Greenwald stapt op bij The Intercept vanwege censuur in artikel over Biden. Tekenend voor de grens aan activistische journalistiek?

De radicalisering van de gelauwerde in Brazilië wonende Amerikaanse journalist Glenn Greenwald eindigt voorlopig in meningsverschil tussen hem en nieuwsblog The Intercept waarvan hij in 2013 een van de oprichters was na zijn vertrek bij The Guardian. Hij en eigenaar Pierre Omidyar zijn leeftijdsgenoten. Greenwald stapt op omdat hij zich beperkt voelt omdat een kritisch stuk over Joe Biden niet integraal gepubliceerd werd. In antwoord daarop dient The Intercept hem in een redactioneel (zie boven) van repliek.

Het is lastig om het geschil op waarde te schatten. Ondanks verschillen doet het denken aan 2016 toen Wikileaks-oprichter Julian Assange in Russisch vaarwater terechtkwam en Hillary Clinton frontaal aanviel. Hij probeerde aan de linkerkant stemmen weg te snoepen van Clinton. Assange wordt ervan verdacht dat hij door geldnood gedreven gekocht werd door het Kremlin. Dat promootte ook Bernie Sanders en de linkse Jill Stein van de Groene partij met de opzet om verdeeldheid te zaaien en Democratische stemmers weg te houden bij de stembus. Dat was een succesvolle strategie die tot Trumps verkiezing leidde. Pikant is dat het eind 2010 Pierre Omidyar was die als eigenaar van eBay en dochterbedrijf PayPal zich er niet tegen verzette dat er geen geld meer kon worden overgemaakt naar WikiLeaks. Dat dreef Assange in de armen van het Kremlin.

Greenwald treedt wel eens op als gast bij het door het Kremlin gecontroleerde RT (Russia Today) dat het er vooral om te doen is om de verdeeldheid in en zwakte van het Westen te benadrukken en de verdeeldheid in en de zwakte van de Russische Federatie te verzwijgen. Het verwijt aan gasten van RT is dat ze weliswaar de vrijheid nemen om terechte kritiek te uiten op het Westen, maar tegelijk in het frame van het Kremlin stappen en zich bewust de vrijheid laten ontnemen om kritiek op de Russische Federatie en de ondermijnende acties tegen het Westen te uiten. Dat wordt niet als evenwichtig gezien en het wordt hun aangerekend dat ze ermee het recht van spreken verspelen. Wie kan geloofwaardig zijn onder acceptatie van zo’n dubbele standaard?

Toch zou men Greenwald een ethische journalist kunnen noemen die net als Matt Taibbi en Jeremy Scahill geen concessies wil doen aan de eigen integriteit. Ze zijn het geweten van de progressieve journalistiek en houden niet op om zich als zodanig te profileren. Dat roept trouwens misnoegen op bij collega-journalisten die vinden dat bij het professionalisme van hun vak samenwerking, teamgeest en geen egotripperij past.

Journalisten als Greenwald passen eerder bij kleinere nieuwsmedia als The Young Turks van Cenk Uygur of Democracy Now! van Amy Goodman, dan bij het grote MSNBC dat hoewel het zich in de meeste programma’s verzet tegen Trump een centristische koers vaart die afstand houdt tot de progressieve vleugel van de Democratische partij. Een journalist met radicale meningen en een hoogstaand idee van ethiek is slecht in te passen in een breed nieuwsmedium dat rekening heeft te houden met de eigen economische positie.

Bij die koers past geen frontale aanval op Biden. De ontmanteling van de democratische instituties en het steeds verder oprekken van de interpretatie van de grondwet door Trump vraagt alle hens aan dek. Het is toch al zo verbazingwekkend dat een minderheid van tussen de 40 en 45%  Trump ondanks alles wat God en de Founders van de Amerikaanse Republiek hebben verboden trouw blijft. Aan Greenwald blijft het verwijt kleven dat hij niet goed kan weerleggen dat hij de campagne van Trump dient door dubieuze claims van Trumps politieke campagne over te nemen en dat als onafhankelijke journalistiek te presenteren. Vooral de timing is opmerkelijk. Als het Greenwald om de waarheid en het principe van onafhankelijke journalistiek ging, dan had hij ook met publicatie kunnen wachten na de beslissing over de verkiezing van de volgende president. Tegelijk heeft Greenwald een punt dat delen van de Amerikaanse journalistiek zich mee hebben laten trekken in de politieke stammenstrijd. Maar hij lijkt niet langer de meest geloofwaardige journalist om die kritiek te uiten.

Foto: Schermafbeelding van deel redactioneel ‘GLENN GREENWALD RESIGNS FROM THE INTERCEPT; A note from the editors’ in The Intercept, 29 oktober 2020.

Advertentie

Raymond Mens mag in talkshow Op1 van publieke omroep als Koning Eenoog paraderen om boek over Trump te promoten

Iemand gaf me de tip om naar de uitzending van Op1 van 5 oktober te kijken. Van de Publieke Omroep. Ik kijk nooit naar dit soort Nederlandse talkshows. Nu weet ik precies weer waarom niet na het bekijken van het fragment met Raymond Mens en Laila Frank. Het informeert niet, amuseert niet en focust niet. Het heeft geen scherpte of humor en schiet alle kanten op. Het is van een ontluisterend laag niveau, hoewel Frank een paar zinnige opmerkingen maakt. Dit soort talkshows is de beste reclame om lid van de bibliotheek te worden (lees de stijlvaste en goed geschreven, interessante, amusante en sprookjesachtige boeken van Lida Winciewicz).

Vooral Mens laat zich kennen als een naïeve onbenul. Waarom hij als Amerika-kenner wordt opgevoerd is een raadsel. Uit zijn cv blijkt niet dat hij Amerikanistiek heeft gestudeerd. Het is een raadsel waarom iemand met zo’n eenzijdige blik wordt uitgenodigd als gast. Is dat uitsluitend omdat hij zijn nieuwe boek over Trump mag promoten? Hij krijgt geen enkele kritische vraag van de presentatoren. Ze horen het aan als zombies.

In de promotie van de kleine uitgeverij ‘Sparkle Auteurs’ wordt op vele plekken gezegd dat Mens ‘begin 2016 voorspelde dat Donald Trump de presidentsverkiezingen weleens zou kunnen winnen’. Dat is een vrijblijvende voorspelling die als verworvenheid wordt opgevoerd. Het is logisch dat Trump weleens zou kunnen winnen. Met de CIA, de FBI en het Kremlin aan zijn kant. Dat gold toen ook voor de frontrunners Hillary Clinton, Bernie Sanders en Ted Cruz die in het voorjaar en de vroege zomer van 2016 allen ‘weleens zouden kunnen winnen‘.

Alle (niet-Nederlandse) onafhankelijke waarnemers zijn het erover eens dat in 3,5 jaar Trump de VS heeft ingeboet aan internationaal aanzien, invloed en coherentie. Het land is er slechter aan toe dan in januari 2017.

Dat betreft nog niet eens de verkeerde aanpak van de COVID-19 pandemie door president Trump met nu meer dan 210.000 doden van wie velen onnodig zijn gestorven. Mens wimpelt dat weg, maar de 6500 Nederlandse doden ten gevolge van COVID-19 zijn percentueel ongeveer de helft minder dan in de VS.

Aan VVD’er Mens zijn feiten niet besteed. Hij handelt in partijdige meningen. Ik kan niet begrijpen waarom de Nederlandse publieke omroep zulke minkukels opvoert als deskundige. Of ik begrijp het wel, maar zou het eigenlijk niet willen begrijpen. Dat is trouwens sowieso een probleem met nieuws over de VS omdat de beter geïnformeerde kijker via internet direct de Amerikaanse media kan volgen. Wat is dan nog de noodzaak voor Nederlandse media om er (proportioneel veel) aandacht aan te besteden? Types als Mens blijven zo over om als éénoog koning in het land der blinden de slecht geïnformeerde kijkers te informeren en met medewerking van slecht geïnformeerde presentatoren knollen voor citroenen te verkopen. In Nederland moeten toch beter geïnformeerde, breder kijkende en intelligente America watchers te vinden zijn met een voorkeur voor Trump?

Shaun King heeft kritiek op witte Jezus, maar laat de ongeloofwaardigheid van het christendom ongemoeid

Het is goed verdedigbaar om het gevestigde christendom een conservatieve en zelfs ietwat achterlijk en gesloten wereldbeeld te verwijten. Religie bevat per definitie idiote en lachwekkende uitgangspunten en elementen. Dat begint al bij de ontkenning dat religie een menselijke constructie is, terwijl er geen bewijs en logische verklaring voor is dat het aan iets anders ontsproten is dan het menselijk brein. Wie de inschatting maakt dat religie nou eenmaal malligheid, stompzinnigheid en nep is, kan het met tolerantie aanvaarden zoals het is. Religie moet niet langs de lat van de redelijkheid gelegd worden. Religie is een bloedserieus sprookje dat eigen regels schrijft en in zichzelf verkeert. Bij religie hoort schouderophalen. In een open, pluriforme samenleving heeft iedereen recht op een eigen domein, dat geldt ook voor degenen die een religie belijden.

Daarom is de tweet van de Amerikaanse links-radicale activist en BLM-aanhanger Shaun King zo onbenullig omdat hij logica zoekt in een onlogisch systeem. Dat zal hij niet vinden. Hij is van mening dat de fresco’s, standbeelden en glas-in-lood ramen met een witte Jezus ontmanteld moeten worden. Want Jezus zou wit gemaakt zijn en daardoor een symbool van wit racisme zijn. Ja, uiteraard, wie had het anders verwacht? De macht schrijft de verhalen. De macht vormt de constructie. De witte macht maakt helden wit. Ook als Shaun King gelijk heeft, dan is het vergezocht dat hij in een in de kern ongeloofwaardig systeem één element als ongeloofwaardig aanwijst. Het is krom dat hij uitsluitend vraagtekens zet bij één element van het christendom dat hij ongeloofwaardig acht, namelijk de huidskleur van Jezus, maar alle andere ongeloofwaardige elementen ongemoeid laat. Als hij rechtlijnig was, dan zou hij niet uitsluitend de uitingen van een witte Jezus, maar het hele christendom ontmantelen. Bij het oud vuil zetten als een breedopgezet systeem van onderdrukking.

Nog op een andere wijze is King dom bezig en lijkt hij zijn eigen profilering voor het landsbelang te zetten. Want hij geeft in een verkiezingsjaar voeding aan de culturele oorlog die president Trump zo graag wil voeren. Het is bekend, Trump heeft zo ongeveer op alle belangrijke beleidsterreinen gefaald: de gezondheidszorg, de buitenlandse politiek, migratie, een betrouwbare overheid, een solide rechtsstaat en binnenlandse veiligheid. De enige troef die Trump bij gebrek aan resultaten om op te pochen nog uit kan spelen is het motiveren van zijn achterban van zo’n 40% van de bevolking met verhalen over het belang van het christendom en de witte bevolkingsgroep die onder druk zou staan. Precies daar geeft King voeding aan. Het lijkt er sterk op dat hij als Sanders-aanhanger en met de rugwind van de BLM-beweging aan het doorslaan is. Met zo’n vijand als Shaun King heeft Trump geen vrienden meer nodig. King is de zoveelste zwetser die politiek en religie combineert.

Foto: Tweet van Shaun King, 22 juni 2020.

Een zware strijd voor Trump-aanhangers om voor diens falende aanpak van het coronavirus geloofwaardige misleiding te vinden

Het is tekenend hoe radicaal-rechts zelfs op het moment dat president Trumps handelen in de aanpak van het coronavirus zo duidelijk faalt de eigen achterban nog probeert te misleiden. Dat is zo ver verwijderd van de realiteit dat zo’n poging zelfs de schijn van journalistiek niet meer heeft. De conclusie is dat de medestanders van Trump zo radeloos, maar ook zo verdwaasd zijn in hun aanbidding als leden van de Trump-sekte dat ze niet meer goed beseffen wat ze doen. Zelfs hun afleiding helpt niet meer. Mijn reactie op DDS bij het artikel ‘Democraten ruziën over corona-aanpak Donald Trump. Joe Biden vergeet de naam van het coronavirus’:

Trumps bestrijding van het coronavirus is een ramp. Dat is zelfs zijn aanhangers duidelijk. Tekenend was de chaos op het O’Hare vliegveld in Chicago. Door een maatregel van Trump om de vluchten uit Europa te blokkeren keerden afgelopen weekend tienduizenden Amerikanen overhaast naar huis terug. Het was de verantwoordelijkheid van de federale overheid om dat in goede banen te leiden. Maar Trump had niets laten regelen en mensen stonden urenlang dicht op elkaar gepakt. Tegen de adviezen van de deskundigen in.

Trump is met zijn onvoldoende antwoord op de coronacrisis duidelijk door het ijs gezakt. Trump is een gevaar voor de volksgezondheid. Hij heeft vooral de oudere Amerikanen nodeloos in gevaar gebracht. Trump heeft enkele maanden terug de tests van de WHO geweigerd met als gevolg dat Amerikanen niet getest konden worden en de overheden nu niet weten hoe wijd het virus verspreid is. Zodat het ook niet ingeperkt kan worden. Trump gaat elke keer weer voor de medische deskundigen staan en geeft het publiek slechte of onvolledige adviezen die in tegenspraak zijn met de adviezen van de medische experts.

Wellicht kan het disfunctioneren van Trump zijn achterban niet schelen. Die 42% van de Amerikaanse kiezers die Trump door dik en dun steunen. Wellicht totdat hun ouders of grootouders onnodig overlijden door het onbekwaam handelen van Trump. Maar het zijn de onafhankelijk geregistreerde kiezers die de grootste groep vormen die door dit geknoei afstand zullen nemen van de regering Trump. De president heeft de afgelopen weken voortdurend zijn incompetentie getoond. De paradox is dat de beurzen ondanks het pompen van extra geld in de economie negatief reageren op Trump en het vertrouwen in hem zijn verloren.

Wat Bart Reijmerink zegt over Sanders en Biden is onzin. Een verspreking acht Reijmerink belangrijker dan het onnodig in gevaar brengen van miljoenen Amerikanen zoals Trump doet. Dat zegt vooral iets over het slechte oordeel van Reijmerink. Het zij hem vergeven omdat hij een student is. Hij moet blijkbaar nog tot het inzicht komen wat belangrijk is in het leven en hoe feiten geduid moeten worden. Want Reijmerink laat de feiten uit zijn mening volgen. Als er een voorbeeld is waar dat genadeloos doorgeprikt wordt, dan is dat in het onbekwaam handelen van Trump inzake de bestrijding van het coronavirus.

Trump kan het coronavirus niet met een tweet of een ontslag intimideren. Het virus kost onnodige levens in een uitbraak die mogelijk zes maanden gaat duren en het maatschappelijke en economische leven van de VS totaal ontwricht. Bij goed beleid had dat voorkomen kunnen worden. Beide Democratische kandidaten vallen in het niet bij Trumps incompetentie en gebrek aan leiderschap.

Overigens is Trump niet te vertrouwen dat hij de grondwet respecteert. Er bevangt me steeds meer een onaangenaam gevoel dat Trump de chaos vergroot om het electorale proces te verstoren. Dat heeft hij niet bewust in gang gezet, maar hij ruikt nu zijn kansen en maakt er bewust gebruik van. Nu al zijn de voorverkiezingen in Louisiana en Georgia uitgesteld waar Biden naar verwachting hoog zou scoren. Als we virtueel doorspoelen naar de verkiezingen van november 2020, dan zal Trump alles aanwenden om de chaos van een land dat lijdt voor eigen politiek en economisch profijt verder te vergroten.

Als zijn partij hem niet terugfluit, dan moeten we niet vreemd opkijken dat Trump de verkiezingen verliest, maar in januari 2021 met verwijzing naar de noodsituatie geen afstand van zijn functie doet. Zodat op de gezondheidscrisis een grondwettelijke crisis volgt. Het Kremlin waar Trumps poppenspeler huist ziet de chaos, de implosie van het politieke bestel en het maatschappelijk leven goedkeurend aan.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Democraten ruziën over corona-aanpak Donald Trump. Joe Biden vergeet de naam van het coronavirus’ van Bert Reijmerink op DDS, 16 maart 2020.

Heldere stem van Sanders én enthousiasme van zijn achterban zijn onvoldoende om het in een vuile strijd van Trump te winnen

Update 8 april 2020: Bernie Sanders heeft aangekondigd zijn campagne op te schorten en dus uit de race te stappen om Democratische uitdager van president Donald Trump te worden. Aldus een bericht in Politico. 

Mijn reactie op de FB-pagina van NRC op het artikel ‘Sanders geeft verlangen naar verandering de helderste stem’ van 24 februari 2020 van Merijn Oudenampsen, Sinan Çankaya en Paul Mepschen:

Het is een wetmatigheid dat in een nominatiestrijd de koploper met de meeste gedelegeerden door de concurrenten aangevallen wordt. Daarom moet er onderscheiden worden tussen de normale, te verwachten aanvallen op Sanders die direct uit het verloop van de nominatiestrijd volgen en de meer ideologische aanvallen. De auteurs laten het maken van dat onderscheid na.

Het is trouwens nog maar helemaal de vraag of Sanders voorverkiezing op voorverkiezing wint. De suggestie van de auteurs is dat hij buiten zijn natuurlijke achterban veel enthousiasme oproept en kan bogen op veel steun. Werkelijk? In Iowa was het Pete Buttigieg die de meeste gedelegeerden (niet de meeste stemmen) achter zich kreeg. In New Hampshire en Nevada won Sanders wel. Maar de omvang van die winst is betrekkelijk. In Nevada gingen van de 691.922 geregistreerde Democraten (stand januari 2020) er in de slotronde van de caucus 101.543 stemmen. Dat is bijna 15%. Daarvan stemde iets meer dan de helft niet op Sanders. Zodat zo’n 93% van de geregistreerde Democraten in Nevada niet op Sanders stemde. In 2016 haalde Sanders onder andere omstandigheden en in een ander deelnemersveld een hoger percentage dan in 2020. Ofwel, Sanders’ resultaten tot nu toe wijzen niet ondubbelzinnig op veel steun, maar vooral op een positieve spin. Waarbij de paradox is dat zowel de conservatieve als de progressieve media om verschillende redenen het belang van Sanders overschatten.

Dus laten we voorzichtig zijn met de interpretatie van de resultaten tot nu toe en daar geen hosanna-verhaal pro-Sanders op bouwen. We weten op dit moment gewoonweg nog niet of Sanders een goede kandidaat is die voldoende aantrekkingskracht heeft om president Trump in de zogenaamde purple states (Pennsylvania, Michigan, Wisconsin, Florida) te verslaan. Dat Sanders het goed doet in blauwe staten als Vermont, Massachusetts, Oregon, New York of California is voor het Electoral College van geen belang omdat daar het verschil met de Republikeinen niet wordt gemaakt.

Laten we kijken wat we wel weten. Sanders’ zwakte is zijn radicalisme. Hij profileert zich nog steeds als ‘socialist’, terwijl hij zich in interviews en toespraken soms, maar niet altijd verklaart als ‘democratisch socialist’. Volstond hij maar door te verwijzen naar de Deense verzorgingsstaat. Maar zo rechtlijnig en gedisciplineerd is hij niet. Dat geeft op z’n minst een gemengd beeld af wat hem kwetsbaar maakt voor aanvallen van Trump en de rechtse pro-Trump media.

Bevat de Sanders Campagne wel voldoende wereldwijsheid? Want hoe slim is het voor een kandidaat om in de VS dat sinds Emma Goldman in de jaren 1910 geen socialistische traditie heeft gekend als personal branding het etiket ‘socialist’ te blijven gebruiken? Want dat doet Sanders tot nou toe. Dat gaat dus niet om Sanders’ beleid, maar om de marketing van zijn beleid. Dat kent tot nu toe onnodige zwakheden. Wellicht dat de stroomlijning daarin nog tijdig verandering brengt. Maar zeker is dat niet. De auteurs wijzen terecht op de inhoud van Sanders’ beleid en de ongelijkheid in de VS, maar laten de presentatie ervan buiten beschouwing. En in de beeldvorming wordt de strijd om de twijfelende kiezers beslist.

Sanders recente uitglijer om de bestrijding van het analfabetisme in het Cuba van Fidel Castro als verworvenheid te presenteren is opnieuw van een ongelukkige wereldvreemdheid. Het is van een zelfde domheid als te verwijzen naar de treinen die Mussolini op tijd liet rijden en de Autobahnen die Hitler liet aanleggen. Het is een historisch feit, maar het getuigt van een gemankeerd politiek gevoel om dat in een campagne naar voren te brengen. Terwijl Sanders notabene weet dat hem dat kwetsbaar maakt. Het roept vragen op over Sanders politieke handigheid en gogme. Zo’n opmerking over Castro is ook electoraal onhandig omdat het de Democratische Latino-kiezers in Zuid-Florida tegen het hoofd stoot. De Democraten moeten hoogstwaarschijnlijk Florida winnen om Trump te kunnen verslaan.

De verwijzing van de drie auteurs naar Hillary Clinton als centrumkandidaat is ongelukkig. Want de suggestie is dat zij in 2016 verloor omdat zij een centrumkandidaat was. Maar dat is nog maar helemaal de vraag. Het gaat voorbij aan andere factoren in de campagne van 2016. Zoals de interventie die zonder precedent was van toenmalig FBI-directeur James Comey die op een persconferentie naar buiten bracht dat Clinton onderzocht werd. Terwijl het onderzoek tegen Trump door de FBI niet naar buiten werd gebracht. Daarnaast was Hillary Clinton een arrogante politicus die een slechte campagne voerde met een uitstraling dat zij recht had op het presidentschap. Dat werkte niet. Verder waren er de ontelbare onregelmatigheden die nog niet eens volledig in kaart zijn gebracht. Zoals honderden miljoenen dollars aan Saoedisch en Golfstaten-geld dat illegaal naar de campagnekas van Trump stroomde en de inmenging van de Russische Federatie via hacks en sociale media die eveneens onrechtmatig was. De Republikeinse partij blokkeerde in de herfst van 2016 bij monde van de meerderheidsleider in de Senaat Mitch McConnell een onderzoek naar de buitenlandse inmenging door de federale overheid. Zodat de toenmalige regering Obama geblokkeerd werd om te handelen. Desondanks kreeg Clinton zo’n drie miljoen meer stemmen dan Trump. Maar dat zijn overbodige stemmen waar nu ook deels het enthousiasme voor Sanders op wordt gebaseerd.

Mogelijk wint Bernie Sanders de Democratische nominatie en kan hij Trump verslaan, de meerderheid in het Huis vasthouden en die in de Senaat veroveren. Want zonder dat laatste zal hij hoe dan ook vleugellam zijn. De drie auteurs hebben het grooste gelijk van de wereld dat de ongelijkheid in de VS te groot is geworden en dat de rijken en vermogenden via hun greep op de politiek hun eigenbelang veiligstellen. Dat is onaanvaardbaar en onhoudbaar. Daarom moet de Amerikaanse politiek hervormd waren. Voor het belang van de burgers, het land en de sociale vrede. Trouwens te beginnen met het herroepen van de Citizens United-uitspraak van het Hooggerechtshof die het grote geld in de politiek introduceerde.

Maar de drie auteurs maken een vreemde sprong als ze uit het gelijk dat Sanders heeft concluderen dat hij ook gelijk zal krijgen. Want daar zijn heel andere kwaliteiten voor nodig in een campagne die naar verwachting vuiler en gemener zal zijn dan in 2016. En nog meer buitenlandse inmenging zal kennen dan vier jaar geleden. Enthousiasme en een heldere, rechtvaardige stem zijn onvoldoende om het te winnen van een opgehitste achterban en een liegende, bedriegende, valse stem die met de modernste technische analyse en middelen onder de aandacht wordt gebracht. Je zou bijna denken dat de wereldvreemdheid die Sanders tot nu toe vertoont is overgeslagen naar drie auteurs in Nederland. Wat je noemt multiculturalisme.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Sanders geeft verlangen naar verandering de helderste stem’ van Merijn Oudenampsen, Sinan Çankaya en Paul Mepschen in NRC, 24 februari 2020.

Sanders doet er verstandig aan de bourgeoisie niet te epateren door zich socialist te noemen. Want hij is een sociaal-democraat

Econoom Paul Krugman heeft kritiek op de Democratische presidentskandidaat Bernie Sanders. Niet vanwege zijn beleidsprogramma, maar vanwege zijn marketing of de branding van zijn persoon. Sanders noemt zich socialist en soms, maar niet altijd laat hij dat voorafgaan door het adjectief democratisch. Krugman meent dat Sanders hiermee een fout maakt en hij Trump en de Republikeinse partij onnodig munitie geeft. Zoals Paul Krugman zegt, de term socialist roept eerder de associatie met Venezuela of Stalin op, dan met Denemarken.

In een gesprek voor Democracy Now! gaat Krugman in gesprek met econoom Richard Wolff. Krugman is mede uitgenodigd vanwege zijn artikel ‘Bernie Sanders Isn’t a socialist; But he plays one on TV. That’s a problem’ in de New York Times van 13 februari 2020. Het is een gesprek tussen doven. Wolff laat niet goed tot zich doordringen wat Krugman zegt en grossiert in historische vergezichten. Krugman is het niet vanwege het beleid met Sanders oneens, maar vanwege de marketing van dat beleid. In het debat waagt Krugman zit er niet aan om het verschil tussen een socialist, een democratisch socialist en een sociaal-democraat uit te leggen. Dat komt mede omdat Wolff claimt dat het socialisme een brede beweging is die lastig af te bakenen is. Voor de praktische politiek waar dat soort nuancering en onderscheid niet gehoord wordt is dat niet zinvol.

Ik ben het eens met Krugman en vindt het onverklaarbaar dat Sanders’ campagneteam de term ‘socialist’ blijft hanteren in de marketing van Sanders persoon. Krugman geeft in zijn artikel de volgende verklaring: ‘Dus waarom noemt Sanders zichzelf een socialist? Ik zou zeggen dat het vooral om personal branding gaat, met een vleugje vreugde over het shockeren van de bourgeoisie. En deze zelfgenoegzaamheid deed geen kwaad zolang hij maar een senator uit een zeer liberale staat was.’ Ik zie ook  een andere verklaring, namelijk de dynamiek en machtsverhouding binnen de campagne en het aanspreken van de meest actieve achterban, de links-radicalen of zeer progressieven. Daarnaast blijft Sanders ondersteund en gevoed worden door links-alternatieve media die hem ondubbelzinnig een socialist noemen. Of ze daarmee dezelfde blauwdruk van de VS voor ogen hebben als Sanders en zijn campagenteam valt te bezien. Zo blijft de onzekerheid in stand.

Nu Sanders afstevent op de Democratische nominatie, hoewel die nog niet zeker is, maar hij in elk geval de koploper is, lijkt de tijd gekomen om afscheid van de verwarrende term socialist te nemen. Het merkwaardige is dat Sanders de term socialist blijft gebruiken, terwijl hij notabene als referentiepunt de Scandinavische sociaal-democratie heeft. En zeker niet Venezuela, Nicaragua of de Sovjet-Unie van Stalin. Maar dat misverstand houdt hij op dit moment wel in de wereld. Nogmaals, dat is onbegrijpelijk, onnodig en schadelijk.

Bij een artikel op RawStory schreef ik op 23 februari 2020 een reactie. Ik had Krugmans artikel toen nog niet gelezen: ‘That is why the Sanders campaign team would be wise to avoid the term ‘socialism’ and use the term ‘social democracy’ because of the association. In Europe, that difference is clear to every citizen, but it is possible that the US, due to a different history and relative isolation from the rest of the world, does not fully understand what the terms mean and what emotional value they represent. It is striking that this difference was also not picked up by the author of the article.’ We zullen zien hoe Sanders’ personal branding evolueert.

Foto 1: Schermafbeelding van deel opinie-artikel van Paul Krugman ‘Bernie Sanders Isn’t a Socialist; But he plays one on TV. That’s a problem’ in de New York Times, 13 februari 2020.

Foto 2: Schermafbeelding van deel artikel ‘Sen. Bernie Sanders to explain his democratic socialist views’ in USA Today, 18 november 2015.

Bernie Sanders wint Nevada in race die verder gevorderd is dan het lijkt

MSNBC’s host Chris Matthews maakt een opmerkelijke vergelijking als hij de Franse premier Paul Reynaud citeert die op 15 mei 1940 tegen de Britse premier Winston Churchill zei dat het over was toen de Duitse troepen door de Franse verdediging bij Sedan waren gebroken. Terwijl Frankrijk een indrukwekkend leger had en zo op het oog nog lang niet verslagen leek. Reynaud die strijdbaar was vroeg de Britten om ondersteuning.

Matthews maakt deze vergelijking om de opgang van Bernie Sanders te verduidelijken. Uiteraard is de gelijkenis van Sanders met de Duitse invasie van Frankrijk in 1940 ongelukkig. Het is geen neutrale associatie, hoewel het de vraag is of hij het kwaadaardig bedoelt. Maar Matthews heeft gelijk in zijn observatie dat terwijl op het oog de Democratische nominatie nog niet beslist lijkt, dat in werkelijkheid wel eens degelijk het geval zou kunnen zijn. Hij sluit hiermee aan bij een opinie-artikel van 21 februari 2020 van Tim Miller voor het conservatieve The Bulwark dat zegt dat de race verder gevorderd is dan het lijkt (les 1) en dat de verdeling in progressieve en gematigde ‘paden’ (lanes) een verzinsel is (les 2) omdat kiezers makkelijk van lane wisselen.

In 2016 was ik een aanhanger van Sanders omdat ik in hem, zijn achterban en programma meer hart en energie zag dan in de gedoodverfde Hillary Rodham Clinton die uiteindelijk smadelijk van Trump verloor. In 2020 is de belangrijkste opdracht voor de Democraten om president Trump te verslaan. De reden is duidelijk: Trump zorgt voor onrust, chaos, verdeeldheid en corruptie, en beschadigt het aanzien en de nationale veiligheid van de VS, de westerse alliantie en is tot een marionet van de Russische president Poetin gemaakt.

Elke Democraat die de essentiële paarse staten (waar de blauwe Democraten en de rode Republikeinen min of meer in evenwicht zijn) wint, wordt de volgende president. Als blijkt dat Bernie Sanders de Democratische kandidaat is die meeste kans heeft om die paarse staten te winnen, dan hoop ik dat hij de uitdager van Trump wordt. Als dat toch Joe Biden of een andere kandidaat is, dan hoop ik dat die de uitdager wordt.

Hoe dan ook is Bernie Sanders met een indrukwekkende race bezig en blijkt dat hij een beweging ‘on the ground‘ heeft die goed georganiseerd, gedisciplineerd en enthousiast is. Hoopgevend voor Sanders is dat de demografische gegevens over Nevada aangeven dat hij bij alle kiezersgroepen hoog scoort. Sanders treedt buiten de doelgroepen die doorgaans met hem worden geassocieerd, zoals studenten, jeugdigen en progressieve of zeer progressieve kiezers. Voor het establishment van de Democratische partij is de opgang van Sanders lastig te verteren. Als Sanders het momentum volhoudt en op Super Tuesday 3 maart in staten als Texas, California en Noord Carolina goed scoort, dan is hij niet meer te stoppen. Omdat in vele staten al gestemd kan worden (early voting) wordt het effect van een winnende Sanders op dit moment al versterkt.

Omdat kandidaten in de voorverkiezingen radicaliseren om hun opponenten af te troeven, valt van Sanders te verwachten dat als hij op de Democratische conventie in Milwaukee in juli 2020 genomineerd wordt, hij daarna richting centrum beweegt. Al is het maar om de partij te verenigen en zoveel mogelijk Democratische en Onafhankelijke kiezers achter zich te krijgen. Hoewel dit bij Trump niet is gebeurd en ik daarover in een commentaar van 17 november 2016 al twijfels had toen Willem Post met de observatie kwam dat Trump zou normaliseren en als president zijn bizarre gedrag dat hij tijdens de campagne vertoonde achter zich zou laten.

Het valt te bezien hoe Sanders reageert op een mogelijke nominatie. Want er zijn gelijkenissen tussen de bewegingen van Trump en Sanders met hun eigen, krachtige dynamiek. Hoe dan ook moet voor de verbreding van zijn draagvlak het misverstand de wereld uit dat Sanders een ‘socialist’ zou zijn, terwijl hij een ‘sociaal-democraat Europese snit’ is die binnen de contouren van het kapitalisme blijft. Hervorming kapitalisme: ja, afschaffing ervan: nee. Het is essentieel dat Sanders’ campagneteam zijn radicale aanhangers tot de orde roept die met hun pleidooi voor socialisme en agitatie tegen het kapitalisme Trump wind in de zeilen geven.

Democraten kunnen Trump alleen verslaan als ze zich verenigen

De Democratische strateeg James Carville meent dat de Democraten het enige zijn tussen Trump en de afgrond. Nog vier jaar Trump zal vernietigend zijn voor de VS en de wereld. Maar dan moeten de Democraten een kandidaat hebben die Trump kan verslaan. Een kandidaat die een beroep doet op de Afro-Amerikaanse kiezers en de arbeiders, en niet alleen op linkse studenten en progressieve stemmers in staten als New York, Californië of Massachusetts die hoe dan toch al Democratisch stemmen. De Republikeinen hebben voor het herverkiezing een misleidingsapparaat van 1 miljard dollar opgetuigd dat The Death Star wordt genoemd, aldus een bericht in The Atlantic. Op dit moment lijkt Mike Bloomberg de enige Democraat die afdoende antwoord kan geven op de bedreiging door Trump. Hij heeft 2000 mensen in dienst voor zijn campagne.

Bloomberg is een verre van ideale kandidaat. Het is absurd en het failliet van het politieke bestel van de VS dat een echte miljardair en geslaagde zakenman als hij het opneemt tegen een pseudo-miljardair en mislukte zakenman als Trump. Maar de VS en de wereld hebben niet de luxe om al te kritisch te zijn. Een radicaal-linkse kandidaat als Bernie Sanders wordt door de Trump-campagne als de zwakste Democratische kandidaat gezien. Ze hopen dat hij de Democratische nominatie wint. In elk geval zal Bloombergs partner Diana Taylor een ander type First Lady zijn dan Melania Trump die carrière maakte met naaktfoto’s en poseren als model.

De politieke strijd wordt op drie fronten gevoerd. De kandidaat die zowel de fondsenwerving/ publiciteit, de sociale media/ desinformatie als het eigenlijke politieke debat beheerst wint. Trump is een sterke kandidaat die zoals het er nu naar uitziet alleen door Bloomberg verslagen kan worden. Zo hangt op dit moment de vlag erbij. Bloomberg heeft het geld in zijn zak om een campagne op te tuigen die Trump kan verslaan en het profiel om de kloof tussen de gematigde en progressieve vleugel te overbruggen. Bloomberg profileert zich zonder zijn Democratische kandidaten aan te vallen en richt al zijn pijlen op Trump. Een noodzakelijke voorwaarde voor winst is dat de progressieve en centrumvleugel van de Democratische partij samenwerken.

Op 17 december 2019 schreef ik in een commentaar op Robert Reich op Facebook:
It is not relevant whether Warren and Sanders are loved or hated by the Democratic Party establishment. It is relevant whether they have enough appeal among voters in the essential swingstates to defeat Trump. Or the Republican candidate when Trump retires. New England, New York and California are not the battlefield.

Reich plays a risky game by putting all his cards on Warren and Sanders. He would rather argue differently, namely by helping to connect the progressive and centrist wings of the Democratic party.

There is an alternative. The DNC must write a total package that is common in elections in Western European democracies. Fill in with candidates like the largest opposition party in the UK has shadow ministers. Profile the Democratic party between progressive and centrist. Appoint Warren as VP with the special task of reforming the political system, including combating electoral suppression and gerrymandering, reforming the Electoral College and reducing big money and PACs. Appoint Stacey Abrams as Minister of Justice and AOC as Minister of Homeland.

That is more concrete than building castles in the air and fantasies about the power of Warren and Sanders. That is wishful thinking from Robert Reich. Even if he is right in his analysis about the bias in the Democratic party, that does not actually change the results of elections in the short run. The risk cannot be taken that Trump will stay in place for another four years. The Democrats can only defeat him if they unite. The road that Reich outlines leads from it and is disastrous

 

Cenk Uygur pleit vanwege Republikeinse doofpot in de Senaat voor nieuwe aanklachten in het Huis om Trump af te zetten

Cenk Uygur is een progressieve journalist en oprichter van TYT die zich als Democratische kandidaat heeft aangemeld voor de speciale verkiezing van Californië’s 25ste congressionele district op 3 maart 2020. Vanwege beschuldigingen van seksueel wangedrag kondigde de huidige Democratische vertegenwoordiger Katie Hill in oktober 2019 haar vertrek aan. Uygur zit in het kamp van Bernie Sanders, maar in december 2019 trok laatstgenoemde na één dag zijn goedkeuring van Uygur in omdat die beledigende opmerkingen over vrouwen, joden, moslims en andere minderheidsgroepen heeft gemaakt. Als reactie beweerde Uygur geen ‘endorsements’ meer te accepteren, maar de aanbeveling van Sanders viel daarmee niet meer ongedaan te maken. De kans bestaat dat als twee kandidaten op 3 maart minder dan 50% behalen Uygur het in de tweede ronde op moet nemen tegen de Democratische kandidaat Christy Smith die kansrijker lijkt.

Het is niet ongewoon dat journalisten de overstap maken naar de politiek, en omgekeerd. Het is echter ongewoon dat politiek en journalistiek tegelijkertijd wordt gecombineerd. Dat geeft vermenging van belangen. Hoe stelt Uygur of zijn netwerk TYT zich op tegenover de kandidatuur van Sanders in de voorverkiezingen? Aanstaande maandag 3 februari 2020 wordt het primary-seizoen geopend in Iowa. De radicale Sanders lijkt met de gematigde Joe Biden gewikkeld in de strijd om de winst. Maar hoe kan Uygur verwachten dat wij denken dat hij daar als verklaard aanhanger van Sanders objectief verslag van doet? Van de andere kant stelt Uygur zich open op en windt geen doekjes over zijn politiek voorkeur. Dat is eerlijker dan vele journalisten die er een geheime agenda op na houden en feitelijk geen journalist, maar politieke activist zijn.

Nu de Republikeinse partij schaamteloos president Trump in bescherming heeft genomen en er geen eerlijk proces in de Senaat heeft kunnen plaatsvinden waarbij nieuwe getuigen worden opgeroepen en nieuwe documenten worden toegevoegd aan het dossier, klinkt de roep van progressieve Democraten én van Never Trump conservatieven dat de Democratische partij harder en meedogenlozer moet zijn om Trump met succes te kunnen bestrijden. Het moet vuile tactiek beantwoorden met vuile tactiek. Een weerwoord daarop is dat door de gematigde strategie van Huisvoorzitter Pelosi de Democraten in november 2018 een verpletterende overwinning van zo’n 40 zetels boekten in het Huis. Daar kan weer tegen ingebracht worden dat anderhalf jaar later Trump nog onberekender en geïsoleerder is. Volwassenen die Trump moesten inperken en die zich nu grotendeels tegen hem keren, hebben inmiddels de kamer verlaten. Trump zet niet alleen alle middelen in om zijn presidentschap te behouden, maar ook om zijn onderneming en zijn vrijheid te behouden. Want zonder de bescherming van zijn functie zullen de rechtszaken tegen hem in alle hevigheid losbarsten.

Uygur gaat makkelijk voorbij aan de problemen die het gaf om getuigen te dagvaarden in de impeachment hoorzittingen in het Huis. Die overigens nog niet officieel zijn afgesloten en weer opgepakt kunnen worden. De dagvaardingen werden betwist door het Witte Huis en hadden kunnen leiden tot een juridische strijd van maanden. Het Democratische leiderschap redeneerde dat door Russische inmenging de integriteit van de presidentsverkiezingen in november 2020 op het spel staat en het nu urgent is om de impeachment van Trump zo snel mogelijk ter discussie te stellen. Daarnaast is de overweging dat kiezers de sociaal-economische ‘keukentafel’-onderwerpen als gezondheid, banen en huizen belangrijker vinden. Nu de Republikeinen het impeachment proces in de Senaat tot een schijnproces hebben gemaakt ontstaat er een nieuwe situatie die om een nieuwe strategie van de Democraten vraagt. Notabene zo’n 75% van de bevolking wilde een eerlijk proces in de Senaat dat er door de doofpot-strategie van de Republikeinen niet is gekomen.

Het valt lastig in  te zien waar Uygurs verontwaardiging over de Republikeinse inbreuken op de parlementaire gedragsregels en de Constitutie overgaat in de politieke profilering van zijn eigen kandidatuur voor de Californische zetel en zijn steun voor Bernie Sanders en de radicaal-progressieve vleugel van de Democratische partij. De Democraten hebben eind 2019 vanwege tijdsdruk gekozen voor een impeachment strategie die focuste op enkele hoofdzaken en de criminele activiteiten van Trump en zijn bedrijf buiten de aanklachten liet. Nogmaals, omdat Trump de juridische en politieke middelen oprekt en hij het overleggen van documenten en het optreden van getuigen blokkeert. Omdat echter het tijdsaspect is weggevallen en naar verwachting het impeachment proces in de Senaat op woensdag 5 februari wordt afgesloten ontstaat er een nieuwe situatie. Het is nog negen maanden tot de verkiezingen in november 2020. De strijd zal smerig zijn, mede omdat in de Republikeinse partij de gematigde krachten tot zwijgen zijn gebracht. Of het radicalisme van Uygur en Sanders het antwoord is valt te bezien. Wellicht wel in toon en hartstocht, maar niet in strategie.

Keir Starmer loopt zich warm om Corbyn op te volgen en Boris Johnson uit te dagen

Houdt 2 mei 2024 in gedachten. Volgens plan zijn er dan algemene verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk. En houdt Keir Starmer in gedachten. De Labour-politicus die nu koploper is in de peilingen om Jeremy Corbyn op te volgen zou wel eens de opvolger van minister-president Boris Johnson kunnen zijn. Vandaag sluit de aanmelding. Kandidaten moeten een zekere steun hebben om genomineerd te worden. Starmer wordt door velen binnen Labour als de meest kundige, vaardige en minister-president waardige politicus gezien. Maar hij behoort niet tot de harde kern van links-radicale aanhangers van Jeremy Corbyn. Ondanks zijn lippendienst aan Corbyn in het fragment dat duidelijk bedoeld lijkt om de weerstand van de Corbynites te neutraliseren.

Bij Labour trekken twee radicale machtsblokken aan de touwtjes: de Unite-vakbond van vakbondsleider Len McCluskey en de Momentum-beweging die in 2015 begon om de partij te vernieuwen, maar uiteindelijk een campagnevehikel voor radicalisering werd. Rebecca Long Bailey is de gedoodverfde kandidaat van de links-radicale Corbynites die Starmer eerst nog maar eens moet verslaan. Daar moet advocaat-miljonair Sir Keir Starmer tegenop boksen. Zijn pogingen om zijn werknemersachtergrond te benadrukken doen kluchtig aan.

Niet toevallig wijst Starmer erop dat de verdeeldheid, het factionalisme overwonnen moet worden. Omdat hij objectief als beste kandidaat gezien wordt is het in zijn belang om de partijstrijd achter zich te laten en te pleiten voor eenheid. Juist in het weekend dat in de VS de ene progressieve kandidaat Bernie Sanders de aanval opende op de andere progressieve kandidaat Elizabeth Warren is het de waarschuwing voor linkse politieke partijen om elkaar niet af te maken en de opponent de lachende derde te laten zijn. In de VS uiteraard president Trump. Boris Johnson heeft in 2024 het meest te vrezen van een Labour-politicus die de centrumkiezers kan aanspreken. Dat is Keir Starmer. Of de leden van zijn partij hem dat gunnen is afwachten.