Bidens claim van een succesvolle buitenlandse trip moet zijn binnenlandse agenda versterken

U.S. President Joe Biden (right) shakes hands with Russian President Vladimir Putin prior to the U.S.-Russia summit at the Villa La Grange in Geneva, Switzerland, on June 16.  PETER KLAUNZER/AFP/GETTY IMAGES

De Amerikaanse president Joe Biden maakte afgelopen week een Europese trip. Hij bezocht het Verenigd Koninkrijk, Brussel en eindigde in Zwitserland voor zijn top met de Russische president Vladimir Putin. Biden benadrukte dat Amerika terug is. Na vier jaar president Trump die het beter kon vinden met autoritaire leiders als Putin, Erdogan en Kim Jong-un dan met zijn traditionele bondgenoten Canada en Europa en zijn eigen overheidsdiensten.

Biden is na vier jaar afwijking onder Trump niet het nieuwe normaal, maar het oude normaal dat terug is.

Biden is een centrist die in zijn binnen- en buitenlandse politiek behoedzaam manoeuvreert. Succes in het buitenland kan zijn positie in eigen land versterken. Maar Biden dient eerst de schade van vier jaar Trump op te ruimen voordat hij kan oogsten. Zover is het nog niet.

In het binnenland heeft Trump nog greep op de Republikeinse partij die zich per definitie verzet tegen alles waar Biden voor staat. Maar het tij keert. Biden is populair met 60-65% steun onder de bevolking. Amerikanen zijn de verdeeldheid en het gekissebis beu van de partijpolitiek die in zichzelf ronddraait. Gezondheidszorg en infrastructuur zijn onderwerpen die partijpolitiek het minst gevoelig liggen. Dat geeft Biden een ingang om de verbinding te zoeken.

Biden krijgt zowel kritiek van progressieven binnen en buiten zijn partij omdat hij te voorzichtig opereert als van de rechtse media en het leiderschap van de Republikeinse partij omdat hij niet voorzichtig genoeg opereert en zich zou laten inpakken door de linkse-radicalen. Zowel het een als het ander is onjuist.

Biden heeft net als president Kennedy kundige mensen gerecruteerd en hun inzet ingebed in een ambitieuze agenda die pas gaandeweg zichtbaar kan worden gemaakt. De regering Biden moet de valkuilen vermijden zoals de dreiging van het witte binnenlandse terrorisme met de tot de tanden bewapende milities die uit kan barsten in een explosie van geweld. Biden moet proberen gebruik te maken van de rugwind die volgt uit het sentiment van Amerikanen over een verrotte politiek en het langzaam detoneren van obstructie in politiek en samenleving. Te duidelijke profilering van Biden kan averechts werken en dat proces mede in gang zetten.

Republikeinen zijn verdeelder dan de Democraten die tot nu toe het front gesloten weten te houden. Zelfs een conservatieve Democratische senator als Joe Manchin keert langzaam terug naar de hoofdstroom van zijn partij waar het wetten over infrastructuur en kiesrecht betreft. Strafrechtelijke onderzoeken tegen Trump in stad en staat New York verzwakken nu al zijn positie en beperken zijn perspectief voor de toekomst om met obstructie de Republikeinen te blijven verenigen.

Het bereiken van een compromis tussen gematigde en progressieve Democraten over kiesrecht zal de kansen van de Democraten vergroten om in de tussentijdse verkiezingen van 2022 de meerderheden in Huis en Senaat te behouden. Het resultaat telt. Republikeinen hebben de demografische ontwikkelingen tegen en hebben ingezet op een strategie om het kiesrecht van hun opponenten te onderdrukken. Als Biden dat op federaal niveau kan tegengaan, dan verkleint hij de kansen van de Republikeinen om de verkiezingen in 2022 en 2024 te stelen. Want de dreiging van het Trumpisme en de kansen op een opstand à la 6 januari 2021 bestaat op dit moment nog steeds,

In het buitenland bestaan nog talloze verschillen met de traditionele bondgenoten, maar is er weer sprake van constructief overleg. China is hierbij de focus van wie de regering Biden hoopt dat die werkt als katalysator om allen te verenigen. De economisch onmachtige Russische Federatie die mentaal op dood spoor is terechtgekomen en steeds verder gaat in het schenden van de mensenrechten en het inperken van oppositie in media en politiek is het kleine kwaad.

President Poetin is door Biden de wacht aangezegd wat inmenging in verkiezingen (VS, Europa) en de cyberoorlog betreft. Nu is het Kremlin gewaarschuwd dat het rode lijnen niet mag overtreden. Dat is achterstallig onderhoud dat door Trump is ontstaan en nu pas gerepareerd kan worden.

Nu valt het resultaat nog niet in te schatten, maar de uitgangspunten zijn in stelling gebracht en hun werking is begonnen. De klok tikt. Commentaren die Bidens aanpak afkeuren of goedkeuren zijn voorbarig. Zoals hij overigens zelf beweert. Met het claimen van het succes van zijn buitenlandse trip probeert hij zelfvertrouwen uit te stralen die hem helpt bij het realiseren van zijn binnenlandse agenda die direct verbonden is aan de electorale aantrekkingskracht van de Democraten. Hiermee probeert Biden ook het ongeduld in eigen progressieve gelederen te neutraliseren.

Alain Delon te politiek voor neutrale schijn: Miss France

Een relletje met de 77-jarige Zwitsers-Franse Alain Delon. Wat is het geval? Hij sprak zich op 9 oktober positief uit over het Front National (FN) in een interview met de Zwitserse krant Le Matin. Het FN kan de eerste partij van Frankrijk worden. Delon zegt in antwoord op een vraag naar de opkomst van de lokale Geneefse partij MCG: ‘Ik wil alleen maar zeggen dat de strekking van de MCG zoals het Front National heel opbouwend is. Positief omdat mensen het beu zijn om te praten zoals wij deden. Ze willen actie, ze willen iets anders. Ze kenden een ander Frankrijk onder De Gaulle of zelfs Mitterrand. Daarom is het Front National, zoals de MCG in Genève erg belangrijk en daar ben ik het mee eens, ik ondersteun en begrijp het volkomen‘.

Op deze uitspraak kwam veel kritiek. Ook van de Miss France-organisatie. Alain Delon besloot daarop zijn erevoorzitterschap voor het leven van de Miss France-verkiezingen neer te leggen. Hoewel de organisatie het deed voorkomen alsof het Delon de laan uitstuurde. Daar laat een ster van het kaliber Delon geen misverstand over bestaan. Hij houdt de eer aan zichzelf, neemt officieel afstand van z’n voorzitterschap en vertrekt.

Dit meningsverschil is te herleiden tot de vraag of de status quo neutraal is. De Miss France-organisatie zegt dat de verkiezingen amusement zijn en het om die reden weg wil blijven van het innemen van politieke standpunten (elle est par nature à l’écart de toutes prises de positions politiques). Maar het is juist de vraag of het louter bestaan van de verkiezingen of soortgelijk amusement geen politiek standpunt vertegenwoordigt. Door maatschappijcritici wordt zulke verstrooiing als brood en spelen gezien om het volk tevreden te stellen en af te leiden. Als blokkering van de vraag hoe de macht verdeeld wordt en hoe rechtvaardig dat is.

Conclusie kan zijn dat Alain Delon een te uitgesproken mening heeft voor een Miss France-organisatie die zich in het openbaar om economische redenen presenteert als politiek neutraal, maar dat per definitie door haar bestaan niet kan zijn. Het is kien genoeg om dat te beseffen en probeert dat te neutraliseren door een schijn van neutraliteit in stand te houden. Die Delon dus te zichtbaar doorbreekt. Vraag is wat erger pijn doet: de hypocrisie van de Miss France-organisatie of de steun van Alain Delon voor Marine Le Pen en het FN.

Foto: Alain Delon en Brigitte Bardot, 1967.

Eric Gill krijgt in Genève een scherm voor z’n naakt

Voor en na. Niet een bezoek aan de haartransplantatiespecialist, maar het bezoek van de Iraanse delegatie aan het Palais des Nations in Genève. Praten over het Iraanse kernprogramma en de ontwapening ervan. De Britse beeldhouwer en ontwerper Eric Gill (1882-1940) kende na zijn dood een turbulent leven. Beschuldigingen van pedofilie, incest en alles wat de wet verbiedt werd hem aangewreven. Nu gaat er een scherm voor zijn werk. Een naakt met penis. Want dat kan de Iraanse delegatie niet aangedaan worden. De anderen tot nu toe wel.

Foto 1: Eric Gill, Creation of Man, Palais des Nations, Geneva. Onbedekt. Credits: Kris à Genève.

Foto 2: Eric Gill, werk Bedekt.

Amsterdam als vrijplaats tegen absolutisme en censuur? Nog steeds?

De Amerikaanse historicus Juan Cole kijkt naar de geschiedenis en ziet vrijplaatsen als Genève of Amsterdam die zich aan de druk van de absolutistische 18de eeuwse vorsten onttrokken. Daar konden in vrijheid boeken verschijnen. Cole constateert dat het Amerika van president Obama door censuur is afgedaald tot het niveau van de absolutistische vorsten. Hij komt mede naar aanleiding van de verklaring van Lavar Levinson tot die slotsom. Deze maakte afgelopen week bekend zijn bedrijf Lavabit te sluiten omdat-ie persoonsgegevens van zijn klanten niet aan de geheime dienst wil overhandigen. Waartoe de Amerikaanse overheid hem verplicht.

Cole trekt de parallel van Voltaire die midden 18de eeuw voor de Franse koning vluchtte en in onder andere Engeland en Nederland terechtkwam en internetgebruikers die nu een buitenlandse provider moeten zoeken om onder de druk van de Amerikaanse overheid uit te komen. Juan Cole doelt niet alleen op de massale spionageprogramma van de geheime diensten, maar ook op de censuur door de Amerikaanse overheid: ‘Government employees have been forbidden to read the Wikileaks diplomatic cables. As a result, web sites that republish or discuss them, such as Tomdispatch.com, have been blocked on government servers.’

De gelijkenis gaat verder. Klokkenluider Edward Snowden is gedwongen asiel in Rusland aan te vragen omdat-ie in zijn geboorteland geen zicht op een eerlijk proces heeft. Critici die vanwege het algemeen belang het publieke debat aan willen zwengelen worden door het establishment buiten de orde geplaatst. Met de bedoeling ze tot zwijgen te brengen. Cole concludeert dat de VS nu terug is bij het absolutisme van de 18de eeuw. Het alternatief voor Amerikanen om vervolging en arrestatie te ontlopen is het vrije Amsterdam: ‘Next we’ll have to publish our books and blogs anonymously in Amsterdam for fear of arbitrary arrest.’

Wat bedoelt Cole met zijn Amsterdam? Is dat het symbool van een onafhankelijk, zelfverzekerd en machtig Nederland zoals dat ooit bestond en nu een historisch voorbeeld is geworden? Of ziet-ie werkelijk in het 21ste eeuwse Amsterdam een vrijplaats voor de meningsuiting dat het ooit was? Maar weet Cole dan niet dat de huidige macht van de VS tot in allerlei verre regeringskamers reikt? Weet-ie dat het Nederlandse kabinet zich nog steeds niet uitgesproken heeft over de massale spionage en de rol van de NSA in Nederland? Moet ‘de republiek‘ Amsterdam zich vrijmaken van Den Haag om precies in dat te voorzien waarvoor Cole vreest? Zijn historische vergelijking over Amsterdam zorgt voor een Amerikaan voor reliëf en blijft daarom bijzaak, maar is voor een Nederlander bittere hoofdzaak. Hoe dan ook zet zijn historische schets aan tot nadenken.

Foto 1: Schermafbeelding van begin artikel Where is our Amsterdam? Lavabits, Snowden & Wikileaks Censorship recall age of Absolutism van Juan Cole, 9 augustus 2013.

Foto 2: Titelblad van Anti-Machiavel door Voltaire uitgegeven in Amsterdam, 1741.

Internationale piratenpartijen geblokkeerd bij VN

Update 19 november 2013: Ondanks westerse, en vooral Amerikaanse druk heeft de wereldhandelsorganisatie WTO de PPI (Pirate Parties International) eindelijk geaccepteerd als waarnemer. Daarom mag het met een delegatie van vier personen aanwezig zijn op de negende ministeriële vergadering op Bali begin december. De PPI meldt dat het zich richt op de twee meest urgente onderwerpen: een internationaal verdrag tegen toezicht (surveillance) en het opnemen van bepalingen voor vrije licenties in het TRIPS-verdrag.

Piratenpartijen mogen nog geen waarnemer worden bij de WIPO, aldus werd beslist op een vergadering op 3 oktober in Genève. Die status maakt het mogelijk om zittingen bij te wonen, zo zegt Josef Ohlsson Collentine. De beslissing over de aanvraag wordt tot 2013 opgeschort. De World Intellectual Property Organization is een vertegenwoordiging van de VN. Van belang voor Piratenpartijen die zich sterk maken voor informatievrijheid en een vrij internet. En naar verwachting het debat over auteursrechten kunnen verbreden en verdiepen.

James Love bericht dat de VS, Zwitserland en Frankrijk bezwaren maakten, evenals sommige Europese landen. Laatstgenoemenden vonden het lastig bezwaar te maken vanwege het succes van Piratenpartijen in nationale verkiezingen. De aanvraag voldeed aan alle formele eisen en de directeur-generaal van WIPO had de aanvraag aanbevolen. Toch is de afwijzing opmerkelijk. Waarschijnlijk omdat de leden politieke partijen zijn. Deze kan niet anders dan als politiek opgevat worden. Maar politiek kan alleen met politiek beantwoord worden. Een en ander benadrukt de noodzaak voor Piratenpartijen om zich goed te organiseren in de strijd om de macht.

Het Amerikaanse ministerie van Justitie voerde afgelopen week de strijd tegen piraterij op internet op. Minister Eric Holder stelde 2,4 miljoen dollar beschikbaar voor de training van onder meer duizenden buitenlandse rechters, officieren van justitie, onderzoekers en beleidsmakers over piraterij. De afwijzing van het officiële waarnemerschap van de Internationale Piratenpartijen bij de WIPO en de ‘educatie‘ van buitenlandse betrokkenen door de Amerikaanse regering-Obama kunnen moeilijk geheel los van elkaar worden gezien.

Foto: Nina Paley, badge ‘Copying is not theft!‘, 2011