Trumps besluit om Amerikaanse troepen uit Syrië terug te trekken krijgt veel kritiek. Amerika’s vijanden zien het goedkeurend aan

President Trump heeft besloten om de 2000 personen sterke Amerikaanse troepenmacht binnen 30 dagen terug te trekken uit Syrië. Volgens Trump is IS verslagen en kunnen daarom de Amerikaanse commando’s Syrië verlaten. Op deze beslissing komt van vele kanten kritiek. Het ministerie van Defensie en Buitenlandse Zaken, en de hoogste militairen zijn niet geconsulteerd door Trump en werden onaangenaam verrast door dit besluit. Vooral omdat IS weliswaar verslagen is, maar nog niet geëlimineerd, zoals ook Danny Yatom het voormalige hoofd van de Israëlische Mossad zegt. Assad, Putin, Erdogan en de Iraanse ayatollahs profiteren.

Het is een raadsel met wie Trump dit besproken heeft. Hij levert Syrië over aan de Russische Federatie en zijn vijand Iran. Hoe bizar is het om het uitschakelen van de ene vijand (IS) over te laten aan de andere vijand (Iran)? Het besluit beschadigt het vertrouwen in de VS. Bij de Koerdische bondgenoten die samen met de Amerikaanse troepen vechten in Noord-Syrië, bij de Franse en Britse strijdkrachten ter plekke en bij Israël dat ziet dat aartsvijand Iran vrij op kan rukken in Syrië door het vacuüm dat Amerikanen zullen achterlaten.

Er is maar één plausibele verklaring voor Trumps besluit, namelijk het zoeken van een afleiding voor zijn binnenlandse problemen en het creëeren van chaos. De vraag die dit besluit afroept is wat er nog meer voor nodig is om Trump af te zetten omdat hij een immens gevaar vormt voor de nationale veiligheid van zijn land. Mogelijk kan het door druk van de Senaat nog worden afgezwakt. Die keurt dit in overgrote meerderheid af.

Bob Woodward praat bij ‘Morning Joe’ over ‘Fear’ en Donald Trump

Journalist Bob Woodward van het op 11 september 2018 verschenen boek ‘Fear’ over president Trump praat met Joe Scarborough, Willy Geist, Mike Barnicle, Mika Brzezinski, Richard Haass en Kasie Hunt van het panel van ‘Morning Joe’. Woodward meent dat Trump door zijn omgeving niet vertrouwd wordt. Hij geeft ook de overeenkomsten en verschillen van Trump met president Nixon aan. Woodward zegt niets terug te nemen van de beweringen in zijn boek en te begrijpen waarom bepaalde hoofdrolspelers in het Witte Huis vanwege hun positie nu gedwongen zijn om terug te komen op wat ze Bob Woodward in vertrouwen hebben toevertrouwd.

Wat is de reactie van het Amerikaanse publiek op ‘Fear’ van Bob Woodward?

Op 11 september 2018 verschijnt het boek ‘Fear; Trump in the White House’ van de gezaghebbende journalist Bob Woodward die samen met Carl Bernstein bekend werd door onthullingen over Watergate die tot het aftreden van president Richard Nixon leidden. Woodward baseert zich op honderden uren interviews met getuigen uit de eerste hand en heeft de rimpelloze reputatie zijn bronnen serieus te nemen.

In de marketing van dit soort boeken worden er voor verschijning mondjesmaat passages gelekt naar nieuwsshows en kranten om de publieke opinie op te warmen. Het boek is dodelijk voor Trump die overkomt als een idioot en zwakzinnige en het gedrag van een 10-jarig kind vertoont. Na 20 maanden presidentschap is dat onderhand geen nieuws meer te noemen omdat het allemaal al bekend is hoe Trump functioneert. Of liever gezegd, disfunctioneert. Zoals Cenk Uygur en Ana Kasparian van TYT uitleggen is het nog erger dan we al dachten. En dat is heel erg. Woodward verbindt de losse punten en maakt het inzichtelijk en invoelbaar.

Foto: Omslag van ‘Fear; Trump in the White House’ van Bob Woodward dat op 11 september 2018 verschijnt bij Simon & Schuster.

Trumps onevenwichtige uitspraken zaaien opnieuw twijfel over zijn geestelijke gezondheid. Hoelang kan de VS de nonsens dulden?

Het panel van Morning Joe constateert dat er in de VS op dit moment twee regeringen naar buiten treden. Het zijn aan de ene kant deskundigen van de inlichtingendiensten, zoals de directeuren van FBI, CIA, NSA of DNI, nationale veiligheidsadviseur John Bolton, stafchef John Kelly of ministers als Mattis (Defensie) of Binnenlandse Veiligheid (Nielsen) en aan de andere kant president Trump. Actueel door de geconstateerde Russische inmenging in de campagne voor de tussentijdse verkiezingen van november 2018. Deskundigen constateren het, maar Trump ontkent en zet dat niet om in beleid dat het electorale systeem beschermt. Hij herhaalt in steeds hoger tempo zijn vaste tirades (‘rants‘) tegen de media, het Rusland-onderzoek van speciale aanklager Robert Mueller of zijn eigen regering (Justitieminister Jeff Sessions). Het is ongehoord wat Trump zegt op publieksbijeenkomsten en niet te verklaren uit het beleid of zelfs zijn electorale strategie voor 2018 of 2020.

Trumps onverklaarbare gedrag accentueert opnieuw de twijfel over zijn geestelijke gezondheid. Door stress en de onderzoeken die hem steeds meer in het nauw brengen zou hij zichzelf niet meer in de hand hebben.

Dat verklaart de tirades voor zijn trouwe aanhangers die hem door dik en dun steunen als gehersenspoelde gelovigen in een religie of cult. Maar ze vormen een minderheid van 35%. Aan hen klampt Trump zich vast. En de Republikeinse partij zwijgt, treedt onvoldoende op en ziet dat het samen met Trump richting afgrond gaat.

Verwachting is dat de in het nauw gebrachte Trump voor zijn binnenlandse problemen afleiding zoekt in de Syrische oorlog

Wat nu in Washington gebeurt lijkt de schets voor een spannende politieke thriller. De president ligt al twee jaar onder vuur en weigert zijn belastingopgaven te openbaren, opsporingsdiensten doen een inval bij diens persoonlijke advocaat en nemen documenten in beslag die kunnen dienen als doorslaggevend belastend bewijsmateriaal in de zaak tegen de president en vervolgens zoekt die de afleiding van zijn juridische en politieke problemen in een vlucht vooruit door escalatie te zoeken in een oorlog ver weg. Met als detail dat een van de tegenstanders in betreffende oorlog de Russische Federatie is die in de binnenlandse zaak een medestander van de president is. Een ander detail is dat de nieuwe nationale veiligheidsadviseur die bekend staat als havik zijn reputatie als houwdegen moet bewijzen in het Witte Huis. Een complicatie is dat zoals Phyllis Bennis voor Democracy Now! opmerkt het volgens de grondwet niet de president, maar het congres is dat een ander land de oorlog kan verklaren. Het ziet er niet naar uit dat dat gebeurt. Hoeveel wetten worden er geschonden door de president voordat de president geen president meer is? Angstaanjagende misleiding.

Maddow: Trump probeert oorzaak vier dode militairen in Niger te verbergen. Het heeft te maken met een reisverbod voor Tsjaad

Rachel Maddow komt in de uitzending van 19 oktober terug op de vier in een hinderlaag door islamisten gedode Amerikaanse militairen in Niger. President Trump is onduidelijk over de omstandigheden van hun dood en geeft er geen details over. Hij zou een afleidingsmanoeuvre hebben gezocht om de oorzaak te verbergen door gecompliceerd te doen over het geven van condoleances aan de nabestaanden en vorige presidenten erbij te betrekken, aldus Maddow in de uitzending van 18 oktober. Het onderwerp domineert het nieuws in de VS al vier dagen. Overigens wordt dat door velen gezien als grensoverschrijdend gedrag van Trump. Met verlies van militairen en het verdriet van nabestaanden behoort geen politiek te worden bedreven.

Rachel Maddow is duidelijk over de oorzaak. De vier Amerikaanse militairen van de speciale troepen die worden ingezet om het islamitisch terrorisme te bestrijden zijn gesneuveld omdat de steun van de beste lokale contra-terroristische troepen uit de regio kort daarvoor was weggevallen. De troepen uit Tsjaad waren teruggetrokken uit Niger in de strijd tegen Boko Haram en ISIS omdat om onbegrijpelijke en onverklaarbare reden Tsjaad door de regering Trump samen met Noord-Korea en Venezuela met een herzien reisverbod (‘revised travel ban’) was geconfronteerd. Voordat de Amerikaanse doden vielen voorspelden Amerikaanse deskundigen het risico dat dit met zich meebracht, zoals Newsweek al op 25 september berichtte.

Door het reisverbod voor reizigers uit Tsjaad heeft president Trump dus het onheil over zichzelf opgeroepen. En dat probeert hij nu te verbergen. In de pers wordt ‘Niger’ rechtstreeks vergeleken met wat Benghazi in 2012 voor toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton was. Maddow verwijst ook naar de rol van de huidige minister van Buitenlandse Zaken Rex Tillerson die als voormalig CEO van ExxonMobil een oud geschil met de regering van Tsjaad zou hebben willen vereffenen. Door Tsjaad op de lijst van herziene reisverboden te plaatsen zou Tillerson Tsjaad een trap na hebben willen geven. Bij dat alles komt dat Trump bewust het State Department verwaarloost en vacante staffuncties niet invult. De expertise is weggelekt en dat betaalt zich nu negatief uit door de onverstandige en onbezonnen handelingen van Trump en zijn kabinet.

The Trouble with Donald. De VS als duistere komedie

Donald Trump vervreemdt zich van iedereen die er in Washington toe doet en probeert dat vervolgens om te draaien. Anderen zouden zich van hem vervreemden. Zoals senator Bob Corker of minister van Buitenlandse Zaken Rex Tillerson. Trump is de spookrijder die anderen verwijt de regels te overtreden. Die opstelling komt als een boemerang naar hem terug. Want een president heeft parlementaire steun nodig om zijn wetten door het congres te loodsen. Over de hervorming van het gezondheids- of belastingstelsel. Trump haalt bruggen op en presenteert dat alsof hij ze neerlaat. Nog zo’n paradox is dat de ‘kinderjuffrouwen’ toezicht op Trump houden om het te weerhouden van ernstige misstappen. Zoals het beginnen van een oorlog met Noord-Korea of het opblazen van de afspraken met Iran. Tegelijk leest Trump de berichtgeving die hem schetst als een kleuter onder toezicht en dreigt het gevaar dat hij zich daar als een kleuter weer aan probeert te onttrekken.

Hans van Baalen (VVD) stelt conservatief Mike Pence als ‘gematigde kracht’ voor. En raakt verstrikt in zijn leugentje om bestwil

De Billie Turf van de VVD in het Europarlement Hans van Baalen spreekt zich in een opinie-artikel in NRC van 5 september 2017 uit voor de samenwerking van de gematigde krachten in Europa en de VS ‘om Trump te temperen’. Door de druk vanaf de flanken is versterking van centrumpolitiek een uitstekend streven, maar in zijn argumentatie neemt Van Baalen zo’n merkwaardig standpunt in dat het de vraag is of hij weet over wie hij spreekt. Wat verstaat hij onder ‘gematigde krachten’ en waar legt hij de grens met niet-gematigde krachten?

Hij schrijft: ‘Hierbij kunnen ook de gematigde krachten in het Witte Huis worden betrokken, zoals vicepresident Mike Pence, stafchef John Kelly, de minister van Buitenlandse Zaken Rex Tillerson en de minister van Defensie James Mattis, die hun invloed kunnen gebruiken om Trump in te kaderen.’ De liberale Van Baalen ziet dus de oerconservatieve Mike Pence die tot nu toe alle radicale beleidsmaatregelen van president Trump met verve in de publiciteit verdedigd heeft als een ‘gematigde kracht’. Mike Pence die als gouverneur van Indiana en als traditionele katholiek een anti-homo wet tekende, familiewaarden verdedigt en zich met jarenlange obsessie tegen abortus uitsprak. Rolling Stone zet het radicale conservatisme van Pence in een artikel op een rijtje. Er valt in de politiek van Pence geen greintje gematigdheid te ontdekken. Pence ligt onder druk voor zijn betrokkenheid bij het ontslag van FBI-directeur James Comey, de supervisie op Mike Flynn als leider van het transitieteam en zijn kennis van onwettige gesprekken met het Kremlin tijdens die transitie.

Hetzelfde geldt voor John Kelly, Rex Tillerson en James Mattis. Zij zijn Republikeinse conservatieven die de traditionele Amerikaanse veiligheidspolitiek vormgeven en de belangen van het bedrijfsleven behartigen. Tillerson is een voormalig CEO van Exxon-Mobil van wie gezegd wordt dat hij is benoemd vanwege zijn goede relatie met de Russische president Putin. En om een investering van 500 miljard dollar van Exxon in Rusland die door de sancties on hold is gezet vlot te trekken als dat politiek mogelijk is. Over Tillersons aftreden wordt al enkele weken gespeculeerd omdat hij door Trump aan de zijlijn is gezet en het State Department uitgekleed is. Maar zoals de meerderheid van de Republikeinse partij inclusief meerderheidsleider in de senaat Mitch McConnell is het niet de politieke koers die Tillerson, Kelly of Mattis van Trump vervreemdt, maar diens onberekenbaarheid, gebrek aan voorbereiding, chaotische manier van regeren, narcisme en instabiliteit.

Hans van Baalen heeft genoeg achtergrondkennis van de Amerikaanse politiek om te weten dat VP Mike Pence geen gematigde kracht is, maar een radicale oerconservatief. Op ethische kwesties is de New Yorkse Trump zelfs gematigder dan Pence. Maar toch presenteert Van Baalen Pence als een ‘gematigde kracht’. Hetzelfde geldt voor Kelly, Tillerson en Mattis. Het maakt zijn opinie er ongeloofwaardig door. Waarom hij de zaken bewust verkeerd voorstelt is gissen. Het lijkt er sterk op dat Hans van Baalen de werkelijkheid vertekent om een reden te vinden voor de voortzetting van de Atlantische veiligheidspolitiek zoals die door ‘de generaals’ in de regering Trump wordt vertegenwoordigd. Daar past dan blijkbaar de vertekening van de werkelijkheid bij.

Foto: Het conservatisme van Mike Pence.

Tegenstrijdige en minimalistische uitspraken van Witte Huis over EU. Het is er niet tegen en niet voor

CNN bericht over de tegenstrijdige geluiden die uit de Trump-regering komen over de relatie tussen de VS en de EU. Terwijl de ministers Tillerson, Mattis en vice-president Pence gematigd in hun uitingen zijn zonder overigens voluit de EU te willen steunen, zijn strateeg Steve Bannon en president Trump dat geenszins. CNN verwijst naar een gesprek van vorige week tussen Bannon en de Duitse ambassadeur in de VS Peter Wittig waarin eerstgenoemde mededeelde dat de VS bilaterale relaties met landen wil, maar niet met de EU als blok. Dat is een opvallende beleidswijziging van 60 jaar buitenlandse betrekkingen van de VS met Europa.

CNN over dit gesprek Bannon-Wittig: ‘In what was described as a “combative” conversation, the sources said Bannon spelled out a nationalist world view and cited a wave of anti-EU populism as evidence of the bloc’s flaws, a similar refrain to the one he had previously articulated as the chief of the right-wing website Breitbart News.’ Achteraf ontkennen ambtenaren uit de regering-Trump dat het een serieus gesprek was en dat er nauwkeurig verslag is gedaan van Bannons woorden. Zonder dat ontkend wordt dat het heeft plaatsgevonden.

Levensgroot probleem is dat leden van de regering-Trump gemengde signalen geven en dat bijna 5 weken na Trumps inauguratie op hoofdlijnen nog geen eenheid van beleid in het Witte Huis lijkt te bestaan. Zoals over de relatie met de EU waarover Trump en Bannon niet redeneren vanuit praktische politiek die zegt dat een sterke EU in het belang van de VS is, maar vanuit een populistische ideologie met een rol voor natiestaten. De EU weet intussen niet wat het aan de regering-Trump heeft. Het praat de problemen klein en hoopt het beste.

Geruststellend zijn deze geluiden niet. Een functionaris van het Witte Huis zegt dat het buitenlands beleid van de regering-Trump ‘noch pro-EU of anti-EU’ is. Vijanden van de EU kunnen zich geen beter geschenk wensen. De EU moet goed beseffen hoeveel afstand het tot deze regering-Trump wil houden. Voor zolang die bestaat.

Jack Ma legt uit wat er schort aan de besteding van opbrengsten van het globalisme. Tevens een antwoord aan de populisten

De Chinese multimiljonair Jack Ma van het concern Alibaba heeft er belang bij om Trumps kritiek op China te weerleggen. Of om te buigen. De vrees bestaat dat Trump protectionisme tot kern van zijn economisch beleid maakt. Dat is schadelijk voor de internationale handel. Ma presenteert zijn argumenten slim. Hij zegt dat niet zozeer outsourcing van de Amerikaanse maakindustrie naar China of Mexico tot een rampzalige economische situatie in het Middenwesten -en wat hij het Middenoosten noemt- van de VS  heeft geleid, maar de verkeerde aanwending van de winst uit die globalisering. Waar is dat geld gebleven? Dat ging naar recente oorlogen die 14.300.000.000.000 USD kostten. Dat geld had volgens Ma beter besteed kunnen worden aan de verbetering van de infrastructuur die verwaarloosd is. Zeg maar: een nieuwe New Deal. Daarnaast heeft Ma kritiek op de financiële sector van Wall Street die in zichzelf verkeert en opereert ten koste van de reële economie.

Heeft Ma gelijk? Hij heeft een punt dat de veiligheidsindustrie en Wall Street veel overheidsgeld naar zich toe trekken. Mede door hun invloed op de politiek. Politici worden met geld gekocht om de continue stroom overheidsgeld te garanderen. Dat gaat ten koste van andere sectoren. En van gewone mensen. President Obama past trouwens het verwijt dat hij dat mechanisme niet heeft omgebogen. De tragiek is dat Trump door zijn kabinetsbenoemingen en beleid als geen andere president een vertegenwoordiger van Wall Street en big money is. Hij beloofde het moeras droog te leggen, maar doet het omgekeerde. Hij pompt er extra water in.

Of Trump een aanleiding voor een oorlog met bijvoorbeeld Iran gaat creëren om de veiligheidsindustrie te bedienen valt af te wachten. Hij kan ook volstaan met hogere Defensiebestedingen alleen. Hoewel generaals die wapens dan ook graag in willen zetten, als het geweer aan de muur in een stuk van Tsjechov. Wapens moeten afgaan. In Europa gaan de Amerikaanse ministers Mattis en Tillerson de boer op om de Europeanen te bewegen meer geld uit te geven aan de NAVO. EU-lidstaten moeten de bekende 2%-norm halen. Uiteraard grotendeels te besteden aan Amerikaanse waar. Als Europeanen slim zijn, dan steken ze de 10 of 30 miljard euro extra bestedingen per jaar in hun eigen wapenindustrie. Maar dat rekent buiten de realiteit van de Dick Berlijns, Jack de Vriesen en andere neoconservatieven die door de Amerikaanse wapenindustrie zijn gekocht en lobbyen voor Amerikaanse wapenfabricanten. Dan is er nog de reële Russische dreiging in Oost-Europa die alle wapenfabricanten in de kaart speelt. En niet gewone mensen en hoeders van de democratie die voor een evenwichtige en duurzame verdeling van overheidsgeld pleiten. Gedesillusioneerd hebben ze het nakijken.