Heldere stem van Sanders én enthousiasme van zijn achterban zijn onvoldoende om het in een vuile strijd van Trump te winnen

Update 8 april 2020: Bernie Sanders heeft aangekondigd zijn campagne op te schorten en dus uit de race te stappen om Democratische uitdager van president Donald Trump te worden. Aldus een bericht in Politico. 

Mijn reactie op de FB-pagina van NRC op het artikel ‘Sanders geeft verlangen naar verandering de helderste stem’ van 24 februari 2020 van Merijn Oudenampsen, Sinan Çankaya en Paul Mepschen:

Het is een wetmatigheid dat in een nominatiestrijd de koploper met de meeste gedelegeerden door de concurrenten aangevallen wordt. Daarom moet er onderscheiden worden tussen de normale, te verwachten aanvallen op Sanders die direct uit het verloop van de nominatiestrijd volgen en de meer ideologische aanvallen. De auteurs laten het maken van dat onderscheid na.

Het is trouwens nog maar helemaal de vraag of Sanders voorverkiezing op voorverkiezing wint. De suggestie van de auteurs is dat hij buiten zijn natuurlijke achterban veel enthousiasme oproept en kan bogen op veel steun. Werkelijk? In Iowa was het Pete Buttigieg die de meeste gedelegeerden (niet de meeste stemmen) achter zich kreeg. In New Hampshire en Nevada won Sanders wel. Maar de omvang van die winst is betrekkelijk. In Nevada gingen van de 691.922 geregistreerde Democraten (stand januari 2020) er in de slotronde van de caucus 101.543 stemmen. Dat is bijna 15%. Daarvan stemde iets meer dan de helft niet op Sanders. Zodat zo’n 93% van de geregistreerde Democraten in Nevada niet op Sanders stemde. In 2016 haalde Sanders onder andere omstandigheden en in een ander deelnemersveld een hoger percentage dan in 2020. Ofwel, Sanders’ resultaten tot nu toe wijzen niet ondubbelzinnig op veel steun, maar vooral op een positieve spin. Waarbij de paradox is dat zowel de conservatieve als de progressieve media om verschillende redenen het belang van Sanders overschatten.

Dus laten we voorzichtig zijn met de interpretatie van de resultaten tot nu toe en daar geen hosanna-verhaal pro-Sanders op bouwen. We weten op dit moment gewoonweg nog niet of Sanders een goede kandidaat is die voldoende aantrekkingskracht heeft om president Trump in de zogenaamde purple states (Pennsylvania, Michigan, Wisconsin, Florida) te verslaan. Dat Sanders het goed doet in blauwe staten als Vermont, Massachusetts, Oregon, New York of California is voor het Electoral College van geen belang omdat daar het verschil met de Republikeinen niet wordt gemaakt.

Laten we kijken wat we wel weten. Sanders’ zwakte is zijn radicalisme. Hij profileert zich nog steeds als ‘socialist’, terwijl hij zich in interviews en toespraken soms, maar niet altijd verklaart als ‘democratisch socialist’. Volstond hij maar door te verwijzen naar de Deense verzorgingsstaat. Maar zo rechtlijnig en gedisciplineerd is hij niet. Dat geeft op z’n minst een gemengd beeld af wat hem kwetsbaar maakt voor aanvallen van Trump en de rechtse pro-Trump media.

Bevat de Sanders Campagne wel voldoende wereldwijsheid? Want hoe slim is het voor een kandidaat om in de VS dat sinds Emma Goldman in de jaren 1910 geen socialistische traditie heeft gekend als personal branding het etiket ‘socialist’ te blijven gebruiken? Want dat doet Sanders tot nou toe. Dat gaat dus niet om Sanders’ beleid, maar om de marketing van zijn beleid. Dat kent tot nu toe onnodige zwakheden. Wellicht dat de stroomlijning daarin nog tijdig verandering brengt. Maar zeker is dat niet. De auteurs wijzen terecht op de inhoud van Sanders’ beleid en de ongelijkheid in de VS, maar laten de presentatie ervan buiten beschouwing. En in de beeldvorming wordt de strijd om de twijfelende kiezers beslist.

Sanders recente uitglijer om de bestrijding van het analfabetisme in het Cuba van Fidel Castro als verworvenheid te presenteren is opnieuw van een ongelukkige wereldvreemdheid. Het is van een zelfde domheid als te verwijzen naar de treinen die Mussolini op tijd liet rijden en de Autobahnen die Hitler liet aanleggen. Het is een historisch feit, maar het getuigt van een gemankeerd politiek gevoel om dat in een campagne naar voren te brengen. Terwijl Sanders notabene weet dat hem dat kwetsbaar maakt. Het roept vragen op over Sanders politieke handigheid en gogme. Zo’n opmerking over Castro is ook electoraal onhandig omdat het de Democratische Latino-kiezers in Zuid-Florida tegen het hoofd stoot. De Democraten moeten hoogstwaarschijnlijk Florida winnen om Trump te kunnen verslaan.

De verwijzing van de drie auteurs naar Hillary Clinton als centrumkandidaat is ongelukkig. Want de suggestie is dat zij in 2016 verloor omdat zij een centrumkandidaat was. Maar dat is nog maar helemaal de vraag. Het gaat voorbij aan andere factoren in de campagne van 2016. Zoals de interventie die zonder precedent was van toenmalig FBI-directeur James Comey die op een persconferentie naar buiten bracht dat Clinton onderzocht werd. Terwijl het onderzoek tegen Trump door de FBI niet naar buiten werd gebracht. Daarnaast was Hillary Clinton een arrogante politicus die een slechte campagne voerde met een uitstraling dat zij recht had op het presidentschap. Dat werkte niet. Verder waren er de ontelbare onregelmatigheden die nog niet eens volledig in kaart zijn gebracht. Zoals honderden miljoenen dollars aan Saoedisch en Golfstaten-geld dat illegaal naar de campagnekas van Trump stroomde en de inmenging van de Russische Federatie via hacks en sociale media die eveneens onrechtmatig was. De Republikeinse partij blokkeerde in de herfst van 2016 bij monde van de meerderheidsleider in de Senaat Mitch McConnell een onderzoek naar de buitenlandse inmenging door de federale overheid. Zodat de toenmalige regering Obama geblokkeerd werd om te handelen. Desondanks kreeg Clinton zo’n drie miljoen meer stemmen dan Trump. Maar dat zijn overbodige stemmen waar nu ook deels het enthousiasme voor Sanders op wordt gebaseerd.

Mogelijk wint Bernie Sanders de Democratische nominatie en kan hij Trump verslaan, de meerderheid in het Huis vasthouden en die in de Senaat veroveren. Want zonder dat laatste zal hij hoe dan ook vleugellam zijn. De drie auteurs hebben het grooste gelijk van de wereld dat de ongelijkheid in de VS te groot is geworden en dat de rijken en vermogenden via hun greep op de politiek hun eigenbelang veiligstellen. Dat is onaanvaardbaar en onhoudbaar. Daarom moet de Amerikaanse politiek hervormd waren. Voor het belang van de burgers, het land en de sociale vrede. Trouwens te beginnen met het herroepen van de Citizens United-uitspraak van het Hooggerechtshof die het grote geld in de politiek introduceerde.

Maar de drie auteurs maken een vreemde sprong als ze uit het gelijk dat Sanders heeft concluderen dat hij ook gelijk zal krijgen. Want daar zijn heel andere kwaliteiten voor nodig in een campagne die naar verwachting vuiler en gemener zal zijn dan in 2016. En nog meer buitenlandse inmenging zal kennen dan vier jaar geleden. Enthousiasme en een heldere, rechtvaardige stem zijn onvoldoende om het te winnen van een opgehitste achterban en een liegende, bedriegende, valse stem die met de modernste technische analyse en middelen onder de aandacht wordt gebracht. Je zou bijna denken dat de wereldvreemdheid die Sanders tot nu toe vertoont is overgeslagen naar drie auteurs in Nederland. Wat je noemt multiculturalisme.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Sanders geeft verlangen naar verandering de helderste stem’ van Merijn Oudenampsen, Sinan Çankaya en Paul Mepschen in NRC, 24 februari 2020.

Republikeinse fundamentalistische christenen zeggen voor apartheid te gaan met de stichting van hun thuisland Liberty State

Iedereen heeft recht op onverdraagzaamheid en domheid. Republikeinse, conservatieve christenen niet in de laatste plaats. Ze willen de 51ste staat van de VS stichten: Liberty. Hun thuisland. Gelegen aan de westkust moet het delen van Washington, Oregon en Idaho, Montana en Wyoming omvatten. Het is een raadsel op zich waarom het overwegend Democratisch stemmende Washington en Oregon betrokken worden in de stichting van een fundamentalistische staat. Het zou minder onrealistisch zijn om het te beperken tot Idaho, Montana en Wyoming. Ook daar zitten addertjes onder het gras. Want de Democratische gouverneur van Montana Steve Bullock heeft twee weken geleden aangekondigd voor zijn partij presidentskandidaat voor 2020 te willen zijn.

Het gaat om positionering en marketing in de Amerikaanse politiek waar het grote geld een overheersende rol speelt. Marginale, Republikeinse, conservatieve christenen profileren zich en proberen zich met hun idee van een thuisland bekend te maken bij de geldschieters. In de hoop op financiële ondersteuning. Zoals van de Koch broers, Sheldon Adelson of Robert Mercer die Republikeinen met een rechts-conservatieve agenda met honderden miljoenen dollar steunen. Liberty State is politiek echter onhaalbaar en slechts een middel om geld uit de sponsormarkt te halen en de eigen relevantie voor de rechts-conservatieve agenda te verkondigen.

De geschiedenis herhaalt zich, maar nooit op dezelfde manier, zo luidt de wetmatigheid. In 1980 kwamen Kees van Kooten en Wim de Bie in hun respectievelijke creatie van F. Jacobse en Tedje van Es tot een indeling van Nederland in thuislanden. De provincies werden verdeeld onder de etnische groepen en de Randstad ging naar ‘de blanken’. In 1980 was de apartheid in Zuid-Afrika nog op een hoogtepunt en was deze sketch daar een spottend commentaar op, zoals een artikel op Historiek in herinnering brengt. Bijna 40 jaar later is de harde werkelijkheid van Zuid-Afrika en de satire van de Tegenpartij blijkbaar doorgedrongen tot enkele rechts-radicale christenen in de VS. Hun virtuele thuisland heet Liberty. Mijn commentaar bij het artikel:

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Republicans attend rally to carve out new Christian state: ‘It’s either going to be bloodshed or Liberty State’ op RawStory, 24 mei 2019.

Diagnose Russische inmenging: behandelplan om Amerikaanse democratie weerbaar te maken moet nog geschreven worden

Brian Williams praat met counterintelligence-expert Malcolm Nance over twee rapporten die aantonen hoe Russische diensten die onderdeel waren van het Russische veiligheidsapparaat in 2016 via sociale media de Amerikaanse presidentsverkiezingen konden beïnvloeden. En volgens steeds meer deskundigen op een beslissende wijze. Zeer waarschijnlijk in samenwerking met binnenlandse, Amerikaanse medewerkers die de Russen van informatie voorzagen. Wat is het behandelplan van een zieke, weerloze democratie die met weinig middelen uit evenwicht kon worden gebracht? Wat is hier aan de hand? Aan welke ziekte leidt de Amerikaanse democratie? Is het alleen aan de oppervlakte of in de kern verrot? Ik vermoed het laatste en wees in een reactie bij deze video op de negatieve rol van het grote geld. Hier valt meer te lezen over het arrest Citizens United v. FEC van 2010 dat de poorten voor het grote geld in de Amerikaanse politiek openzette.

Trump must be fired if the results of the Mueller investigation justify it. All directions point more and more in that direction. It is to be hoped that he will not get away with a secret deal without criminal prosecution and public trial. Because the US does not learn anything from that. That concerns the current development.

A more interesting question is why American democracy and the electoral system could become so vulnerable. How could it be that the Kremlin could buy and possess the presidency at relatively low cost. Why is American democracy so defenseless? The answer to that question indicates the way to make American democracy resilient, powerful and strong.

That answer should reflect on the power of social media and the undermining role of companies like Facebook, Twitter or Google that do not take responsibility and need to be dealt with under criminal law. But as instruments they never give the complete and ultimate answer.

This should rather be sought in the participation of citizens at the higher levels of politics and the decisive role of the money in both large parties.

The role of big money must be reduced and the participation of ordinary citizens in politics must be increased. This makes the politics and the electoral system resilient and able to cope with unlawful interference of foreign actors, such as the Russian Federation in cooperation with domestic traitors who surrender their country to a foreign power.

Hoe uitsluitend is de tegenstelling tussen identiteitspolitiek en sociaal-economische politiek? Vraag én antwoord aan Ian Buruma

Reactie op het artikel ‘Democraten, zoek het redelijke midden’ van Ian Buruma in de NRC van 8 november:

Mee eens dat in het centrum de meeste stemmen zijn te halen voor de Democraten. Dat wezen de tussentijdse verkiezingen uit, waar gematigde kandidaten het het beste deden. Velen zien daarin voor 2020 een goede uitgangspositie voor voormalig vice-president Joe Biden. Dat is niet het hele verhaal. Ian Buruma beperkt zich tot de tegenstelling radicaal-gematigd en gaat niet in op andere tegenstellingen die erop van invloed zijn.

Het verwijt dat Democratische congresleiders als Nancy Pelosi en Chuck Schumer treft is dat ze ‘corporate’ zijn. Hillary Clinton die met haar januskop van linksig lullen en rechts vullen bij velen haar geloofwaardigheid verspeelde is daar het treffende voorbeeld van. Deze Democraten zitten in het ergste geval in de zak van het bedrijfsleven of schurken daar op z’n minst tegen aan. In dit verband is het veelzeggend dat de grootste Democratische sponsor Tom Speyer die zich kan meten met Republikeinse sponsors als Sheldon Adelson en de Koch broers zich niet alleen ziet als ‘kingmaker’, maar ook zelf ambities heeft om presidentskandidaat te worden in 2020. Hetzelfde schijnt te gelden voor Mike Bloomberg. Dit tekent de gebreken van het politieke bestel van de VS, namelijk de allesbepalende macht van het grote geld en miljardairs die de politiek opkopen. De financiering gaat via zogenaamde ‘Super PACs’ die nauwelijks aan voorwaarden zijn gebonden en sinds 2010 door enkele gerechtelijke uitspraken almachtig zijn en het politieke systeem in bezit hebben genomen.

Buruma neemt niet in overweging dat identiteitspolitiek van radicaal-links ook een antwoord is op de macht van het grote geld binnen de Democratische partij. Ofwel, identiteitspolitiek is meer dan identiteitspolitiek. De allesbepalende rol van sponsors als Steyer en Bloomberg trekt de partij naar rechts omdat deze miljardairs met hun economische belangen de status quo verdedigen. Identiteitspolitiek valt daarom op te vatten als een reactie uit machteloosheid én een afleiding. Want wie beseft geen invloed te hebben op sociaal-economische factoren als inkomensverschillen en machts- en eigendomsverhoudingen omdat dat voorbehouden is aan het bedrijfsleven en rijke sponsors die op een hoger politiek niveau opereren kiest uit chagrijn en opstandigheid eieren voor z’n geld in de wel toegestane en haalbare invloed op de sociaal-culturele identiteitspolitiek. Als het niet voor zichzelf is als witte man, dan voor anderen met wie men zich identificeert. De macht gebruikt die identiteitspolitiek als afleiding en uitlaatklep om het debat over sociaal-economische aspecten te blokkeren.

De aan de Democratische partij gelieerde ‘onafhankelijke’ Senator Bernie Sanders die door de ‘corporate’ Democraten niet echt wordt vertrouwd, laat staan in het hart wordt gesloten, probeert de sociaal-economische en sociaal-culturele aspecten te integreren. Vanwege de focus en achtergrond van zijn supporters kan hij niet om de identiteitspolitiek heen en is dat trouwens ook een prima middel om kiezers mentaal aan hem te binden. Maar de hoofdzaak voor Sanders is de verandering van sociaal-economische aspecten. In de zin dat de VS egalitairder wordt in de aloude traditie van de Europese sociaal-democratie. Veelzeggend is dat de ‘Britse’ broer van Bernie, Larry Sanders in 2001 de Labour partij verliet omdat die volgens hem onder Tony Blair te ver naar rechts ging. Lees: te dicht tegen het bedrijfsleven aanschurkte. Dat is ook de overtuiging van Sanders en progressieve Democraten als Senator Elizabeth Warren of Keith Ellison.

De identiteitspolitiek van radicaal-linkse kandidaten als Alexandria Ocasio-Cortez die zich in de hemisfeer van Sanders bevinden kan opgevat worden als meer dan identiteitspolitiek alleen. Hoewel ze dat zelf niet in het openbaar toegeven. Het is ook de beschermende laag om harde sociaal-economisch aspecten door de maag te krijgen en in het organisme te laten belanden. Identiteitspolitiek hoeft geen doel op zichzelf te zijn en staat in sommige gevallen wel, maar in andere gevallen geenszins haaks op gematigde politiek. Daarom kan op termijn identiteitspolitiek die deels ontstaat uit machteloosheid en deels uit berekening, samengaan met een gematigd sociaal-economisch programma dat probeert in te breken in een dichtgetimmerd politiek bestel waarin de ‘gewone burgers’ op de belangrijkste sociaal-economische aspecten zijn buitengesloten.

Identiteitspolitiek is voor links-radicalen binnen de Democratische partij nu het enige beschikbare middel om via een omweg de partij te bevrijden uit de greep van centrum-rechtse, ‘corporate’ Democraten die vanuit een oogpunt van camouflage en afleiding zich eveneens -weliswaar halfslachtig en onoprecht- omhullen met de mantel van de identiteitspolitiek. Het is aan het toekomstige leiderschap van de Democratische partij om het middel (identiteitspolitiek) te scheiden van het doel (sociaal-economische gelijkheid). Hoewel emancipatie van minderheden op zichzelf een doel is dat gezien de lastige politieke situatie echter beter op een indirecte en minder polariserende wijze bereikt kan worden door vol in te zetten op de verbetering van de economische positie (zorg, arbeidsmarkt, belastingsysteem, onderwijs, huisvesting) van alle burgers. Links én rechts.

Identiteitspolitiek gaat niet uitsluitend om emancipatie van individuen, maar betreft als hoogste doel ook de emancipatie van de samenleving. Dat laatste is zwaarwegender. Het zal binnen afzienbare tijd niet lukken om dat te realiseren omdat nooit iemand vrijwillig macht opgeeft. Sociaal-culturele identiteitspolitiek van individuen zal daarom voorlopig nog blijven bestaan als afleiding voor machtigen en als uitlaatklep voor onmachtigen. Datzelfde geldt ook voor radicaal-rechts. Laten we hoe dan ook beseffen dat identiteitspolitiek niet altijd is wat het lijkt en best kan dienen om het redelijke midden te bereiken. Dat nu voor burgers via eigen actie onbereikbaar is door een gecorrumpeerd politiek systeem. Als het bereiken ervan niet via de kortste en in beginsel de meeste eigenlijke weg kan, loopt het via de omweg van de identiteitspolitiek.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Democraten, zoek het redelijke midden’ van Ian Buruma in NRC, 8 november 2018.

Michael D’Antuono biedt met kunst weerstand in tijdperk Trump

Beeldend kunstenaar en politiek activist Michael D’Antuono (‘the Norman Rockwell of the Resistance’) probeert met zijn kunst en publicitaire uitingen president Trump en de Republikeinse partij (GOP) te bestrijden. Want de kunstenaar is van mening dat president en partij zich misdragen en het belang van het land niet dienen. Dat gaat zelfs zover dat dissidenten als niet-patriottisch worden voorgesteld met de opzet ze tot zwijgen te brengen. Maar is het niet eerder andersom? Namelijk dat dissidenten de echte patriotten zijn die de politieke leiding van het land corrigeren omdat het afgedwaald is. Of enkele billboards met kritische voorstellingen van Trump en zijn medestanders het verschil maken valt te betwijfelen. De echte strijd wordt nu op verschillende fronten juridisch uitgevochten. Michael D’Antuono maakt indirect twee zaken duidelijk. Namelijk dat kunst als het wil er echt toe doet en dat strijdbaarheid en opkomen voor democratie en rechtsstaat hoe dan ook zinvol is. Of het nou loont of niet. Michael D’Antuono’s homepage Art and Response geeft achtergronden en details.

Should Al Franken resign? What does it solve? What is a real repair of the U.S. political system?

My combined reactions to an article on Politico about the Democratic senator Al Franken who is under fire because of inappropriate sexual behavior. There are worse violations of politicians who are not making the move to voluntarily leave. How the Franken issue must be dealt with is the subject of intense debate. Does it make the Democrats vulnerable by sending Franks out, or does it make them invulnerable by looking for the moral highground? And what is the context in which the violations must be placed? My reaction to the article:

Of course senator Al Franken should resign. He has lost his credibility. But more politicians should resign or be required to resign. There are three topics that are reason for dismissal due to a lack of morality of politicians and administrators in public administration: 1) inappropriate sexual behavior; 2)  tax avoidance and a questionable tax morality of individuals (Paradise & Panama Papers etc) in combination with big money (Citizens United case: 2010) and 3) a lack of democratic awareness and insufficient respect for the Constitution and the rule of law.

It is time that a big clean-up is kept in the American party politics and all bad apples are removed from the mouth. Who knows, a good minority will have to leave. But it is undesirable for some to step out and others to remain for heavier offenses.

Concretely, it can not be that Roy Moore who repeatedly sexually assaulted minors is senator on behalf of Alabama and president Donald ‘grab them by the pussy‘ Trump who refuses to publish his tax returns stay on, while Franken is fired. A major ethical cleaning of American party politics only works if the standards are applied equally for all.

The beginning of a solution lies in the reform of the financing of campaigns and the reduction of the power of business and financial institutions. Cross-border sexual behavior is a reason for dismissal, but is not the main issue that needs to be addressed first. That is the wrong structure of the private financing of politics that partly follows from the tax avoidance by big sponsors who determine politics.

Sexually wrong behavior must be tackled, but can not be a reason to maintain the wrong structure of the American political system. Then the resignation of senator Franken and some of his colleagues does not yield anything and it is no reason to act, but rather a pretext for not acting.

If someone is accused of unaccaptable sexual behavior, this must be demonstrated credibly. Vague accusations without details and testimonies are too few. There are now four allegations by four women against Franken in the past week. From two of them the names are known (Leeann Tweeden, Lindsay Menz) and two spoke on condition of anonymity. The stories are remarkable similar, grab women at the buttocks.

It strongly seems Leeann Tweeden and Lindsay Menz tell a plausible story about the behavior of senator Franken. It has to be checked and double checked. But proven true, then a consequence must be given to it. For someone with transgressive sexual behavior, there should be no place in the DNC.

Of course, the allegations agianst Roy Moore or Donald Trump are much more serious and involve far more serious offenses than against Al Franken. And the RNC is another organization than the DNC.

So, how can that be synchronized, so that politicians with worse behavior will not stay with one organization, while politicians with lighter violations will be dismissed from the other organization? In the end it’s a political decision, as the Roy Moore issue clearly shows. Despite overwhelming, credible and irrefutable evidence, Moore is supported locally and by radical media and ultimately also by Trump. That gives exactly the wrong signal to women, society and young adults seeking their way through examples.

Synchronization is not to be expected in a corrupted and rotten political system where humanity and legality are subordinate to electoral success and influence. Influence exerted by sponsors who do not have political responsibility or are under political supervision and of whom the general public has little knowledge. In short, the most powerful can not be tackled at all.

How can a broken train be repaired during the ride? Because the American political system is certainly broken at the national level and actually too broken to be repaired with minor interventions.

It is not about Al Franken who did wrong in another time. It is about the credibility and ethics of politics. At the sexual, financial and legal level. It is not about incidents, but about a broken structure. That should be the real subject of debate. It is not about pinching bottoms or a predator that searches out shopping centers in Alabama in search of young girls. It is about the ethics of politics that should give direction to Franken, Moore and Trump.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘Poll: Half think Franken should resign’ van Steven Shepard voor Politico, 22 november 2017.

Foto 2: ‘Bonus Army vets heading for Washington by “riding the rails“

RTL bericht over fundraiser Hillary Clinton in Amsterdam. Als amusement. Zonder journalistieke benadering

Nieuws dat volkomen aan de essentie van het nieuws voorbijgaat. Bij RTL Z is het mogelijk in dit item. RTL Nieuws neemt het over in een bericht. Wat resteert is het opsommen van feitjes zonder de minste kritische kanttekening of duiding die het in een begrijpelijke context plaatst. Terwijl het onderwerp zich bij uitstek leent voor systeemkritiek. Sommige nieuwsonderwerpen zijn te serieus om ze te behandelen alsof het amusement of human interest is. Want dat helpt eraan mee om wat mis is recht te praten. Dat doet RTL Z hier. Het lijkt of het niet eens in de gaten heeft dat wat het doet niets meer met journalistiek te maken heeft.

Het gaat om een fundraiser van de Democratische presidentskandidaat Hillary Clinton gisterenavond in Amsterdam. Men zou denken dat dat voor de media een aanleiding is om fel van leer te trekken tegen het Amerikaanse politieke bestel dat sinds de veel bekritiseerde uitspraak in de zaak Citizens United in 2010 alle ruimte geeft aan het grote geld. Met als gevolg dat banken en bedrijven van Wall Street kandidaten ‘runnen’ en niet het landsbelang, maar hun bedrijfsbelang voorop zetten. Immers de logica van Voor wat, hoort wat.

Het belang van fondsenwerving in de campagnes heeft ongewenste neveneffecten die ernstig genoeg zijn om genoemd te worden. Zo hield Clinton zich in augustus voornamelijk bezig met fondsenwerving en haalde 143 miljoen dollar op. Ze was in die maand bijna onzichtbaar voor het grote publiek of de media en schermde zich af. De laatste persconferentie hield ze op 5 december 2015. Onder invloed van het grote geld is ze naar de neo-conservatieve kant van het politieke spectrum opgeschoven. Ook dat is een gevolg van het grote geld in de Amerikaanse politiek. Hillary Clinton wordt als geen ander als de kandidaat van big money gezien.

Ik plaatste het volgende commentaar bij het bericht van RTL Nieuws:
Leuk zo’n sfeerimpressie, maar het gaat voorbij aan de hoofdzaak. Namelijk dat het grote geld de Amerikaanse politiek koopt. De kritiek daarop was het speerpunt in de campagne van Bernie Sanders. Hillary Clinton zit nog meer dan Donald Trump in de zak van Wall Street en moet zich er door laten sturen. Want sponsors verwachten wel een tegenprestatie. Zo bepalen de sponsors het beleid. De fundraiser in Amsterdam is een onderdeel van dat systeem dat volgens critici om die reden ‘rigged’ is. 

Moet Amsterdam trots zijn op dit evenement of zich er juist voor schamen? Die vraag wordt niet gesteld. Dat gaat voorbij aan de essentie van het probleeem dat het grote geld in de Amerikaanse politiek vormt. En de impressie gaat voorbij aan de analyse en de meningsvorming die samengaat met gedegen journalistiek.

Wie als journalist of als sturende directie van een nieuwsmedium waardenvrij meent te kunnen constateren dat werknemers van ING of Philips en andere geldschieters ‘zonder last en ruggenspraak’ bijdragen aan de campagne van een Amerikaanse presidentskandidaat is of naief, of slecht geïnformeerd over de Amerikaanse politiek of te kwader trouw. Nederland heeft terecht volop aandacht voor het niet introduceren van Turkse toestanden, maar slaapt als het om Amerikaanse toestanden gaat. RTL Nieuws: wordt wakker.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Hillary Clinton houdt vanavond fundraiser in Amsterdam’ van RTL Nieuws, 6 september 2016.

Serieuze grappen met Bassem Youssef en Cenk Uygur

Een grappig, open, dynamisch en leerzaam (!) gesprek tussen de Egyptische Bassem Youssef en de Jonge Turk Cenk Uygur. Twee migranten uit het Midden-Oosten met humoristische neigingen. Maar ook geïntegreerde buitenstaanders die over Amerikaanse grenzen kunnen kijken en het Amerikaanse politieke bestel niet voor zoete koek slikken. De nadelen én voordelen ervan kunnen benoemen. Over de stand van de democratie in Egypte en Turkije, en in de VS. En over de tegencoup van Erdogan die de kans te baat neemt om gelijk maar alle oppositie uit te schakelen. Zijn de verschillen tussen die landen principieel of stukje bij beetje? In elk geval zijn Cenk en Bassem niet dol op autoritaire leiders zoals Trump, Putin, Erdogan of Sisi die burgerrechten het meest aan banden leggen. Bassem Youssef verwijst naar zijn show Democracy Handbook voor Fusion.

In het gesprek verwijst Bassem naar Citizens United. Dat is een gerechtelijke uitspraak uit 2010 die het grote geld in de politiek meer macht heeft gegeven en progressieven terug willen draaien. Het is een politieke lakmoesproef  geworden. Het komt overeen met de scheidslijn in de Democratische partij tussen aanhangers van Sanders en Clinton die respectievelijk wel en niet met urgentie het grote geld van het bedrijfsleven in de politiek terug willen dringen. Om zoals de critici zeggen de politiek weer terug te geven aan de burgers.