Na fraude komt Rabobank weg met schikking. Alleen in Nederland

Multinationals zoeken de grenzen van wet, winst en ethiek op en schoten er de afgelopen 30 jaar overheen. Ewald Engelen omschrijft het in een column zo: ‘De inkomensongelijkheid loopt scherp op – en dat roept de prangende vraag op wie er eigenlijk van de neoliberale utopie heeft geprofiteerd. Een handvol bankiers en bestuurders, accountants en fiscalisten, enkele advocaten, een verdwaalde commissaris, een omhooggevallen politicus en, niet te vergeten, vierhonderd miljoen Chinezen (maar die mogen niet stemmen).‘ Hij concludeert dat er twee smaken zijn voor de multinationals: ‘Betaal fatsoenlijke lonen, kom je belastingplichten na, ruim je rotzooi op, hou je aan democratische normen en stop de race naar de bodem. Dat is geen ideologie. Dat is welbegrepen eigenbelang. Reformisme uit eigen kring of revolutie– meer smaken zijn er niet.’

Trouwens opmerkelijk dat Engelen deze column in de NRC plaatst gezien zijn vaarwel uit 2011 aan deze krant: ‘Al langer stoort mij de gemakzucht van de krant. Te vaak domineren sensationele foto’s en reportages de voorpagina. Wat is er mis met droge, zo objectief mogelijke verslaggeving? Wat is er gebeurd met de scheiding van feit en mening? Met het journalistieke ambacht?‘ Wat bezielt Engelen om mee te werken aan een in z’n ogen gemakzuchtige krant die er sinds 2011 niet beter op is geworden met de overdaad aan licht amusement voor een zich vrijgesteld voelende klasse? De menselijke geest kent onbegaanbare spelonken.

Zakenbanken zijn de multinationals die het het meeste verbruid hebben bij publiek en politiek. Maar toch niet aangepakt worden. Dit type banken is de spreekwoordelijke olifant in de kamer die het porselein dreigt te vertrappen, maar iedereen ontkent te zien. Zeker niet in Europa dat afgelopen week onder leiding van ECB-president Mario Draghi de kapitaaleisen voor de bankensector in het Basel-comité versoepelde.

Dat er tussen landen een aanzienlijk verschil in aanpak is maakt de behandeling van banken die de LIBOR-rente hebben gemanipuleerd inzichtelijk. De VS heeft deze week drie ex-medewerkers van de RABO-bank in staat van beschuldiging gesteld. Paul Robson, Paul Thompson en Tetsuya Motomura die in London, Singapore en Tokio werkten worden naar verwachting direct door het Amerikaanse ministerie van Justitie (DoJ) aangepakt als het Britse Serious Fraud Office (SFO) niet optreedt. Het Nederlandse ministerie van Justitie staat erbij en kijkt ernaar. Het laat het gebeuren met minister Ivo Opstelten die doorgaans de mond vol heeft van een strenge aanpak, maar nu op z’n handen blijft zitten. Ook in de samenwerking met het DoJ en de SFO.

PVV’er Tony van Dijck stelde vandaag kamervragen aan minister van Financiën Dijsselbloem over Rabobank-topman Sipko Schat onder wiens toezicht de LIBOR-fraude gebeurde en negen ton meekrijgt bij z’n vertrek. En over de drie ex-medewerkers van de Rabobank die mogelijk door het Verenigd Koninkrijk en zeker door de VS aangepakt worden, maar waarschijnlijk niet door Nederland. Een en ander geeft aan hoe pervers zakenbanken handelen en hoeveel vrijheid ze tot nu toe kregen. Gaat dat onder druk van de publieke opinie veranderen? De kans daarop in Nederland lijkt gezien het passieve optreden van kabinet en OM niet groot. Door een schikking van 70 miljoen tussen de Rabobank en het OM is vervolging afgekocht. De Tweede Kamer reageerde woedend.

Foto: Still uit Komedie om Geld (1936) van Max Ophüls. (In m’n ogen de beste film ooit gemaakt in Nederland. Met een Duitse regisseur). 

Rapport: Lobby Nederlandse banken is niet transparant

Sinds 1 oktober 2008 is er in Nederland 95,19 miljard euro overheidsgeld naar banken gevloeid om zieke banken overeind te houden. Deels stroomt dat geld terug naar de belastingbelastingbetaler als banken weer gezond zijn. Maar vermoed wordt dat de Nederlandse belastingbetaler zo’n 20 miljard euro toelegt op de steun aan binnen- en buitenlandse banken. Waarheden van de ministers Bos en De Jager dat Nederland winst zou maken op de leningen aan Griekenland zijn niet bewaarheid. Op leningen aan Nederlandse banken derft Nederland volgens minister Dijsselbloem miljarden euro’s aan renteverlies en dividendinkomsten. Positief is dat Nederland voor 2008 de economie heeft aangejaagd. Maar ten koste van wat?

De EU werkt langzaam, maar gestaag aan de sanering van Europese banken in een bankenunie. Dat hangt samen met het overdragen van soevereiniteit van afzonderlijke natiestaten naar de supranationale EU of een Europese Centrale Bank. ‘Nooit meer‘ is het motto dat overheden nooit meer in een situatie terechtkomen dat ze door banken gechanteerd kunnen worden. De kiezer die ook belastingbetaler is volgt met tegenzin, maar dat kan zo maar veranderen. Opknippen van banken die niet langer ‘too big to fail’ zijn hoort bij de plannen.

Probleem is niet de politiek of de toezichthouders, maar de conservatieve, machtige, hardleerse, volkomen in zichzelf gekeerde en moreel volledig ontspoorde bankensector. Het heeft jarenlang kunnen gokken met overheidsgeld en is daar even gewend aan geraakt als een luxejunk aan cocaïne. Aan de kick, de winst, de roekeloosheid en lak hebben aan afspraken. Lastig voor bankiers om af te kicken van hun slechte gewoonten.

De meerderheid van de consumentenactiviteiten is solide en betrouwbaar. Gevaar schuilt in de combinatie van een consumentenbank met activiteiten van een zakenbank dat zich vertaalt in allerlei vormen van fraude en risicovol gedrag. Dat moet stoppen, maar stopt niet. Deels omdat topbankiers de eigen handel niet begrijpen, deels omdat ze nog steeds vertrouwen op overheidssteun bij verlies. Want door lobbyen en plaatsing van eigen mensen op politieke topposities hebben ze weten te verzekeren dat hun macht ongebroken is.

Signaal voor de hardleersheid van Nederlandse banken is het rapport ‘Taking Lobbying Public‘ van the Centre for Research on Multinational Corporations (SOMO). Hier is onder meer een Nederlandse samenvatting in te zien die concludeert dat banken effectieve hervormingen van de sector blokkeren: ‘De aandacht voor de financiële sector van het algemene publiek, politici, media en maatschappelijke organisaties is na de crisis sterk toegenomen. De intensivering van het debat heeft echter ook geleid tot meer lobbyactiviteiten van banken. Aangezien banken veelal lobbyen op intransparante wijze, is er onvoldoende ruimte voor een open debat en blijft het risico van regulatory capture aanwezig. Volgens velen zijn de banken nu, vijf jaar na het begin van de financiële crisis, nog steeds in staat om noodzakelijke hervormingen te blokkeren.‘

‘Regulatory capture‘ wil zeggen dat de regulering overgenomen wordt door de sector ‘en gebruikt voor het eigenbelang van deze private spelers, zelfs ten koste van het algemeen belang.’ Ontluisterend is het aldus geschetste gedrag van de bankensector en teleurstellend is het optreden van de Nederlandse politiek om de sector effectieve hervormingen op te leggen, politieke druk van de banken te neutraliseren en lobbypraktijken aan banden te leggen. De kamerleden Henk Nijboer en Lea Bouwmeester (PvdA) hebben gisteren kamervragen gesteld aan de ministers Dijsselbloem en Plasterk over het ontbreken van transparantie van de lobbypraktijken van Nederlandse banken. Ze vragen onder meer wanneer er een ‘lobbyparagraaf’ aan wetsvoorstellen wordt toegevoegd om de belangenbehartiging en inbreng van onder meer de bankensector inzichtelijk te maken.

Foto: Bank of the Future, Oklahoma City. Credits: Allison Meier

Fraude bij Rabobank is teken van een verziekte bankensector

Het is door velen opgemerkt, in het Esperanto betekent ‘Rabo‘ roof. Aan de manipulatie van de Libor-rente zitten merkwaardige aspecten. Belangrijkste conclusie van de fraude door de medewerkers van de Rabobank in Londen en Utrecht is dat banken niet vertrouwd kunnen worden in zelfregulering. Ze missen de mentaliteit, de wil en de praktische inzet om zich te beperken en binnen de eigen regels te blijven. De Libor-fraude was voorspelbaar, er waren grote bedragen mee gemoeid en speelde gedurende een lange periode, maar werd door de leiding van de Rabobank niet gestopt. Da’s onbegrijpelijk voor wie vertrouwen wil hebben in de banksector, maar begrijpelijk voor wie uitgaat van het idee dat banken en bankiers hun eigenbelang dienen.

Weeffout is dat er in Nederland geen toezicht op de financieel-economische sector is dat tanden heeft en kan bijten. Zelfs de boetes die de Rabobank nu opgelegd krijgt voor de Libor-fraude komen uit Washington en Londen. De boetes verdwijnen ook daarheen. Om niet uit de toon te vallen volgt Amsterdam halfslachtig. De Nederlandse politiek is in gebreke gebleven om het toezicht en de sanctiemogelijkheden op te tuigen. De vergelijking met sportbonden dringt zich op. Uit nationalistische overwegingen stoppen overheden het dopinggebruik van eigen sporters in de doofpot. Met banken is het niet anders. Ondanks het feit dat minister Jeroen Dijsselbloem de Rabobank nu oproept om aangifte te doen tegen de frauderende medewerkers.

Probleem is dat zelfregulering van banken en toezicht op banken onvoldoende is. Door met miljarden euro’s te gokken brengen banken de economieën van landen in gevaar. Zeker van kleine landen als Nederland met een grote financieel-economische sector. Dat blijkt telkens weer. Frauderende handelaren van de Rabobank zijn niet het probleem, maar slechts een symptoom van een verrotte bankensector. Probleem is de politiek de bankensector niet onder controle weet te krijgen. De petitie lijkt aardig, want de handelaren verdienen het om voor de rechter te komen. Het is absurd als de leiding van de Rabobank geen aangifte doet. Maar de petitie mist de essentie dat niet op de werkvloer maar in de directiekamers de grootste fouten worden gemaakt.

Foto 1: Schermafbeelding van petitie ‘Rabo en OM moeten de criminelen van de Libor-rentefraude vervolgen‘, 12 november 2013.

Foto 2: Directiekamer van SMG.

Banken en overheid misbruiken cybercrime voor eigen doelen

Het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting Nibud adviseert contant geld achter de hand te hebben. Als onderdeel van het noodpakket bij noodsituaties. En ook om te beschikken over meerdere elektronische betaalmiddelen. Dat zijn zinnige adviezen die passen bij een goede voorbereiding op het onvoorziene. Zoals mensen ook pleisters, blikgroente, flessen water of een zaklantaarn in huis hebben. Als normale voorzorgen.

Afgelopen week waren Nederlandse banken het slachtoffer van cyberaanvallen. Betalingen werden verstoord. Banken gaan met consumentenorganisaties in overleg. Betrokkenen lijken akelig in het duister te tasten. Onbekendheid leidt tot paniek. Vraag is of het ongemak van verstoorde betalingen alle zorgen rechtvaardigt.

De Nederlandse Vereniging van Banken (NVB) probeert de eigen verantwoordelijkheid te delen met de overheid: ‘Cyberaanvallen zijn een zaak van nationaal belang waarin samenwerking tussen alle betrokken partijen noodzakelijk is‘, stelt het in een commentaar. Hoezo ‘nationaal belang‘? In de publiciteit wordt gesproken over een rat race tussen banken en cybercriminelen. Zo wordt het probleem nog groter gemaakt.

De banken staan er mooi op. Ze hebben de belastingbetaler opgezadeld met de hoge kosten van een crisis, het betalingsverkeer vanwege bezuinigingen gedigitaliseerd, zichzelf ongrijpbaar gemaakt voor politieke invloed en blijken nu zich een cyberaanval voordoet onvoldoende voorbereid te zijn op de nieuwe tijd. Komt het gebrek aan overheidstoezicht om passende maatregelen op te leggen voort uit domheid of wegkijken?

De 27 grootste Amerikaanse bedrijven die getroffen werden door cyberaanvallen lieten afgelopen week weten dat ze geen grote financiële verliezen hebben geleden. Dit in tegenspraak tot de Amerikaanse overheid die de risico’s uitvergroot en beweert dat er miljarden dollars van bedrijven ontvreemd zijn. Op het spel staat de macht over het internet. Is dat van ons allen of niet? Overheden overdrijven de gevaren van cybercrime om de publieke opinie mee te krijgen om maatregelen te nemen. Wat neerkomt op het volledig naar zich toe trekken van de macht op internet ten koste van de burger. In Nederland zit minister Ivo Opstelten van Veiligheid en Justitie op die lijn. Het helpt als voorbereiding om de burger een gevoel van onveiligheid te bezorgen.

In Nederland hebben de banken zich onvoldoende voorbereid op cybercrime. De NVB probeert nu de overheid mee te krijgen in het nemen van maatregelen. Daartoe wordt de bestrijding die een kwestie van normale procesbeheersing is uitvergroot tot een gevaar van nationaal belang. Wat het evenzeer is als het opsporen van inbrekers. De banken schuiven opnieuw hun verantwoordelijkheid af. Het komt de overheid goed uit om het voorzetje van de banken over te nemen. De burger kan maar beter het oog op de bal houden: een vrij internet. Overheid en banken zouden gewoon hun werk goed moeten doen. Een extra mandaat is niet nodig.

Foto: Internetgebruiker.

Cyprus: Banken geven hun schuld waanwijs door aan Dijsselbloem

Commentatoren die gelieerd zijn aan de financiële sector vielen over de Nederlandse minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem heen. Het is voorspelbaar dat ze hun eigenbelang verdedigen. De minister zou een blunder gemaakt hebben door de term blauwdruk -‘template‘- voor Cyprus als een oplossing voor de aanpak in andere landen te hebben voorgesteld. Dijjsselbloem ontkent na publicatie van een interview met Reuters op 25 maart dat-ie het woord ‘template‘ heeft gebruikt. Dijsselbloem heeft gelijk zoals blijkt uit het interview.

Zet de financiële sector haar publicitaire macht in om Dijsselbloem te verzwakken? Hij zegt dat het niet langer moet rekenen op overheidssteun: ‘I think the approach needs to be, let’s deal with the banks within the banks first, before looking at public money or any other instrument coming from the public side. Banks should basically be able to save themselves, or at least restructure or recapitalise themselves as far as possible.’

Zo’n krachtig geluid vanuit de Eurogroep is nieuw. Banken zijn gewend zelf de winst op te strijken en de belastingbetaler op te laten draaien voor de verliezen. In het geval Cyprus zou geld van de belastingbetaler gebruikt moeten worden om Russisch zwart geld te redden. Da’s de absurditeit ten top. Dijsselbloem maakt korte metten met de sinds 2008 gegroeide gewoonte. Waarschijnlijk na influisteringen door de Duitsers.

Komt Dijsselbloem echt op voor de belastingbetaler? Dat nou ook weer niet. Want Nederland stopt nog altijd 600 miljoen euro in de lening van 10 miljard euro aan Cyprus. Wat ziet Nederland daar van terug? Er resteert een gemengd beeld van smalle marges en hoge bedragen. Binnen zijn mogelijkheden komt de minister op voor de belastingbetaler en oogst tegenwind van de financiële sector. Die beleidsbreuk is tijd na vijf verloren jaren waarin de banken leken te bepalen wat de politiek deed. Banken mogen hun eigen problemen voortaan zelf aanpakken. Als hun tegenlobby faalt. Maar de uitweg uit het financiële moeras kost nog steeds geld.

Foto: ?

Theater van het absurde: Cyprus, EU en banken

Diefstal bij daglicht. Dat was het plan van de Cypriotische regering om kleine spaarders een belasting van 6,75% op te leggen. Een idee dat door de EU werd afgedwongen als voorwaarde voor een lening van 10 miljard euro. Dit voornemen werd door het Cypriotische parlement afgewezen, maar heeft het vertrouwen in de euro en de banken blijvend ondermijnd. Want iedereen met tegoed op een bank zal zich nu achter de oren krabben vanwege de gedachte dat in Europa een banktegoed dat geen obligatie is door de politici wel zo wordt beschouwd. Als Cypriotische banken niet meer opengaan heeft de politiek het volledige spaartegoed gestolen.

Termen als ‘diefstal‘ of ‘gestolen‘ klinken zwaar. Is hier een libertariër aan het woord die niet van overheden houdt, geen toezicht wenst en het betalen van belasting principieel afwijst? Nee, integendeel. De tragiek is juist dat de economische crisis de democratische gezinde burger met redelijke meningen gaat raken. En die gaat dat niet pikken. Zo’n voornemen om spaarders te belasten voedt de weerzin tegen de bankensector die sinds oktober 2008 door overheden met honderden miljarden euro’s is gesteund. Vaak zonder een grondig politiek debat. Zodat landen geen reserves meer hebben. Banken gokken nog steeds met andermans geld.

De politiek weet zich geen raad en loopt achter de feiten aan. Het vaardigt voor de bühne wat maatregelen af over bonussen van veelverdiende bankiers, maar weet het probleem in de kern niet aan te pakken. Het uiten van afkeuring over graaiende bankiers is niet de oplossing, maar juist de misleiding. Want nog steeds onttrekt de financiële sector zich aan degelijk toezicht. Het blijft een afgesloten wereld waar de politiek niet weet binnen te dringen. De politiek heeft sinds 2008 slap gehandeld en niet doorgebeten. Nu het te laat is moeten burgers de gevolgen slikken. Het risico is dat de burgers zich vanaf nu tegenover de politiek opstellen.

Video: Ondertiteling met een ander doel van Der Untergang (2004) van Oliver Hirschbiegel met Bruno Ganz als Adolf Hitler. 

Campagne nodig die waarschuwt voor fraude door banken

Een campagne over veilig bankieren van de Nederlandse Vereniging van Banken in de strijd tegen fraude heeft een bijbetekenis dat het voor de crisis van 2008 niet had. De doorsnee consument die in een zin de woorden ‘fraude‘ en ‘banken‘ leest denkt al gauw aan  fraude door de banken zelf. Niet aan de strijd tegen fraude door de banken. Maar banken doen net alsof er niks veranderd is. Dat niet zij, maar een Nigeriaanse of Roemeense oplichter de huidige crisis heeft veroorzaakt. Dat zelfbeeld duidt erop dat ze zichzelf niet kennen. Banken leren niet van fouten en gaan op de oude voet door. Niets of niemand die daar een eind aan kan maken. Noch zelfregulering, noch toezichthouders, noch politiek, noch psychiaters. Bankiers zwelgen in eigen onbegrip.

De campagne zet onder meer in op de bewustwording van de consument over fraude. Een prima uitgangspunt met een grote tekortkoming. De banken doelen namelijk niet op de bewustwording bij de consument over de fraude door de banken. Zo wordt een kans gemist om een nieuwe start te maken in de relatie tussen bank en consument. Ook zet de campagne in op opsporing en vervolging. Maar opnieuw doelt de bankensector niet op de opsporing en vervolging van de bankiers die door hun beleid de Nederlandse belastingbetaler opgezadeld hebben met tekorten van tientallen miljarden euro’s. Nee, bankiers laten alleen anderen in de spiegel kijken.

Hoe kan voorzitter Boele Staal van de belangenbehartigende Nederlandse Vereniging van Banken nog met een greintje geloofwaardigheid over criminelen praten als zijn eigen sector zowel weigert schoon schip te maken als de oude praatjes blijft verkopen? Dat gebrek aan zelfreflectie van bankiers ondermijnt het vertrouwen in de banken en de geloofwaardigheid van elke campagne door de banken. ABN-baas Gerrit Zalm is het zicht op zichzelf en de maatschappelijke waardering van banken kwijt in zijn pleidooi voor meer waardering voor de banken. Hoe haalt-ie het in zijn kop. Ontbreekt het Zalm aan realiteitszin of is-ie gewoon gek geworden?

Foto:  Playing God The Loving Psychopath Mirror: Mierenwereld.

VVD in Roermond toont nauwgezet de ziel van de VVD

Dré Peters bakt ze bruin. Nr. 1 van lijst 1 in Roermond. De VVD. Op een persconferentie liet hij weten dat de reeks beschuldigingen aan het adres van Jos van Rey het vertrouwen van de burgers in de politiek beschaamt. De Roermondse wethouder en senator voor de VVD Van Rey legde gisteren na de uitkomsten van een onderzoek door de Rijksrecherche zijn functies neer. Hij had vertrouwelijke informatie gelekt naar een partijgenoot. Da’s blijkbaar nog niet tot Dré Peters doorgedrongen. Vandaag stapte de VVD uit het college.

Het hele land inclusief premier Rutte en VVD-voorzitter Benk Korthals houdt een slag om de arm over de situatie in Roermond. Nader onderzoek moet duidelijkheid geven. Uiteraard laten de toppers van de VVD weten dat hun partij er alles aan doet om ‘nette en integere bestuurders’ te hebben. Totdat er wat fout gaat. Zoals oud-gedeputeerde van Noord-Holland Ton Hooijmaijers die aangeklaagd wordt voor corruptie. Maar de VVD-ers Gerrit Zalm, Frank de Grave en Robin Linschoten die bij de DSB-Bank van Dirk Scheringa een centje bijverdienden stonden los van de VVD. Aldus de VVD. Zo toont de corruptie van een struisvogel in een blazer.

Dré Peters is een lokale politicus die toevallig even in het centrum van de publiciteit staat. Dat valt niet mee. Zoals kinderen en dronken mensen vertelt-ie de waarheid. Feitelijk neemt-ie het zijn partijgenoot Van Rey niet kwalijk onzorgvuldig of corrupt te zijn. Nee, Van Rey had er alleen wel voor moeten zorgen dat het niet uit was gekomen. Daar is het fout gegaan. Daar duidt Peters op met zijn uitspraak dat de beschuldigingen aan het adres van Van Rey het vertrouwen in de politiek ondermijnen. Au fond siert het hem dat-ie het voor zijn kompaan opneemt. Zijn waarheid geeft meer inzicht in de VVD dan de waarheid van Rutte en Korthals.

Foto: Flyer van de VVD-Roermond voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2010.

Hooijmaijers ontving steekpenningen van Fortis

Dat oud-gedeputeerde in Noord-Holland Ton Hooijmaijers corrupt was wordt door het OM aangevoerd in de dagvaarding. Op 18 oktober is de regiezitting bij de Haarlemse rechtbank. Behalve meer dan 300.000 euro van bedrijven kreeg Hooijmaijers in 2007 ook ruim 7000 euro aan steekpenningen van Fortis Nederland. Hij moest zorgen dat de bank huisbankier van de provincie Noord-Holland werd. Er werd hem nog meer beloning in het vooruitzicht gesteld. Hooijmaijers zegt onschuldig te zijn, ‘alles zou uit het verband getrokken zijn’.

Dat iemand hoog in het openbaar bestuur door verschillende partijen kan worden omgekocht voor gunsten is kwalijk. Terecht krijgt in de publiciteit van vandaag het omkopen van de VVD-er Hooijmaijers door Fortis Nederland veel aandacht. Terwijl het een betrekkelijk klein bedrag betreft. Van bouwbedrijven heeft niemand immers nog hoge verwachtingen. Ze besodemieteren overduidelijk de boel. Na wat klokkenluider Ad Bos in 2001 over de bouwfraudeaffaire naar buiten bracht kan niemand meer verrast zijn dat het anders is.

Als het om banken gaat houden burgers zichzelf voor de gek. Banken bestaan door vertrouwen. Banken zijn echter niet te vertrouwen. Wat Boele Staal, de voorzitter van De Nederlandse Vereniging van Banken ook beweert met praatjes over zelfregulering en de suggestie dat banken hun stoepje schoon houden. Dat doen ze niet. Banken zijn de oorzaak voor de huidige crisis. Banken zijn de oorzaak voor de bezuinigingen op beleidsterreinen als cultuur, defensie en sociale verzekeringen en de lastenverzwaringen. Bankiers zouden in plaats van ‘kleine vis’ Ton Hooijmaaijers gedagvaard moeten worden. Bankiers gaan door met hun casinospel op kosten van de belastingbetaler. Bankiers zouden in plek van Hooijmaijers terecht moeten staan.

Foto: Banner ‘corruptie’ op corruptie.org

Banken kunnen niet vertrouwd worden in zelfregulering

Zegt Boele Staal nu dat de miljarden die de Nederlandse staat in de banken heeft gestopt door deze banken worden terugbetaald? Dat suggereert-ie zonder te zeggen. Maar hoe rijmt dat met de uitspraak van oud-minister van Financiën Gerrit Zalm over de steun aan de banken ABN, Fortis en verzekeraar ASR dat het ‘moeilijk haalbaar [zal] zijn die € 30 mrd terug te halen’, aldus BNR Nieuwsradio? Zalm gaf ‘uiteindelijk toe dat de Nederlandse belastingbetaler een deel van het in ABN Amro gestoken geld waarschijnlijk kwijt is.’ Niets aan de hand volgens Staal, want Nederlandse banken zijn nooit ongezond geweest. Staal is niet te volgen.

De Nederlandse Vereniging van Banken (NVB) behartigt de gemeenschappelijke belangen van de Nederlandse banken. Voorzitter en D66’er Boele Staal legt in het jaarverslag 2011 de schuld van de financiële crisis bij de landen en niet bij de banken. Kees van Dijkhuizen, de voorzitter van de commissie Toezicht stelt: ‘Sluitend toezicht op Europees en nationaal niveau draagt bij aan het herstel van vertrouwen in de banken.’ Welk vertrouwen? Grootschalige, langdurige fraude met de LIBOR-rente doet niet vermoeden dat er een begin van sluitend toezicht is. Twee voormalige Rabobank-handelaren zijn geschorst voor hun werk bij de Rabobank.

Wie heeft het toezicht op het toezicht van de banken? Een belangenbehartiger als de NVB heeft per definitie andere belangen dan de Nederlandse staat of belastingbetaler. James Surowiecki verbaast zich in The New Yorker naar aanleiding van de LIBOR-fraude over de vrije hand van de banken: ‘The most striking thing about this scandal is that it was predictable—the way LIBOR was designed practically invited corruption—yet no one did anything to stop it. That’s because, for decades, regulators and people in the financial industry assumed that banks’ desire to protect their reputations would keep them honest’. De zelfregulering is uitgewerkt.

Het ‘gentleman’s-club ethos‘ van Boele Staal en Kees van Dijkhuizen is niet langer geschikt voor de financiële wereld. Bankiers blijken niet altijd eerlijk te zijn en de financiële industrie is te omvangrijk geworden. Naast de voor de hand liggende financieel-technisch inhaalslag die zowel de buffers als de transparantie vergroot, is er een nieuwe aanpak nodig die het toezicht op de banken aanscherpt, een zero tolerance beleid voor bankiers en handelaren met forse sancties instelt en de Boele Staals van deze wereld niet langer weg laat komen met halve waarheden en een houding dat heren onder elkaar het wel zullen regelen. De politiek is nodig aan zet.