Posts Tagged ‘Jaarverslag NVB’
Na fraude komt Rabobank weg met schikking. Alleen in Nederland
Multinationals zoeken de grenzen van wet, winst en ethiek op en schoten er de afgelopen 30 jaar overheen. Ewald Engelen omschrijft het in een column zo: ‘De inkomensongelijkheid loopt scherp op – en dat roept de prangende vraag op wie er eigenlijk van de neoliberale utopie heeft geprofiteerd. Een handvol bankiers en bestuurders, accountants en fiscalisten, enkele advocaten, een verdwaalde commissaris, een omhooggevallen politicus en, niet te vergeten, vierhonderd miljoen Chinezen (maar die mogen niet stemmen).‘ Hij concludeert dat er twee smaken zijn voor de multinationals: ‘Betaal fatsoenlijke lonen, kom je belastingplichten na, ruim je rotzooi op, hou je aan democratische normen en stop de race naar de bodem. Dat is geen ideologie. Dat is welbegrepen eigenbelang. Reformisme uit eigen kring of revolutie– meer smaken zijn er niet.’
Trouwens opmerkelijk dat Engelen deze column in de NRC plaatst gezien zijn vaarwel uit 2011 aan deze krant: ‘Al langer stoort mij de gemakzucht van de krant. Te vaak domineren sensationele foto’s en reportages de voorpagina. Wat is er mis met droge, zo objectief mogelijke verslaggeving? Wat is er gebeurd met de scheiding van feit en mening? Met het journalistieke ambacht?‘ Wat bezielt Engelen om mee te werken aan een in z’n ogen gemakzuchtige krant die er sinds 2011 niet beter op is geworden met de overdaad aan licht amusement voor een zich vrijgesteld voelende klasse? De menselijke geest kent onbegaanbare spelonken.
Zakenbanken zijn de multinationals die het het meeste verbruid hebben bij publiek en politiek. Maar toch niet aangepakt worden. Dit type banken is de spreekwoordelijke olifant in de kamer die het porselein dreigt te vertrappen, maar iedereen ontkent te zien. Zeker niet in Europa dat afgelopen week onder leiding van ECB-president Mario Draghi de kapitaaleisen voor de bankensector in het Basel-comité versoepelde.
Dat er tussen landen een aanzienlijk verschil in aanpak is maakt de behandeling van banken die de LIBOR-rente hebben gemanipuleerd inzichtelijk. De VS heeft deze week drie ex-medewerkers van de RABO-bank in staat van beschuldiging gesteld. Paul Robson, Paul Thompson en Tetsuya Motomura die in London, Singapore en Tokio werkten worden naar verwachting direct door het Amerikaanse ministerie van Justitie (DoJ) aangepakt als het Britse Serious Fraud Office (SFO) niet optreedt. Het Nederlandse ministerie van Justitie staat erbij en kijkt ernaar. Het laat het gebeuren met minister Ivo Opstelten die doorgaans de mond vol heeft van een strenge aanpak, maar nu op z’n handen blijft zitten. Ook in de samenwerking met het DoJ en de SFO.
PVV’er Tony van Dijck stelde vandaag kamervragen aan minister van Financiën Dijsselbloem over Rabobank-topman Sipko Schat onder wiens toezicht de LIBOR-fraude gebeurde en negen ton meekrijgt bij z’n vertrek. En over de drie ex-medewerkers van de Rabobank die mogelijk door het Verenigd Koninkrijk en zeker door de VS aangepakt worden, maar waarschijnlijk niet door Nederland. Een en ander geeft aan hoe pervers zakenbanken handelen en hoeveel vrijheid ze tot nu toe kregen. Gaat dat onder druk van de publieke opinie veranderen? De kans daarop in Nederland lijkt gezien het passieve optreden van kabinet en OM niet groot. Door een schikking van 70 miljoen tussen de Rabobank en het OM is vervolging afgekocht. De Tweede Kamer reageerde woedend.
Foto: Still uit Komedie om Geld (1936) van Max Ophüls. (In m’n ogen de beste film ooit gemaakt in Nederland. Met een Duitse regisseur).
Fraude bij Rabobank is teken van een verziekte bankensector
Het is door velen opgemerkt, in het Esperanto betekent ‘Rabo‘ roof. Aan de manipulatie van de Libor-rente zitten merkwaardige aspecten. Belangrijkste conclusie van de fraude door de medewerkers van de Rabobank in Londen en Utrecht is dat banken niet vertrouwd kunnen worden in zelfregulering. Ze missen de mentaliteit, de wil en de praktische inzet om zich te beperken en binnen de eigen regels te blijven. De Libor-fraude was voorspelbaar, er waren grote bedragen mee gemoeid en speelde gedurende een lange periode, maar werd door de leiding van de Rabobank niet gestopt. Da’s onbegrijpelijk voor wie vertrouwen wil hebben in de banksector, maar begrijpelijk voor wie uitgaat van het idee dat banken en bankiers hun eigenbelang dienen.
Weeffout is dat er in Nederland geen toezicht op de financieel-economische sector is dat tanden heeft en kan bijten. Zelfs de boetes die de Rabobank nu opgelegd krijgt voor de Libor-fraude komen uit Washington en Londen. De boetes verdwijnen ook daarheen. Om niet uit de toon te vallen volgt Amsterdam halfslachtig. De Nederlandse politiek is in gebreke gebleven om het toezicht en de sanctiemogelijkheden op te tuigen. De vergelijking met sportbonden dringt zich op. Uit nationalistische overwegingen stoppen overheden het dopinggebruik van eigen sporters in de doofpot. Met banken is het niet anders. Ondanks het feit dat minister Jeroen Dijsselbloem de Rabobank nu oproept om aangifte te doen tegen de frauderende medewerkers.
Probleem is dat zelfregulering van banken en toezicht op banken onvoldoende is. Door met miljarden euro’s te gokken brengen banken de economieën van landen in gevaar. Zeker van kleine landen als Nederland met een grote financieel-economische sector. Dat blijkt telkens weer. Frauderende handelaren van de Rabobank zijn niet het probleem, maar slechts een symptoom van een verrotte bankensector. Probleem is de politiek de bankensector niet onder controle weet te krijgen. De petitie lijkt aardig, want de handelaren verdienen het om voor de rechter te komen. Het is absurd als de leiding van de Rabobank geen aangifte doet. Maar de petitie mist de essentie dat niet op de werkvloer maar in de directiekamers de grootste fouten worden gemaakt.
Foto 1: Schermafbeelding van petitie ‘Rabo en OM moeten de criminelen van de Libor-rentefraude vervolgen‘, 12 november 2013.
Foto 2: Directiekamer van SMG.