Sporen van het verleden kunnen in vergetelheid raken. Of er moet een fotograaf komen die ze vastlegt. Maar dan nog is het maar voor even. Het verval is niet tegen te houden en gaat verder. Niet omdat het oude door schoonvegen plaatsmaakt voor het nieuwe, maar omdat het oude aan het eigen lot wordt overgelaten.
Kerkepaden, karresporen en spoortrajecten trekken een nog net zichtbaar netwerk door het land. Dat weefsel verraadt het verleden. In de zin dat het het verleden blootlegt én verloochent. Welke kant gaat het op? Dat werkwoord ‘verraden‘ laat zich kennen als een akelige allemansvriend.
Of de beschrijving bij deze foto door fotograaf Parker uitsluitend concreet is bedoeld valt niet met zekerheid te zeggen. Hij zegt: ‘Oblivion. Switches on one spur – the one below, tho’ it lacks detail.‘. Dus zoiets als ‘Vergetelheid. Schakelt één spoor in – die hieronder, maar het ontbreekt aan detail.’
Het begrip vergetelheid heeft ook de betekenis vergeetachtigheid of veronachtzaming. Hoe dan ook zitten we in de hoek van het vergeten en verwaarlozen. Wat is erger? Het wetend of niet wetend verzuimen van wat ooit was?
De profetische Britse schrijver George Orwell schreef in 1948 in 1984: ‘Het verleden werd gewist, het wissen werd vergeten, de leugen werd de waarheid.’ (‘The past was erased, the erasure was forgotten, the lie became the truth.’). Is vergetelheid het begin van de leugen? Komt vergetelheid altijd van één kant?
(Wikipedia over de Black Hills waar de spoorlijn loopt: ‘De Black Hills zijn een betwist gebied: de Verenigde Staten namen het gebied in 1876 af van de Lakota-indianen en schonden daarmee het Verdrag van Fort Laramie van 1868. Het Amerikaanse Hooggerechtshof kende de indianen in 1980 een schadevergoeding toe, maar zij wezen dat af en eisen teruggave van het gebied. In 2007 verklaarden de Lakota van de Black Hills zich onafhankelijk van de Verenigde Staten.’)
George Knight 
_-_De_verovering_van_het_Engelse_admiraalschip_de_%27Royal_Prince%27.jpg){kind=link}