Baudet krijgt kritiek dat hij verstek laat gaan bij kamerdebat over MH17

Vandaag is er in de Tweede Kamer een plenair debat over ‘het besluit vervolgingsmechanisme MH17’. Wat opviel was dat Thierry Baudet (FvD) verstek liet gaan. Hij was eerder kritisch op het onderzoek naar het neerschieten van de MH17 en ondertekende in januari 2017 een brief aan president Trump. Volgens een bericht in De Telegraaf was dat volgens minister Bert Koenders ‘een aanval op de onafhankelijkheid van de Onderzoeksraad voor Veiligheid en het Openbaar Ministerie’. Mijn reactie bij het artikel ‘PvdA, D66 en VVD laaiend op MH17-criticaster Thierry Baudet die wegblijft bij debat over de vliegramp’ op DDS:

Het tekent de politiek van Baudet om niet op te komen dagen in debat over MH17. Hit and run, en verder niks. Zulke politiek is geen aanwinst voor Nederland. Men kan zeggen wat men wil van Geert Wilders, maar hij ontloopt het debat niet en durft de confrontatie aan. Baudet niet, zo lijkt het.

Baudet had als Nederlandse politicus die brief aan Donald Trump beter niet ondertekend. Omdat hij hiermee zijn twijfel over de instituties OVV en OM uitspreekt. Dat wringt. Zeker nu Baudet parlementslid is brengt hem dat in een merkwaardige situatie. Wellicht de reden om weg te blijven bij het kamerdebat omdat hij het niet uit kan leggen. Want het roept de vraag op in welke mate Baudet de Nederlandse rechtsstaat onderschrijft.

Baudet zaait twijfel over Baudet.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘PvdA, D66 en VVD laaiend op MH17-criticaster Thierry Baudet die wegblijft bij debat over de vliegramp’ van Tim Engelbart op DDS, 6 september 2017.

Nederland heeft duizenden gevangen islamitische vrouwen. Het probleem is al jaren bekend. Tijd voor harde aanpak?

‘In Amsterdam zitten zo’n 300 islamitische vrouwen opgesloten in hun eigen huis, gevangen gehouden door hun man. De Marokkaanse Rafia probeert ze te bevrijden.’ Aldus de toelichting bij een reportage van het programma Brandpunt. Rafia is hulpverleenster Rafia Allouch van de Stichting Home Empowerment (SHE) die is ‘gespecialiseerd in het bestrijden en terugdringen van huiselijk geweld’. Keklik Yucel heeft vandaag namens de PvdA kamervragen gesteld aan minister Ard van der Steur van Veiligheid en Justitie. Zij wil weten hoeveel vrouwen er in Nederland in huis gevangen zitten, of de minister het aanvaardbaar vindt dat ze van hun vrijheid worden beroofd en wat hij er aan gaat doen om een einde te maken aan deze situatie.

Het probleem van de vooral islamitische vrouwen die in Nederland gevangen worden door hun man is al meermalen geconstateerd. Zoals in het rapport ‘Leven in gedwongen isolement’ uit 2015 van het Verwey-Jonker Instituut. De schatting was toen dat er alleen al in Den Haag 190 tot 250 vrouwen in gedwongen isolement leefden. Volgens onderzoekster Lisanne Drost zou ’gezien de complexiteit van het probleem’ dat aantal nog hoger kunnen liggen  Waarna golven van publiciteit volgden. Maar er weinig veranderde aan de leefsituatie van deze vrouwen. Al in 2012 constateerde Drost dat er in Amsterdam ‘naar schatting enkele honderden vrouwen gedwongen geïsoleerd’ leven. Naast in Nederland zouden ze vooral in Marokko, Turkije, Suriname, Irak en Somalië zijn geboren. Dat wijst opnieuw op een islamitische achtergrond.

Het gedwongen thuishouden van deze voornamelijk islamitische vrouwen is een schande voor de Nederlandse rechtsstaat. Ondergeschikt is of de motieven worden ingegeven door religieuze of culturele aspecten, of een combinatie daarvan. Deze vrouwen hebben recht op bescherming en recht op een eigen leven dat niet door mannen geleefd wordt. De vrijheid van godsdienst garandeert dat ieder individu de keuze heeft om zijn of haar godsdienst of levensovertuiging vrij te belijden. De overheid dient te waarborgen dat ieder in Nederland wonend individu in de praktijk die vrijheid heeft. Een misverstand is dat ingrijpen de vrijheid van godsdienst aantast. Juist niet ingrijpen door overheden tast de vrijheid van godsdienst aan. Overheden moeten ingrijpen.

Naschrift: Een berekening leert dat het voor heel Nederland om duizenden vrouwen gaat. Als Den Haag 250 gevangen vrouwen heeft op 520.000 inwoners en Amsterdam 300 gevangen vrouwen op 835.000 inwoners, dan komt dat alleen al voor de grote steden neer op 1 gevangen vrouw op 2500 inwoners. Voor de kleinere steden en het platteland zullen naar verwachting de cijfers lager zijn omdat er naar verhouding minder islamitische gezinnen wonen. Het probleem is nauw verbonden met de armoede, die volgens het SCP in de grote steden en de noordelijke provincies naar verhouding het grootst is. Deze onderliggende gegevens lijken een voorzichtige schatting te rechtvaardigen dat er in Nederland duizenden gevangen vrouwen zijn.

Foto: Schermafbeelding van artikel ‘Rafia: “Ze willen een traditionele vrouw. Hoe onderdaniger, hoe beter!”’ van Brandpunt, 26 september 2016. Zie hier voor reportage.

Is de kunst van het samenleven voorbehouden aan christenen? Volgens Peeters wel

Een commentaar in het Katholiek Nieuwsblad sluit Jan Peeters als volgt af: ‘Met de christenen verdwijnt blijkbaar ook de kunst van het samenleven.’ Het is ook de titel van het commentaar. Voor de duidelijkheid, Peeters heeft het over christenen als hij katholieken bedoelt. Hij voert voor de verdwijning van christenen twee hoofdredenen aan. In het Midden-Oosten verdwijnen ze fysiek door vervolging van islamitisch geïnspireerde strijdgroepen en in het Verenigd Koninkrijk en de VS staat de vrijheid van godsdienst van christenen onder druk doordat overheden hun de universele waarden zoals de gelijkheid van homoseksuelen opleggen.

Jan Peeters heeft er nog steeds niets van begrepen, of wat waarschijnlijker is, hij doet net alsof hij het niet begrepen heeft en weet zich als geen ander van de domme te houden. Als regelmatige medewerker van het Katholiek Nieuwsblad werd op 14 maart 2015 zijn commentaar over secularisatie geplaatst waar ik met een commentaar op reageerde: ‘Alleen een religie die gelovigen vrijheid en emancipatie wil onthouden heeft wat te vrezen van secularisatie. Maar dat is een interne tegenstelling binnen een religieuze organisatie tussen conservatieven en hervormers. Het is onzin om het externe proces van secularisatie daarbij te betrekken.’ 

In het stuk over de vervolging van christenen in westerse landen doet Peeters weer hetzelfde. Hij verbindt een extern, maatschappelijk proces met de interne werking van de katholieke kerk en projecteert dat laatste op het eerste. Anders gezegd, Peeters gebruikt een externe ontwikkeling die zich los van zijn kerk voordoet om een interne tegenstelling binnen zijn kerk te beslechten. Waarbij het duidelijk is dat de conservatieve Peeters zich tegenover de hervormers opstelt en met dat doel zijn argumenten selecteert. Maar de herwaardering en het opnieuw benadrukken van universele waarden door westerse overheden staat het bestaan van geloof en religieuze instellingen niet in de weg, voorzover ze niet strijdig zijn met de nationale rechtsstaat.

Het is begrijpelijk dat Peeters vanuit kerkpolitieke redenen alles uit de kast haalt om zijn gelijk te halen. En hoofdredacteur Henk Rijkers een steuntje in de rug te geven. Religieuze instellingen zijn organisaties waar de machtsstrijd doorgaans fel en meedogenloos wordt gestreden. De gecentraliseerde en gepolitiseerde katholieke kerk is daar geen uitzondering op. Maar Peeters gaat verder door te stellen dat de kunst van het samenleven is voorbehouden aan de christenen. Hij maakt zich belachelijk door aan te komen met deze conclusie die uit de lucht komt vallen, hij niet aannemelijk kan maken en die evenmin aansluit op zijn betoog.

Foto: De biecht.

Rabobank in Nederland strafrechtelijk niet vervolgd voor Liborfraude

Ex-medewerkers van de Rabobank en de Rabobank zelf worden strafrechtelijk niet vervolgd voor de jarenlange manipulatie van de zogenaamde Libor-rente, waar ze zelf beter van werden. Want het Hof oordeelt dat de Rabobank al een boete is opgelegd en dat daar strafrechtelijk niet veel meer aan toe te voegen valt. De NOS legt uit hoe de procedure begon zoals ook het fragment uit februari 2014 toont: ‘Advocaat Gerard Spong begon vorig jaar, namens de stichting Justitia Distributiva en gedupeerde Rabobank-certificaathouders, een procedure om de bank en verantwoordelijke medewerkers vervolgd te krijgen.’  De klagers maakten dus bezwaar tegen de manier waarop het OM de zaak afdeed. In 2013 trof de Rabobank een schikking met Amerikaanse, Britse en Nederlandse toezichthouders van 774 euro, waarvan 70 miljoen in Nederland.

Dit besluit van het gerechtshof in Den Haag voedt de vermoedens dat banken en politiek te weinig afstand tot elkaar bewaren. Weliswaar geeft het gerechtshof in een persbericht toe dat er schade is aangebracht: ‘Het gerechtshof is het met klagers eens dat de rechtsorde en voor de financiële markt en alle deelnemers zo noodzakelijke rust en vertrouwen ernstig zijn geschaad’, maar dat het voorleggen aan de rechter geen toegevoegde waarde meer heeft, het lastig is om de bestuurders van de Rabobank die nalatig hebben gehandeld vast te pinnen op crimineel gedrag, en vervolging van de ex-medewerkers lastig is omdat ze elders als vervolgd worden of dat een strafrechtelijk dossier een hogere mate van zorgvuldigheid vraagt. Het gerechtshof houdt vervolging van ex-medewerkers die nog niet elders vervolgd worden nog open.

Het is lastig te begrijpen dat een bank die het vertrouwen in de rechtsorde en de financiële markt ernstig heeft geschaad door de jarenlange manipulatie van de Libor-rentetarieven hiermee wegkomt. Nu lijkt het alsof de schikking heeft gediend voor het afkopen van de strafrechtelijke vervolging van ex-bestuurders en ex-medewerkers van de Rabobank. In elk geval in Nederland. Het is onverteerbaar voor het rechtsgevoel dat bankbestuurders en managers onder wiens verantwoordelijkheid het Libor-schandaal door nalatig optreden kon gebeuren strafrechtelijk niet vervolgd worden. Er zijn ongetwijfeld juridische bezwaren waarom vervolging lastig is, maar nu wordt het beeld bevestigt dat de wil bij de politiek -die het OM op afstand met een aanwijzing kan aansturen- ontbreekt om bankiers persoonlijk aansprakelijk te stellen voor fraude.

Kerk in Nood interpreteert vrijheid van godsdienst te beperkt

‘Er zijn drie soorten leugens: leugens, verdomde leugens en statistieken’, aldus @cijfers. De grafiek staat in het rapport ‘Vrijheid van Godsdienst in de Wereld 2014’ van Kerk in Nood. Deze internationale katholieke hulporganisatie ‘ondersteunt christenen over de hele wereld waar zij worden vervolgd of onderdrukt of waar zij in pastorale nood zijn. Dit doet Kerk in Nood door informatie, gebed en actie.’ De statistiek stelt de ongebondenen te laag voor (stand 2012: 46%) en telt ook niet-kerkgaande, niet-belijdende, zogenaamde culturele gelovigen mee. Zo is volgens de statistische bureau’s nu zo’n 45% christen en 4% islamiet.

Kerk in Nood trekt aan de bel omdat gelovigen vervolgd worden. Naar verluidt in 100 van de 196 landen in de wereld. Veranderingen in de vrijheid van godsdienst zouden bijna altijd in negatieve zin zijn. Die vervolging benadert het echter niet objectief. Niet alleen stelt Kerk in Nood religies groter voor dan ze zijn en gebruikt het niet de meest actuele cijfers over ontkerkelijking en secularisatie, het geeft ook een beperkte interpretatie van wat vrijheid van godsdienst is. Het doet alsof dat alleen over gelovigen en religies gaat. Da’s onjuist, want deze vrijheid gaat ook over levensovertuigingen als atheïsme, humanisme, nihilisme en de keuze om geen levensovertuiging of religie te hebben. Kerk In Nood zou daarom zorgvuldiger moeten zijn in haar claims. Een rapport waar vervolgde atheïsten als Fazil Say (Turkije) of Mubarak Bala (Nigeria) niet genoemd worden gaat niet over de vrijheid van godsdienst, maar over de vrijheid van religie zoals christenen die graag voorstellen.

Borstvoeding in het Mauritshuis nu overal toegestaan

De wereld staat in brand. Deze zomer is het te druk voor komkommertijd. In Irak en Syrië rukken de troepen van ISIS op en worden christelijke- en Jezidi-minderheden vermoord als ze zich niet bekeren tot de islam. In Oekraïne lijkt afgelopen nacht op het nippertje na diplomatieke druk op Rusland een invasie van zogenaamde Russische vredestroepen afgewend. In Gaza, Libië en Zuid-Soedan is het leed evenmin te overzien.

Naast dat grote leed gaat het kleine leed door. Sommigen zullen het een peulenschil of kleinigheid noemen, maar da’s betrekkelijk. Want een onbeduidendheid die zich in iemands hoofd vastzet wordt vanzelf een grote zaak. Hoe klein dat ook is vergeleken bij de doden die aan de randen van Europa, in Afrika of in het Midden-Oosten vallen. Het bezweren van het kleine leed kan ook opgevat worden als een ontsnapping aan het grote leed dat te veel is om te bevatten. Zo wordt uit onmacht het overwinnen van het kleine leed een sublimering van het grote leed. Door zich in te zetten voor het kleine wordt het grote bezworen. En op afstand gehouden.

In bovenstaande verklaring laat het Haagse Mauritshuis weten dat vrouwen die borstvoeding willen geven welkom zijn. In het Engels werd dat ongelukkig vertaald met ‘permit’ wat sommigen weer aanleiding gaf voor nieuwe kritiek omdat het ‘welcome’ moest zijn. Aanleiding voor alle onrust was een borstvoedende vrouw die verzocht werd de Brasserie te verlaten. Die trouwens voor de kaartverkoop ligt. Het museum had voor moeder en kind een aparte ruimte bestemd. De kritiek hierop werd tot een heuse rel. Zie hashtag #borstvoeding. Vol overdrijvingen en valse voorstelling van zaken. Maar het Mauritshuis had blijkbaar geen zin in publicitair gedoe en stond na een beleidswijziging borstvoeding overal in het museum toe. Dus ook op zaal voor Het puttertje of het Meisje met de parel van Vermeer. Het wachten is op de volgende doelgroep die emancipeert.

Foto 1: Facebook-pagina van het Mauritshuis met verklaring over borstvoeding, 7 augustus 2014.

Foto 2: Quinten Massys (en/of atelier), Maria met kind, circa 1525-1530. Collectie: Mauritshuis Den Haag (bruikleen van het Rijksmuseum).

Fiyan Dakheel roept in Iraakse parlement op tot redding Jezidi’s

Een hartverscheurende oproep van het parlementslid Fiyan Dakheel in het Iraakse parlement. Zij is lid van de Koerdische Alliantie en een Jezidi. Deze 6000 jaar oude religie van zo’n 700.000 gelovigen met christelijke, islamitische en elementen van andere godsdiensten zit klem tussen de Koerden en vooral de soennitische moslims van ISIS. Jezidi’s worden in de naam van Allah nog erger vervolgd dan de Iraakse christenen die toch al zo vervolgd worden en de regio ontvluchten. Volgens de moslims zijn de Jezidi geen christenen, geen moslims en geen joden. Net wat meer dan een muis. Maar niet veel meer. En muizen mogen verdelgd worden.

Leert de oproep van Fiyan Dakheel nou dat religie het slechtste in de mens naar boven brengt? Terwijl zij bescherming voor uitgerekend haar eigen religie zoekt. Het is niet zo eenduidig. Wel lijkt oorlog en religie een explosieve combinatie. In de oorlog geeft religie een extra legitimatie om te moorden en de tegenstander te vernietigen. Immers, religies zijn per definitie in zichzelf besloten en sluiten anderen uit. Het idee van pluriformiteit is strijdig met dat uitsluitingsprincipe van religies dat dienstig is aan het eigen voortbestaan. Daarom is de drempel voor religie om concurrerende religies uit te schakelen laag. Het humanisme is in de oorlog altijd ver te zoeken, maar is in een oorlog die gerechtvaardigd wordt door religie vrijwel onvindbaar.

Het tafereel in het Iraakse parlement toont vervreemdend. Gestileerd en ruw, statisch en dynamisch, genoemd en ongenoemd tegelijk. Als een video van Aernout Mik die over z’n werk zei: ‘Ik ben uit op waarachtigheid. Het is geen opzet om mensen in tranen te krijgen. Maar als het gebeurt en het is relevant, dan is dat… ja, wat er aan de hand is.’ Ja, wat is hier aan de hand? Wat zich voor ogen ontrolt lijkt nauwelijks gesitueerd in een echt parlement, maar eerder in zo’n studio op een industriegebied waar de pijn en onmacht van onze tijd wordt nagespeeld. Als valse illusie. Fiyan Dakheel illustreert echter geen waarachtigheid, maar echtheid.

Het raadsel van een val: Bert van der Roest

Update 14 januari 2014: Het bestuur van de Stichting Straatnieuws Utrecht (SSU) doet vandaag, dinsdag 14 januari, alsnog aangifte van diefstal tegen Bert van der Roest, de voormalige penningmeester van de stichting. Het bestuur doet dit omdat Van der Roest zich niet houdt aan de afspraken zoals die zijn vastgelegd in een met hem gesloten convenant. Van der Roest stelt dat het gestolen bedrag lager is. 

De damage control van Bert van der Roest maakt het er alleen maar erger op. Waar blijft z’n spijtbetuiging? Hij volgt niet de gouden regel om bij het begin van een crisis diep door het stof te gaan. De acteur en het Utrechts PvdA-raadslid was penningmeester van de daklozenkrant van Utrecht en heeft naar verluidt 40.000 verduisterd. Volgens bestuursvoorzitter Broos Schnetz loopt het bedrag zelfs naar de 50.000 euro, zo zegt-ie op DUIC. Maar tegen Tom Staal van PowNews ontkent Van der Roest (2’50”): ‘Ik heb toch geen 40.000 euro meegenomen‘. Door geen schoon schip te maken verliest Van der Roest ook mijn begrip. De tragedie met een manhaftige held die z’n ondergang voor ogen ziet wordt zo een slecht geregisseerde en rommelige klucht.

Jongerenafdelingen JS en JOVD van PvdA en VVD doen vandaag aangifte tegen Van der Roest. Ze vinden dat-ie niet ongestraft mag wegkomen. De JOVD zegt ook namens de JS: ‘De Utrechtse JS en JOVD hopen door deze aangifte het OM te motiveren om Van der Roest te vervolgen. Het is belangrijk dat er consequenties volgen uit een misdrijf.’ De directe aanleiding voor beide jongerenpartijen voor het laten opmaken van een proces-verbaal is dat een woordvoerder vanochtend verklaarde dat Van der Roest overweegt zijn wachtgeldregeling in te zetten voor terugbetaling van de 40.000 -of meer- euro. Het OM beoordeelt vervolgens of Van der Roest vervolgd moet worden. Het stichtingsbestuur van de daklozenkrant heeft gezegd geen aangifte te doen.

Het schiet de Utrechtse partijen in het verkeerde keelgat dat Van der Roest een beroep lijkt te willen doen op de wachtgeldregeling om het verduisterde geld terug te betalen. Hoewel dat onvoldoende is omdat het in totaal om zo’n 7260 euro gaat. Hun reactie is wat makkelijk nu het om een gevallen collega gaat die de politieke kaste beschadigt. Zo zegt z’n eigen partij in een verklaring: ‘De PvdA Utrecht heeft Bert van der Roest geadviseerd geen gebruik te maken van zijn recht op wachtgeld’. RTV Utrecht ziet de diefstal als een raadsel: ‘Het blijft vooralsnog een raadsel waarom Van der Roest tot de diefstal is gekomen. Buiten een korte verklaring dat hij zijn raadslidmaatschap opgeeft heeft hij nog geen toelichting gegeven.‘ Als Van der Roest verstandig is dan geeft-ie snel uitleg over z’n daad. Of moet het stuk nog geschreven en gerepeteerd worden?

Foto: Living Newspaper: AAA Plowed Under. 1935.

Amsterdam als vrijplaats tegen absolutisme en censuur? Nog steeds?

De Amerikaanse historicus Juan Cole kijkt naar de geschiedenis en ziet vrijplaatsen als Genève of Amsterdam die zich aan de druk van de absolutistische 18de eeuwse vorsten onttrokken. Daar konden in vrijheid boeken verschijnen. Cole constateert dat het Amerika van president Obama door censuur is afgedaald tot het niveau van de absolutistische vorsten. Hij komt mede naar aanleiding van de verklaring van Lavar Levinson tot die slotsom. Deze maakte afgelopen week bekend zijn bedrijf Lavabit te sluiten omdat-ie persoonsgegevens van zijn klanten niet aan de geheime dienst wil overhandigen. Waartoe de Amerikaanse overheid hem verplicht.

Cole trekt de parallel van Voltaire die midden 18de eeuw voor de Franse koning vluchtte en in onder andere Engeland en Nederland terechtkwam en internetgebruikers die nu een buitenlandse provider moeten zoeken om onder de druk van de Amerikaanse overheid uit te komen. Juan Cole doelt niet alleen op de massale spionageprogramma van de geheime diensten, maar ook op de censuur door de Amerikaanse overheid: ‘Government employees have been forbidden to read the Wikileaks diplomatic cables. As a result, web sites that republish or discuss them, such as Tomdispatch.com, have been blocked on government servers.’

De gelijkenis gaat verder. Klokkenluider Edward Snowden is gedwongen asiel in Rusland aan te vragen omdat-ie in zijn geboorteland geen zicht op een eerlijk proces heeft. Critici die vanwege het algemeen belang het publieke debat aan willen zwengelen worden door het establishment buiten de orde geplaatst. Met de bedoeling ze tot zwijgen te brengen. Cole concludeert dat de VS nu terug is bij het absolutisme van de 18de eeuw. Het alternatief voor Amerikanen om vervolging en arrestatie te ontlopen is het vrije Amsterdam: ‘Next we’ll have to publish our books and blogs anonymously in Amsterdam for fear of arbitrary arrest.’

Wat bedoelt Cole met zijn Amsterdam? Is dat het symbool van een onafhankelijk, zelfverzekerd en machtig Nederland zoals dat ooit bestond en nu een historisch voorbeeld is geworden? Of ziet-ie werkelijk in het 21ste eeuwse Amsterdam een vrijplaats voor de meningsuiting dat het ooit was? Maar weet Cole dan niet dat de huidige macht van de VS tot in allerlei verre regeringskamers reikt? Weet-ie dat het Nederlandse kabinet zich nog steeds niet uitgesproken heeft over de massale spionage en de rol van de NSA in Nederland? Moet ‘de republiek‘ Amsterdam zich vrijmaken van Den Haag om precies in dat te voorzien waarvoor Cole vreest? Zijn historische vergelijking over Amsterdam zorgt voor een Amerikaan voor reliëf en blijft daarom bijzaak, maar is voor een Nederlander bittere hoofdzaak. Hoe dan ook zet zijn historische schets aan tot nadenken.

Foto 1: Schermafbeelding van begin artikel Where is our Amsterdam? Lavabits, Snowden & Wikileaks Censorship recall age of Absolutism van Juan Cole, 9 augustus 2013.

Foto 2: Titelblad van Anti-Machiavel door Voltaire uitgegeven in Amsterdam, 1741.

Teken voor Vrijheid en tegen het verbod op de godslastering

Een kamermeerderheid spreekt zich deze week naar verwachting uit voor het schrappen van het verbod op de godslastering. Voorzitter van het Humanistisch Verbond Boris van der Ham schetst in een opinieartikel in De Volkskrant de totstandkoming van dat artikel: ‘Schrap godslasteringverbod, want op vrijheid van mening moet niet worden ingeboet’. Van der Ham karakteriseert de Nederlandse politiek hierover als onverschillig.

Het venijn zit in het buitenland. Daar kunnen de gevolgen levensbedreigend zijn voor christenen, atheïsten of humanisten. Of moslims van de ‘verkeerde’ stroming. Daar kan de wet op de godslastering misbruikt worden om andersdenkenden in bloed te smoren. En de burgerrechten in te perken. Zo is actie geboden tegen de Organization of Islamic Cooperation: ‘Westerse landen, humanisten en zelfs kerkorganisaties verzetten zich tegen hun oproep, omdat zij vrezen dat hun pleidooi juist alle andersdenkenden wil bestrijden‘.

De waarheid is dat het secularisme geen vijand, maar juist een vriend van religie is. Vrijdenkers zijn niet anti-klerikaal. In de seculiere samenleving is meer ruimte voor meer religies dan in de talrijke landen waar de kerkelijke en wereldse macht samenspannen om een bepaalde religie tot staatsgodsdienst te maken. Omdat het secularisme samengaat met de open samenleving en een publiek debat waar de beste argumenten tellen is het gewenst dat elke kritiek op religies of levensovertuigingen mogelijk is. Niets of niemand staat boven de wet. Pas achteraf kan bepaald worden welke uitingen met de wet in de hand bestraft kunnen worden.

Het Humanistisch Verbond is de actie ‘Teken voor Vrijheid‘ gestart. Samen met de International Humanist and Ethical Union dat in december 2012 het rapport ‘Freedom of Thought 2012; A Global Report on Discrimination Against Humanists, Atheists and the Nonreligious‘ presenteerde. Teken hier de petitie voor vrijheid.

Foto: Schermafbeelding van actie ‘Teken voor Vrijheid‘ van het Humanistisch Verbond. 20 maart 2013.