Business Insider rommelt wat aan in artikel over Oekraïne

Schermafbeelding van deel artikel ‘Oekraïne zou al in april tegenoffensief kunnen beginnen, blijkt uit geheim NAVO-document‘ van Joana Lehner voor Business Insider, 14 april 2023.

Business Insider Nederland doet alsof het een primeur overneemt van Business Insider Deutschland. Daarbij beroept de laatste zich op een ‘geheim NAVO-document‘ dat het heeft ingezien. Of dat werkelijk zo is kan niet geverifieerd worden.

De primeur van Business Insider is geen primeur, maar oud, opgewarmd nieuws.

Business Insider gooit met bombarie open deuren open. Oekraïne zou het tegenoffensief tegen de Russische invasiemacht in april 2023 beginnen. En het zou niet de Russische Federatie zijn die een offensief begint. Logisch, het Russische winteroffensief is inmiddels geëindigd, en mislukt. Dat weet iedere nieuwsconsument die de Russisch-Oekraïense oorlog volgt.

Het is al sinds najaar 2022 breed gedeelde kennis dat Oekraïne voor een tegenoffensief van het weer afhankelijk is. In modder kunnen tanks en zware voertuigen lastig oprukken. Daarom is het wachten op beter weer en hogere temperaturen. De verwachting is dat vanaf half april de omstandigheden in Zuid-Oekraïne ideaal zijn voor een tegenoffensief en enkele weken later in Noord/Oost-Oekraïne. Dat is geen kennis uit een ‘geheim NAVO-document‘, maar uit openbare bronnen.

Hetzelfde geldt voor het feit dat het Russische leger defensieve posities inneemt om het verwachte Oekraïense offensief te counteren. Op de Krim hebben de Russen een stelsel van tankgrachten gegraven in een poging om de verwachte Oekraïense opmars te stuiten. Op kleinere schaal zijn ook elders verdedigingslinies aangelegd. In oktober 2022 liet het Britse Ministerie van Defensie in een tweet al weten dat het Russische leger verdedigingslinies in Loehansk bouwt. Dat is oud nieuws.

Over de strijd om Bachmoet zegt Business Insider Nederland dat het Oekraïense leger daar ‘onder druk‘ staat. En dat het ‘zware verliezen‘ leidt. Vervolgens citeert het uit Russische bron: ‘Russische soldaten, waaronder leden van het Russische huurlingenleger Wagner, meldden terreinwinst in en rondom de stad. Volgens de regering in Moskou hebben ze Bachmoet zelfs al omsingeld‘. Die claim om Bachmoet in te hebben genomen heeft Wagner-baas Jevgeni Prigozjin twee weken geleden ook gemaakt, zonder dat dat klopte. Verliezen aan Russische zijde in Bachmoet worden ingeschat als een veelvoud van Oekraïense verliezen.

Wat wil Business Insider Deutschland zeggen met zo’n artikel dat zou zijn gebaseerd op een intern NAVO-document? Waarom neemt Business Insider Nederland zo’n bericht zonder nieuwswaarde over?

De verwijzing naar de NAVO moet de kers op de taart zijn, maar dit soort journalistiek dat plukt en mengt proeft als smakeloos gebak dat niet gerezen is. De kers ontbreekt hoe dan ook. Het artikel is nutteloos en heeft blijkbaar maar één functie: bladvulling.

Business Insider sprokkelt feitjes, open deuren en onbevestigde claims bijeen en brouwt daar een artikel zonder nieuwswaarde uit. Het wordt er potsierlijk op als het als legitimatie voor het artikel verwijst naar een intern NAVO-document. Die pretentie maakt het artikel onverteerbaar.

Is de verbranding van een koran door een rechts-extremist sabotage om de toetreding van Zweden tot de NAVO te dwarsbomen?

Woordvoerder Ned Price van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken gaat in op de verbranding van een koran in Zweden door een Deens-Zweedse rechts-extremist en de relatie tussen landen en kandidaat-landen binnen de NAVO. Zweden en Finland hebben gezien de Russische dreiging in 2022 gezegd toe te willen treden tot de NAVO, maar de Turkse president Erdogan houdt de toetreding van Zweden tegen. Telkens komt hij met nieuwe bezwaren.

Price wijst erop dat de verbranding van een koran voor de Turkse ambassade in Zweden door de rechts-extremistische Rasmus Paludan weerzinwekkend en weinig respectvol is.

Paludan geeft met zijn daad Erdogan en de Russen munitie om hun pijlen te richten op Europa en de NAVO. Dat roept de vraag op in wiens belang Paludan handelt. Was het bewuste sabotage van Paludan om met zijn verbranding de toetreding tot de NAVO van Zweden te bemoeilijken? Vooralsnog zijn daar geen aanwijzingen voor. Maar het is niet onmogelijk dat dit naast zijn islamhaat Paludans streven is.

Europese rechts-extremisten werden altijd ondersteund door het Kremlin om verdeeldheid te zaaien binnen de EU. Maar sinds de grootschalige invasie van Oekraïne en het buitensporig gebruik van geweld door de Russische Federatie tegen de Oekraïense burgerbevolking hebben rechts-extremisten afstand van het Kremlin genomen.

De cultuuroorlog over verbrande korans of vermeend respectloze beweringen over de islam is een afleiding voor de slechte sociaal-economische situatie in landen als Turkije of de Russische Federatie. Daarom is een in Europa publiekelijk verbrande koran een zegen voor een onder druk staande economisch zwak opererende autoritaire leider.

De verbrande koran dient voor Erdogan om op een tamelijk goedkope manier kiezers aan zich te binden. Op 14 mei 2023 zijn er verkiezingen voor parlement én Turkse presidentschap. De populairiteit van Erdogan staat onder druk door de slechte economische situatie en de gierende inflatie. De populaire burgemeester van Istanbul Ekrem İmamoğlu is een mogelijke presidentskandidaat van de oppositie. Hij kan een geduchte concurrent van Erdogan zijn, maar Erdogan probeert hem door rechtszaken uit te sluiten. Daar loopt nog een beroep tegen van İmamoğlu.

De pro-Poetin Tsjetsjeense leider Ramzan Kadyrov veroordeelt de verbranding van de koran, maar gaat verder als hij zegt dat die geïnitieerd en betaald zou zijn door de Zweedse autoriteiten.

Dat is een onbewezen, maar op het eerste gezicht niet geheel onlogische bewering omdat de rechts-extremistische Zweden Democraten van Jimmie Åkesson gedoogpartner van de huidige Zweedse regering zijn. Net als Paludan wil Åkesson de EU ondermijnen, maar bij nader inzien klopt Kadyrov’s bewering niet omdat de Zweden Democraten sinds 2022 voor toetreding van Zweden tot de NAVO zijn.

De verbranding van de koran door Paludan voedt Kadyrov in zijn verwijt dat in Europa en de NAVO Satanisten aan de macht zijn. Het vervangt eerdere Russische verwijten over neo-nazi’s, pedofielen en anti-christelijke types die de cultuuroorlog tegen het Westen voedden. Niets is zo veranderlijk als een vijandbeeld dat steeds moet worden geactualiseerd als andere vijandbeelden als te ongeloofwaardig zijn ontmaskerd.

Maurice van Ulden is verdwaald in de petitie ‘Stop de Nederlandse inmenging in de Oekraïne’

Schermafbeelding van petitie ‘Stop de Nederlandse inmenging in de Oekraïne‘ van Maurice van Ulden

Radicaal-rechts heeft het moeilijk sinds de invasie van de Russische Federatie in Oekraïne en de grootschalige schendingen van de mensenrechten door het Russische leger. Het kan niet volmondig de invasie goedkeuren omdat hiervoor geen publieke steun bestaat en men zich met zo’n standpunt in een uitzonderingssituatie plaatst.

Het enige dat radicaal-rechts resteert over de Russisch-Oekraiense oorlog is het verspreiden van mist. Dus benevelen, verbloemen en om de kern heen praten. De rechtse activist Maurice van Ulden probeert het in de petitie ‘Stop de Nederlandse inmenging in de Oekraïne‘, maar dat gaat hem slecht af.

Hij verraadt zich door te praten over ‘de Oekraïne‘, alsof het geen land is, maar een streek. Daarin volgt Van Ulden de talking points van het Kremlin dat Oekraïne niet als soeverein land wil zien, zodat het Oekraïne met de eigen artillerie terug naar de prehistorie kan schieten.

Van Ulden is in radicaal-rechts vaarwater terechtgekomen en noemt zich tegenwoordig ‘journalist’. In een filmpje van het rabiaat rechtse Blue Tiger Studio is hij te gast om over de krant ‘Hoe Nu Verder?‘ te praten waar hij een van de initiatiefnemers van is. Deze krant is een variant van ‘De Andere Krant‘. Maar hij lijkt eerder een conservatief dan een rechts-radicaal.

Men kan zich alleen maar afvragen hoe Van Ulden hier is terechtgekomen. Hij lijkt door zijn vriendelijke uitstraling en niet al te dolle uitspraken geen geharnaste radicaal en verdwaald te zijn geraakt in deze radicaal-rechtse omgeving vol beroepsactivisten die in hun radicalisme en verbetenheid een verdienmodel en carrière hebben gevonden.

Maar zijn argumenten in de petitie rammelen. Van Ulden zegt dat het ‘niet onlogisch‘ is dat de Russische Federatie wil dat Oekraïne zich ‘niet aansluit bij de EU en de NAVO‘. Hij probeert die stelling te onderbouwen door te stellen dat de ‘VS zouden nooit Russische militaire aanwezigheid aan hun grens dulden‘. Dat is een valse vergelijking. Ten eerste gaat de EU niet om militaire aanwezigheid en ten tweede is een soeverein Oekraïne dat kiest voor aansluiting bij de NAVO geen VS aan de grenzen van de Russische Federatie.

Hetzelfde geldt voor de Baltische landen die lid zijn van de NAVO en waar tot voor het toenemen van de Russische troepenopbouw aan de grens van de EU in 2021 nauwelijks NAVO-troepen gelegerd waren. Die zijn er uit zelfverdediging pas gekomen na toename van de Russische agressie.

Van Ulden keert het om als hij zegt dat de Nederlandse regering zich tegen de Russische Federatie heeft gekeerd. Het is andersom. Door de invasie van Oekraïne met een krijgsmacht van zo’n 200.000 militairen heeft de regering van de Russische Federatie zich tegen internationale verdragen die het zelf heeft ondertekend (Helsinki 1975, Boedapest Memorandum 1994), de internationale rechtsorde en de veiligheidssituatie van de EU gekeerd. En kan men toevoegen, tegen het gezond verstand.

De Oekraïense regering en president Zelensky vinden trouwens dat de NAVO te terughoudend is in het ondersteunen van Oekraïne. Ook Nederland was tot voor kort terughoudend in het sturen van militair materiaal naar Oekraïne en ging daar pas toe over na de Russische invasie en het grootschalig gebruik van geweld tegen de burgerbevolking dat in strijd is met het internationaal recht.

Russische belangen worden in de eerste plaats behartigd door de Russische president en regering. Die hebben door de invasie waar Oekraïne niet om heeft gevraagd hun eigen glazen ingegooid. Van Ulden vraagt begrip voor de invasie, maar kan uit de data van het slagveld concluderen dat het niet Nederland, maar Poetin is die het belang van de Russische Federatie en haar inwoners beschadigt.

Hoe kan Maurice van Ulden in ernst beweren dat Nederland begrip moet hebben voor het belang van de Russische Federatie dat Poetin zelf beschadigt?

Maurice van Ulden is een soort Kuifje in Afrika. Hij is verdwaald op een vreemd continent waar hij niet thuishoort. Hij mag in de hoop op een doorstart van zijn carrière aanschuiven bij de grote jongens van radicaal-rechts die een karikatuur van de werkelijkheid maken. Denkt hij nou echt dat het publiek op wie hij zich richt achterlijk is en in zijn voorstelling van zaken trapt?

Net als Kuifje noemt Van Ulden zich een journalist zonder dat te zijn. Door zijn schuchtere opstelling schemert door dat hij zelf niet gelooft wat hij zegt, maar dat hij het alleen maar zegt omdat anderen dat van hem willen horen. Van Ulden heeft verkeerde vrienden. Hij is een tragische figuur in wie de worsteling om een eigen identiteit en beroepsprofiel te ontwikkelen zichtbaar is.

Durft Kremlin de gok aan van een Oekraïne-gambiet?

Sinds 2014 is er in Europa sprake van een oorlog tussen twee landen die nog steeds voortduurt. De Russische Federatie bezette in dat jaar de Oekraïense Krim en initieerde een strijd in Oost-Oekraïne, in het gebied dat de Donbas wordt genoemd. Een kapotgeschoten en onder Russische controle staande regio in Oekraïne. In maart 2014 bevestigde met 100 stemmen voor de Algemene Vergadering van de VN in Resolutie 68/262 de territoriale integriteit en soevereiniteit van Oekraïne en verklaarde een Russisch referendum over de Krim ongeldig.

De Russische agressie van 2014 werd beantwoord met een slappe reactie van het Westen. De toenmalige leiders president Obama en premier Cameron maakten niet waar dat in 1994 hun landen de handtekening hadden gezet onder het Boedapester Memorandum dat de territoriale integriteit en soevereiniteit van Oekraine garandeerde. Dat land had als belangrijke kernmacht na onderhandelingen met de VS en de Russische Federatie de (weliswaar verouderde) kernwapens ingewisseld in ruil voor die garantie van autonomie. Het gaf immers een belangrijk defensief wapen uit handen.

Het leiderschap van de Russische Federatie negeerde in 2014 de garantie door een onrechtmatige inname van de Krim en onrechtmatige militaire inmenging in Oost-Oekraïne en de VS en het VK wisten niet hoe snel ze smoezen konden verzinnen om niet militair in te hoeven grijpen. Ze volstonden met economische sancties. Ze lieten Oekraïne vallen.

Het idee bestaat dat de slappe reactie van president Obama en premier Cameron in 2014 heeft geleid tot de gespannen situatie van nu met het risico van een grootschalige, bloedige invasie van delen van Oekraïne door troepen van de Russische Federatie. President Poetin is overmoedig geworden. President Biden was in 2014 vice-president onder Obama en zag hoe slecht voorbereid de VS waren op de Russische agressie en hoe aarzelend en ondoelmatig Obama reageerde.

Biden heeft geleerd van de reactie van Obama in 2014. Hij poogt het Kremlin af te troeven in de informatieoorlog door het continu lekken van informatie van de eigen inlichtingendiensten over de Russische vorderingen op het strijdtoneel en de oorlogsplannen. Zo heeft de VS het het Kremlin lastig gemaakt door de ‘false flag’-plannen van het Kremlin als excuus voor een inval in Oekraïne naar buiten te brengen.

Op wat complotdenkers na wordt in het Westen deze Russisch desinformatie toch niet geloofd, maar dat is voor de Russische campagne niet van belang. Het is in eerste instantie bedoeld voor intern gebruik. Het dient om de Russische bevolking via de gelijkgeschakelde staatspers achter een oorlog met Oekraïne te krijgen. Ook hier geldt het uitgangspunt van de buitenlandse politiek dat het in de kern altijd binnenlandse politiek is.

De opzet van het Kremlin sinds 2014 en de jaren daarvoor, omdat de toenmalige invasie van de Krim een lange voorbereidingstijd van jaren had, is duidelijk: het destabiliseren van Oekraïne zodat dit land niet aan de voorwaarden kan voldoen om lid te worden van NAVO en EU. Iets wat dit land graag wil om zich te ontworstelen aan de Russische invloed en bescherming te zoeken onder de paraplu van het Westen. Oekraïne als soeverein land heeft daar volgens internationale verdragen die notabene door de rechtsvoorganger van de Russische Federatie zijn ondertekend ook alle recht toe.

Nu is 75% van de Russische krijgsmacht rond Oekraïne samengetrokken. Dat is geen toeval, maar het resultaat van een grootscheepse operatie die een voorbereidingstijd van jaren vergt. Zoals in 2014 de invasie van de Krim. Er lekt uit westerse bronnen steeds meer informatie dat steeds meer Russische troepen hun basiskamp hebben verlaten en in tamelijk oncomfortabele omstandigheden provisorisch worden gehuisvest dicht bij de grens met Oekraïne. Het materiaal van de Russische krijgsmacht kan up to date zijn, het sociale aspect en de organisatie zijn dat niet. Deze situatie kan niet al te lang voortduren. Of de Russen vallen definitief Oekraïne binnen of ze trekken zich terug, verder van de grens. Maar dat laatste leidt tot gezichtsverlies van president Poetin en het leiderschap in het Kremlin.

Worden zo Oekraïne en Europa een oorlog ingerommeld die Poetin durft te beginnen omdat hij denkt die te kunnen winnen? Nog is er een weg terug via de diplomatie. Maar denkt Poetin dat er voor hem nog een weg terug is? Poetin is geen serieuze schaker als hij denkt met zijn Oekraïne-gambiet de strijd te kunnen winnen. Poetin is een gokker die een slag probeert te winnen, maar onvoldoende lijkt te zien wat dat voor zijn eigen toekomst en de toekomst van de Russische Federatie betekent. De tegenstanders zijn beter voorbereid dan in de vorige match in 2014. Aan de rand van de afgrond houdt de wereld de adem in.

Doet-ie ’t of doet-ie ‘t niet? Valt Poetin Oekraïne binnen?

De verwachting bestaat niet dat president Poetin op korte termijn Oekraïne militair binnenvalt. Dat zegt Ian Bremmer van de Eurasia Group. Hij verwijst naar de Olympische Winterspelen die van 4 tot 20 februari 2022 in het Peking plaatsvinden. Poetin zou daarmee China voor het hoofd stoten. Ook meent Bremmer dat de regering Biden er tamelijk succesvol in is om de Westerse bondgenoten binnen Navo en in de diplomatie op een lijn te brengen. Zelfs de halsstarrige Duitse sociaal-democraten die de grootste partij in de regering zijn zouden ij zijn gedraaid richting harde sancties.

Probleem is dat we de toekomst niet kunnen voorspellen. Want wat is het voorval of de reeks van voorvallen die de westerse landen ertoe bewegen om te spreken van een Russische invasie?

Is dat een cyberoorlog tegen Oekraïne, de Baltische landen en Polen? Is dat het dichtdraaien van de gaskraan door Gazprom in opdracht van het leiderschap in het Kremlin? Zijn dat kleine invallen in Zuid- en Oost-Oekraïne? Zijn dat aanvallen op Oekraïense en westerse oorlogsschepen in de Zwarte Zee?

Er zijn twee tegengestelde belangen om te waarschuwen voor Russische agressie. Het versterkt de defensie en geeft het Kremlin het signaal dat de kosten van een invasie hoog zullen zijn. Het creëert ook economische onzekerheid waarvan Oekraïne het meeste schade ondervindt. Dat stoot investeerders en zakenpartners af. De toekomst zal leren wat het wordt. Het is een gecalculeerde gok om dat te voorspellen.

Rusland-politiek van Duitsland: opportunisme en misplaatst schuldgevoel

Wat de reden is voor de hechte relatie tussen Duitsland en Poetins Russische Federatie is reden voor speculatie. Komt het voort uit een misplaatst schuldgevoel van de Duitse politiek en bedrijfsleven over het nazi-verleden? Maar dat kan niet echt gemeend zijn omdat de westelijke deelrepublieken van de toenmalige Sovjet-Unie, zoals Oekraïne relatief het meest geleden hebben. Als Duitsland werkelijk een schuldgevoel had en aan Wiedergutmachung zou willen doen vanwege de Tweede Wereldoorlog, dan zou het nu Oekraïne steunen en niet de vijand de Russische Federatie die dat land dreigt binnen te vallen.

Plat opportunisme en economisch eigenbelang van de Duitse politieke en economische elite is zo mogelijk nog schadelijker voor het aanzien en de geloofwaardigheid van Duitsland. Het loopt hiermee uit de pas binnen de EU en de Navo. Waarom weigert Duitsland om Oekraïne defensief materiaal te leveren om zich tegen een Russische invasie te verdedigen? Niet toevallig wordt Duitsland arrogantie verweten, door landen in Zuid- en Oost-Europa.

De opmerking van de hoogste Duitse marinechef over Poetin en de Krim was onhandig en dom. Legerchefs moeten zich per definitie buiten de politiek houden. Hij is er terecht voor afgetreden. Maar het gaat niet zozeer om een toevallig geuite foute uitspraak, maar om de mentaliteit die blijkbaar binnen de Duitse krijgsmacht, politiek en zakenwereld heerst. Die mentaliteit in de relatie tot Oost-Europa is ontmaskerd.

Dat deze mentaliteit nu zichtbaar wordt kan in de huidige veiligheidssituatie in Oost-Europa een zegen in vermomming zijn. Het laat zien hoe de Duitse elite werkelijk denkt. Bizar is dat Duitsland zich steeds beroept op het leed dat het tijdens de nazi-periode anderen heeft aangedaan en daar vervolgens de foute conclusie uit trekt. Denkt Duitsland afstand te kunnen nemen van het eigen fascistische verleden door het neo-fascistische regime van Poetin te steunen?

Door de kant van het Kremlin, Poetin en zijn zakenvrienden, Gazprom en de Russische Federatie te kiezen verlengt Duitsland het eigen lijden. Het neemt ermee geen afstand van de Tweede Wereldoorlog, maar keert er naar terug. Andere landen vergelijken de Duitse Alleingang van toen met die van nu. Duitsland is nog steeds niet klaar met de gruwelijkheden die het andere landen tijdens de nazi-periode heeft aangedaan.

Duitsland is een land dat haar plaats binnen Europa niet goed kan vinden. Het voelt zich te groot voor samenwerking, maar mist een moreel kompas om werkelijk de lessen uit het recente verleden te trekken. Duitsland is Faust die haar ziel aan de duivel heeft verkocht, dat ontkent en daarom zichzelf niet meer kan begrijpen.

Bidens claim van een succesvolle buitenlandse trip moet zijn binnenlandse agenda versterken

U.S. President Joe Biden (right) shakes hands with Russian President Vladimir Putin prior to the U.S.-Russia summit at the Villa La Grange in Geneva, Switzerland, on June 16.  PETER KLAUNZER/AFP/GETTY IMAGES

De Amerikaanse president Joe Biden maakte afgelopen week een Europese trip. Hij bezocht het Verenigd Koninkrijk, Brussel en eindigde in Zwitserland voor zijn top met de Russische president Vladimir Putin. Biden benadrukte dat Amerika terug is. Na vier jaar president Trump die het beter kon vinden met autoritaire leiders als Putin, Erdogan en Kim Jong-un dan met zijn traditionele bondgenoten Canada en Europa en zijn eigen overheidsdiensten.

Biden is na vier jaar afwijking onder Trump niet het nieuwe normaal, maar het oude normaal dat terug is.

Biden is een centrist die in zijn binnen- en buitenlandse politiek behoedzaam manoeuvreert. Succes in het buitenland kan zijn positie in eigen land versterken. Maar Biden dient eerst de schade van vier jaar Trump op te ruimen voordat hij kan oogsten. Zover is het nog niet.

In het binnenland heeft Trump nog greep op de Republikeinse partij die zich per definitie verzet tegen alles waar Biden voor staat. Maar het tij keert. Biden is populair met 60-65% steun onder de bevolking. Amerikanen zijn de verdeeldheid en het gekissebis beu van de partijpolitiek die in zichzelf ronddraait. Gezondheidszorg en infrastructuur zijn onderwerpen die partijpolitiek het minst gevoelig liggen. Dat geeft Biden een ingang om de verbinding te zoeken.

Biden krijgt zowel kritiek van progressieven binnen en buiten zijn partij omdat hij te voorzichtig opereert als van de rechtse media en het leiderschap van de Republikeinse partij omdat hij niet voorzichtig genoeg opereert en zich zou laten inpakken door de linkse-radicalen. Zowel het een als het ander is onjuist.

Biden heeft net als president Kennedy kundige mensen gerecruteerd en hun inzet ingebed in een ambitieuze agenda die pas gaandeweg zichtbaar kan worden gemaakt. De regering Biden moet de valkuilen vermijden zoals de dreiging van het witte binnenlandse terrorisme met de tot de tanden bewapende milities die uit kan barsten in een explosie van geweld. Biden moet proberen gebruik te maken van de rugwind die volgt uit het sentiment van Amerikanen over een verrotte politiek en het langzaam detoneren van obstructie in politiek en samenleving. Te duidelijke profilering van Biden kan averechts werken en dat proces mede in gang zetten.

Republikeinen zijn verdeelder dan de Democraten die tot nu toe het front gesloten weten te houden. Zelfs een conservatieve Democratische senator als Joe Manchin keert langzaam terug naar de hoofdstroom van zijn partij waar het wetten over infrastructuur en kiesrecht betreft. Strafrechtelijke onderzoeken tegen Trump in stad en staat New York verzwakken nu al zijn positie en beperken zijn perspectief voor de toekomst om met obstructie de Republikeinen te blijven verenigen.

Het bereiken van een compromis tussen gematigde en progressieve Democraten over kiesrecht zal de kansen van de Democraten vergroten om in de tussentijdse verkiezingen van 2022 de meerderheden in Huis en Senaat te behouden. Het resultaat telt. Republikeinen hebben de demografische ontwikkelingen tegen en hebben ingezet op een strategie om het kiesrecht van hun opponenten te onderdrukken. Als Biden dat op federaal niveau kan tegengaan, dan verkleint hij de kansen van de Republikeinen om de verkiezingen in 2022 en 2024 te stelen. Want de dreiging van het Trumpisme en de kansen op een opstand à la 6 januari 2021 bestaat op dit moment nog steeds,

In het buitenland bestaan nog talloze verschillen met de traditionele bondgenoten, maar is er weer sprake van constructief overleg. China is hierbij de focus van wie de regering Biden hoopt dat die werkt als katalysator om allen te verenigen. De economisch onmachtige Russische Federatie die mentaal op dood spoor is terechtgekomen en steeds verder gaat in het schenden van de mensenrechten en het inperken van oppositie in media en politiek is het kleine kwaad.

President Poetin is door Biden de wacht aangezegd wat inmenging in verkiezingen (VS, Europa) en de cyberoorlog betreft. Nu is het Kremlin gewaarschuwd dat het rode lijnen niet mag overtreden. Dat is achterstallig onderhoud dat door Trump is ontstaan en nu pas gerepareerd kan worden.

Nu valt het resultaat nog niet in te schatten, maar de uitgangspunten zijn in stelling gebracht en hun werking is begonnen. De klok tikt. Commentaren die Bidens aanpak afkeuren of goedkeuren zijn voorbarig. Zoals hij overigens zelf beweert. Met het claimen van het succes van zijn buitenlandse trip probeert hij zelfvertrouwen uit te stralen die hem helpt bij het realiseren van zijn binnenlandse agenda die direct verbonden is aan de electorale aantrekkingskracht van de Democraten. Hiermee probeert Biden ook het ongeduld in eigen progressieve gelederen te neutraliseren.

China en VS hebben gefaald in aanpak van coronavirus. Wanneer is Rutte geïnformeerd over de uitbraak van een virus in China?

Het is tragisch dat de grootste economieën de coronacrisis slecht hebben aangepakt. Want ze zijn machtig en Europa is grotendeels van hen afhankelijk. Of heeft zich van deze landen afhankelijk laten maken. Is het de arrogantie die China en de VS heeft verblind voor de realiteit? China bracht de stemmen van kritische dokters tot zwijgen en liet kostbare tijd verloren gaan in de aanpak. Daarvoor had het al nagelaten de markten met wilde beesten te sluiten die een bron van besmetting zijn. Terwijl het communistische China een autoritair land met een autoritaire leider is, mocht van de democratische VS meer verwacht worden. Waar het in de VS aan ontbrak was kundig leiderschap. President Trump heeft het verziekt, zijn tegenstrever Joe Biden profiteert.

Op 16 april 2020 kwam The Times of Israel met het bericht dat de Amerikaanse inlichtingendiensten in de tweede week van november 2019 onder meer het Witte Huis, Israël en de NAVO hadden geïnformeerd over een virusuitbraak in China. Dit bericht is in de Nederlandse media onvolledig overgenomen. Zo kwam Zondag met Lubach in een overigens prima item over dit onderwerp in de uitzending van 19 april nog het dichtst in de buurt door het over eind november te hebben. NRC-columnist Zihni Özdil werd in zijn column van 18 april blijkbaar ingehaald door de onthulling in The Times of Israel toen hij de berichtgeving van de Amerikaanse inlichtingendiensten na 12 januari 2020 plaatste. Feitelijk gebeurde dat twee volle maanden eerder.

Een en ander is van belang voor Nederland omdat het via de NAVO al in de tweede week van november 2019 geïnformeerd kan zijn over de uitbraak van het virus in China. Onduidelijk is echter of de NAVO de lidstaten daadwerkelijk heeft geïnformeerd, en zo ja, wanneer dat dan was. De vraag is of de Nederlandse liaison op het hoofdkwartier van de NAVO geïnformeerd is over de informatie van de Amerikaanse inlichtingendiensten over het Chinese virus en of daarna de regering Rutte via het kabinet van minister-president Rutte of via minister van Defensie Bijleveld op de hoogte is gebracht. Wanneer wist Rutte wat over de uitbraak van een virus in China is onderwerp voor kamervragen. Voor een eerlijke afweging of een politiek leider goed gehandeld heeft moet bekeken worden wat men met de kennis van toen (november of december 2019, januari 2020) wist.

Karel van Wolferen ziet in de oefening ‘Defender Europe 20’ een provocatie van de Russische Federatie en een opmaat naar oorlog

Mijn reactie bij de video ‘#1 | Karel van Wolferen | Grootse NAVO oefening ondermijnt Europese veiligheid’ op Café Weltschmerz van 13 februari 2020. De toelichting bij de video zegt: ‘De nieuwe regelmatige column van Karel van Wolferen wordt opgenomen in zijn werkkamer, thuis. Deze eerste handelt over de aankomende NAVO oefening die ‘noodzakelijk’ wordt geacht voor de ‘oorlog van de toekomst’. Een uitstekende remedie wanneer je het plan hebt om een oorlog te beginnen, maar tegelijk een provocatie aan het adres van Rusland. Een Amerikaanse manipulatie dat een veiligheidsprobleem voor Europa veroorzaakt. Onze, door Brussel gecontroleerde Nederlandse media, zwijgt in alle talen.‘

Karel van Wolferen gaat voorbij aan de vraag wie op wie reageert. Het is inderdaad waar dat de oefening ‘Defender Europe 20’ de grootste in 25 jaar is. Het is trouwens in de kern geen NAVO-oefening, maar een oefening van het Amerikaanse leger dat in de NAVO wordt geïntegreerd. Er nemen 20.000 Amerikaanse militairen aan deel die vanuit de VS worden getransporteerd naar Europa.

De afgelopen jaren heeft de Russische Federatie in samenwerking met Wit-Rusland herhaaldelijk de zogenaamde Zapad-oefeningen gehouden in de noordwestelijke sector aan de oostgrens van de EU. Zoals Zapad 2017 met naar verluidt ruim 12.000 Russische en Wit-Russische militairen. Hogere schattingen tot zelfs 100.000 militairen bleken achteraf onjuist te zijn.

Deze veldoefeningen zijn noodzakelijk om de afstemming tussen landen en krijgsmachtonderdelen te toetsen en daarvan te leren. Synchronisatie een standaardisatie dus. Dat doen beide partijen die willen weten hoe het met hun daadwerkelijke gevechtsbereidheid staat en waar de knelpunten liggen. Maar militaire oefeningen bevatten ook een element van propaganda. De waarheid wordt hierbij vaak uit het oog verloren. Aan beide kanten. Want de paradox is dat zowel de Russische als Westerse militairen er het grootste belang bij hebben om de kracht en dreiging van de tegenstander groter voor te stellen dan die werkelijk is. Maar in vergelijking met de Koude Oorlog die in 1991 met de val van het IJzeren Gordijn ten einde kwam zijn de aantallen aan beide kanten aanmerkelijk teruggeschroefd. Ter verduidelijking: aan de NAVO-oefening Battle Royal namen in 1954 137.000 militairen deel.

De meningen van Van Wolferen gaan zoals vaak voorbij aan de hechte relatie tussen de presidenten Trump en Poetin. Hij moffelt weg dat Trump kritisch staat tegenover de NAVO en er weinig betrokkenheid bij voelt. Trump gelooft de Russische president meer dan zijn eigen veiligheidsdiensten en hoge militairen waarmee hij een verstoorde relatie heeft. Dat bleek tijdens de Amerikaans-Russische top in Helsinki in 2018 en op vele momenten daarna waarop Trump zich kritisch uitliet over zijn eigen generaals die hij bij herhaling incapabel noemde. De huidige minister van Defensie Mark Esper probeert weliswaar een onafhankelijke koers tegenover het Witte Huis te varen, maar wordt geregeld overruled door Trump (kwestie Eddie Gallagher) en buitenlandminister Mike Pompeo. De hoge militairen zijn door Trump en zijn entourage praktisch politiek vleugellam gemaakt.

Van Wolferen gaat er dus grotendeels aan voorbij dat er geen eenduidigheid is tussen de politieke en militaire leiding van de VS en er daarom geen blauwdruk kan liggen om een oorlog tegen de Russische Federatie te beginnen. Die gedachte is onrealistisch en achterhaald en gaat niet uit van de huidige politieke situatie in het Witte Huis. Daarbij komt dat president Trump terughoudend is met militaire buitenlandse interventies (zoals zijn terugtrekking uit Noord-Syrië liet zien) en in de kritiek op zijn voorganger Obama daar een politiek speerpunt van maakt. Zonder de VS is een oorlog tegen de Russische Federatie hoe dan ook onrealistisch.

Oorlog tegen de Russische Federatie is alleen voorstelbaar als de politiek leiding van de VS dat van plan zou zijn en het Pentagon die lijn volgt. Zowel het een als het ander is niet aan de orde en verre van logisch. Dat alleen al geeft aan dat de meningen van Van Wolferen losstaan van de werkelijkheid en hij geen deugdelijke en waarachtige analyse geeft van de huidige politieke situatie in de VS en de geopolitieke relatie van dat land met de Russische Federatie. De fantasie van Van Wolferen spreekt voor zichzelf en heeft onbetwistbaar een zekere amusementswaarde, maar heeft niets te maken met de realiteit.

Kwalijker is dat Karel van Wolferen sommigen van ons angst aanpraat en een gevoel van onveiligheid bezorgt. Het zou de verantwoordelijkheid van Café Weltschmerz moeten zijn om aan die oorlogshitserij geen platform te bieden. Of het te voorzien van een disclaimer, zoals de mededeling dat het is bedoeld als satire of parodie op een Karel Roskam-commentaar uit de hoogtijdagen van de Koude Oorlog. Gelukkig zijn de politici en militairen van zowel de VS als de Russische Federatie realistischer in hun denken dan Van Wolferen die niet alleen midden in zijn studeerkamer oreert, maar ook mentaal nog midden in de sfeer van de Koude Oorlog klem zit.

Nederland heeft krijgsmacht die het verdient. Hoe kan het beter?

In een column van Ariejan Korteweg in De Volkskrant van 30 oktober 2019 komt de militaire historicus Christ Klep aan het woord. Hij vindt de Defensiebegroting schizofreen. Uit het lood dus. De Nederlandse krijgsmacht is niet op orde. Iedereen weet dat de Nederlandse krijgsmacht niet op orde is. Niemand die de krijgsmacht echter op orde brengt of de urgentie of het toekomstperspectief ziet om die op orde te brengen. Dat is bizar.

Het geld ligt op de plank en het voornemen is om meer te besteden. De realiteit is dat de komende vijf jaar de bestedingen zullen afnemen. Dat motiveert president Trump of zijn opvolgers, evenals landen als het Verenigd Koninkrijk of Frankrijk, niet om Nederland te blijven beschermen als het land niet de noodzaak ziet om zichzelf te beschermen. Nederland haalt de afgesproken 2-procent norm niet en zakt na 2022 terug naar 1,4 procent. Daarmee maakt het land dat zo’n groot overschot heeft op de betalingsbalans en bij herhaling door IMF en ECB wordt opgeroepen om meer te besteden zich niet populair in de VS en Europa.

Nederland heeft geen militaire traditie -of is die verloren sinds prins Frederik Hendrik die overleed in 1647- en wint daarom ook nooit eens een oorlog. Maar een krijgsmacht bestaat vooral om het eigen territorium te beschermen. Hardheid ontbreekt. Dat siert Nederland, maar is de nagel aan de doodskist van de Nederlandse krijgsmacht. Die blind wegvlucht in de aanschaf van nieuw materiaal. In het hogere geweldsspectrum waar de Amerikaanse wapenindustrie de voorwaarden bepaalt. De Amerikaanse wapenindustrie die zich via fraudeleus handelen van lobbyisten ingekocht heeft en stevig genesteld zit in de top van de Nederlandse politiek.

Terwijl iedere politicus en militair weet dat de basis van en het evenwicht van de Nederlandse krijgsmacht ontbreekt. Dat is al meer dan twintig jaar een publiek geheim. De minister is een lachertje die met haar publieke uitingen aantoont dat ze van toeten noch blazen weet. Geen reserveonderdelen, geen onderhoud, geen personeel, geen basismateriaal voor een functionerende krijgsmacht. Maar zoals Klep opmerkt geen visie van de politieke en militaire top op een krijgsmacht die voor allerlei oneigenlijke doelen ingezet wordt. Zoals de vredesmissie die de Nederlandse krijgsmacht infrastructureel helemaal niet kan verteren en de krijgsmacht nog verder uit het lood zet. Vooruit verdedigen is potsierlijk als dat ten koste gaat van territoriaal verdedigen.

Laten we een volksstemming houden wat Nederlanders met hun krijgsmacht willen. Met drie opties: 1) omvormen tot onderdeel van internationale ontwikkelingssamenwerking én een herinneringscentrum plus bezigheidstherapie voor nostalgische oudstrijders; 2) houden zoals het is, een verlengde van het Pentagon en de Amerikaanse wapenindustrie zonder dat het er toe doet of de Nederlandse krijgsmacht op het slagveld presteert en levensvatbaar, evenwichtig en gevechtsklaar is; 3) omvormen tot een territoriale krijgsmacht met goede digitale verdediging en speciale troepen, die uitsluitend als taak heeft om het eigen grondgebied en de naaste omgeving daarvan te verdedigen en dat realiseert met voldoende betaalbaar materiaal, personeel, infrastructuur, oefening, een korte commandostructuur en zonder vredesmissies buiten Noord- en Oost-Europa of Caribisch Nederland. Nederland moet op zoek naar een militaire identiteit. Want zoals nu is behalve de Amerikaanse wapenindustrie en de talloze lobbyisten niemand gelukkig met de Nederlandse krijgsmacht.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Waarom militair historicus Christ Klep de defensiebegroting schizofreen vindt‘ van Ariejan Koerteweg in De Volkskrant, 30 oktober 2019.