Leon de Winter zit nog steeds gevangen in zijn radicale standpunten over Trump

Leon de Winter, ColumnWachten op excuses voor fakenieuws‘. De Telegraaf, 10 november 2021.

Het is triest om te lezen hoe diep Leon de Winter het konijnenhol is ingedoken. Daarin leeft De Winter met zijn medestanders die hem naar de mond praten in zijn eigen surrealistische werkelijkheid. De Winter die ooit een beloftevolle cineast en schrijver was is verworden tot een complotdenker aan wie de nuance niet is besteed, maar de opruiing en de leugen des te meer.

Het is nog om een andere reden triest om te zien, want De Winter schaart zich in zijn Telegraaf-columns steevast aan de kant van Trump die in november 2020 met groot verschil de presidentsverkiezingen verloor en steeds meer in het nauw wordt gebracht door lopende civiele, publiekrechtelijke en strafrechtelijke rechtszaken.

Om het in voor hem gepaste termen te zeggen, De Winter is de troonhemel, de marquee van radicaal-rechts Nederland. Hij geeft legitimatie en zichtbaarheid aan het complotdenken. De haat van links overschaduwt zijn denken en inschattingsvermogen. Het is een dubbele gijzeling. De Winter wordt gegijzeld door zijn radicale denkbeelden en daarmee gijzelt hij de publieke opinie van rechts-radicaal Nederland.

In zijn column Wachten op excuses voor fakenieuws‘ in De Telegraaf van 10 november 2021 associeert De Winter er in zijn konijnenhol uitgebreid op los. Hij neemt het feit van een FBI-onderzoek en knoopt daar met halfslachtige koppelingen zijn onwaarheden aan vast. De leugens en insinuaties zijn te talrijk om ze allemaal te behandelen.

De Winter is de meester van de geprefabriceerde mening waarmee zijn columns in elkaar worden gezet. De Winter schrijft al jaren dezelfde column met dezelfde strekking. Het is niet de bedoeling dat zijn lezers nieuwe inzichten worden voorgehouden. Laat staan dat het de opzet is dat De Winter tot nieuwe inzichten komt. Het is juist de bedoeling dat de lezers oude standpunten krijgen voorgeschoteld die ze herkennen en kunnen herkauwen.

In een commentaar van 30 oktober 2019 ging ik in op een andere column van De Winter die ook ging over het Steele dossier. Daarin schreef ik: ‘De Winter verwijst naar het Steele Dossier. Het is onjuist dat alle constateringen eruit niet kloppen. Wel is door deskundigen op het gebied van inlichtingendiensten zoals John Schindler vanaf de publicatie geopperd dat de uitleg dat de Russen compromitterend materiaal van Trump met prostituees in een Moskouse hotelkamer hebben vermoedelijk Russische desinformatie is om Trumps werkelijke rol te verdonkeremanen. Die bestond uit het witwassen van illegaal geld van Russische criminelen en politici uit de kringen van het Kremlin via Westers vastgoed.’

Als analist Igor Danchenko gelogen heeft tegen de FBI, dan moet hij daarvoor aangeklaagd worden. Dat gebeurt ook, want inmiddels is hij daar vorige week donderdag voor aangeklaagd en in hechtenis genomen. De Democratische volksvertegenwoordiger Adam Schiff heeft afgelopen week in de media onderschreven dat dat de juiste gang van zaken is.

De door Trump benoemde speciale onderzoeker John Durham die al sinds april 2019 bezig is en langer onderzoek heeft verricht dan Robert Mueller maakt gezien de uitkomsten zijn claim niet waar. Het onderzoek zou leiden tot aanklachten tegen topfunctionarissen van de inlichtingendienst uit het Obama-tijdperk en zou beweringen beamen dat het Rusland-onderzoek een politieke ‘heksenjacht’ was. Maar dat maakt Durham niet waar door nu op de proppen te komen met een kleine vis als Danchenko.

Voor de zoveelste keer herhaalt De Winter in zijn column de onwaarheid dat speciale aanklager Robert Mueller in zijn onderzoek niets gevonden heeft. Dat is onjuist. Mueller heeft in zijn rapport 11 gevallen van potentiële obstructie opgesomd. Door die obstructie en de tegenwerking in het onderzoek door Trump die overal rode lijnen aanbracht die Mueller niet mocht overtreden is de onderste steen over de samenwerking van Trump met het Kremlin nog niet boven gekomen.

Het is stemmingmakerij als De Winter over Mueller zegt: hij ‘leidde de jacht’. Mueller kreeg juist het verwijt van Democratische zijde dat hij te bestuurlijk-correct en terughoudend opereerde. Nogmaals, dat kwam mede omdat Trump en toenmalig onderminister Rod Rosenstein rode lijnen bleven trekken die Mueller niet mocht overtreden zodat er van een breed onderzoek nooit sprake kon zijn.

De Winter maakt er een potje van als hij zegt dat de elites zich tegen Trump keerden. Het omgekeerde is waar. De elites spanden Trump voor hun karretje. Dat resulteerde in belastingwetgeving die de vermogenden en bedrijven financieel bevoordeelde en de regelgeving afzwakte. Daarvan profiteerde ook Trump de zakenman. Dat gaf sponsors als Robert Mercer, de toenmalige Koch Broers en Sheldon Adelson de financiële tegenprestatie die ze van Trump eisten. Ook nu nog ondersteunen de grotere Amerikaanse bedrijven de Republikeinse politici die op 6 januari 2021 deelnamen aan de planning om de Republiek omver te werpen. Hoewel de bedrijven dat niet publiekelijk toegeven en lippendienst bedrijven aan de democratie. Wellicht dat de Winter daardoor in verwarring wordt gebracht.

Logisch klopt het evenmin als De Winter beweert dat de Democraten is veranderd in een partij van hoger opgeleiden en beter gesitueerden. Als dat werkelijk zo was, dan zouden de Republikeinse bestuurders in staten als Texas, Arizona, Pennsylvania, Georgia en nog een handvol andere ‘rode’ staten niet alle moeite nemen om de toegang van minderheden en jongeren tot de stembus te onderdrukken omdat ze kiezersonderdrukking als de enige mogelijkheid zien om in de toekomst verkiezingen te winnen.

Het bontst maakt De Winter het in zijn konijnenhol als hij zegt dat Mike Flynn een onkreukbare man is. Hij zou volgens De Winter ‘een onschuldig slachtoffer in de jacht op Trump zijn’. Dat is klinkklare onzin. Flynn moest onder druk van Trump aftreden als Nationaal Veiligheidsadviseur omdat hij gelogen had tegen vice-president Mike Pence. Flynn zei onlangs in de show van Tucker Carlson dat hij Trumps gratie niet verdiende. Flynn ziet zichzelf niet als onkreukbaar. Verder handelde Flynn in strijd met de wet door te lobbyen voor buitenlandse overheden (onder meer Turkije) zonder dat tijdig te melden. In 2017 heeft Flynn toegegeven dat hij heeft gelogen tegen de FBI.

Regering Trump verhult corruptie en misbruik niet langer. Het crimineel handelen is openbaar en voor iedereen zichtbaar

MSNBC-commentator en oud-federale aanklager Glenn Kirschner houdt zijn praatje bij de open haard. Hij gaat in op enkele lopende actuele zaken: de zaak Flynn die minister Barr wilde afsluiten, maar waar rechter Emmet Sullivan niet in meegaat. Maar de advocaten van Flynn zijn in beroep gegaan om de zaak alsnog te sluiten. Daarvoor is volgens Kirschner geen reden omdat Sullivan niet wetteloos handelt en juist in lijn met de wet handelt. Het ministerie van Justitie is onder minister William Barr echter hopeloos gepolitiseerd en gecorrumpeerd. Vraag is of Barr de regels en de constitutie nog volgt. Trump kan een domme en slecht voorbereide presidet zijn, maar dat is niet de essentie van zijn handelen. Dat is de corruptie, het misbruik van procedures, de zelfverrijking van zichzelf en zijn donors. Trump die volgens zijn beloften in 2016 het moeras van Washington DC zou droogleggen heeft het tegendeel gedaan: de corruptie en het misbruik uitgebreid. Een voorbeeld daarvan is dat Trump de afgelopen maanden vier Inspector-Generals heeft ontslagen die toezicht hielden op het beleid. Die van Buitenlandse Zaken is ontslagen omdat hij minister Mike Pompeo in een lopend onderzoek op het spoor was vanwege zelfverrijking en een omstreden wapendeal met Saoedi-Arabië. De onderzoeker die daartoe gematigd is wordt dus ontslagen omdat hij bezig was de corruptie van de Trump-regering te onderzoeken. Dat ontslag past bij een autoritair land, niet bij een democratie. Men kan er alleen maar naar gissen wat een veelheid aan onderzoeken naar corruptie, fraude en zelfverrijking door Trump en zijn naaste medewerkers zal worden ingesteld als in januari 2021 Trump afgelost wordt als president. Als.

NRC blundert over afwikkeling zaak-Flynn en herstelt de fout niet

Op 7 mei 2020 plaatste NRC niet in de papieren editie, maar uitsluitend online het artikelRechtszaak tegen Trumps ex-veiligheidsadviseur Flynn plots ten einde’ van Floor Bouma. Zij is een freelance journaliste. Het gaat over de aanklacht tegen de ex-nationale veiligheidsadviseur Mike Flynn dat het ministerie van Justitie (DOJ) ineens had laten vallen. Dit terwijl Flynn schuld had bekend. Het artikel gaat zowel in de kop als in de tekst de fout in als het zegt dat de rechtszaak tegen Flynn ten einde is. De interpretatie door Bouma van de door haar geciteerde bronnen als CNN is incorrect. Een dag later verscheen op 8 mei 2020 in de papieren editie opnieuw een in vergelijking met het artikel van 7 mei licht gewijzigd artikel van Floor Bouma dat in de kop zegt ‘Zaak tegen Flynn, oud-veiligheidsadviseur van Trump, onverwachts gesloten’ en in de tekst ‘De Amerikaanse justitie heeft donderdag plots de strafzaak laten vallen tegen Michael Flynn’. Dat laatste is in de tekst minder incorrect dan de eerdere visie van 7 mei, maar gaat in de kop opnieuw de fout in.

Het idee voor de opstelling van het DOJ was dat Flynn met zijn kennis over de contacten van Trump met het Kremlin tijdens de campagne en de transitieperiode van 2016 Trump chanteert. Het is in Trumps belang dat Flynn niet uit de school klapt. Daarom moet Flynn tegen alle logica en juridische regels in in vrijheid worden gesteld. Maar is met het intrekken van de aanklacht de zaak afgedaan? Nee, want er is de U.S. District rechter Emmet Sullivan die de zaak behandelt. Het zat eraan te komen dat de door president Clinton benoemde Sullivan zich niet zomaar opzij zou laten duwen door het powerplay van Trump en DOJ-minister Barr.

Wat vervolgens gebeurde doorkruiste niet alleen het plan van Trump en Barr om Flynn vrij te laten en de informatie van de contacten van Flynn met de Russen binnenskamers te houden, maar werkte averechts omdat het nieuwe publiciteit trok. Afgelopen week kwam de zaak in een stroomversnelling en keerde zich tegen Barr en Trump. Op 12 mei nodigde rechter Sullivan ‘geïnteresseerde partijen’ uit om hun lezing van de zaak te geven, zoals een bericht in The Hill uitlegt. Ofwel, hij wilde de zaak niet sluiten. Op dezelfde 12 mei verscheen een opinie-artikel in The Washington Post met de titel ‘The Flynn case isn’t over until the judge says it’s over’ met de volgende zinsnede over wat de rechtbank kan doen: ‘It can appoint an independent attorney to act as a “friend of the court,” ensuring a full, adversarial inquiry, as the judge in the Flynn case has done in other situations where the department abdicated its prosecutorial role.’ Het sluitstuk was dat rechter Sullivan een van de auteurs van dit artikel, te weten oud-rechter John Gleeson op 13 mei benoemde als onafhankelijk onderzoeker om te pleiten tegen het laten vallen van de Flynn-zaak en onder meer uit te vinden of Flynn moet worden veroordeeld wegens meineed, aldus onder meer een bericht in Raw Story.

Bouma had op 7 mei moeten en op 8 mei kunnen weten dat wat ze zei juridisch niet klopte, namelijk dat de zaak tegen Flynn gesloten was. Want dat bepaalt de aanklager niet, maar de rechter aan wie de zaak is toegewezen. Op 7 mei om 23.37 uur stuurde ik Bouma deze tweet. Ze heeft er (nog) niet op geantwoord.

Bij genoemde online artikelen in NRC van 7 mei en van 8 mei is op 14 mei 2020 nog steeds geen correctie verschenen die de fout herstelt. Evenmin is verslag gedaan van de recente ontwikkelingen van 12 en 13 mei, te weten de opstelling van rechter Emmet Sullivan die de zaak niet sluit en de benoeming van John Gleeson om te pleiten tegen het laten vallen van de Flynn-zaak door het DOJ. Een en ander roept vragen op over zowel de deskundigheid van de verslaggeving in NRC over de zaak Flynn als over de eindredactionele begeleiding van online artikelen die aantoonbare fouten bevatten. Na respectievelijk zeven en zes dagen zijn die fouten nog steeds niet gecorrigeerd of is er een toevoeging bij verschenen die de fout van commentaar voorziet.

Naschrift 14 mei 2020: Iemand wees me erop dat op 13 mei op NRC.nl een artikel is verschenen van Frank Kuin dat de correcte lezing van de feiten geeft. Het artikel is bij mijn weten uitsluitend online verschenen en niet in de papieren of digitale editie. Kuin verwijst niet naar de eerdere berichtgeving van Floor Bouma over deze zaak. Ook na plaatsing van het artikel van Kuin zijn beide artikelen van Floor Bouma van 7 en 8 mei 2020 nog niet van corrigerend commentaar voorzien. Zodat NRC online tot op heden twee verschillende versies van de afloop van de zaak Flynn aanbiedt. De vraag is of NRC hiermee de eigen richtlijnen volgt.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikelRechtszaak tegen Trumps ex-veiligheidsadviseur Flynn plots ten einde’ van Floor Bouma in NRC, 7 mei 2020.

Foto 2: Eigen tweet aan Floor Bouma, 7 mei 2020.

Trumps aanpak van coronacrisis is een ramp en daarom hebben de Democraten bij de verkiezingen de meeste troeven in handen

Mijn reactie op het artikelMister Obamacare: ‘Trumps aanpak coronacrisis is een CHAOTISCHE RAMP!’’ van 10 mei 2020 van Kenneth Steffers op De Dagelijkse Standaard:

Kenneth Steffers bouwt zijn stuk merkwaardig op. Hij gaat uit van het frame dat president Obama kritiek heeft op de bestrijding van het coronavirus door de huidige regering Trump.

Er bestaat ruime overeenstemming over dat president Trump de crisis slecht aanpakt. Hij gaat voor de wetenschappers staan en geeft China dan weer complimenten en dan weer kritiek. Trump zigzagt door de crisis met het oog op zijn populariteitscijfers en zijn media-aandacht. Met rampzalige gevolgen. De VS hebben nu met 80.000 de meeste geregistreerde doden ten gevolge van COVID-19. Nog afgelopen week legden de kritische Republikeinen van het Lincoln Project in een video de leugens, de wispelturigheid en het gebrek aan doelmatigheid van Trumps aanpak vast.

In het privégesprek van president Obama met voormalige medewerkers werd nog een actuele situatie besproken. Namelijk het intrekken van de aanklacht tegen generaal Flynn door het ministerie van Justitie en minster Barr ondanks het feit dat Flynn meermalen schuld heeft bekend. Dat is een politiek besluit van Barr dat de onafhankelijk positie van zijn ministerie en de rechtsstaat in gevaar brengen om Trump te behagen.

Steffers komt in de slotalinea met zijn aanname dat de Democraten in de komende presidentsverkiezingen weinig troeven in handen hebben. Dat is in strijd met de ontwikkelingen van de laatste maanden. De peilingen geven vice-president Biden in de belangrijke swingstates een voorsprong op president Trump. De steun voor Trump bij vrouwen en ouderen is gekelderd. Biden wordt eensgezind gesteund door bijna de hele Democratische partij, door onafhankelijken en door gematigde Republikeinen.

De waarheid is dat Trump weinig troeven in handen heeft. Hij heeft er eigenlijk maar twee. Namelijk de steun van zijn trouwe achterban van rond de 43%. Omdat Trump zijn basis niet heeft weten te verbreden is dat echter te weinig om te winnen. En er is de knop aan de staatsmacht en de meerderheid in het Supreme Court. Dat stelt hem in staat om samen met de Republikeinse Senaat en Republikeinse gouverneurs om tegen de grondwet, de rechtsstaat en de politieke gebruiken in de macht naar zich toe te trekken ook als een meerderheid in het land én het Electoral College in november 2020 voor Biden kiest.

Dit dreigen inderdaad de meest vuile presidentsverkiezingen ooit te worden. Dat betreft de interpretatie van de uitslag. Niet vanwege de inmenging van het Kremlin zoals in 2016, maar vanwege de manipulatie van de staatsmacht door president Trump, minister Barr, Senaatsvoorzitter McConnell en de voorzitter van het Supreme Court Roberts. Middenin een coronacrisis die de regering-Trump slecht heeft aangepakt dreigt een constitutionele crisis als Trump zijn verlies niet wil nemen en met alle onwettige middelen aan de macht vasthoudt. Landen als China en de Russische Federatie lachen in hun vuistje en zien dan hun kans schoon om de chaos die Trump creëert verder te vergroten.

Foto: Schermafbeelding van deel artikelMister Obamacare: ‘Trumps aanpak coronacrisis is een CHAOTISCHE RAMP!’’ van 10 mei 2020 van Kenneth Steffers op De Dagelijkse Standaard.

Eindrapport van commissie Collins uit Lagerhuis beveelt onderzoek naar Russische inmenging in Britse verkiezingen aan

In 2016 werd de wereld opgeschrikt door twee gebeurtenissen: in juni in het Verenigd Koninkrijk de uitslag van het Brexit-referendum waarbij 51,9% stemde voor uittreding uit de EU en in november de verkiezing van Donald Trump tot Amerikaans president. De wereld is hier twee jaar later nog steeds niet van bekomen.

De uitslagen riepen niet alleen de vraag op hoe het had kunnen gebeuren, maar ook of het wel echt gebeurd is. Ging het bij nader inzien wel om geldige uitslagen die op een legitieme manier tot stand waren gekomen?

Die vragen werden wel opgeworpen, maar werden doelmatig gepareerd door de winnaars die de vragenstellers afschilderden als slechte verliezers. Waarbij het de vraag was met assistentie van wie deze verdedigingsmuur werd opgebouwd om kritische vragen over de legitimiteit te neutraliseren. Want het is consistent en logisch om te veronderstellen dat als er buitenlandse inmenging bij het Brexit-referendum en de verkiezing van president Trump bestond die eveneens zou bestaan om het onderzoek hiernaar te blokkeren of ruimschoots van desinformatie te voorzien. Omgekeerd beredeneerd bevestigt een continue desinformatie-campagne na 2016 over de legitimiteit van beide uitslagen dat er iets fundamenteels schort aan die legitimiteit.

Twijfel over de resultaten bestond vanaf het begin toen steeds meer berichten over Russische inmenging in de serieuze journalistiek opdoken, maar ook toen op 6 januari 2017 vlak voor het aantreden van Trump de Amerikaanse inlichtingendiensten het rapportAssessing Russian Activities and Intentions in Recent US Elections’ uitbrachten. Met als kern: ‘We assess Russian President Vladimir Putin ordered an influence campaign in 2016 aimed at the US presidential election. Russia’s goals were to undermine public faith in the US democratic process, denigrate Secretary Clinton, and harm her electability and potential presidency. We further assess Putin and the Russian Government developed a clear preference for President-elect Trump.’

De aandacht ging hierbij uit naar president Trump die geen moeite spaarde om de Russische inmenging in de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 te bagatelliseren en onderzoeken hiernaar tegen te werken. Toen na het ontslag door Trump van toenmalig FBI-directeur James Comey de toenmalige minister van Justitie Jeff Sessions de benoeming van een speciale aanklager naar de Russische inmenging door verantwoordelijk onderminister Rod Rosenstein niet blokkeerde was Trump ziedend. Speciale aanklager Robert Mueller ging in mei 2017 aan het werk en heeft talloze medewerkers van de Trump campagne aangeklaagd, van wie velen schuld hebben bekend. Ook Russen zijn aangeklaagd. Wanneer zijn eindrapport verschijnt is nog onduidelijk.

Inmiddels heeft het Huis van Afgevaardigden dat sinds januari 2019 een Democratische meerderheid heeft aangekondigd om het Rusland-onderzoek in breedte en diepte uit te breiden, naar onder meer de financiële achtergronden (witwassen via verkoop van vastgoed) van de Trump organisatie. Huis-commissies gaan de rode lijn over die Mueller niet over wilde of kon gaan. Het idee bij velen is dat voor de korte termijn de obstructie van het onderzoek door Trump en zijn medestanders relatief het makkelijkst te bewijzen is, maar ook dat de malversaties die de hechte verweving van Trump met de Russische maffia gedurende tientallen jaren aantonen Trump, zijn familie en zijn organisatie door ontmanteling voorgoed onschadelijk zal maken.

Zelfs als dat Maffia-achtig opereren van Trump aangetoond en door beide partijen geaccepteerd wordt en eindigt met afzetting (impeachment), dan wil dat nog steeds niet zeggen dat Trump zijn presidentschap op onregelmatige manier verworven heeft. Het is opvallend dat tot nu toe de Amerikaanse politiek terughoudend is geweest in het ter discussie stellen van de legitimiteit van Trumps presidentschap. Op progressieve Democraten als Maxine Walters na die over Trump zeiincapable of being a legitimate president’. Dat heeft te maken met de positie van een Amerikaanse president die volgens de grondwet een functie heeft die boven alle partijen verheven is. Maar als Trump de grondwet met voeten blijft treden zoals hij nu doet door op valse gronden de noodtoestand uit te roepen voor de bouw van een muur aan de grens met Mexico, dan beschadigt hij niet alleen de functie van het presidentschap, maar ook zijn eigen positie als president. Daarbij komt dat hij door samenwerking met het Kremlin de nationale veiligheid van de VS steeds meer op het spel zet.

De tegenprestatie van het Kremlin voor de hulp die Trump de Russen geeft kan niet anders dan hulp bij zijn verkiezing zijn. Quid pro quo, ofwel ‘voor wat, hoort wat’. Afgelopen jaren is hierover overvloedig bericht en is de rol van de Russische Trol-fabriek Internet Research Agency in Sint Petersburg en de sociale media overvloedig belicht. Het Wikipedia lemmaRussian interference in the 2016 United States elections’ geeft de details en bijna 500 voetnoten met verwijzing naar publicaties. Maar dan nog is het niet glashard aan te tonen dat Trump dankzij de inmenging van het Kremlin president is geworden. Het is zeer aannemelijk omdat de marges klein waren met slechts 77.000 stemmen verschil die in drie swing states (Pennsylvania, Wisconsin en Michigan) Trump over de drempel hielpen. Opmerkelijk is dat de Groene kandidaat Jill Stein die in december 2015 met Putin (en Mike Flynn) aan tafel zat in Moskou in twee van deze drie staten meer stemmen behaalde dan het verschil tussen beide belangrijkste kandidaten Clinton en Trump bedroeg.

Aandacht voor de legitimiteit van het Brexit-referendum is zowel in media als in politiek kleiner geweest dan de aandacht voor de legitimiteit van Trumps verkiezing tot president. Dat kan verklaard worden door de kortzichtigheid en chaos waarin de Britse politiek is beland waardoor het nog uitsluitend aandacht heeft voor zichzelf als partij, en het Brexit-proces. In de journalistiek hebben The Guardian en openDemocracy wel volop kritische aandacht besteed aan alle onregelmatigheden rond de Leave-campagne in het Brexit-referendum, en dan in het bijzonder de rol van miljonair en UKIP-sponsor Arron Banks. Lees hier de onderzoeken daarnaar van openDemocracy. Het vermoeden bestaat dat tegen de wet in Banks buitenlands (Russisch) geld heeft doorgesluisd en dat de Leave-campagne door oneigenlijke constructies meer besteed heeft dan wettelijk was toegestaan. Dat roept de vraag op hoe legitiem het Brexit-referendum is en de bijkomende vraag of dat geen tweede referendum rechtvaardigt die de onregelmatigheden uit 2016 kan overstemmen. Het ging om een kleine meerderheid van 1,270 miljoen stemmen op een totaal van 33,55 miljoen uitgebrachte stemmen.

Vandaag is het eindrapportDisinformation and ‘fake news’: Final Report’ van de Digital, Culture, Media and Sport Commissie onder voorzitterschap van Damian Collins (Conservatieven) van het Britse Lagerhuis verschenen waaruit hierboven enkele afbeeldingen zijn te vinden. Paragraaf 273 is een oproep aan de regering May om een onafhankelijk onderzoek in te stellen naar de Russische inmenging bij de algemene verkiezingen van 2017, het Brexit-referendum van 2016 en het Schotse referendum in 2014. De toelichting waarom dat gewenst is leest als een waslijst van onregelmatigheden en een relativering van de legitimiteit van de uitslag van deze verkiezingen, waaronder het Brexit-referendum. Het leest ook als een verwijt aan de regering May waarom het niet net als in de VS onafhankelijke onderzoeken heeft ingesteld naar de Russische inmenging bij verkiezingen. Het lijkt erop dat het Verenigd Koninkrijk een fikse achterstand heeft opgelopen bij de VS dat door benoeming van speciale aanklager Robert Mueller al sinds mei 2017 diepgaand onderzoek verricht. Wat ook als les voor de toekomst onderzocht kan worden benoemt de commissie Collins pijnlijk en onomwonden: ‘buitenlandse beïnvloeding, desinformatie, financiering, manipulatie van kiezers en het delen van gegevens’.

Foto’s: Schermafbeeldingen van delen uit het eindrapportDisinformation and ‘fake news’: Final Report’ van de Digital, Culture, Media and Sport Commissie van het Britse Lagerhuis, publiekspublicatie 18 februari 2019.

Trump oogt kwetsbaar en wordt nog beschermd door zijn functie. Maar dat kan veranderen en hoeft geen blijvende garantie te zijn

President Trump die het van zijn imago van bravoure en onkwetsbaarheid moet hebben is door recente juridische uitspraken kwetsbaar geworden. Zijn presidentschap dat nu halverwege de termijn van vier jaar is zakt in elkaar. Het ontrafelt, zoals Amerikanen zeggen. Het is gesleten en zal de komende twee jaar verder slijten. Mede door een Democratische meerderheid in het Huis van Afgevaardigden dat dagvaardingen zal sturen naar Trump en zijn naast kring van (ex)-medewerkers en familieleden. Ook steeds meer Republikeinen nemen afstand van deze besmette en onhandelbare president. Vraag is of de president in een juridische procedure aangeklaagd of in een politieke procedure afgezet kan worden. Dat laatste wordt verhinderd door een ongeschreven regel, niet door de wet. Zo resteert uiteindelijk een Catch-22 situatie over Trumps positie waar het Hooggerechtshof zich over kan buigen. Als blijkt dat de president door de overtreding van de wet zijn functie heeft veroverd en hij er feitelijk geen recht op heeft, wat weegt dan het zwaarst: de functie van de zittende president of de wetsovertreding? Hoe dan ook is de verwachting dat Trump na zijn presidentschap juridisch aangeklaagd wordt door de rechtbank van het Southern District van de staat New York. Want hij is een crimineel die misdaden heeft begaan en nu alleen nog door zijn functie wordt beschermd. Ook dat versterkt het beeld dat de president aangeschoten wild is. Zijn bravoure is bombastisch en werkt steeds minder naargelang zijn positie schrijnender wordt. De race naar de bodem is ingezet. Het einde is in zicht.

Poot van het onderzoek van speciale aanklager Mueller dat op obstructie focust bevindt zich al in afrondende fase

MSNBC’s Nicole Wallace besteedt in haar programma ‘Deadline: White House’ van 23 januari aandacht aan het Rusland-onderzoek van speciale aanklager Robert Mueller. Drie ontwikkelingen wijzen op de stand en richting van het onderzoek. Chuck Rosenberg noemt het zelfs onthullingen. 1) De minister van Justitie Jeff Sessions is ondervraagd door Mueller en zijn team. 2) Voormalig FBI-directeur James Comey die in 2017 door president Trump ontslagen werd is door Mueller ondervraagd over zijn memo’s. Dit zijn notities of ‘contemporaneous notes’ van gesprekken met Trump. 3) Uit een bericht in de Washington Post blijkt dat Mueller binnen enkele weken de president wil ondervragen over het vertrek van Comey en voormalig veiligheidsadviseur Mike Flynn. Het is onduidelijk in welke vorm dat zal gebeuren. Mondeling, schriftelijk of een combinatie ervan. Daarover lopen onderhandeling tussen Mueller en het Witte Huis. Uit deze ontwikkelingen blijkt dat Muellers onderzoek focust op de belemmering (‘obstruction’) van de rechtsgang door Trump en zijn team. Dat het nu al in de afrondende fase is beland tekent de vaart van Muellers onderzoek en is een verrassing. Wrap it up, wrap it up. 

Het lijken de zakelijke contacten met de Russen die Trump uiteindelijk de das zullen omdoen

Het panel van The Young Turks met Cenk Uygur in een centrale rol kijkt naar de laatste ontwikkelingen in het Rusland-onderzoek door speciale aanklager Robert Mueller en de bekentenis van Mike Flynn dat hij heeft gelogen tegenover de FBI. Het trekt de lijn door en verbindt dat met de financiële transacties van de Trump Organisatie met Russische betrokkenen. Plichtmatig vraagt het zich af of Mueller ernaar kijkt. Sinds de zomer van 2017 is bekend dat dit zo is, zoals uit een bericht van Bloomberg blijkt. Trumps zakelijke contacten met betrokkenen in de Sovjet-Unie en daarna de Russische Federatie dateren van  1987. De logica van Trumps pogingen om zijn belastingaangifte geheim te houden, zijn herhaaldelijke lofuitingen van de Russische president Putin en het in zijn team halen van opvallend veel pro-Russische belanghebbenden leidt irrefutabel tot de conclusie dat Trump in de zak van de Russen zit en in 30 jaar van het Kremlin afhankelijk is gemaakt.

Trump is de laatste dagen ontketend. Voor wat zoekt hij afleiding?

New York Times’ Maggie Haberman meent dat president Trump de laatste dagen ontketend (‘unleashed’) is. Hij heeft op Twitter de trossen losgegooid. In de verklaring noemt Haberman ook dat ze een afleiding kunnen zijn. De laatste dagen is door verschillende bronnen gemeld dat de voormalige Nationale Veiligheidsadviseur Michael Flynn omgedraaid (‘flipped’) is. Hij zou meewerken aan het Rusland-onderzoek van speciale aanklager Robert Mueller. Omdat Flynn tijdens de campagne, in de overgangsperiode en na Trumps inauguratie een centrale rol speelde zou het de president in paniek hebben kunnen gebracht. Vandaar de afleiding van de anti-moslim tweets die niet oproepen tot debat of beleid, maar tot haat en uitsluiting. En ook nog Trumps relatie met het Verenigd Koninkrijk en premier Theresa May beschadigden. Trump lijkt voorgoed de weg kwijt.

Hans van Baalen (VVD) stelt conservatief Mike Pence als ‘gematigde kracht’ voor. En raakt verstrikt in zijn leugentje om bestwil

De Billie Turf van de VVD in het Europarlement Hans van Baalen spreekt zich in een opinie-artikel in NRC van 5 september 2017 uit voor de samenwerking van de gematigde krachten in Europa en de VS ‘om Trump te temperen’. Door de druk vanaf de flanken is versterking van centrumpolitiek een uitstekend streven, maar in zijn argumentatie neemt Van Baalen zo’n merkwaardig standpunt in dat het de vraag is of hij weet over wie hij spreekt. Wat verstaat hij onder ‘gematigde krachten’ en waar legt hij de grens met niet-gematigde krachten?

Hij schrijft: ‘Hierbij kunnen ook de gematigde krachten in het Witte Huis worden betrokken, zoals vicepresident Mike Pence, stafchef John Kelly, de minister van Buitenlandse Zaken Rex Tillerson en de minister van Defensie James Mattis, die hun invloed kunnen gebruiken om Trump in te kaderen.’ De liberale Van Baalen ziet dus de oerconservatieve Mike Pence die tot nu toe alle radicale beleidsmaatregelen van president Trump met verve in de publiciteit verdedigd heeft als een ‘gematigde kracht’. Mike Pence die als gouverneur van Indiana en als traditionele katholiek een anti-homo wet tekende, familiewaarden verdedigt en zich met jarenlange obsessie tegen abortus uitsprak. Rolling Stone zet het radicale conservatisme van Pence in een artikel op een rijtje. Er valt in de politiek van Pence geen greintje gematigdheid te ontdekken. Pence ligt onder druk voor zijn betrokkenheid bij het ontslag van FBI-directeur James Comey, de supervisie op Mike Flynn als leider van het transitieteam en zijn kennis van onwettige gesprekken met het Kremlin tijdens die transitie.

Hetzelfde geldt voor John Kelly, Rex Tillerson en James Mattis. Zij zijn Republikeinse conservatieven die de traditionele Amerikaanse veiligheidspolitiek vormgeven en de belangen van het bedrijfsleven behartigen. Tillerson is een voormalig CEO van Exxon-Mobil van wie gezegd wordt dat hij is benoemd vanwege zijn goede relatie met de Russische president Putin. En om een investering van 500 miljard dollar van Exxon in Rusland die door de sancties on hold is gezet vlot te trekken als dat politiek mogelijk is. Over Tillersons aftreden wordt al enkele weken gespeculeerd omdat hij door Trump aan de zijlijn is gezet en het State Department uitgekleed is. Maar zoals de meerderheid van de Republikeinse partij inclusief meerderheidsleider in de senaat Mitch McConnell is het niet de politieke koers die Tillerson, Kelly of Mattis van Trump vervreemdt, maar diens onberekenbaarheid, gebrek aan voorbereiding, chaotische manier van regeren, narcisme en instabiliteit.

Hans van Baalen heeft genoeg achtergrondkennis van de Amerikaanse politiek om te weten dat VP Mike Pence geen gematigde kracht is, maar een radicale oerconservatief. Op ethische kwesties is de New Yorkse Trump zelfs gematigder dan Pence. Maar toch presenteert Van Baalen Pence als een ‘gematigde kracht’. Hetzelfde geldt voor Kelly, Tillerson en Mattis. Het maakt zijn opinie er ongeloofwaardig door. Waarom hij de zaken bewust verkeerd voorstelt is gissen. Het lijkt er sterk op dat Hans van Baalen de werkelijkheid vertekent om een reden te vinden voor de voortzetting van de Atlantische veiligheidspolitiek zoals die door ‘de generaals’ in de regering Trump wordt vertegenwoordigd. Daar past dan blijkbaar de vertekening van de werkelijkheid bij.

Foto: Het conservatisme van Mike Pence.