Republikeinse fundamentalistische christenen zeggen voor apartheid te gaan met de stichting van hun thuisland Liberty State

Iedereen heeft recht op onverdraagzaamheid en domheid. Republikeinse, conservatieve christenen niet in de laatste plaats. Ze willen de 51ste staat van de VS stichten: Liberty. Hun thuisland. Gelegen aan de westkust moet het delen van Washington, Oregon en Idaho, Montana en Wyoming omvatten. Het is een raadsel op zich waarom het overwegend Democratisch stemmende Washington en Oregon betrokken worden in de stichting van een fundamentalistische staat. Het zou minder onrealistisch zijn om het te beperken tot Idaho, Montana en Wyoming. Ook daar zitten addertjes onder het gras. Want de Democratische gouverneur van Montana Steve Bullock heeft twee weken geleden aangekondigd voor zijn partij presidentskandidaat voor 2020 te willen zijn.

Het gaat om positionering en marketing in de Amerikaanse politiek waar het grote geld een overheersende rol speelt. Marginale, Republikeinse, conservatieve christenen profileren zich en proberen zich met hun idee van een thuisland bekend te maken bij de geldschieters. In de hoop op financiële ondersteuning. Zoals van de Koch broers, Sheldon Adelson of Robert Mercer die Republikeinen met een rechts-conservatieve agenda met honderden miljoenen dollar steunen. Liberty State is politiek echter onhaalbaar en slechts een middel om geld uit de sponsormarkt te halen en de eigen relevantie voor de rechts-conservatieve agenda te verkondigen.

De geschiedenis herhaalt zich, maar nooit op dezelfde manier, zo luidt de wetmatigheid. In 1980 kwamen Kees van Kooten en Wim de Bie in hun respectievelijke creatie van F. Jacobse en Tedje van Es tot een indeling van Nederland in thuislanden. De provincies werden verdeeld onder de etnische groepen en de Randstad ging naar ‘de blanken’. In 1980 was de apartheid in Zuid-Afrika nog op een hoogtepunt en was deze sketch daar een spottend commentaar op, zoals een artikel op Historiek in herinnering brengt. Bijna 40 jaar later is de harde werkelijkheid van Zuid-Afrika en de satire van de Tegenpartij blijkbaar doorgedrongen tot enkele rechts-radicale christenen in de VS. Hun virtuele thuisland heet Liberty. Mijn commentaar bij het artikel:

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Republicans attend rally to carve out new Christian state: ‘It’s either going to be bloodshed or Liberty State’ op RawStory, 24 mei 2019.

Hoe zit het met de negatieve partijaanhang in Nederland? Bij de tegenpartijen PVV en SP

Peil.nl van Maurice de Hond concludeert uit onderzoek in een bericht ‘De Stemming van 8 mei 2016’: ‘Wat er in de VS rond Trump electoraal gebeurt lijkt op datgene wat in veel landen het geval is. Het doet ook denken aan wat er in 2001-2002 met Fortuyn in Nederland is gebeurd (inclusief de onderschatting door media en andere politieke partijen). Het electoraat van Trump lijkt behoorlijk op dat van de PVV. Dat is ook terug te zien in de resultaten van de volgende vraag. Terwijl in Nederland men massaal voor Clinton (70% tegen 21%) kiest als men tussen Clinton en Trump moet kiezen, zien we alleen bij de PVV-kiezers een voorkeur voor Trump.’ Het heeft te maken wat hoogleraar Cok Vrooman in een bericht in NRC ‘sociale achterblijvers’ noemt. Ze hebben reden tot klagen over economische verschillen, de elite en Europa. Dat vertaalt zich in een stem tegen.

Los van het feit dat ik niet tot de achterban van een politieke partij behoor en dus niet meegewogen word vind ik de vraagstelling merkwaardig omdat een vierde mogelijkheid ontbreekt. Het is nog geenszins uitgemaakt of dit de definitieve ticket wordt. Sanders heeft nog een kleine kans om van Clinton te winnen en er kunnen zich nog andere kandidaten aanmelden. Bijvoorbeeld door een splitsing of opstand in de Republikeinse partij. Het is daarom opvallend dat Peil.nl een eindstrijd tussen Trump en Clinton framed waarvan het nog de vraag is of die er zo uitziet. Opiniepeilingen zijn momentopnames waaraan niet te veel waarde toegekend moet worden, maar als de uitgangspunten niet eens vaststaan wordt het er nog onvoorspelbaarder en irreëler op.

Politicoloog Larry Sabato constateerde in de keuze tussen Trump en Clinton ‘negative partisanship’. Men kiest voor de ene kandidaat niet uit positieve gevoelens, maar om de ander weg te stemmen. Veel aanhangers van Trump en Clinton zijn er vooral op gespitst om de ander dwars te zitten. Interessant zou zijn om te weten hoe het ligt met die negatieve partijaanhang in Nederland. Onderzoek zou kunnen uitwijzen dat kiezers op de PVV of SP niet zozeer voor die partijen kiezen vanuit positieve gevoelens of het partijprogramma, maar vanwege het besef van het eigen sociale achterblijven. Daaruit volgt het dwarszitten van wat het als ‘de elite’ ziet en een stem voor een tegenpartij. Peil.nl hint op deze mogelijkheid als het concludeert dat goed is te zien dat ‘de eigen inschatting van de kansen en bedreigingen invloed heeft op de politieke voorkeur’, maar vertaalt dat te eenduidig en te veel beredeneerd vanuit positivisme naar een voorkeur voor Trump of Clinton.

Foto: Schermafbeelding van fragment uit ‘De Stemming van 8 mei 2016’ van Peil.nl.

Met Dirk Poot als lijsttrekker begint campagne Piratenpartij

Volgens verwachting is voorzitter Dirk Poot de lijsttrekker van de Piratenpartij geworden. Dat maakte de partij vandaag in een persconferentie bekend. De leden konden op 10 juni hun stem uitbrengen op een Algemene Ledenvergadering. De laatste maanden meldt Poot in de publiciteit dat de Piraten 2 of 3 zetels kunnen halen. Zoals op een VPRO-site: De vorige keer moest alles hals over de kop; nu staat er een organisatie. Daarnaast hebben we naam gemaakt als een club die opkomt voor burgerrechten en in opstand komt tegen private lobbyclubs als Brein. We worden tegenwoordig serieus genomen: mensen krijgen door dat we zijn geen pubers zijn, die alleen maar gratis willen downloaden. Daarvoor worden we nu beloond in het publieke debat.

Maar het is de vraag hoe groot die beloning wordt en hoe krachtig en doelgericht de organisatie kan zijn. Mede doordat de verkiezingen onverwachts kwamen lijkt de organisatie de zwakke plek van de Piratenpartij. In de afweging tussen centrale sturing en basisdemocratie lijkt het eerste ten koste van het laatste te gaan. Het overzicht dat de partij van de eigen structuur op de piratenpartij wiki heeft geplaatst oogt ingewikkeld, kent overlappingen en bevat veel vraagtekens. Nog niet bekend is wie er na Poot op de tweede plek komt.

Toch is de Piratenpartij een goede toevoeging met programmapunten die geen enkele andere partij agendeert. De Piratenpartij kan straks dezelfde rol spelen die de Partij voor de Dieren de afgelopen jaren had. En wordt haar belangrijkste rol om onderwerpen hoog op de agenda te zetten en andere partijen scherp te houden. Waarbij naar verwachting de partij bondgenoten kan vinden bij GroenLinks en D66. Maar in de verkiezingen zijn dat tevens de concurrenten omdat ze ook onder studenten, de nieuwe vrijgestelden en de creatieve klasse werven. In ieder geval ligt de Piratenpartij met de realistische Dirk Poot op schema. Nu dat beetje extra nog.

Foto: Dirk Poot, de lijsttrekker van de Piratenpartij voor de verkiezingen van de Tweede Kamer op 12 september 2012

Piratenpartij glanst steeds meer door wrijving

Eerder vandaag schreef ik: Een dag nadat de Eerste Kamer stemt voor netneutraliteit komt de Haagse rechter terug op dat principe. De strijd gaat verder en het belang van de Piratenpartij wordt door elke restrictieve maatregel groter. Met een verwijzing naar Bits of Freedom.

Dirk Poot van de Piratenpartij merkt het volgende op over een rechter die steeds meegaat met de Stichting BREIN: De uitspraken van vandaag tonen wel aan dat de Piratenpartij broodnodig is in het politieke landschap. Een rechter interpreteert slechts wat de wet voorschrijft en als dit vonnis onrechtvaardig lijkt dan komt dat omdat de wet onrechtvaardig is. De juichverhalen over de gewonnen #netneutraliteit laten al zien dat politiek Den Haag niet snapt waar het werkelijke probleem zit. Zolang lobbyisten met het Auteursrecht in de hand politieke partijen kunnen censureren, is het de Auteurswet die eerst dringend aangepast moet worden. Het lijkt erop dat alleen de Piratenpartij de kennis en het lef heeft om dat punt in Den Haag te gaan maken.

Ik ben het er graag mee eens. Hoe meer de rechter, Stichting BREIN en de auteursrechtenlobby de internetvrijheid inperken, hoe groter het belang van een politieke partij wordt die de kennis, het lef en de vasthoudendheid heeft om de informatievrijheid hoog op de politieke agenda te zetten. Wat zich door de uitspraken nu ontwikkelt lijkt een droomscenario voor een nieuwe politieke partij om de eigen onmisbaarheid vast te stellen. De Stichting BREIN maakt de Piratenpartij groot.

Foto: Thijs ‘ Blog Paradijs richt zijn pijlen op kwade genius Tim Kruik van de Stichting BREIN die via de rechter providers verbiedt om The Pirate Bay door te geven

Beeldreligie

Op 4 januari 1964 zond het satirische VARA-programma Zo is het toevallig ook nog ‘ns een keer een sketch over Beeldreligie uit. Gebaseerd op een Engels voorbeeld maakte het de opmars van de televisie in bijbelse termen belachelijk. Kerkleiders en voornamelijk christelijke politici protesteerden, maar de VARA-leiding hield voet bij stuk. In 1966 kwam er een einde aan Zo is het .. vanwege een sketch over rellen in Amsterdam.

Sinds die tijd smacht Nederland naar een politiek satirisch programma dat dicht op de actualiteit zit. Toen het eigenlijk niet kon was het er, en nu het wel kan is het er niet. Misschien de ware voedingsbodem voor satire. De luxe van het kiezen en de vrijheid maakt programmmakers en omroepbazen lui.

Het tegenwoordige cabaret toont als aflaat en mist urgentie. Kluchtig en boertig, pruik en aangeplakte snor, liedje en grapje, maar alles zo ingebed in een format dat het al bij voorbaat onschadelijk is. Na het literair-absurde Zo is het .. kwam het politiek-cabarateske radioprogramma In de Rooie Haan dat overging in het cabareteske Spijkers met Koppen. Alleen het VPRO-programma Van Kooten en de Bie deed een goede poging, maar miste uiteindelijk scherpte door het scala aan typetjes dat de macht overnam.

Het tekent de ontwikkeling. De avant-garde van weldenkend Nederland werd vervangen door inwisselbare televisieprofessionals. Zoals nu voor de totale Nederlandse omroep geldt. Het wachten is op narrowcasting dat oude scherpte terugbrengt.

Schoppen tegen huidige wantoestanden is iets wat de VARA nu niet meer zou kunnen. De verwording in omroepland uit zich in het oprekken van programmacategorieën als informatie en kunst, die toenmalig minister Brinkman in 1984 in zijn medianota formuleerde. Het mocht niet baten. Een quiz, een kerkkoor, life style alles valt er tegenwoordig onder. Kijkcijfers staan centraal en netcoördinatoren hebben de macht gegrepen. Alles loopt in elkaar over.

De verzuiling maakte Zo is het .. mogelijk. De VARA bood een relatieve vrijplaats waar kritische schrijvers, journalisten en acteurs konden stoeien. Zuilen wilden zich van elkaar onderscheiden. Nu worden restanten van dezelfde verzuiling krampachtig bij elkaar gehouden. Elke gedachte om zich van de ander te onderscheiden wordt door het systeem gefrustreerd. Nog meer dan voorheen staat de overlevingsstrategie van het bestel centraal. Programma’s zijn ondergeschikt geworden. We zien het elke dag.

Foto: Gezin kijkt televisie, omstreeks 1958