke elite’ noemt. Een bisschop, een oud-minister en een ondernemer. De Rooms-Katholieke kerk had in 1830 een aandeel van 62,7% en in 1970 van 40,5% in de bevolking. Door ontkerkelijking en ontzuiling is dat sindsdien teruggelopen tot zo’n 23%. De Rooms-Katholieke kerk van Nederland is een kerk van krimp. Critici verwijten Eijk dat hij een cijferfetisjist is en een juridische scherpslijper. Hij zou een verkeerde benoeming zijn.

Nieuwsuur laat deze ‘katholieke elite‘ kardinaal Eijk afzetten tegen paus Franciscus. Met de suggestie dat de Rooms-Katholieke kerk nog niet verloren is als het een ander personeelsbeleid voert. Eijk zou niet langer kerkleider moeten zijn van de Nederlandse katholieken. Wat deze ‘katholieke elite’ vooral lijkt te storen is dat het negativisme van Eijk op hen afstraalt. Ze leiden onder de strikte (bestuurs)stijl van Eijk en missen de vlotte omgang met publiek en media van Franciscus die hun kerk salonfähig maakt. Eijk maakt het tot een taboe.

Maar ongenoemd blijft is dat Eijk en Franciscus twee kanten van dezelfde medaille zijn. Want Franciscus is hard van binnen en lijkt zacht van buiten. Maar dogmatisch geeft hij op hoofdlijnen geen centimeter toe aan de hervormers. De ‘katholieke elite‘ doet kardinaal Eijk onrecht. In een scherpslijpend instituut kan men nou eenmaal scherpslijpers aan het hoofd verwachten. Het is deze ‘katholieke elite‘ die het niet begrijpt.

Holman en Moorman botsen in Amsterdam over de vrijheid van meningsuiting. En het recht om de islam te mogen bestrijden

Twee tegenovergestelde meningen: Parool-columnist en humanist Theodor Holman die gaat voor volledige vrijheid van meningsuiting die niet door fatsoensnormen of gewenst gedrag wordt beperkt, maar alleen door de grenzen die de wet stelt. En de Amsterdamse PvdA-politica Marjolein Moorman die de vrijheid van meningsuiting beperkter opvat. In de pers reageren ze op elkaar op iets wat op een polemiek begint te lijken.

Het standpunt van Holman is verdedigbaar. Discrimineren is het maken van onderscheid beredeneerd vanuit de groep waartoe men behoort. Dat kan functioneel zijn om de groep waarvan men deel uitmaakt positief te onderscheiden door zich af te zetten tegen andere groepen. Holman is zo kies daarvoor kenmerken uit te sluiten waarvoor mensen niet kunnen kiezen, zoals leeftijd, handicap of onveranderlijke lichaamskenmerken (huidskleur, rood haar, klein). Het begrip ras waaruit racisme volgt is een ideologisch-sociale constructie waarop iemand niet definitief vast te pinnen is. Holman kiest ervoor discriminatie te beperken tot religieuze of politieke voorkeuren waarvoor men uit overtuiging kiest. Naargelang de eigen groepering waarvan men deel uitmaakt kan iedereen daarin een individuele selectie maken. Verplicht is dat niet, maar verboden evenmin.

Holman is het te doen om het geloof van de islamieten dat hij niet ziet zitten. Hierover zei hij in een column van 18 december waarop Marjolein Moorman en Sofyan Mbarki vier dagen later reageerden (zie hieronder): ‘Want ik hou zo van mijn vrijheid./ Ben je islamiet en woon je hier,/ geniet – ik zal je geen haar krenken, /maar je wel van je geloof af redeneren. // Mijn wapens zijn de logica en rationaliteit./ Ik zal je vragen mijn ongelijk te bewijzen./ Ik zal niet schelden, maar ik zal de draak moeten steken/ met je god en je godsdienst.‘

Marjolein Moorman maakt het er in haar antwoord behoorlijk ondoorzichtig op. Want ze bedoelt het voor de islamieten op te nemen, maar zegt: ‘Maar liever geen uitsluiting’. Gelijk heeft ze. Alleen, religie is per definitie uitsluiting en het apart zetten van gelovigen binnen hun religieus kader. Dus feitelijk bedoelt ze hetzelfde als Holman, maar weet daarvoor niet de juiste woorden te vinden. Als zij en Mbarki besluiten: ‘Omdat wij het samen moeten oplossen./ Tegen de angst./Voor de liefde./ Voor de stad.’ dan geeft ze nog steeds geen antwoord op de Holmans aanklacht en probeert ze dat te versluieren door te komen met begrippen als liefde en samen. Maar daar gaat dit debat niet over. Het gaat over de ruimte die we vanzelfsprekend mogen nemen in het publieke debat zonder buitengesloten te worden vanwege onze motivatie. En niet op onze standpunten.

Foto 1: Schermafbeelding deel column in Het Parool ‘Je kunt rustig zeggen: weg met de PVV, de islamieten en de katholieken’ van Theodor Holman, 30 december 2015.

Foto 2: Schermafbeelding van ‘Geef ons 60.000 moslims, maar liever geen racisme’ in Het Parool van PvdA-raadslid Sofyan Mbarki en fractievoorzitter Marjolein Moorman in reactie op Theodor Holman, 22 december 2015.

Ben Hoffschulte ziet zichzelf als normaal en homoseksualiteit als afwijking

Het opinieartikel ‘Heilige Ziekte’ over homoseksualiteit van de Vlaamse katholiek en rechtsfilosoof Ben Hoffschulte op het Katholiek Nieuwsblad heeft geleid tot een aangifte bij de politie en het Meldpunt Discriminatie door journalist Mark Wagemakers. In een tweet meldt hij dat de aangifte is opgenomen. Zoals katholiek.nl inventariseert heeft de column tot afkeuring op (sociale) media geleid. Het past in een patroon van behoudzucht. In 2013 gaf Hoffschulte in een column zijn opinie over vrouwen in de katholieke kerk.

Over homoseksualiteit zegt Hoffschulte: ‘Het is in elk geval een afwijking, zoals het syndroom van Down.’ Waarna hij toevoegt dat het een leerrijke afwijking kan zijn die we moeten aanvaarden, maar die in elk geval niet voor normaal kan doorgaan. Hoffschulte geeft zijn mening en verwoordt het conservatieve geluid in de katholieke kerk. Zijn woorden hebben de verdienste dat ze duidelijk uit laten komen hoe verkrampt er binnen de katholieke kerk over homoseksuelen en vrouwen wordt gedacht. We mogen hem dankbaar zijn omdat hij ingaat tegen de marketing van de katholieke paus die zo goed de ware aard van deze religie weet te verhullen.

Maar methodologisch maakt Hoffschulte dezelfde fout die hij ook met de column over vrouwen binnen de katholieke kerk maakte. Ik omschreef dat zo: ‘Hij leidt uit de rol die vrouwen volgens hem binnen de Rooms-Katholieke kerk wacht ook uitspraken af voor vrouwen buiten de kerk.’ Voor homoseksuelen doet Hoffschulte nu hetzelfde door zijn katholieke dogma’s ook buiten de kerk te laten gelden. Dat is de onzin eraan.

Stel je voor dat zijn woorden worden getransformeerd: ‘Maar als je zegt dat katholicisme een ziekte is die genezen kan worden, dan stijgt er een gebrul op alsof je je hebt bezondigd aan majesteitsschennis. Het is in elk geval een afwijking, zoals het syndroom van Down. Er is iets mis met een samenleving die er geen been in ziet mongooltjes te elimineren, maar wel eist dat katholieken dezelfde huwelijksrechten kunnen genieten als niet-katholieken. Het gaat immers om de afwijking van het katholicisme.’ Laat duizend Hoffschultes spreken die de ware aard van het Vaticaan blootleggen. Volgens velen een afwijking. Leve religie die zich zo intolerant en niet-menslievend uitlaat en zichzelf onmogelijk maakt. Ben Hoffschulte knapt het werk van religiecritici op.

Foto: Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965).

Censuur op cultuuruitingen als Zwarte Piet is geen oplossing

‘Kijk, drie rijstkakkers.’ En met die hangende snijtand, die niet vallen wil, wijst zij naar de straat. Waarachtig, als ik buiten kom en mijn kraag opzet voor een drafje naar de tram toe, wordt mijn aanloop gehinderd door drie zwartjes die mij de weg versperren.‘ Aldus een passage in de novelle ‘Het Dwaallicht‘ van Willem Elsschot uit 1946. Hoelang zal het nog duren voordat deze passage wordt geschrapt wegens racisme? Wanneer wordt de rest van de literatuur opgeschoond door een politiek correcte gedachtepolitie?

Denk aan W.F. Hermans die in de roman ‘Ik heb altijd gelijk‘ uit 1951 de hoofdpersoon Lodewijk over de katholieken laat zeggen: ‘De katholieken! Dat is het meest schunnige, belazerde, onderkruiperige, besodemieterde deel van ons volk! Maar díe naaien er op los! Die planten zich voort! Als konijnen, ratten, vlooien, luizen. Die emigreren niet! Die blijven wel zitten in Brabant en Limburg met puisten op hun wangen en rotte kiezen van het ouwels vreten!’

Wat is er met Nederland aan de hand? Moet er in verhalen en tradities geschrapt, gewijzigd, gehakt, verhuld of voor een lieve vrede gezwegen worden omdat een minderheid dat wil? Wat zegt die wens over de stand van de Nederlandse maatschappij? Is het onzekerheid, onnozelheid, angst of gebrek aan geloof in eigen identiteit? Is het omgekeerd racisme uit zelfhaat voor het eigene?

Het is werkelijk om er de kriebels van te krijgen. Wat is dat voor beweging die culturele uitingen wil censureren omdat ze kwetsend zouden zijn? Mag beledigen niet meer? Waar eindigt dat? Zelfs de dichtregels die lange tijd als de eerste Nederlandse literatuur golden kan een minderheid discriminerend opvatten: ‘Alle vogels hebben nesten gebouwd, behalve jij en ik. Waar wachten we op? Het wachten is op de bond van daklozen die deze zin wil verbouwen omdat de uiting kwetsend zou zijn.

Zo valt er over bijna alles door de een of andere minderheid wel iets aan te merken op een boek, een film, een traditie, een kunstwerk of een televisieprogramma. Wie het pleidooi van een minderheid ondersteunt voor het schrappen, wijzigen, onderdrukken of censureren van cultuuruitingen begeeft zich op een hellend vlak en is bezig de geschiedenis te herschrijven. Dat is onbegonnen en dom werk.

Zwarte Piet behoort tot een traditie die waarschijnlijk uit de 19de eeuw dateert. Dat zegt iets over Nederland en de Nederlanders en kan niet zomaar weggepoetst worden. Want dat roept bij een meerderheid weer vervreemding en reacties op. Een minderheid die kritiek heeft op een cultuuruiting heeft recht van spreken, maar zou zich niet op de uiting zelf moeten richten, maar op de context van die uiting. Bijvoorbeeld door te pleiten voor een lesprogramma over slavernij.

Paus doet voorlopig niks aan de meer dan 8000 pedofiele priesters

In haar conventionele wijsheid en angst voor de beeldvorming raakte het Vaticaan afgelopen weekend in paniek over een interview van Paus Franciscus met La Repubblica’s Eugenio Scalfari en ontkende feiten die hij noemde. Zoals het gegeven dat er pedofielen onder bisschoppen en kardinalen zijn. Natuurlijk zijn die er. Bewijzen genoeg. Waarom zouden ze er zijn onder de lagere kerkdienaars, maar niet onder de hogere? Denk aan de latere bisschop Jo Gijsen die in 1958 of 1959 eerst een jongetje chocolademelk gaf, hem op z’n schoot trok en toen met z’n hand in de onderbroek van dat jongetje zat om met z’n penis te spelen. Van dat werk dus. Alles keihard vastgelegd door een Klachtencommissie voor seksueel misbruik in de R.-K. Kerk.

De openbaarheid over pedofilie die Franciscus nastreeft is het Vaticaan te veel. De paus noemt een aantal van 2% van de geestelijken dat pedofiel is. Een getal dat critici een te lage inschatting vinden, maar dan nog gaat het om meer dan 8.000 katholieke geestelijken. Wat doet Franciscus concreet naast zijn moedige woorden? Worden de meer dan 8.000 katholieke geestelijken aangepakt en stelselmatig uit hun ambt gezet? Nee, de paus heeft tot nu toe geen enkele concrete maatregel genomen. Het lijkt erop dat de paus behoedzaam moet opereren en nog niet tegen de macht van de curie op kan boksen op dit dossier van pedofilie. De Vaticaanse curie kan de openheid van Franciscus niet aan. Maar zoals Cenk Uygur terecht opmerkt, de paus die al meer heeft gedaan dan andere pausen verdient enig respijt. Rome is niet op een dag gebouwd. Maar de tijd dringt.

Tradities blijven om te veranderen. Ook God, Nederland en Oranje

Petitionaris Dennis Besten gaat flink tekeer. Hij meent dat met name buitenlanders een probleem maken van tradities in Nederland en verzoekt daarom geen rekening te houden met de buitenlanders in Nederland. En dus over te gaan tot de traditie van de dag. Het is de vraag of buitenlanders zo kritisch zijn op Nederlandse tradities. Ik herhaal graag wat ik eerder schreef over tradities die minder gehecht zijn dan velen denken:

Maar wat is eigenlijk een traditie? Zwarte Piet is uitgevonden in de tweede helft van de 19de eeuw en het grootschalig afsteken van vuurwerk door de bevolking met nieuwjaar kwam pas na 1955 in de mode. Vanuit evolutionair gezichtspunt moeten deze tradities een functie hebben. Want anders zouden ze niet bestaan.

Wikipedia omschrijft het kernachtig: ‘Uitgevonden tradities zijn nationale symbolen en rituelen die worden voorgesteld als oude tradities.‘ Uitvinden van tradities heeft zin omdat het de nationale identiteit versterkt. Wat weer de nationale eenheid bevordert. De paradox is dat het besef ervan die eenheid weer verstoort. Zodat het voor de nationale eenheid beter is om niet ter discussie te stellen hoe tradities zijn gevormd. En bestaan.

In Voskuils Het Bureau -gebaseerd op de wederwaardigheden van de auteur op het Meertens Instituut dat de Nederlandse taal en cultuur onderzoekt- is Han Voskuil sceptisch over de herkomst van tradities. Hij laat weinig kansen ongebruikt om daar cynisch over te doen. Als een opposant van binnenuit. In zijn dubbelrol van documentalist en analist. Complicatie voor een na-oorlogse bevolking was dat de nazidictatuur volkstradities had misbruikt die zo bezoedeld waren. Ook dat smeekte als het ware om nieuwe ijkpunten voor tradities.

Dat een volk zichzelf voorliegt met een werkelijkheid die er nooit was gaat verder dan Zwarte Piet of vuurwerk dat bij de jaarwisseling massaal afgestoken wordt. Deze gebruiken kunnen gezien worden als uiterlijkheden. De mythe van God, Nederland en Oranje is evenals Zwarte Piet ook een in de 19de eeuw uitgevonden traditie. In die eeuw van nationalisme, emancipatie van de katholieken, politieke en economische ontwikkeling.

De traditie van God, Nederland en Oranje is verstrekkender omdat deze in het publieke debat nog steeds een politieke rol speelt. God is als een van de drie pilaren weggezakt omdat godsdienst aan relevantie verloren heeft. Vaak wordt God dan vervangen door Sport. De traditie van Nederland en Oranje werd onlangs bij de viering van 200 jaar Koninkrijk nieuw leven ingeblazen om de nationale eenheid te bevorderen. Ook bij de troonswisseling van Beatrix door Willem-Alexander wordt continuïteit gesuggereerd om eenheid op te leggen. Met een overdaad aan nationalistisch publicitair geweld dat praktisch geen ruimte laat voor andere meningen.

Maar deze mythe van Nederland en Oranje oogt slof en gedateerd omdat het nieuwe ontwikkelingen niet echt meer kan integreren. Sowieso lastig in een open samenleving als Nederland. De poging om de multicultuur te integreren wringt met het uitgangspunt dat een uitgevonden traditie de nationale identiteit versterkt. Daarom kunnen de machthebbers die de nationale eenheid willen bevorderen niet meer als voorheen leunen op Nederland en Oranje. Ze moeten op zoek naar een nieuwe uitgevonden traditie die alle Nederlanders omvat.

Kortom, een traditie zeilt per definitie mee op de wind die in de samenleving waait. Als ‘de buitenlanders‘ eraan meehelpen om de mythische tradities van God, Nederland en Oranje te problematiseren, dus ter discussie te stellen, dan hoeft dat niet negatief uit te pakken. Integendeel, het maakt Nederland klaar voor de toekomst. Trouwens: Zwarte Piet moet blijven om te veranderen. Zowel de verbieders in hun triomfalisme als de voorstanders die alles bij het oude willen laten begrijpen in hun kortzichtigheid niet hoe tradities werken.

Foto: Schermafbeelding van petitie ‘Nederland: Onze tradities niet aanpassen’.

Shavit hoopt op vrede Israël. Dankzij chaos Arabische landen?

Twee berichten. In Irak is meer dan 90% van de 40.000 inwoners van Qaraqosh op de vlucht geslagen, aldus het Katholiek Nieuwsblad. Inwoners van deze merendeels katholieke stad bij Mosoel vrezen de jihadisten van ISIS met hun reputatie van meedogenloosheid. De linkse Israëlische journalist Ari Shavit zegt in NRC in een interview met Hendrik Spiering: ‘Ik heb Arabische vrienden die zeer kritisch staan tegenover Israël, maar als ze om zich heen kijken weten ze: het is voor hen beter in Nazareth te leven onder een zionistisch regime dan in Damascus onder de Arabische nationalisten. Het wordt niet hardop gezegd, het is een taboe. En hun politieke leiders en radicale intelligentsia verzwijgen het. Maar het heeft een kalmerend effect.‘

Deze commentator voor het links-liberale Haaretz meent dat Israël helemaal niet zo rechts is. Shavit hoopt dat als gematigd links aan de macht komt er een realistische vrede kan worden gesloten met ‘een echte acceptatie van het tweestaten-principe: Israël en Palestina’. Hij ziet ook bij de Palestijnen meer realisme. Is de chaos en ellende van Syrië en Irak vol sektarisme de kans voor Israël om zich aan het recente beleid van stuurloosheid en gebrek aan perspectief te ontworstelen? Het valt te hopen dat Israël moreel kan herleven door aansluiting te zoeken bij Europa. Leed van de recente geschiedenis is relatief. Daar ligt het perspectief van Israël op een doorstart. Wel wennen voor de hardliners aan Joods- en Arabisch-nationalistische kant.

Foto: Strijders van het aan Al Qaida gelieerde ISIS marcheren door Raqqa in Syrië, januari 2014. In: Haaretz. Credits: AP.

Chocolademelk en misbruik met Gijsen: katholieke hel op aarde

‘Op een keer nodigde aangeklaagde klager uit om chocolademelk te drinken. Nadat aangeklaagde terug was met de chocolademelk trok hij klager op schoot, waarna hij startte met het betasten van klager. Aanklager zat uiteindelijk met zijn hand in klagers onderbroek om met zijn penis te spelen. Na deze handelingen werd klager, bij het afscheid, te verstaan gegeven dat hij zijn mond moest houden, omdat hij anders niet in de hemel maar in de hel terecht zou komen.’

Aldus een rapport van 11 februari 2014 van de Klachtencommissie voor seksueel misbruik in de R.-K. Kerk van de Stichting Beheer & Toezicht inzake Seksueel Misbruik in de R.-K. Kerk in Nederland. Het onderzoekt het misbruik in de periode 1958-1959 door toenmalig kapelaan Jo Gijsen. De latere bisschop van Roermond. De klager was 9 of 10 jaar oud. Intussen zijn klager en aangeklaagde overleden. De Klachtencommissie acht de hierboven beschreven klacht gegrond, maar niet de zwaardere klacht van anale penetratie door Jo Gijsen.

Wat leert dit voorbeeld? 1) Het is onverstandig om adviezen van religieuze leiders op te volgen; 2) Het is onverstandig om in een hemel of hel te geloven omdat een religieuze leider dat zegt; 3) Het drinken van chocolademelk met religieuze leiders is onverstandig; 4) Werknemers in de religie hebben een verstoord beeld van seksualiteit en weten zich seksueel niet te gedragen en 5) Sommige religies dienen ten zeerste afgeraden te worden omdat ze levenslange schade aan kunnen brengen. Religie is de dekmantel voor verzwakte geesten.

Foto 1: ‘Aurore’s chocolademelk en cacaodrank geeft u het volle genot van chocolade en de voedingswaarde van melk’, 1950-1975. 

Foto 2: ‘Picknick, vader schenkt chocolademelk in voor zijn kinderen terwijl de hele familie in het gras aan het water zit, 1956.’ Fotograaf: Walter Blum. Collectie Spaarnestad Photo.