Met troepenbewegingen verhoogt Kremlin druk op Oekraïne. Is het een afleiding voor Nord Stream II en Navalny?

Spanningen tussen Oekraïne en de Russische Federatie lopen op. De al sinds 2014 sluimerende ‘situatie’ tussen deze twee landen die naargelang de positie van de beschouwer wordt gekarakteriseerd als conflict, burgeroorlog of oorlog tussen twee landen, kan deze zomer in een volgende fase belanden. Het scenario bestaat dat Russische troepen die aan de grens met Oekraïne worden verzameld het gebied Cherson ten noorden van de Krim bezetten. Dan zullen de VS reageren zoals de ministers Tony Blinken en Lloyd Austin en president Joe Biden hebben aangekondigd.

De timing van de opgevoerde Russische druk is opvallend. Juist wanneer de politieke dekking van de Amerikaanse president Donald Trump wegvalt en de regering Biden aangeeft komende agressie van Moskou te zullen beantwoorden voert het Kremlin de druk op Oekraïne op. Dat voelt niet logisch. Vaker is beweerd dat president Poetin tactisch sterk en strategisch zwak is. Hij grijpt dan naar acties die hem op de korte termijn dienen, maar op de lange termijn verzwakken.

Als de Russische dreiging met de uitbreiding van het conflict of de oorlog tegen Oekraïne moet dienen als afleiding, dan zijn er twee heikele kwesties die daarvoor in aanmerking komen.

De aanleg van gaspijplijn Nord Stream II door de Oostzee die voor 90% voltooid is en de VS onder druk van de Senaat met sancties probeert te blokkeren heeft de VS in conflict met Duitsland gebracht. Want dat land wil dat Nord Stream II voltooid wordt zodat er goedkoop aardgas naar Duitsland kan stromen. Maar in Duitsland is de positie van kanselier Merkel er mede door een zwakke aanpak van de COVID-19 pandemie niet beter op geworden. Tevens heeft Duitsland zich hiermee vervreemd van opponenten van Nord Stream II, zoals Polen, de Baltische landen en Oekraïne. De paradox is dat Nord Stream Ii de verdeeldheid en de rancune binnen de EU groter maakt en het Kremlin optimaal profiteert van een conflict binnen de EU of tussen de VS en de EU als het de eigen gaspijplijn met een meerderheidsbelang van het Russische Gazprom tot inzet maakt. Zonder dat het uiteraard de bedoeling is van het Kremlin dat de aanleg van Nord Stream II werkelijk gestopt wordt. Om dat alles af te dekken kan Oekraïne als afleiding dienen. Want dat zet dezelfde agressie van dezelfde landen om naar een ander onderwerp.

De veroordeling op valse gronden van oppositieleider Alexei Navalny en diens opsluiting in een strafkamp waar hem medische zorg onthouden wordt en hij bewust wordt geïntimideerd en gekweld is een kwestie waar het Kremlin in het Westen veel kritiek voor krijgt. Het trekt zich er niks van aan, maar zal het toch niet prettig vinden dat de eigen rechteloosheid zo duidelijk in de openbaarheid komt. Dat doorbreekt de schijn dat de Russische Federatie een functionerende democratie is. Dat wordt er alleen maar erger op nu Navalny in hongerstaking gaat wat publicitair betekent dat als het Kremlin hem blijft treiteren en medische hulp blijft weigeren zijn mogelijke dood direct in de schoenen van president Poetin zal worden geschoven. De reactie van de VS, het VK en de EU zal dan niet uitblijven.

Het is goed denkbaar dat het Kremlin nu al de spanning in Oekraïne opbouwt als ruilmiddel voor wat komen gaat. Wat het nog niet exact weet. Maar de opties zijn beperkt. Enerzijds als afleiding voor Navalny en anderzijds als wisselgeld om de druk van de ketel te halen en Navalny’s dood te neutraliseren en Nord Stream II te redden.

Flodderige ‘journalistiek’ van UP! probeert door afleiding waarheid te verhullen over rechts-extremistische aanslag in El Paso

Op de eigen site afficheert UP! zich zo: ‘UPNL is een rechts georiënteerd mediaplatform gericht op politiek nieuws en actualiteit. Wij zijn onafhankelijk, ongefilterd en kritisch.’ Bij het itemDayton schutter was een linkse terrorist!’ heb ik onderstaande reactie geplaatst. Ik heb weinig goede woorden over voor de werkwijze van UP!. Het valt naar mijn idee niet serieus te nemen als journalistiek medium. Het valt in de categorie van radicaal-rechts politiek activisme (zie bij reacties voor een grotere weergave van onderstaande tekst).

De koning is nar geworden

Wat is de optimale verhouding tussen koning en nar? Onder die eerste categorie moeten vorsten worden verstaan die regeren over een werkelijkheid die ze hun omgeving opleggen. Type Trump, Putin, Xi, Erdogan, Duarte, Kim, Bolsonaro.

Ik denk dat het antwoord te maken heeft met het begrip ‘afleiding’. Ooit verzorgden narren de afleiding van de koning. De betekenis van dit begrip is niet toevallig. Het betekent zowel ‘amusement’, ‘afwending’ als ‘herkomst’.

Die noties begrenzen de relatie tussen koning en nar. De contouren ervan worden inhoud. Inhoud volgt vorm. De afspraak is klassiek. De nar zorgt door vermaak voor een omleiding van het alledaagse. Nar en koning beogen hetzelfde en krabben elkaars rug, maar spelen afwijkende rollen.

Nu werkt dat niet meer. Niet omdat er geen narren meer zijn, die zijn er zelfs in overvloed, maar omdat de koningen zelf hun afleiding zijn geworden. Ze verzorgen afleiding met nepnieuws, met alternatieve feiten, met mannetjesmakerij (ja, het zijn geen vrouwen), kortom met de constructie van een schijnwerkelijkheid. Die schijn is zo dwaas dat de dwaasheid van de nar overbodig is geworden.

De koning krijgt wel degelijk tegenspraak. Zelfs meer en feller dan ooit. Maar die tegenspraak komt van buitenaf en kan geen doel treffen. Tegenspraak wordt niet meer tot de kern van de macht toegelaten.

Het volk kan zich niet meer oriënteren op de werkelijkheid omdat die aan het zicht onttrokken wordt. Het volk moet zich verdwaasd verlaten op de schijnwerkelijkheid die de koningen voor zichzelf én het volk hebben gebouwd. Om afstand te scheppen en om te schitteren.

Narren lopen tegenwoordig verweesd en beteuterd rond op zoek naar een tegenwicht. Als in een stuk van Luigi Pirandello. Ze zijn verbannen naar de marges van het cabaret en het lichte vermaak. De vergoeding voor hun dwaasheid wordt niet meer betaald zoals vroeger. Die tijden zijn voorbij. De koning is nar geworden.

Foto 1: Jost Ammans, Der Schalcksnarr (1568). 

Foto 2: ‘Russian President Vladimir Putin bathes in ice-cold water on Epiphany neat St. Nilus Stolobensky Monastery on Lake Seliger in Svetlitsa village, Russia (AP image)

Foto 3: Montage Trump-Fool

Zie ook posting op FB van Olphaert den Otter die de inspiratie voor bovenstaande tekst gaf.

Verwachting is dat de in het nauw gebrachte Trump voor zijn binnenlandse problemen afleiding zoekt in de Syrische oorlog

Wat nu in Washington gebeurt lijkt de schets voor een spannende politieke thriller. De president ligt al twee jaar onder vuur en weigert zijn belastingopgaven te openbaren, opsporingsdiensten doen een inval bij diens persoonlijke advocaat en nemen documenten in beslag die kunnen dienen als doorslaggevend belastend bewijsmateriaal in de zaak tegen de president en vervolgens zoekt die de afleiding van zijn juridische en politieke problemen in een vlucht vooruit door escalatie te zoeken in een oorlog ver weg. Met als detail dat een van de tegenstanders in betreffende oorlog de Russische Federatie is die in de binnenlandse zaak een medestander van de president is. Een ander detail is dat de nieuwe nationale veiligheidsadviseur die bekend staat als havik zijn reputatie als houwdegen moet bewijzen in het Witte Huis. Een complicatie is dat zoals Phyllis Bennis voor Democracy Now! opmerkt het volgens de grondwet niet de president, maar het congres is dat een ander land de oorlog kan verklaren. Het ziet er niet naar uit dat dat gebeurt. Hoeveel wetten worden er geschonden door de president voordat de president geen president meer is? Angstaanjagende misleiding.

Trump zoekt de afleiding. Wat brengt Stormy Sunday? Ontslag of oorlog, chaos of ontreddering?

Zijn we in gevaarlijke tijden aangeland die vergelijkbaar zijn met die van oktober 1962? Tijdens de Cuba-crisis stonden de VS en de toenmalige Sovjet-Unie aan de rand van een kernoorlog. Nu is er president Trump die zich steeds meer omringt met haviken, zoals de gisteren benoemde Nationale Veiligheidsadviseur John Bolton. Een neoconservatieve, gevaarlijke gek die niet te remmen valt. Daarnaast zijn er de beschuldigingen door pornoactrices en Playboy-modellen dat ze geïntimideerd zijn door media en mensen uit de omgeving van Trump om te zwijgen over hun relatie met Trump. Maar ze zoeken hun recht in de openbaarheid en dat vormt een bedreiging voor Trump. Er is ook de chaos in het Witte Huis. En er is het Rusland-onderzoek van speciale aanklager Robert Mueller die steeds dichterbij komt en concrete aanwijzingen voor de samenwerking van Team Trump met het Kremlin in 2016 vindt. Het gevaar dat dreigt is het Wag the Dog-scenario. Een oorlog als afleiding voor interne problemen. Deze keer niet een oorlog met Albanië, maar met Iran of Noord-Korea.

Aanstaande zondag zendt CBS het interview van de voormalige pornoactrice Stormy Daniels uit die in 2006 en 2007 een affaire met Trump had. Het wordt Stormy Sunday genoemd. Hoe gaat Trump deze slechte publiciteit neutraliseren? Met het ontslag van stafchef John Kelly? Ruzie met de leiding van de Republikeinse partij over het budget? Een handelsoorlog met China? Ontslag van onderminister van Justitie Rod Rosenstein dat de weg vrijmaakt voor Muellers ontslag? Of een oorlogsdaad volgens het Wag the Dog-scenario? Gevaarlijke gekken in het Witte Huis maken de wereld onveilig. Vijanden van de VS zoals China en de Russische Federatie worden op hun wenken bediend door een verzwakt, chaotisch en in paniek geraakt Amerikaans leiderschap. Met een gecorrumpeerde Republikeinse partij die elk moreel leiderschap heeft verspeeld. Het zijn gevaarlijke tijden.

Foto: Cuba-crisis, 1962 (p.286)

Trump in deep Waters. Kritiek op zijn gebrek aan transparantie en integriteit blijft klinken

De Democratische afgevaardigde uit Californië Maxine Waters is een van de felste critici van Donald Trump. Ze bindt niet in en blijft erop hameren dat Trump zijn belastingaangifte openbaar moet maken. Zoals gebruikelijk is voor bewindslieden sinds president Nixon. Alleen al het feit dat Trump dit weigert is er volgens zijn critici een aanwijzing voor dat hij iets te verbergen heeft. Het is gissen wat dat precies is. Genoemd worden Trumps contacten met de georganiseerde criminaliteit en zijn contacten met het Kremlin. Of mogelijk een combinatie van een en ander.

Zolang dit niet ophelderd wordt blijft dit gebrek aan transparantie Trumps presidentschap belasten. En het ambt in het algemeen. Daar helpen geen afleidingen en wapengekletter in Syrië of Noord-Korea aan. Trump kan spelen dat hij normaliseert en een deel van de media kan hem daarin kritiekloos volgen, maar de essentie is dat velen als Waters aan willen tonen dat Trump corrupt is en in de kern niet deugt. Met hoeveel Amerikaanse vlaggen, retoriek, oorlogsboten en raketten hij ook de beeldvorming probeert te veranderen. Het helpt niet. De onderzoeken naar Trumps connectie met het Kremlin gaat gestaag door en een deel van zijn achterban laat hem juist vanwege die normalisering in de steek. Trump probeert tijd te winnen, maar zit in diepe problemen waar geen uitweg uit mogelijk is.

Trumps afleiding in Syrië kan ongewild tot een verslechterde relatie met het Kremlin leiden

Het bombarderen van een Syrisch vliegveld met zo’n 50 kruisraketten in antwoord op een gifgasaanval door het Syrische leger door het Amerikaanse leger wordt in veel analyses uitgelegd als een afleidingsmanoeuvre van president Trump. Hij probeert zijn historisch lage populariteitscijfers op te krikken door het tonen van vastberadenheid en de aandacht te verleggen van de onderzoeken naar zijn banden met het Kremlin. Zoals Nahal Toosi in een artikel voor Politico beredeneert, de aanval gaf Trump geloofwaardigheid doordat het haaks leek te staan op zijn hechte banden met de Russische leiders. De redenering is hoe iemand die tegen het Russische belang ingaat toch geen instrument van het Kremlin kan zijn. Behalve als men gelooft dat dit een actie betreft die wellicht niet strak gecoördineerd is, maar zowel de Russen als Trump goed uitkomt.

Maar wat is het verschil tussen Trump die acteert en net doet alsof hij een rode streep trekt omdat het regime van de Syrische president Assad te ver is gegaan en Trump die het werkelijk meent? Het gaat om de acties. Daarbij komt dat andere politici het toneelspel van Trump aangrijpen om hun eigen agenda door te drukken en de Amerikaanse president vast te pinnen. Zo slaan ze twee vliegen in één klap. Ze maken van Trumps toneelspel ernst waarop hij niet meer terug kan komen en behartigen hun eigenbelang. Vandaar dat er in reactie op het Amerikaanse bombardement zoveel verschillende geluiden opklonken vanuit de Amerikaanse regering die elkaar soms tegenspraken. Moet Assad weg of niet? Moet Putin gestraft worden of niet?

Zo wordt Trumps vlucht vooruit tot nieuw beleid. Gaandeweg bemoeien allerlei betrokkenen zich ermee en geven er hun duwtjes naar links of rechts aan. Zo krijgt het vorm. De Britse minister van Buitenlandse Zaken Boris Johnson die op zondag een staatsbezoek aan Moskou afzegde pleit zelfs voor strengere sancties voor de Russische Federatie vanwege haar Syrië-politiek. De eis is dat het Kremlin de banden met het Assad-regime verbreekt. Dat is ondenkbaar omdat het historische banden zijn die onderdeel zijn van de Russische strategie in het Midden-Oosten. Als Putin weigert zal Johnson bij de G7 ministers voor strengere sancties pleiten. Zo heeft Trump het omgekeerde bereikt van wat hij beoogde. Een afleiding voor zijn binnenlandse problemen is geleidelijk een beleidswijziging geworden die hem een kant opduwt waarop hij niet meer kan terugkomen.

Foto: John Gielgud in Hamlet.

Spanning stijgt in aanloop naar publicatie rapporten over MH17

Op 13 oktober 2015 publiceert de Nederlandse Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV) rapporten over de oorzaak van de ramp van de MH17 op 17 juli 2014 boven Oost-Oekraïne. Het gaat niet in op de schuldvraag. Het strafrechtelijk onderzoek wordt geleid door het OM binnen het JIT waarvan de resultaten naar verwachting begin 2016 worden gepubliceerd. Vier onderwerpen staan in de rapporten van de OVV centraal: ‘de toedracht van de crash; het overvliegen van conflictgebieden; waarom Nederlandse nabestaanden twee tot vier dagen moesten wachten op bevestiging van de Nederlandse overheid dat hun naasten aan boord waren van vlucht MH17 en ten slotte de vraag of de inzittenden van vlucht MH17 iets van de crash hebben meegekregen.

Zoals de Moskouse correspondent David Jan Godfroid in Nieuwsuur verduidelijkt geeft de Russische producent van de BUK en onderdeel van de Russische defensie-industrie Almaz-Antey niet toevallig op dezelfde dag een persconferentie als de OVV. Het sterke vermoeden bestaat dat dit vooral dient als afleiding en voeding voor de Russische propaganda. Het is de vraag of wapenproducent Almaz-Antey komt met nieuwere informatie dan het op 2 juni 2015 presenteerde. Deze informatie is intussen door meerdere bronnen als Novaya Gazeta en de onderzoekscollectieven Correct!v en Bellingcat weerlegd als misleiding, en als onwaarachtig aangemerkt.

De wereld een Potemkindorp. Te beginnen met Noord-Korea

Dansen maakt gelukkig. In Noord-Korea leeft een nieuwe generatie een gelukkig leven, geniet het onderwijs en is het zorgeloos. Zo zegt vol overtuiging de in het roze geklede 19-jarige vrouw. Met de suggestie dat in andere landen jongeren slechter af zijn. Geen vrijheid, geen onderwijs en geen rechten. Dit soort video’s doet denken aan het begrip Potemkindorp. De term is in 1787 ‘uitgevonden’ op de Krim om keizerin Catharina tijdens een bezoek te behagen. Of is het een mythe om een opponent in diskrediet te brengen en zijn ze verzonnen? Hoe dan ook, nu zijn ze alom aanwezig. Zodoende is de wereld steeds meer een Potemkindorp.

Een façade van wat niet is, met het besef dat het niet kan zijn, maar wat ondanks dat toch glashard wordt beweerd. Agitatie raakt de emoties, propaganda bezweert de geest en de tucht onderdrukt de tegenwerping.

Theater_Stage_Backdrops_Painting_Richard_Ancheta

Foto: ‘Theater stage scenic backdrop’ van Richard Ancheta; airbrush.

Onzin over Hollande en Gayet: waarom willen we afgeleid worden?

Julie-Gayet-au-5eme-anniversaire-du-parfum-Flower-Bomb-le-5-mars-2010-a-Paris_exact810x609_p

Het ‘probleem’ van de Italiaanse filmstroming neo-realisme dat van ongeveer 1944 tot 1954 floreerde is dat het de verveling die het om politieke redenen wilde ‘bewijzen’ niet in beeld kon brengen. Mede daarom werd het tot een einde gebracht. Politieke tegenwerking van de toentertijd oppermachtige christen-democraten was de nagel aan de doodskist. Aldus scenarioschrijver en ideoloog Cesare Zavattini. Voor een breed publiek is het van tweeën een. Of een kunstmatig en spannend verhaal dat boeit. Of een realistisch en vlak verhaal dat verveelt. Het Italiaanse neo-realisme in z’n oervorm is dood, maar de tweedeling bestaat nog steeds. Konden toeschouwers 70, 50 of 40 jaar geleden in de bioscopen nog kiezen voor realisme of Hollywood, nu is het realisme zelfs uit de marge gedrongen. Kunstmatigheid tart onze smaak … en onze keuzemogelijkheid.

De Franse president François Hollande heeft een niet meer zo geheime relatie met actrice Julie Gayet. Aldus roddelblad Closer. Op de foto poseert ze in 2010 voor een reclamemuur die het parfum Flower Bomb van het Nederlandse modeduo Viktor & Rolf representeert. Nu te koop bij Douglas. De officiële partner van Hollande Valérie Trierweiler is uitgeput in het ziekenhuis opgenomen na alle onthullingen. Het is haar te veel geworden.

Wat moeten we met onthullingen die geen structuren onthullen, maar weetjes over personen die verder zo goed als niets over de samenleving zeggen? De onthullingen over Hollande, Gayet en Trierweiler leiden af van de hoofdzaak. Zoals de economie, de spionage, de machtsdeling in de politiek of de culturele en economische uitsluiting van groeperingen. We worden geacht te smullen van Julie Gayet of François Hollande die met z’n scooter z’n geheime liefde bezoekt. Waarom? Het antwoord ligt in de teloorgang van het neo-realisme. We willen afgeleid worden door een verhaal waarvan we weten dat het gefabriceerd is. Slechts een minderheid gaat voor de harde werkelijkheid die verveelt en saai is. En het niet haalt bij het sprookje dat velen betovert.

Foto: Julie Gayet bij de 5de verjaardag van het parfum Flower Bomb op 5 maart 2010 te Parijs.