Petitie ‘Vrijspraak voor Julian Assange’ is gedateerd en onvolledig

Schermafbeelding van deel petitie ‘Vrijspraak voor Julian Assange‘ van Robert Bos op Petities.nl.

Ik ben het oneens met de petitie Vrijspraak voor Julian Assange. Ik vind dat de onderbouwing niet klopt en het uitgangspunt van de petitie fout is dat Assange een journalist is.

Wat de petitie vergeet is dat Julian Assange een ontwikkeling heeft doorgemaakt. Wat is er sinds 2012 veranderd? Het lijkt er sterk op dat Assange is geradicaliseerd. Wie hem op en gegeven moment hartstochtelijk verdedigden zijn daar een aanwijzing voor: complotdenker Alex Jones van Infowars, Sean Hannity van Fox News, UKIP-voorman en Brexiteer Nigel Farage en de Russische propagandazender RT. Dat is niet een gezelschap dat zweert bij democratie en rechtsstaat, maar juist het standpunt ondersteunt dat ‘media de vijand van de staat’ zijn. Dat roept de vraag op of Assange zelf wel een journalist is zoals hij claimt.

Over Assange bestaat sinds midden 2013 de controverse of hij een agent van Russische inlichtingendiensten is. Op zijn minst bestaat de verdenking dat hij er nauw mee heeft samengewerkt in de presidentscampagne van 2016 die Trump het presidentschap bracht. Roger Stone zou de tussenpersoon tussen het Kremlin en Trumps campagneteam zijn geweest.

Noam Chomsky geloofde in een gesprek met BBC’s Newsnight van mei 2017 niet dat aanklachten tegen Assange wegens een Zweedse verkrachtingszaak hout sneden. Daar heeft hij vermoedelijk gelijk in. In vele commentaren is in de jaren 2012-2014 op dit blog een lans gebroken voor Assange, zoals hier. Mijn toenmalige pro-Assange opstelling resulteerde in 2012 zelfs in kamervragen. Maar toen moest de Trump campagne en de Russische beïnvloeding via sociale media nog komen. Daarom is het perspectief van die Zweedse zaak niet actueel.

De vraag is hoe Assange beoordeeld moet worden. Is hij een journalist, een politieke activist of een ingelijfde medewerker van een ‘buitenlandse’ inlichtingendienst? En wat betekent dat dan voor zijn juridische positie?

Het heeft ermee te maken waar men de grens van de weerbare democratie legt. Bij gebleken of dreigende ondermijning is het aanvaardbaar dat counterintelligence diensten actie ondernemen om dat te beëindigen. Ze zijn immers bezig hun eigen democratie te beschermen. Dus als Assange deel van een operatie is om de Amerikaanse democratie en het electorale systeem te ondermijnen, dan kan hij verwachten dat er tegen hem wordt opgetreden door de zich aangevallen voelende instituties. 

Wat als achteraf blijkt dat hij eerst (zeg van 2010 – 2013) binnen de democratische spelregels een rol speelde die toentertijd in de Amerikaanse propaganda verkeerd werd voorgesteld als ondermijnend? De financieel-economische blokkade van WikiLeaks via druk van de regering Obama op PayPal en andere bedrijven maakte Assange afhankelijk van externe steun. Terwijl zijn steun daarvoor van kleine donoren kwam.

Wat als Assange uiteindelijk daadwerkelijk de ondemocratische, ondermijnende rol ging spelen die hem daarvoor abusievelijk door de Amerikaanse regering was toegekend? Waarbij zijn psyche door de omstandigheden pathologische trekjes ging vertonen en de self fulfilling prophecy uitkwam. Kan die omslag nog gereconstrueerd worden? 

Wie is er dan het meest schuldig, Assange, de Amerikaanse regering of de Russen die hem tegen de VS hebben opgezet? Of is dat gedeelde schuld?

John Schindler wees er in 2013 in een analyse op dat WikiLeaks via Israel Shamir waarschijnlijk geïnfiltreerd was door de Russische inlichtendienst. Dat verklaarde de opstelling van Wikileaks in de campagne van 2016 die volledig in lijn was met de opstelling van het Kremlin. De ‘progressieve’ Assange kwalificeerde tijdens de campagne de Democratische Hillary Clinton als kwalijker dan de Republikeinse Donald Trump. Daarmee probeerde Assange progressieve Democratische, pro-Bernie Sanders kiezers te ontmoedigen om te gaan stemmen. Achteraf kan dat alleen maar begrepen worden vanuit het idee van een georkestreerde campagne om verschillende doelgroepen in de richting van Trump en weg van de Democraten te laten bewegen.

Verdient Assange juridische bescherming of heeft hij door vanaf 2013/2014 samen te spannen met het Kremlin zijn rechten verspeeld? Hoe dan ook is hij afgelopen 8 jaar door zijn activistische opstelling en handelswijze terechtgekomen in het kruisvuur tussen Kremlin en Witte Huis.

De internationale petitie ‘Defend press freedom, defend Julian Assange‘ uit 2019 heeft drie gebreken. 1) Niet alle steunverklaringen zijn recent en sommige ervan gaan terug tot voor 2013/2014 toen Assange nog opereerde als journalist. Dat gaat voorbij aan zijn latere politieke verandering en radicalisering. 2) De supporters eisen niet allen hetzelfde. De een vraagt erom om Assange niet uit te leveren aan de VS, de ander vraagt om vrijlating. 3) De toon van de meeste steunverklaringen is een anti-Trump sentiment dat een pro-Assange opstelling grotendeels lijkt te bepalen. Acht maanden presidentschap van Joe Biden heeft de opstelling van de VS niet veranderd.

Als Assange in een kerker in Virginia verdwijnt, waar het trouwens nog niet naar uitziet, dan kan op zijn minst worden gezegd dat hij door zijn pro-Kremlin opstelling de Amerikanen alle munitie heeft gegeven om hem in handen te krijgen. Assange verdient het om berecht te worden voor zijn daden, maar een eerlijk proces zit er vermoedelijk niet in. Wie hoog spel speelt en verliest, heeft blijkbaar dat recht verspeeld. Dat is de harde praktijk van de strijd tussen landen. Wie niet oppast wordt daarin vermalen. Assange heeft hoog spel gespeeld en verloren. Dat kan hij alleen zichzelf verwijten.

De petitie ‘Vrijspraak voor Julian Assange’ slaat de plank mis door uit te gaan van de aanname dat Julian Assange een journalist is. Of hij een goede journalist was wat de petitie claimt is een aanname binnen een aanname. Van Assange kan aan de hand van de feiten gezegd worden dat hij tot 2013/2014 functioneerde als journalist, maar daarna niet meer.

Het is ondanks alle bovenstaande overwegingen toch begrijpelijk dat organisaties op het gebied van journalistiek en mensenrechten het opnemen voor Assange. Zeker tegen de achtergrond van boeman Trump die in 2019 het grotere kwaad was. Maar onbegrijpelijk is dat ze daarbij de draai die Assange in 2013/2014 gemaakt heeft niet noemen en zich uitsluitend richten op de eerdere periode. Ze eisen een zorgvuldige en schappelijk behandeling van Assange, maar onderbouwen hun eis zelf niet zorgvuldig en schappelijk. Daarmee beschadigen ze vooral hun eigen geloofwaardigheid en uiteindelijk ook Assange’s zaak door zo aantoonbaar eenzijdig te zijn en niet zijn negatieve kanten te noemen.

Advertentie

De psychologisering van Trump. Wat beoogt het lek van Russische documenten in The Guardian?

Schermafbeelding van deel artikel ‘Kremlin papers appear to show Putin’s plot to put Trump in White House‘ van Luke Harding, Julian Borger en Dan Sabbagh in The Guardian, 15 juli 2021.

Het werd eind 2020 voorspeld dat op het moment dat voormalig president Trump geen waarde meer had voor het Kremlin omdat hij zijn macht kwijt was het gegevens over de controle die het over Trump had gehad zou laten lekken naar de Westerse pers om de geloofwaardigheid van de politiek van de VS verder te verzwakken.

Dat moment was blijkbaar een paar maanden geleden aangebroken toen er Russische documenten naar buiten kwamen, zoals een artikel van The Guardian zegt. President Joe Biden had als opvolger van Trump zijn macht gevestigd en Trump had zichzelf met onbewezen claims over verkiezingsfraude (‘The Big Lie‘) op een zijspoor gemanoeuvreerd.

Omdat het lek beperkt van omvang is voedt dat de speculatie dat het een Russisch lek is. Het draait om de psychologie van Trump en niet om doelen die nog steeds de kern van de Russische strategie vormen, zoals de NAVO, EU of Oekraïne. Trump heeft op dit moment zijn waarde verloren voor het Kremlin dat blijkbaar inschat dat het niet realistisch is om te veronderstellen dat hij weer spoedig aan de macht komt. Uiteraard ontkent de Russische woordvoerder Dmitri Peskov de authenticiteit van de documenten en noemt het artikel van The Guardian ‘geweldige pulpfictie’.

Dat artikel spitst toe op een bijeenkomt in het Kremlin op 22 januari 2016 onder leiding van president Vladimir Poetin en met aanwezigheid van alle belangrijke adviseurs van krijgsmacht en inlichtingendiensten. Er werd volgens de gelekte Russische documenten besproken hoe Trump als toenmalige koploper voor de Republikeinse nominatie als uitdager van Hillary Clinton het beste de strategische doelen van de Russische politiek kon dienen. Trump wordt in een korte psychologische beoordeling omschreven als een ‘impulsief, mentaal onstabiel en onevenwichtig persoon die lijdt aan een minderwaardigheidscomplex’.

Via Trump en inmenging in de Amerikaanse politiek hoopten de Russische leiders de sociale onrust aan te wakkeren, de verdeeldheid binnen de Amerikaanse samenleving te vergroten en de onderhandelingspositie van de Amerikaanse president te verzwakken. Daarin zijn ze tot op de dag van vandaag wonderwel geslaagd. De VS is tot op het bot verdeeld en zo’n 30% van de bevolking gelooft Trumps complottheorieën die afleiden van de binnenlandse eenheid en het weerstaan van buitenlandse vijanden, zoals China en de Russische Federatie.

Hoe serieus de bevestiging in het document opgevat moet worden dat het Kremlin beschikt over ‘kompromat’ of potentieel compromitterend materiaal over Trump door zijn eerdere bezoeken aan de Russische Federatie valt te bezien. Er wordt verwezen naar een bijlage waarin dat omschreven staat, maar die wordt niet gelekt. Dat geeft te denken. Westerse inlichtingenexperts als John Schindler zien de verwijzingen naar ‘kompromat’ als een typische werkwijze van Russische inlichtingendiensten om te verwarren door de Westerse publieke opinie een spiegelpaleis in te voeren.

Ook is het niet onmogelijk dat de herkomst van de tamelijk accurate conclusies van de voormalige MI6-spion Christopher Steele in zijn Trump dossier over ‘kompromat’ over Trump valt te herleiden tot de Russen zelf in het kader van een afleidingsoperatie. Die bestaat eruit dat door psychologisering en aandacht voor smeuïge sex de aandacht afgeleid wordt van de meer prozaïsche werkelijkheid in de relatie tussen Trump en het Kremlin, zoals witwassen, belastingontduiking, diefstal uit de Russische staatskas, vastgoedfraude en de relatie tussen Russische maffia en regering.

De psychologisering van Trump ook in het Guardian-artikel lijkt de logica van het Hollywood-drama te volgen waarin de structuren verborgen blijven en Trumps karakter en gedrag centraal staan. Het lijkt te toevallig en te goed voorspelbaar om helemaal waar te zijn.

Max von Kreyfelt heeft het mis. Niet de media, maar Assange is veranderd

Update 20 april 2022: Uitlevering van Julian Assange aan de VS is een stap dichterbij gekomen na de beslissing van de rechter die het ultieme besluit over uitlevering in handen van Binnenlandse Zaken legt. De zaak is daarom niet langer een juridische, maar wordt een politieke kwestie. Dat is niet in het voordeel van Assange.

Mijn reactie bij de video ‘Don’t extradite Julian Assange – demonstratie Amsterdam’ op Café Weltschmerz:

Max von Kreyfelt laat zich kennen als complotdenker. Hij is neerbuigend naar de gevestigde media als hij meent dat de jongeren hun geschiedenis niet kennen en zich laten sturen door Brussel. Hij laat in het midden of hij hier de EU of het Mediahuis mee bedoelt. De laatste heeft overigens het hoofdkantoor in Antwerpen.

De geïnterviewde gaat voorbij aan het feit dat Assange is veranderd en zich tot een meeloper van het Kremlin heeft ontwikkeld. Dat verklaart de desinteresse van de media. En wees nou eerlijk, om wat voor nieuwsfeit gaat het hier nou eigenlijk? Er lopen wat Piraten die sinds het Oekraïne-referendum in rechts vaarwater terecht zijn gekomen en in de media geen smoel en geloofwaardigheid meer hebben.

Van de Robin Hood die tegen het establishment vocht is Assange in de loop der jaren geëvolueerd tot een pion van het Kremlin. In tegenstelling tot iemand als Edward Snowden die in elk geval besefte dat hij in de media zijn onafhankelijkheid van de Russen moest blijven benadrukken. Die schijn hield Assange niet eens op.

De som is dan snel gemaakt. President Trump die Assange in het zadel heeft geholpen heeft de media tot vijand van het volk verklaard. Is het een wonder dat de gevestigde Nederlandse media daar niet echt warm voor lopen? Het is inderdaad wel opvallend dat de alternatieve media het ook af lieten weten.

Wat is er sinds 2012 veranderd? Het lijkt erop dat Assange is geradicaliseerd. Wie hem hartstochtelijk verdedigen zijn daar een aanwijzing voor: complotdenker Alex Jones van Infowars, Sean Hannity van Fox News, UKIP-voorman en Brexiteer Nigel Farage en de Russische propagandazender RT. Dat is niet een gezelschap dat zweert bij democratie en rechtsstaat, maar juist het standpunt ondersteunt dat ‘media de vijand van de staat’ zijn. Dat roept de vraag op of Assange zelf wel een journalist is zoals hij claimt.

Over Assange bestaat sinds midden 2013 de controverse of hij een agent van Russische inlichtingendiensten is. Op zijn minst bestaat de verdenking dat hij er nauw mee heeft samengewerkt in de presidentscampagne van 2016 die Trump het presidentschap bracht. Roger Stone was de tussenpersoon tussen het Kremlin en Trumps campagneteam.

De vraag is hoe Assange beoordeeld moet worden. Is hij een journalist, een politiek activist of een ingelijfde medewerker van een ‘buitenlandse’ inlichtingendienst? John Schindler wees er in 2013 in een analyse op dat WikiLeaks via Israel Shamir waarschijnlijk geïnfiltreerd was door de Russische inlichtendienst.

Dat verklaarde de opstelling van Wikileaks in de campagne van 2016 die volledig in lijn was met de opstelling van het Kremlin. De ‘progressieve’ Assange kwalificeerde tijdens de campagne de Democratische Hillary Clinton als kwalijker dan de Republikeinse Donald Trump. Daarmee probeerde Assange progressieve Democratische, pro-Bernie Sanders kiezers te ontmoedigen om te gaan stemmen. Achteraf kan dat alleen maar begrepen worden in de georkestreerde campagne om verschillende doelgroepen in de richting van Trump te laten bewegen.

Dus? Verdient Assange juridische bescherming of heeft hij door vanaf 2013/2014 samen te spannen met het Kremlin zijn rechten verspeeld? Hoe dan ook is hij afgelopen 7 jaar door zijn activistische opstelling en handelswijze terechtgekomen in het kruisvuur tussen Kremlin en Witte Huis. Als hij in een kerker in Virginia verdwijnt, dan kan op zijn minst worden gezegd dat hij door zijn pro-Kremlin opstelling de Amerikanen alle munitie heeft gegeven om hem in handen te krijgen.

Assange verdient het om berecht te worden voor zijn daden, maar een eerlijk proces zit er vermoedelijk niet in. Wie hoog spel speelt en verliest, heeft blijkbaar dat recht verspeeld. Dat is de harde praktijk van de strijd tussen landen. Wie niet oppast wordt daarin vermalen. En Assange heeft niet goed opgepast. De Nederlandse media zullen daar verslag van doen. Als er iets te melden valt dat meer is dan een verregende, troosteloze gebeurtenis op het Museumplein.

Kremlin schrijft Trump als ‘bezit’ af en gooit het over een andere boeg: het zaaien van verwarring, chaos en verdeeldheid in VS

De Amerikaanse president Trump zit gevangen tussen twee vuren. Speciale aanklager Robert Mueller zit Trump op de hielen in zijn Rusland-onderzoek. Het vermoeden bestaat dat Mueller en zijn team zoveel belastende zakelijke praktijken en criminele contacten van de president – die teruggaan tot de jaren 1980 – in kaart heeft gebracht dat Trump geen kant meer opkan. De Russen willen met inzet van hun compromitterend materiaal over Trump dat hij doet wat ze zeggen, zoals Kremlin-watcher Julia Davis oppikte van de Russische staatstelevisie en in bovenstaande tweet weergeeft. Vitaly Tretyakov voert aan dat de Russische regering de invloed (‘leverage’) die het heeft op Trump moet gebruiken om hem naar hun hand te zetten. De boodschap is dat als Trump Russische hulp wil bij de tussentijdse verkiezingen van november 2018 – zoals het Kremlin Trump ook hielp bij de presidentsverkiezingen van 2016 – hij moet doen wat het Kremlin zegt.

Het is onthullend wat Tretyakov zegt. Want een chanteur geeft nooit toe te chanteren. Daarnaast weten de Russen dat Trump het in Washington niet alleen voor het zeggen heeft. Na de ontluisterende persconferentie in Helsinki als afsluiting van de ontmoeting met president Putin die de indruk gaf dat Trump in diens zak zit zijn ook bij de Republikeinen in de Senaat alle bellen gaan rinkelen. Wetgeving die gesteund wordt door beide partijen is in de maak die de nationale veiligheid van de VS ondanks Trump moet veiligstellen. De naam die aan de DESKAA-wet gegeven wordt is duidelijk: ‘Defending American Security from Kremlin Aggression Act’. Atlantic Council geeft de achtergronden in een bericht. Zoals contraspionage-expert John Schindler in een opinie-artikel zegt zal het Kremlin Trump laten vallen, en mogelijk vermoorden als het van mening is dat hij machteloos is en in Washington niets meer voor de Russen kan bereiken. De verwachte Democratische winst in het Huis maakt dat nog aannemelijker. Helpen vergroten van verwarring en chaos, en zaaien van extra verdeeldheid is de strategie van de Russen als ze van mening zijn dat ze Trump voor hen geen nut meer heeft. Tretyakov maakt er een begin mee. Het Kremlin weet dat zijn mening in het Westen opgepikt wordt.

Foto: Tweet van Julia Davis, 10 augustus 2018.

Joe Walsh en conservatief Amerika. Schoppen van rechts tegen media is onvergelijkbaar met links dat haatspraak wil verbieden

Joe Walsh is een voormalig Republikeins, conservatief congreslid voor Illinois. Ooit lid van de Tea Party causus. Hij is nu gastheer van een conservatief radioprogramma. Walsh was aanvankelijk een aanhanger van Trump, maar kwam daar na de ontmoeting van Trump met Putin en de ontluisterende afsluitende persconferentie in juli 2018 op terug. Walsh noemde Trump een verrader. Walsh steunt het onderzoek van speciale aanklager Robert Mueller naar de samenwerking van Team Trump met het Kremlin. Walsh is vergelijkbaar met het wereldbeeld van andere vanouds conservatieve opinie-makers als Max Boot, Ben Shapiro, John Schindler of Bill Kristol die doorgaans pro-Israël, pro-kleine overheid en een strikte fiscale politiek, anti-abortus, pro-Navo, pro-Westerse alliantie en anti-Putin zijn. Een artikel van Arch Puddington in het conservatieve Weekly Standard gaat in op de vraag in hoeverre conservatieven en Republikeinen de Rusland-politiek van Trump steunen. Zijn Walsh en consorten de regel of de uitzondering binnen de conservatieve beweging in de VS?

Bij genoemd wereldbeeld hoort de opvatting van ongebreidelde persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting. Zoals Jaap Tielbeke in een artikel in De Groene uitlegt valt dat te herleiden tot de liberale filosoof John Stuart Mill die van mening was dat ‘een ongehinderde uitwisseling van ideeën‘ in het publieke debat ‘een essentiële voorwaarde‘ was ‘om dichter bij de waarheid te komen’. Tielbeke doet het af als ‘naïef‘ en ‘een valse voorstelling van zaken’ omdat ‘de vrije markt voor ideeën een illusie’ is. Overigens des te meer omdat door de verslechterde economische situatie van traditionele media de rol van de journalistiek is afgenomen en er gaten zijn gevallen in ‘de vrije markt voor ideeën‘ en nieuwe media als Facebook tot nu toe onvoldoende beseffen en aarzelen om de verantwoordelijkheid te nemen die bij hun journalistieke verplichtingen past. 

Walsh’ tweet verwijst in de tweede alinea (‘hate speech banned’) naar complotdenker Alex Jones en diens radicaal-rechts vehikel ‘Infowars’. Zoals techsite The Verge in het artikel ‘How Alex Jones lost his info war; Misinformation is fine — but hate speech isn’t’ opmerkt is Jones door de techbedrijven behalve Twitter in de ban gedaan vanwege haatspraak of aanzetten tot haat. Casey Newton vraagt zich trouwens af of de echte uitdaging voor de techbedrijven pas komt als gebruikers de inhoud van Jones’ programma’s gaan kopiëren.

Walsh’ vergelijking tussen rechts dat niet gelooft in persvrijheid en links dat niet gelooft in vrijheid van meningsuiting is onevenwichtig. Het eerste is realiteit, maar het tweede niet. Trumps tirades tegen ‘de pers als vijand van het volk’ omdat nieuwsorganisaties ‘nepnieuws’ zouden bieden is een afleiding om de actuele en nog te verschijnen verslagen van de media over de uitkomsten van de onderzoeken naar de samenzwering van Team Trump met het Kremlin in een kwaad daglicht te stellen. Walsh heeft gelijk dat Trumps achterban hem daarin steunt. Ook onafhankelijk kiezers zijn gevoelig voor die continue tirades van Trump en zijn waterdragers tegen de media. Enig bewijs dat media werkelijk vijanden van het volk zijn ontbreekt echter.

Dat is anders met haatspraak. Zoals ook Tielbeke stelt is een ‘een ongehinderde uitwisseling van ideeën’ waarin het denken van Alex Jones past naïef. Niet alleen omdat de ‘vrije markt van ideeën’ van de traditionele media een illusie is en nieuwe (sociale) media nu pas schoorvoetend hun journalistieke verantwoordelijkheid beginnen te nemen, maar ook omdat in de echokamers van de sociale media per definitie een publiek debat ontbreekt waarbij de beste ideeën komen bovendrijven. Hier moeten overheden op inspringen om het open, publieke debat en de democratie te redden. Door zelf actie te nemen en richtlijnen op te stellen, en door bedrijven te verplichten tot actie. Het is Jones’ intentie niet om zijn meningen te meten met die van anderen en zonodig in te wisselen voor een betere mening. Kwam Jones met het verspreiden van desinformatie jarenlang weg, nu hij wordt aangesproken op haatspraak of aanzet tot haat lijkt ineens de maat vol te zijn. Als indirecte terechtwijzing van Trump? De maat die allang vol was, maar eindelijk echt als vol bevonden wordt. 

Foto: Tweet van Joe Walsh, 9 augustus 2018.

Geruchten nemen toe dat Julian Assange door Ecuador uit Londense ambassade wordt gezet. Hoe is het zover gekomen?

Update 11 april 2019: Julian Assange is door de politie gearresteerd in de Ecuadoraanse ambassade in Londen nadat Ecuador het asiel voor de oprichter van Wikileaks had beëindigd. Hij is naar een politiebureau in het centrum van Londen gebracht en wordt zo spoedig mogelijk voorgeleid aan de rechtbank van Westminster. 

De geruchten worden sterker dat de Australiër Julian Assange op korte termijn de Ecuadoraanse ambassade in Londen wordt uitgezet. Hij is vanwege zijn vrees om naar de VS uitgezet te worden (om daar in het geheim door een grand jury wegens spionage berecht te worden) in 2012 heengevlucht en heeft er asiel gekregen. Als hij op straat wordt gezet valt te verwachten dat hij rechtstreeks in een Amerikaanse gevangenis verdwijnt.

Wat is er sinds 2012 veranderd? Het lijkt erop dat Assange is geradicaliseerd. Wie hem hartstochtelijk verdedigen zijn daar een aanwijzing voor: complotdenker Alex Jones van Infowars, Sean Hannity van Fox News, UKIP-voorman en Brexiteer Nigel Farage en de Russische propagandazender RT. Dat is niet een gezelschap dat zweert bij democratie en rechtsstaat, maar juist het standpunt ondersteunt dat ‘media de vijand van de staat’ zijn. Dat roept de vraag op of Assange zelf wel een journalist is zoals hij claimt.

Over Assange bestaat sinds midden 2013 de controverse of hij een agent van Russische inlichtingendiensten is. Op zijn minst bestaat de verdenking dat hij er nauw mee heeft samengewerkt in de presidentscampagne van 2016 die Trump het presidentschap bracht. Roger Stone zou de tussenpersoon tussen het Kremlin en Trumps campagneteam zijn geweest. Nieuw is ook dat Lenin Moreno de nieuwe Ecuadoraanse president is die Assange niet langer in bescherming lijkt te nemen zoals zijn voorganger Rafael Correa. Assange hield zich niet aan de afspraak om zich te onthouden van politieke uitspraken en bleef in de ambassade via sociale media zijn gastheer in verlegenheid brengen. En het belang van Ecuador schaden. Enkele maanden terug werd Assange afgekoppeld van internet door Ecuador.

Noam Chomsky gelooft in een gesprek met BBC’s Newsnight van mei 2017 niet dat aanklachten tegen Assange wegens een Zweedse verkrachtingszaak hout snijden. Daar heeft hij vermoedelijk gelijk in. In vele commentaren is in de jaren 2012-2014 op dit blog een lans gebroken voor Assange, zoals hier. Mijn opstelling resulteerde in 2012 zelfs in kamervragen. Maar toen moest de Trump campagne en de Russische beïnvloeding via sociale media nog komen. Daarom is het perspectief van die Zweedse zaak niet actueel.

De vraag is hoe Assange beoordeeld moet worden. Is hij nou eigenlijk een journalist, een politiek activist of een ingelijfde medewerker van een ‘buitenlandse’ inlichtingendienst? En wat betekent dat dan voor zijn juridische positie in de ambassade? John Schindler wees er in 2013 in een analyse op dat WikiLeaks via Israel Shamir waarschijnlijk geïnfiltreerd was door de Russische inlichtendienst. Dat verklaarde de opstelling van Wikileaks in de campagne van 2016 die volledig in lijn was met de opstelling van het Kremlin. De ‘progressieve’ Assange kwalificeerde tijdens de campagne de Democratische Hillary Clinton als kwalijker dan de Republikeinse Donald Trump. Daarmee probeerde Assange progressieve Democratische, pro-Bernie Sanders kiezers te ontmoedigen om te gaan stemmen. Achteraf kan dat alleen maar begrepen worden in de georkestreerde campagne om verschillende doelgroepen in de richting van Trump te laten bewegen.

Dus? Verdient Assange juridische bescherming of heeft hij door vanaf 2013/2014 samen te spannen met het Kremlin zijn rechten verspeeld? Hoe dan ook is hij afgelopen 5 jaar door zijn activistische opstelling en handelswijze terechtgekomen in het kruisvuur tussen Kremlin en Witte Huis. Als hij in een kerker in Virginia verdwijnt, dan kan op zijn minst worden gezegd dat hij door zijn pro-Kremlin opstelling de Amerikanen alle munitie heeft gegeven om hem in handen te krijgen. Assange verdient het om berecht te worden voor zijn daden, maar een eerlijk proces zit er vermoedelijk niet in. Wie hoog spel speelt en verliest, heeft blijkbaar dat recht verspeeld. Dat is de harde praktijk van de strijd tussen landen. Wie niet oppast wordt daarin vermalen.

Als Jeremy Corbyn een communistische spion was, dan nog is het onduidelijk hoe die onthulling de Britse politiek beïnvloedt

Voormalig NSA-medewerker en deskundige op het gebied van inlichtingendiensten en contraspionage John Schindler weet het zeker. De leider van het Britse Labour Jeremy Corbyn was een communistische spion. Dat schrijft hij in zijn column voor Observer. Schindler baseert zich op een rapport van The Sun waarvan hij toegeeft dat het een tabloid is die niet altijd zorgvuldig met details omgaat. Maar het rapport is waardevol omdat het gebaseerd is op gegevens van de Tsjechische geheime politiemacht StB. Die bestond tot 1990 en hield zich bezig met activiteiten die tegen de staat gericht worden of als westers werden beschouwd. Corbyn werd door de StB-spion Jan Dymic in 1986 geworven, zoals blijkt uit diens rapport dat in de StB-archieven is terug te vinden. Het artikel van The Sun wordt op Wikipedia al als bron opgevoerd bij het lemma StB en zegt over Corbyn ‘dat hij een agent voor de StB was onder de codenaam COB’. Labour ontkent de aantijgingen.

Er zijn uiteenlopende redenen te bedenken voor het feit dat het bericht in The Sun wordt geplaatst. Het kan te maken hebben bij de interne strijd binnen Labour waarbij Corbyn met steun van de basisbeweging en het Corbyn-vehikel Momentum een radicaal-linkse koers is ingeslagen en gematigde sociaal-democraten binnen de partij zijn gemarginaliseerd. Ze denken na over hergroepering buiten de partij, maar hebben evenmin de hoop opgegeven om Corbyn als partijleider te wippen. Daarnaast is Corbyn onduidelijk over de gevolgen van de Brexit of de wenselijkheid van een tweede referendum en laat hij de achterban in het ongewisse over Labours positie over de interne markt en de douane-unie. Het lek in The Sun kan ook te maken hebben met de strijd met de Conservatieven die net als Labour in een richtingenstrijd tussen radicaal (Jacob Rees-Mogg) en gematigd zijn gewikkeld. Het effect van de onthulling is lastig in te schatten in een geradicaliseerd Labour.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Jeremy Corbyn Was a Communist Spy’ van John Schindler in Observer, 15 februari 2018.

Kolder over de VS in het hoofd van Leon de Winter en in zijn column in De Telegraaf

Leon de Winter is columnist op woensdag in De Telegraaf. Zijn column ‘Kolder en corruptie in de Verenigde Staten’ van 20 december roept vragen op. Hij schiet uit de heup en raakt vooral zijn eigen geloofwaardigheid. Uit de weergave van de feiten en de kleuring van zijn mening blijkt dat De Winter onvoldoende weet waarover hij praat. Zijn kortzichtigheid speelt hem parten. Het is niet alleen dat hij de talking points van Trump en diens medestanders over de Rusland-onderzoeken naadloos volgt, maar het is ook dat hij zich in het politieke spectrum niet eens meer opstelt als conservatief of rechts. De Winter stapt met de gedachten die hij in zijn column verwoordt buiten de gevestigde orde, de rechtsstaat en de democratische instituties. De Winter is een anarchist met postmodernistische neigingen die afstand neemt van de verworvenheden van de Verlichting.

De column begint met een alinea die duidelijk maakt hoeveel aanvechtbare en slecht onderbouwde aannames Leon de Winter in zijn betoog stopt. Het is werkelijk de vraag waarom hoofdredacteur Paul Jansen van De Telegraaf dit plaatst: ‘De zogenaamde ’collusion’ (geheime samenwerking) tussen Trump en Poetin om Hillary Clinton in november 2016 te verslaan, heeft nooit bestaan. Het verhaal is ontstaan om Hillary’s smadelijke nederlaag te verklaren, want hoe kon een derderangs figuur als Trump de superieure Hillary opzijschuiven voor het belangrijkste ambt op aarde? Daar moet een grote sinistere macht als Rusland achter zitten.’

De Winter kan helemaal niet weten dat er geen collusion tussen Trump en Kremlin is omdat de onderzoeken van Mueller en het congres -vooral de Senate Select Committee on Intelligence die voorgezeten wordt door de senatoren Burr en Warner– nog niet afgerond zijn. Het zijn onderzoeken die 30 jaar contacten van Trump met het Kremlin dienen te ontrafelen en in kaart te brengen. Wereldwijd moeten getuigen gehoord worden. Naar afgelopen week bekend werd loopt het onderzoek van Team Mueller nog zeker tot eind 2018 door. Er zijn namelijk sterke aanwijzingen dat Donald Trump al sinds 1987 onder invloed van het Kremlin staat, zoals de conservatieve inlichtingenexpert John Schindler in tweets beweert en ook de oud-NSA directeur James Clapper afgelopen week in een opvallende en hoogst ongebruikelijke waarschuwing naar buiten bracht. Clapper noemt Trump een ‘asset’ die door het Kremlin aangestuurd wordt. De opperste vorm van geheime samenwerking.

Hillary Clintons positie doet niet terzake. Het kan dat ze misnoegd is en vindt dat ze haar nederlaag onterecht heeft geleden, maar dat heeft niets te maken met de redenen waarom de Rusland-onderzoeken van Mueller en het congres zijn ingesteld. Dat gebeurde vanwege de nationale veiligheid en de integriteit van het politieke en electorale proces. Daarnaast zijn Mueller en de voorzitters van de betrokken parlementaire commissies Republikeinen die óf door de regering Trump benoemd zijn óf door de Republikeinse meerderheden in Huis en Senaat zijn ingesteld. De Winters bewering dat de onderzoeken naar collusion zijn ingesteld ‘om Hillary’s smadelijke nederlaag te verklaren’ is flauwekul. Waarom zouden president Trump, meerderheidsleider in de Senaat Mitch McConnell en in het Huis Paul Ryan zich lenen voor een publicitair opzetje van de Democraten?

Ook over het Steele-rapport slaat De Winter de plank mis. Dat de Republikeinse opdrachtgever in 2016 de opdracht introk was niet omdat er geen vuil over Trump te vinden was, maar omdat Trump de Republikeins genomineerde werd. Het is vooralsnog niet duidelijk of alles wat erin staat waar is, maar dat het ‘allemaal kolder’ is zoals De Winter beweert is onzin. Nog geen enkele bewering erin is tot nu toe weerlegd. Christopher Steele beweerde nog in november 2017 tegen journalist Luke Harding dat 70 tot 90% ervan nauwkeurig is. Er zijn geen aanwijzingen dat dat niet zou kloppen. Het is ook niet waar dat behalve BuzzFeed andere Amerikaanse media er geen aandacht aan hebben geschonken. Het lemma op Wikipedia geeft meer dan 100 verwijzingen. Steele heeft als een 30-jaar lange Rusland-specialist een goede reputatie bij zowel Britse als Amerikaanse inlichtingendiensten. Het is onjuist dat hij een tweederangsfiguur is zoals De Winter beweert.

Het is niet goed te begrijpen waarom De Winter onzin op onzin stapelt en De Telegraaf die onzin publiceert. Zelfs een column die geldt als vrijplaats om alles te kunnen zeggen kent grenzen van geloofwaardigheid en aannemelijkheid. Het is mogelijk dat de krant de verwijzingen naar de ‘deep state’ die De Winter uit zijn hoge hoed tovert wel bevallen. Maar de tegenstrijdigheden in het wankele betoog van De Winter zou de hoofdredactie van De Telegraaf tot nadenken moeten stemmen. Door het kortzichtige opereren van president Trump bij het ontslag van FBI-directeur James Comey is door de Republikeinse bewindslieden Sessions en Rosenstein van het ministerie van Justitie de speciale aanklager, de Republikeinse Robert Mueller benoemd. Dat heeft niets met Hillary Clinton te maken. Mueller heeft een opdracht die hij nu uitvoert. In een normale, politieke procedure waarbij de Republikeinen aan alle knoppen zaten is het Rusland-onderzoek ingesteld.

Heeft het establishment (De Winter: ‘de media, de top van de FBI en andere opsporings- en inlichtingendiensten, plus de partijelites van zowel de Democraten als Republikeinen’) een bloedhekel aan Trump, en is hij een buitenstaander? Om te beginnen buigt De Winter hier zijn claim bij door ineens ook de Republikeinen erbij te betrekken die zich tegen Trump zouden keren. Dat slaat de bodem weg onder zijn betoog dat stelt dat de logica in de Rusland-onderzoeken gelegen is in een onverteerbare nederlaag van Hillary Clinton. Waarom zouden Republikeinen de Democraten daarbij helpen? Maar De Winters bewering klopt vooral niet omdat Trump als zakenman en vastgoed-magnaat zelf onderdeel van het establishment is. De vandaag aangenomen belastingplannen verduidelijken dat. Trump bedient ermee zijn sponsors, zijn politieke vrienden en zijn eigen portemonnee. Naar een fact check van PolitiFact leveren de nieuwe belastingplannen de Trump organisatie in de komende jaren een profijt van op zijn minst tientallen miljoenen dollar op. Iemand die vanuit een politieke positie aan zelfverrijking doet is het toppunt van establishment. En opportunisme.

Wat Leon de Winter in zijn column doet is aanvechtbaar. Hij richt zich in zijn ongerichte woede tegen de democratische instituties die de rechtsstaat  schragen. Hiermee betuigt hij zich niet als democraat die binnen het bestaande politiek bestel pleit voor hervormingen en het terugdringen van onrecht. Hij betuigt zich ermee als anti-democraat die het politieke bestel verwerpt. Dat is vergelijkbaar met de deconstructie van de samenleving door alt-right voorman Steve Bannon die als een pseudo-marxist eerst de bestaande orde in een puinhoop wil veranderen om van daaruit een nieuwe samenleving op te bouwen. Waarbij een ondergeschikte plek beschikbaar is voor vrouwen, Latino’s, inheemse Amerikanen, Afro-Amerikanen, Aziaten en joden.

Gelukkig gaat het om de VS en niet om Nederland. Maar De Winter die elders terecht stelt dat problemen uit het Midden-Oosten niet naar Nederland geëxporteerd moeten worden, probeert door zijn column het Nederlandse publieke debat te beïnvloeden door Amerikaanse toestanden uit te vergroten, bij te buigen en naar Nederland te exporteren. De hoofdredacteur van De Telegraaf zou er niet aan mee moeten willen werken.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Kolder en corruptie in de Verenigde Staten’ van Leon de Winter, 19/20 december 2017 in De Telegraaf. Er is ook een versie van deze column met de titel ‘Het echte schandaal in Amerika in 2017’.

Incident stapelt zich op incident in KremlinGate. Niet Trump, maar het politieke systeem VS is het probleem. Dat wordt verzwegen

Wat is de echte, dieperliggende reden dat alle schandalen in de Amerikaanse politiek -Congres en Witte Huis- in verband met de Russische Federatie zijn ontstaan? Het is meer dan het onbenul en het opportunisme van een oerdomme president Donald Trump. Maar het telt er wel bij op. Het gaat verder. Er zit de laatste jaren in de Amerikaanse politiek een naïviteit en inertie ten aanzien van de Russische Federatie die onverklaarbaar is. Hoe kan het dat de VS dat zich altijd wapende en andere landen wist te inspireren dat nu aantoonbaar nalaat? John Schindler toont in een opinie-artikel voor de Observer aan dat de VS zelfs bij de stroperige EU achterblijft in het zich teweerstellen tegen het Kremlin. Hij maakt aannemelijk dat onder president Barack Obama deze terughoudendheid ook al bestond. Het valt dus niet te verklaren met de verwijzing naar Trump alleen.

Amerikaanse media komen elke dag met belangrijke onthullingen over de vermeende samenzwering tussen Trump en Kremlin -KremlinGate- en de obstructie door Trump van de onderzoeken, maar ze komen niet toe aan de verklaring tegen welke achtergrond dit sinds 2014 heeft plaatsgevonden. Het aan het licht brengen van incidenten is belangrijk, maar als ze als incidenten gezien blijven worden, dan zal er niets veranderen.

Het antwoord op de vraag zou wel eens een taboe of feitelijke geheimhoudingsplicht kunnen zijn die niet mag genoemd worden. Te denken valt aan de Amerikaanse partijpolitiek die gecorrumpeerd is en door binnen- en buitenlandse belanghebbenden is gekocht zonder dat dit in de kern toegegeven kan worden. Door banken van Wall Street, sponsors die politici en journalisten aansturen, multinationals, China, de Russische Federatie of Saoedi-Arabië dat met wapenaankopen invloed koopt. Daarom kan het schandaal slechts tot op zekere hoogte onthuld worden. Door het aan de kaak stellen van de scheve schaats van de incompetente en zelfverrijkende Trump. Maar hij of zijn surrogates zijn slechts symptomen van een verrot politiek systeem, geen aanstichters  ervan. Dat lijkt een groot verschil met Watergate dat nauwelijks genoemd wordt in de analyses. Waarom niet?

Net sluit zich rond Trump. Hij is irrationeel en rationeel tegelijk

Het net sluit zich langzaam rondom president Trump. Onderzoekers komen nader en nader in het ontrafelen van de criminele banden van Trump. Het Nederlandse onderzoeksprogramma Zembla leverde daar onlangs ook een verdienstelijke bijdrage aan door in een reportage te wijzen op dubieuze vrienden van Trump als de Russische maffiabaas Felix Sater. Die feiten zijn al maandenlang publiek geheim en werden door onder meer John Schindler naar buiten gebracht in tweets en commentaren. Vooral om het congres tot actie te bewegen.

Trump beseft wat er op het spel staat. Afgelopen week gaf hij duidelijk toe dat het Rusland-onderzoek door de FBI reden was voor het ontslag van haar directeur. Dat is geen hersenschim van hem, maar een rationele  stap om de onderzoeken te ondermijnen en zijn zakelijke belangen veilig te stellen. Velen zagen in Comey’s ontslag obstructie van de rechtsgang en een voldoende reden voor afzetting. En dat is het ook. Interessant is de opstelling van journalist Carl Bernstein. Hij meent dat Trump ongeschikt is voor het presidentschap wegens ontbrekende stabiliteit en mentale conditie. Hiermee doet hij een beroep op Republikeinse wetgevers in Huis en Senaat om het landsbelang voor het partijbelang te zetten. Maar Trump vecht voor zijn politieke leven en gedraagt zich als een straatvechter die goed beseft wat er op het spel staat. De optie dat hij irrationeel is in zijn presidentschap en rationeel in zijn zakelijk belang lijkt de beste verklaring voor zijn uitzonderlijk gedrag.