Migranten in Italië eisen draadloze Wi-Fi en schoonmaker. Absurd?

Een merkwaardig bericht op TheLocal.it. 24 Afrikaanse migranten die sinds afgelopen zomer gehuisvest zijn in het Noord-Italiaanse Cerevano zijn in opstand gekomen. Ze eisen draadloze Wi-Fi en een schoonmaker. Ze willen naar huis kunnen Skypen. Uit protest blokkeerden ze wegen in het dorp en stortten vuilnis op de hoofdweg. Het is een bericht dat absurd oogt en ontregelt. Wat moeten we ervan vinden in alle redelijkheid, realisme en compassie zonder hard te oordelen? Zijn draadloze Wi-Fi en een schoonmaker een mensenrecht?

De actie speelt iedereen in de kaart. Partijleider Matteo Salvini van het rechts-nationalistische Lega Nord stelde als grap voor om de centrumlinkse voorzitter Laura Boldrini van de Kamer van Afgevaardigden de boel op te laten ruimen. Maar het verkleint ook het draagvlak voor het vluchtelingenbeleid van de EU dat niet daadkrachtig is, weinig voortgang maakt en onvoldoende onderscheid maakt tussen vluchtelingen en economische migranten. De laatsten zouden worden uitgezet, maar dat gebeurt slechts mondjesmaat. Tevens geeft het voorstanders van open grenzen argumenten in handen om migranten niet te detineren in centra. Dat zou onmenselijk zijn. Het is een dankbaar onderwerp voor het bevestigen van de eigen beeldvorming.

Foto: Schermafbeelding van FB-bericht ‘Refugees in Italy revolt over lack of Wi-Fi’, 22 december 2015

Frankrijk annuleert lunch met Iraanse president vanwege eetwens: geen wijn en wel halal

Ik verbaas me er altijd over dat als ergens een moslim aan tafel verschijnt gastheren denken dat ze dan om religieuze redenen verplicht zijn geen wijn te schenken. Het gebeurt soms in talkshows waar de gastheren voor één gast de hele routine overhoop halen. Zonder dat de gast er trouwens altijd zelf op aandringt.

Dat het ook anders kan leert de opstelling van de Franse president  François Hollande die volgende week de Iraanse president Hassan Rouhani tijdens diens staatsbezoek aan Frankrijk op het Elysée zou ontvangen voor de lunch. Maar aan de op religieuze redenen gebaseerde eis van de Iraniërs dat er geen wijn op tafel staat en er halal eten wordt geserveerd zeggen de Fransen om ‘Republikeinse tradities’ niet te kunnen voldoen zoals TheLocal bericht. Omdat men er niet uitkwam is nu de lunch geschrapt. Het compromisvoorstel voor een ontbijt wees de Iraanse delegatie af omdat het dat ‘te goedkoop’ vond. De gesprekken gaan gewoon door.

De Fransen hebben gelijk over de wijn. Die hoeven de Iraanse president en zijn gevolg niet ingeschonken te krijgen of te drinken. Het staat alleen op tafel. Water of fruitsap kan als alternatief opgediend worden. Met het halal eten lijken de Iraniërs een punt binnen te halen. Het past bij goed gastheerschap om een gast te vragen naar dieetwensen en er rekening mee te houden. Voor het eten voorzien de Fransen niet in een alternatief.

Toch is het de vraag wat de Iraniërs exact bezielt om de gastheer eisen te stellen over het eten dat niet op medische redenen gebaseerd is. Want dat past weer niet bij het zich gedragen als goede gast. De plichtenleer van de islam laat genoeg ruimte om te improviseren en af te wijken van de vaste routine. Verboden wijn hoeven de Iraniërs niet te drinken en niet-halal eten mogen ze bij uitzondering best eten. Het is niet de islam die de Iraniërs in de weg zit en waarachter de delegatie zich met deze weigering verschuilt. Het is het gebrek aan politieke ruimte vanwege binnenlandse redenen die hun een beperkte interpretatie van de islam oplegt.

Foto: Schermafbeelding van fragment artikel ‘L’Iran ne veut pas de vin à table, l’Elysée annule le déjeuner’ (‘Iran wil geen wijn op tafel, het Elysée annuleert de lunch’) in metronews.fr.

Hermann Nitsch in Palermo. Over dierenrechten én godslastering?

Aldus een bericht in The Local.at over de op 10 juli geopende tentoonstelling ‘Das Orgien Mysterien Theater’ in de ruime voor hedendaagse kunst ZAC (Zona Arti Contemporanee) van de Weense Actionist Hermann Nitsch in het Italiaanse Palermo. Een controverse die vanwege het vermoeden van ontbrekend respect voor dode dieren in z’n installaties resulteerde in de petitie ‘Schrap de tentoonstelling van Hermann Nitsch, waarvan de opening is gepland op 10 juli 2015 bij ZAC in Palermo’ op Change.org van Antonio Leto. De petitie verwijst naar de Universele Verklaring van de Rechten van de Dieren van de UNESCO uit 1978. Opkomen door mensen voor dierenrechten is een begrijpelijke en lofwaardige opstelling. Dieren hebben immers geen stem. 

Maar waarom dierenactivisten een verband leggen tussen dierenrechten en godslastering en het oproepen van geweld is de vraag. Nitsch speelt met de rituelen van de katholieke kerk die hij in zijn kunst integreert en dat is van een andere orde dan het vermeend respectloos omgaan met dieren. Het valt als religiekritiek op te vatten wat een normaal politiek standpunt is. Dierenactivisten zouden zich dienen te beperken tot waar het om gaat: dierenrechten. Hermann Nitsch is niet de enige die kritiek krijgt. Ook Jan Fabre en Damien Hirst werden de laatste jaren op de korrel genomen. Dat is goed, maar maak het niet breder dan het is. Dan wordt de kritiek onzuiver en ongeloofwaardig. Met de politisering van hun rechten hebben dieren niks te winnen.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘Dead animal art show causes outrage’ op TheLocal.

Foto 2: Schermafbeelding van petitie ‘Cancellate la mostra di Hermann Nitsch la cui apertura è prevista il 10 Luglio 2015 presso ZAC a Palermo’ op Change.org.

Franse les met Camus over Nederland en de blik naar de toekomst

‘Wat ik hier niet zie is hetzelfde soort hoop en trots dat ik zie in de Verenigde Staten en vele andere landen. We zijn geobsedeerd door verval, en wanneer je geobsedeerd bent door verval kun je vreemde en gevaarlijke leiders volgen.’ Over welk land en welke leider gaat het? Het zou Nederland kunnen zijn, maar het is Frankrijk. Jean-Yves Camus is aan het woord. Deze analist is verbonden aan het Franse Clingendael IRIS en hield zich bezig met antisemitisme en links radicalisme. The Local interviewt hem en noemt hem een far-right specialist.

Camus schetst het perspectief van het rechts-nationalistische National Front van Marie le Pen. Dat kan in de gemeenteraadsverkiezingen van 23 maart de grootste partij worden. Dat zou een doorbraak betekenen. Dat geeft de partij een goede uitgangspositie voor de Europese verkiezingen van mei. Camus zoekt de verklaring voor het succes vooral in de reactie van nieuwe generaties op de linkse opstand van de jaren ’60: ‘Ik denk dat er een politieke draai naar rechts plaatsvindt op het gebied van racisme, nationalisme en een soort van weigering van een multiculturele samenleving. We zijn nu getuige van de opkomst van de post-1968 generatie‘. Deze jongeren zouden in reactie het conservatisme van familie- en religieuze waarden omarmen.

Camus ziet in deze jonge sympathisanten van het Front National geen fascisten. Het zijn mensen die nergens vandaan komen en geen verleden in de rechts-extremistische beweging hebben. Sowieso los in de tijd staan. Ze willen de verzorgingsstaat voor de Fransen reserveren en niets aan buitenlanders geven. De gelijkenis met Nederland is opvallend. Ook de aanhang van de PVV normaliseert. De gemiddelde kiezer lijkt meer op de PVV-kiezer dan wordt aangenomen. Verschil met Frankrijk is dat dit land worstelt met een verleden waarvan het geen afstand kan nemen en zo haar plek in de wereld niet kan vinden. Maar het is zeker niet alleen de rechts-nationalistische stroming die zo denkt. Ook Frans gematigd-rechts en socialisten hebben er moeite mee.

De Franse les is dat Nederland hoop en trots uit zichzelf moet putten. Camus’ paradox is dat terugkijken een voorwaarde is om naar de toekomst te kijken. Niet door te blijven hangen in wat verloren is gegaan, maar door de waarden uit onze taal, land, cultuur en gemeenschappen weer op te poetsen en vol trots in de etalage te zetten. Revitalisatie dus. Dat wordt door het economisch en nationalistisch denken van premier Rutte en zijn kabinet dichtgespijkerd. Want economisch of nationaal belang dat bij elk besluit doorslaggevend is doet het karakter van Nederland tekort. De huidige politiek snijdt de band met het verleden door. En geeft jongeren die op zoek zijn geen houvast in waarden waarmee Nederland in het verankerd is. De paradox van Camus vraagt om een open en brede blik om naar het verleden te kijken om er afstand van te kunnen nemen.

Foto: Franse vlaggen bij herdenking 8 mei, 2013.