Quasi-religieuze bijeenkomst van Democratisch leiderschap roept vragen op

Democratische leiders knielden in gebed voor de tijd dat politieagent Derek Chauvin zijn knie op de nek van George Floyd hield. Met de inhoud van het protest dat zich uitspraak tegen slavernij, racisme en kolonialisme is weinig mis. Hoewel groepsdenken dat de ene groep uitsluitend als dader en de andere groep uitsluitend als slachtoffer ziet niet helpt om nuance aan te brengen. Hoe dan ook zijn het verdedigbare politieke doelen.

Op de vorm valt wel wat aan te merken. Het is van religieuze of quasi-religieuze aard waarbij christelijke symbolen worden vermengd met politieke symboliek. Dat is ongewenst voor een politiek instituut als het Amerikaanse congres. Dit soort religieuze of quasi-religieuze symboliek moet beperkt blijven tot de dienst in een kerk, tempel of moskee. Politici in een seculiere staat moeten politiek bedrijven en geen quasi-religie.

Met zo’n symbolische actie maken de Democraten zich in een jaar dat een nieuwe president gekozen moet worden kwetsbaar. Het geeft het signaal af dat de Democratische partij buigt voor de protesten van radicalen. Hiermee vervreemdt de partij de middengroepen van zich die het nodig heeft om president Trump te verslaan.

De actie van het Democratisch leiderschap staat niet op zichzelf, maar past in een patroon van een land dat op zoek is naar richting. Een beweging van zwarte activisten en links-radicalen voert legitiem actie én verkent eigen grenzen omdat ze nog niet helder voor ogen hebben staan hoever ze kunnen komen. Politiek en media reageren daar improviserend op. Dat gaat niet altijd goed. Vertrouwde waarborgen zijn even uitgeschakeld.

Foto: ‘Physicians and team members gather in front of Advocate Christ Medical Center in Oak Lawn and kneel for eight minutes and 46 seconds in honor of George Floyd on June 5, 2020. (Zbigniew Bzdak / Chicago Tribune)‘

Facebook krijgt kritiek omdat het in een beleidswijziging voortaan desinformatie van politieke advertenties toestaat

Algemeen directeur van Facebook Mark Zuckerberg hield op 17 oktober een lezing op de Georgetown University waarin hij betoogde dat politieke advertenties uitgesloten worden van factchecking. Dat betekent dat iemand als president Trump in de campagne van 2020 miljoenen dollars kan besteden aan aantoonbaar misleidende advertenties zonder dat Facebook ingrijpt. Dit is afwijkend van het beleid dat het bedrijf tot nu toe had om misleidende, politieke advertenties na controle door onafhankelijk factcheckers uit te sluiten. De Democratische presidentskandidaat Elizabeth Warren sprak in drie tweets haar zorg uit over die ontwikkeling:

De onderliggende vraag is wat Facebook voor een bedrijf is, een technisch, sociale media of een journalistiek bedrijf (= news business). In 2017 riep Media Matters Mark Zuckerberg uit tot de ‘misinformer‘ van het jaar 2017. De multinational die steeds weer beterschap belooft in het opkrikken van het journalistieke gehalte, het minimale doet om er mee door te kunnen door uitsluitend  het verwijderen van fake accounts, maar uiteindelijk te weinig levert. Facebook neemt onvoldoende journalistieke verantwoordelijkheid van een nieuws organisatie en wil daar onvoldoende op aangesproken worden. Facebook is de top verspreider van nepnieuws.

Waarom is de aanpak van nepnieuws zo moeizaam? Is het probleem van nepnieuws te groot om doelmatig aan te pakken of is de aanpak van Facebook te halfslachtig en onvoldoende? Of is het allebei waar? We kennen onderhand talloze analyses van deskundigen over de kwalijke rol van desinformatie en nepnieuws, zoals van Clingendael-deskundige Danny Pronk die voor de VPRO het probleem uiteenzet. Maar toch. We horen dit al zeker sinds 2016, maar de aanpak lijkt nog steeds onvoldoende. Van een probleem dat allang niet meer nieuw is, maar door velen nog op het niveau van bewustwording wordt gepresenteerd. Men zou toch in redelijkheid mogen verwachten dat nou eindelijk eens een doelmatige tegenstrategie wordt ontwikkeld en uitgevoerd.

Niet dus. Vanwaar dit gebrek aan vooruitgang en een doelmatige aanpak? Laat de duiding voortaan daar op focussen, namelijk op concrete tegenmaatregelen om de westerse democratie te beschermen. Herhaling van zetten is aardig, maar bewustwording bij opinieleiders en publiek is intussen voldoende aanwezig. Pleiters moeten de volgende stap zetten om overheden en bedrijven als Facebook tot doelmatig handelen te dwingen.

In een artikel voor Politico dat een opsomming van stagnatie en gemiste kansen geeft, citeert Mark Scott de voormalige Europarlementariër van D66 Marietje Schaake over digitale veiligheid: ‘Wetgevers hebben de bal laten vallen, we staan pas aan het begin van het begrijpen van de uitdagingen voor liberale democratieën.’ Waarom zijn drie kostbare jaren verloren gegaan door inertie? Waar blijft het Deltaplan om dit aan te pakken?

Dit debat waar Facebook makkelijk kan wegkomen heeft de gevestigde journalistiek deels aan zichzelf te wijten. Het heeft te maken met de obsessie van de journalistiek op neutraliteit die de meer belangrijke norm van objectiviteit beschadigt. Het ‘enerzijds – anderzijds’, ofwel hoor en wederhoor van de klassieke journalistieke code schiet tekort indien het tegenover een portie waarheid een even grote portie onwaarheid en leugens zet. De spanning tussen ‘eerbied voor de waarheid’ en ‘het recht op faire commentaar en kritiek’ staan in de gevallen van nepnieuws en desinformatie op gespannen voet met elkaar. De vraag is of dit niet ontaardt in naïviteit en nog houdbaar is als de mate van desinformatie via politieke advertenties de sociale media overspoelt. Het kan niet de opzet van journalistiek zijn die zegt te gaan voor de feiten en de waarheid om onwaarheid te verspreiden. Zo beredeneerd is de reactie van Facebooks Monika Bickert in gesprek met CNN’s Anderson Cooper in mei 2019 zelfs in dubbel opzicht tekortschietend en onjuist. Zij ontkent zowel dat Facebook een journalistieke organisatie is die inzet op objectiviteit en het nastreven van de waarheid aan de hand van de feiten als dat Facebook een organisatie is die onvooringenomen hoeft te zijn. Anything goes in haar optiek. Zo kan Facebook verwijzen naar de vrijheid van meningsuiting, zonder in te hoeven grijpen en de journalistieke verantwoordelijkheid van een nieuwsorganisatie te hoeven nemen. Het moment nadert dat het niet anders kan dan dat Facebook door de eigen inertie door het congres opgeknipt wordt omdat het achter de feiten blijft aanhollen en om commerciële redenen het eigen karakter van een nieuwsorganisatie ontkent.

Foto: Tweets van Elizabeth Warren, 18 oktober 2019.

Trump verwijst in navolging van een rechtse, evangelische dominee naar burgeroorlog als hij uit zijn ambt wordt gezet

De verdediging van president Trump en zijn losvaste medestanders neemt bizarre vormen aan. Doelmatig en slim oogt het niet. De conclusie kan geen andere zijn dan dat ze in paniek zijn en niet voorbereid op een impeachment procedure. Republikeinen en medewerkers in het Witte Huis moeten gissen waar Trump mee bezig is. Dominee Robert Jeffress is een radicaal-rechtse pastor van een megachurch en een supporter van Trump. In bovenstaand fragment van Fox & Friends, dat zoals bekend nauwgezet bekeken wordt door Trump en waar hij ook nu weer zijn informatie vandaan haalt, dreigt Jeffress met geweld als Trump uit zijn functie wordt verwijderd. Het is goed om te bedenken dat dat alleen kan als de door de Republikeinen gedomineerde Senaat daarmee instemt.  Dit fragment laat zien hoe gepolitiseerd de evangelische kerk is, met witte, rechtse mannen die hun geloof ondergeschikt maken aan hun steun voor Trump. Mijn commentaar bij deze video:

Is this pastor Jeffress really as idiotic as he sounds? Of course the Democrats wanted to impeach Trump from Day 1. Trump should have been more cautious because he knew that every mistake would be singnaled. But instead, with his conversation with President Zelensky, he gave exactly what the Democrats wanted. Namely a sufficient reason that is easy to understand for the general public to impeach him. That is entirely Trump’s fault. He has called fate over himself.

Pastor Jeffress does not behave the way a man of God should behave. With wisdom, compassion, tolerance and focused on the connection with others. He acts unworthily and makes himself ridiculous by referring to a civil war. Is that what a pastor must do? He turns his version of Christianity into a religion of war.

In addition, he is wrong on the constitutional side. In the constitution, a president can be impeached if he damages the interests of his country. The proceedings in the House must investigate this. That fits completely within the procedures of the constitution. Ultimately, it is the Senate that is dominated by the Republicans who give a verdict on it.

If Pastor Jeffress believes that the US is a mature democracy, then he must have faith in how it works. He should not do what he does in this interview with Fox News, namely try to undermine democracy. This is unworthy of every US citizen, including a pastor. Let Trump defend himself well and present his arguments. Nothing is wrong with the procedure of an impeachment.

Threatening with a civil war damages Jeffress’s credibility and in his threat he also damages the evangelicals he positions as short-sighted citizens who would not understand what democracy, democratic institutions and procedures, and the rule of law are.

Foto: Tweet van Donald J. Trump, 30 september 2019.

Links-radicale feministes en conservatieve christelijke vrouwen vinden elkaar in aanval op Equality Act en op LGBTQ-gemeenschap

Dat conservatieve christenen onder het mom van religieuze vrijheid tegen gelijkheid van LGBTQ-ers zijn valt te verwachten. Het is begrijpelijk omdat dit uit de aard van godsdienst volgt, namelijk verbondenheid in eigen kring via de eigen dogmatiek en verwerping van wat daarbuiten valt. Conservatieve christenen zijn daarin minder verdraagzaam dan gematigde christenen. De afgelopen maanden heeft in de VS de parlementaire behandeling en modernisering van de ‘Equality Act’ uit 1974 de verhoudingen in de samenleving op scherp gezet. Dat gaat over de toevoeging van federale LGBTQ non-discriminatie bescherming aan de burgerrechtenwetgeving. De wet is op 1 mei 2019 in de Judiciary Committee van het door de Democraten gedomineerde Huis aangenomen, maar nog niet in de door de Republikeinen gedomineerde Senaat. De behandeling ervan wordt voor januari 2021 verwacht als de zittingsperiode van het huidige Congres afloopt.

Bovenstaand citaat uit het artikel ‘Stop the Ill-Named ‘Equality Act’: Your Religious Freedom at Stake’ van twee christelijke opiniemakers op Christian Headlines verduidelijkt dat de uitersten elkaar hebben gevonden in de bestrijding van de Equality Act: links-radicale feministes en conservatieve christelijke vrouwen. Normaal is dat niet en dat monsterverbond zorgt voor spanningen bij de radicale feministes. Hoe de discussie enkele maanden geleden verliep maakt een FB-posting van Radical Feminism By the Sea inzichtelijk. Daar neemt ook Natasha Chart (voorzitter WoLF) aan deel die een van de auteurs is van het artikel ‘Feminists, Conservatives Join Forces to Oppose ‘Equality Act’ van 6 mei 2019 op Real Clear Politics dat in bovenstaand citaat genoemd wordt. Complicatie is dat WoLF in zee is gegaan met de conservatieve Heritage Foundation zoals blijkt uit dit bericht van die stichting onder de ijzingwekkende titel ‘The Inequality of the Equality Act: Concerns from the Left’. Wordt WoLF hier gebruikt door radicaal-rechts? Dat is in elk geval wel wat een andere feministe Cathy Brennan denkt die zich niet alleen in genoemd FB-debatje ‘indirect’ bedreigd voelt door Chart, maar in een YouTube-video de samenwerking van de radicale feministes met de Heritage Foundation sterk bekritiseert.

Dat links-radicale feministes zich verbinden met radicaal-rechts terwijl die godbetert op staatsniveau via het terugdraaien van het arrest Roe vs Wade en onder dekking van de mannelijke, witte evangelical-achterban van president Trump al sinds 2017 bezig is om de wetgeving op het gebied van abortus terug te draaien is een lastig te begrijpen politiek-strategische inschatting. Een verklaring van geen vertrouwen in het leiderschap van de LGB beweging van 30 januari 2019 op de site van WoLF geeft uitleg. De verhouding tussen de links-radicale feministes en de LGBTQ-beweging lijkt zwaar beschadigd en blijvend verziekt als de verklaring op een agressieve en niet verhullende wijze als onderwerp geeft: ‘Je politieke wanpraktijken, aanvallen op de rechten van vrouwen en meisjes, bedreiging van risicojongeren, goedkeuring van commerciële seksuele uitbuiting, aanvallen op publiek fatsoen en privacyrechten, onjuiste voorstelling van medische en biologische wetenschap en inspanningen om buitengewone privileges voor roofzuchtige individuen (‘predatory individuals’) veilig te stellen op het risico van de reputatie van elke persoon voor wie u beweert te spreken’.

Dit gaat verder dan politieke verschillen, dit is een strijd tussen bondgenoten die door maatschappelijke ontwikkelingen en een verschuivend machtsevenwicht binnen de beweging die zich bezighoudt met seksuele diversiteit tegenover elkaar zijn komen te staan. Oud wordt deels vervangen door nieuw, en dat doet pijn bij oud. De centrum-rechtse Democratische senator Joe Manchin (W.Va) zegt dat hij de Equality Act in de huidige vorm niet kan steunen, aldus een artikel van het door de Heritage Foundation uitgegeven The Daily Signal. Met het opgeroepen schrikbeeld over de Equality Act: ‘die werknemers zou dwingen om zich aan nieuwe seksuele normen te conformeren of anders hun bedrijven en banen te verliezen’. Logisch trouwens dat de Heritage Foundation dit zo probeert te framen en suggereert dat de Democraten in de Senaat verdeeld zijn. Maar Manchin richt zijn pijlen niet op de LGBTQ-gemeenschap zoals WoLF doet, maar op de kwaliteit van het wetsvoorstel. Verandering is lastig. Dat geldt ook voor radicale feministes. Dat zou via politieke standpunten besproken moeten kunnen worden zonder in de armen van de rechtse vijand te vluchten. Ook is mogelijk dat links-radicale feministes makkelijk de Heritage Foundation vinden omdat ze in de kern ook conservatief zijn.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘Stop the Ill-Named ‘Equality Act’: Your Religious Freedom at Stake’ van John Stonestreet en Roberto Rivera op Christian Headlines, 10 mei 2109.

Foto 2: Schermafbeelding van deel artikel ‘Feminists, Conservatives Join Forces to Oppose ‘Equality Act’’ van Natasha Chart en Penny Nance op Real Clear Politics, 6 mei 2019.

Foto 3: Schermafbeelding van deel verklaring ‘DECLARATION OF NO CONFIDENCE IN LGB MOVEMENT LEADERSHIP’ op WoLF, 30 januari 2019.

Zwaartepunt in onderzoek naar Trump verschuift naar Huis van Afgevaardigden

Rachel Maddow gaat in de aflevering van haar show van 6 februari 2019 in op de onderzoeken naar president Trump door het Huis van Afgevaardigden. Als gevolg van de tussentijdse verkiezingen in november 2018 heeft het Huis sinds begin januari in het 116de congres (tot 3 januari 2021) een Democratische meerderheid. Dat houdt in dat Democraten de komende twee jaar alle commissies voorzitten en de agenda en werkwijze daarvan bepalen. Ze gaan er zoals aangekondigd met gestrekt been in. Mede in reactie op de Republikeinen die in het 115de congres de onderzoeken naar Trump traineerden of zelfs geheel blokkeerden. In de Senaat was de samenwerking minder partijpolitiek. Namen van voorzitters van de Huiscommissies die belangrijk zijn voor de onderzoeken zullen komende jaren herhaaldelijk in het nieuws klinken: Adam Schiff (Intelligence), Elijah Cummings (Oversight and Reform), Maxine Waters (Financial Services) en Jerrold Nadler (Judiciary).

Risico dat de Democraten lopen is dat ze zich te partijpolitiek opstellen door te vroeg in te zetten op Trumps impeachment en daardoor hun geloofwaardigheid verliezen, zodat dat Trump en zijn medestanders het excuus geeft om het onderzoek tegen te werken. Dat stoot gematigde Republikeinse Senatoren af die nodig zijn omdat de Senaat een impeachment-proces uitvoert. De verwachting is dat de voorzitter van het Huis Nancy Pelosi de rode lijn bewaakt en heethoofden in haar partij in lijn brengt met een strategie waarin de feiten voor zichzelf spreken en een impeachment daar uit volgt. Dat betreft niet alleen de nieuw gekozen progressieven als Alexandria Ocasio-Cortez, maar ook een oudgediende als Maxine Waters die fel van leer kan trekken. Adam Schiff en Jerrold Nadler staan bekend als bedachtzaam. Ze bereiken stapsgewijs hun doel.

Trump laat in tweets of via sycofanten als waarnemend Justitieminister Matthew Whitaker of zijn juridische straatvechter in de publieke opinie Rudy Giuliani herhaaldelijk weten dat het onderzoek van speciale aanklager Robert Mueller op het punt staat afgerond te worden. Niets is minder waar, maar ook niets is minder relevant. Want zoals Rachel Maddow uitlegt hebben de onderzoeken van de Huiscommissies een bredere strekking dan Muellers onderzoek. Ze kunnen in zekere zin als voortzetting en verdieping van Mueller beschouwd worden. Deze onderzoeken nemen ook deels de politieke druk op Mueller weg. Dat ontneemt ook de betekenis aan de steeds weer opspelende vraag of de resultaten van Muellers onderzoek openbaar moeten worden gemaakt. Daarnaast zijn er overigens nog meer aan Trump gerelateerde onderzoeken, zoals door het Southern District of New York. Bijvoorbeeld naar de aan de Kremlin gelieerde Russische advocate Natalja Veselnitskaja.

.

BuzzFeed publiceert ‘smoking gun’ waarmee Trumps positie onhoudbaar wordt. Hij droeg Cohen op te liegen voor congres

Update 19 januari 2019: Woordvoerder Peter Carr betwist in een zeldzame reactie in algemene termen namens speciale aanklager Robert Mueller het bericht van BuzzFeed. Zie onder meer een bericht van Axios. Die reactie kwam nadat congresleden vervolgstappen overwogen na lezing van het BuzzFeed bericht. Op zijn beurt betwist hoofdredacteur Ben Smith de reactie van Carr, die hij als vaag kwalificeert. Smith zegt achter de berichtgeving van BuzzFeed te blijven staan. Carrs reactie kan ingegeven zijn door twee overwegingen: controle van de speciale aanklager over dit dossier en het verdedigen van de geloofwaardigheid tegenover Trump en zijn medestanders van een speciale aanklager die niet naar de media lekt. Met de ontkenning van Carr hoeft de strekking van het bericht van BuzzFeed dat Trump Cohen aanzette tot liegen voor het congres niet onjuist te zijn. Of het helemaal juist is lijkt nu evenmin vast te staan. Het verhaal is in ontwikkeling.

De beeldvorming over de talloze onderzoeken naar president Trump is door een onthullend artikel in BuzzFeed overgegaan naar een andere fase. De onthulling dat Trump zijn toenmalige raadsman Michael Cohen heeft opgedragen om te liegen voor het congres over de geplande Trump Tower in Moskou is een ‘smoking gun’ als dit bericht door meerdere bronnen bevestigd wordt. Dit lijkt het geval te zijn. Liegen voor het congres is een federaal misdrijf. Dit komt in de aanloop naar de publieke hoorzitting van Cohen voor het House Oversight Committee op 7 februari. Dat niet over de Rusland-kwestie gaat. Er bestaat nog kans dat dit door Cohen afgeblazen wordt vanwege het feit dat zijn familieleden door Trump bedreigd worden, aldus een bericht in RawStory. In dat geval loopt BuzzFeed vooruit op de onthulling die Cohen nu indirect doet.

De overeenkomsten met Watergate stapelen zich op. Michael Cohen wil als de good guy’ John Dean de geschiedenis in en afstand nemen van zijn corrumperend handelen voor Trump en de Trump Organisatie. De obstructie is de misdaad waar de president aan opgehangen wordt. Het land is in verwarring en komt tot het besef dat het een oplichter als president heeft. President Nixon was weliswaar een straatvechter, maar bleef in de afhandeling toch binnen de lijnen van de wet. Of dat van Trump valt te verwachten is de vraag. Wat vooral nog ontbreekt is het optreden van Republikeinse senatoren die Trump de wacht aanzeggen en hem sommeren op te stappen voordat hij officieel wordt afgezet. Maar of de meerderheidsleider in de Senaat Mitch McConnell als de evenknie van Barry Goldwater de geschiedenis ingaat valt nog af te wachten. Mede door de ’shutdown’ die voornamelijk aan Trump toegerekend wordt dalen Trumps populariteitscijfers. Dat verzwakt zijn positie.

Onenigheid of verlichten van Amerikaanse sancties klap of winst voor Oleg Deripaska is

Soms kent een kwestie twee tegenoverstelde meningen en is het lastig uit te maken welke overeenkomt met de waarheid. Neem de sancties tegen de bedrijven van de Russische oligarch Oleg Deripaska die nauwe banden onderhoudt met het Kremlin. Aluminiumbedrijf Rusal is daarvan het belangrijkste. Die sancties werden in april 2018 ingesteld en nu heeft de regering Trump bij monde van Minister van Financiën Steve Mnuchin het voornemen om die sancties tegen de bedrijven te verlichten. Sancties tegen de persoon Deripaska zijn niet aan de orde, die blijven in stand. The Bell zette de feiten in bovenstaand artikel van 21 december 2018 op een rijtje. Deripaska heeft in 2018 zijn belang in Rusal afgebouwd en de controle erover opgegeven.

Tegen de opheffing kwam veel kritiek van vooral Democraten in het Huis van Afgevaardigden die sinds begin dit jaar daar de meerderheid hebben. Zij vroegen Mnuchin hierover in een hoorzitting van 10 januari 2109 om opheldering en zeiden achteraf geen voldoende verklaringen te hebben gekregen. De termijn van 30 dagen om bezwaar te maken tegen de opheffing wordt waarschijnlijk verlengd, zodat het debat erover kan worden voortgezet.  Overigens kwam tegen het instellen van de sancties in april 2018 veel kritiek van bedrijven in de EU vanwege de stop op de import van goedkoop ruw aluminium vanuit de Russische Federatie.

Via Trumps toenmalige campagneleider Paul Manafort wordt Deripaska in verband gebracht met de Russische inmenging in de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016. Door onderzoeken van onder andere speciale aanklager Robert Mueller en onthullingen van nieuwe feiten die wekelijks de publiciteit halen breekt de conclusie steeds meer door dat Trump die verkiezingen enkel en alleen in het Electoral College heeft gewonnen door samen te zweren met de Russische regering van Vladimir Putin. De contacten tussen het Team Trump en het Kremlin liepen via tussenpersonen als Paul Manafort, zijn rechterhand Rick Gates, zijn Russisch-Oekraïense assistent en GRU-medewerker Konstantin Kilimnik en oligarchen als Deripaska. Kortom, Deripaska staat in Washington niet in een goed daglicht. Niet bij Democraten en evenmin bij Republikeinen.

In een item over deze kwestie in de aflevering van haar show van 10 januari 2019 neemt Rachel Maddow het standpunt in dat minister Mnuchin onvoldoende uitleg gaf op kritische vragen over het voornemen van de Amerikaanse regering om de sancties te verlichten. Dat kan zo zijn en betekent vooral dat Mnuchin dit dossier onvoldoende in de vingers heeft. In een persconferentie na afloop van de hoorzitting beweerde hij overigens dat hij deskundigen had meegenomen die de gedetailleerde vragen beantwoordden. Rachel Maddow lijdt met haar invalshoek aan kortzichtigheid. Die is zuiver partijpolitiek is en kijkt niet verder dan wat er in Washington DC gebeurt. Ze gaat niet in op achtergronden voor de opheffing van de sancties. De associatie van de ‘foute’ Deripaska die eraan mee heeft geholpen de VS op te zadelen met de incompetente en pro-Russische Trump is nog geen verklaring voor de werking en de eigendomsstructuur van het bedrijf Rusal en de economische dynamiek van sancties. Vanwege de constante stroom leugens van Trump en zijn dagelijkse afleidingen voor het Rusland-onderzoek is haar wantrouwen gerechtvaardigd, maar verantwoorde journalistiek moet zich niet laten verleiden hetzelfde te doen wat Trump doet. Namelijk de feiten ondergeschikt maken aan meningen.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Lifting some sanctions is a boost for the Russian market, blow for Deripaska’ van The Bell, 21 december 2018. Zie hier over de achtergrond van The Bell dat zich vergelijkt met onder meer Axios. 

Rusland-onderzoek in laatste fase. De lijn van Trump naar Putin wordt verbonden door speciale aanklager Mueller: samenzwering

In de ‘lame duck’-periode tussen de tussentijdse verkiezingen van 6 november 2018 en het aantreden van het 116e congres op 3 januari 2019 volgen de onthullingen elkaar op. Door de media en met medewerking van betrokkenen die informatie lekken worden de punten verbonden, ofwel afzonderlijke gebeurtenissen komen in een oorzakelijk verband te staan. Zoals het de logica van de verhaalkunde betaamt gaat dat samen met vertragingen in de vorm van getuigen die dubbelspel spelen en liegen tegen de onderzoekers van de overheid. Met een president die dat proces elk moment dreigt te ondermijnen door de straf van de hem welwillende verdachten kwijt te schelden en de waarnemende minister van Justitie Matthew Whitaker die het werk van speciale aanklager Robert Mueller tracht te saboteren en verdonkeremanen. Uiteindelijk komt het verhaal rond en worden alle elementen zichtbaar. In het Huis met een Democratische meerderheid starten in 2019 de commissies vele onderzoeken. President Trump en het Witte Huis zijn definitief in de verdediging gedrongen.

Nu worden contouren ingevuld, relaties tussen waterdragers en opdrachtgevers verduidelijkt, en het masterplan waarneembaar. Zo ontstaat een doorgaande lijn vanaf president Donald Trump via zijn toenmalige campagneleider in 2016 Paul Manafort en Trumps vertrouweling Roger Stone naar Jerome Corsi die via de Britse UKIP (Nigel Farage en Ted Malloch) Wikileaks’ Julian Assange in Londen benadert die weer in contact staat met de Russische militaire inlichtingendienst GRU die aangestuurd wordt door de Russische minister van Defensie Sergei Shoigu en uiteindelijk opperbevelhebber en president Vladimir Putin. Ook de Brexit heeft overigens lijnen naar het verhaal van Trumps’ verkiezing. Er was niet zozeer sprake van ‘collusion’ (geheime verstandhouding), maar van ‘conspiracy’ (samenzwering) van toenmalig presidentskandidaat Trump met een buitenlandse mogendheid, te weten de Russische Federatie. Naar verwachting komt Robert Mueller spoedig met een reeks van dagvaardingen (‘subpoena’) waarin de punten voorgoed ingekleurd en verbonden zijn.

Cenk Uygur legt uit dat het onvermijdelijk is dat links terugvecht met hooivorken. Uit machteloosheid en een verziekt politiek bestel

In een schrandere analyse gaat Cenk Uygur in op de persoonlijke aanvallen vanaf de linkerflank op rechtse medewerkers van de regering-Trump. Hij voorziet dat van een context. Te weten Uygurs vaste thema, de verderfelijke invloed van het grote geld op de politiek. Aanleiding is het incident met perswoordvoerder Sarah Huckabee Sanders die werd verzocht een restaurant in Virginia te verlaten en de strijdvaardige uitspraak ‘If you see anybody from that cabinet in a restaurant, in department store, at a gasoline station, you get out and you create a crowd … tell them they’re not welcome anymore, anywhere!‘ van de Democratische, Californische afgevaardigde in het Huis Maxine Waters waarvoor ze door de partijleiding op de vingers werd getikt.

Het is een dubbele strijd tussen Trumpianen en de rest, en establishment Democraten zoals de fractieleider in het Huis Nancy Pelosi (78) en de merendeel jonge Democraten die de Resistance zoeken en niet meer geloven dat Republikeinen in beleefdheid of compromis zijn geïnteresseerd. De Democraten zijn stuurloos en hebben tot nu toe niet echt voor een progressieve lijn gekozen door de voet op de rem van Pelosi, Chuck Schumer of Hillary Clinton die een middenkoers varen. Axios voorziet nu vooral strijd binnen de Democratische partij. Het is achterstallig onderhoud van een bange, inspiratieloze leiding die geen passend antwoord op Trump heeft.

Nederland kan wat opsteken van deze analyse, in die zin dat kiezers niet buiten de politiek moeten worden gewerkt zoals dat in de VS is gebeurd. Daar bepalen de sponsors en donors grotendeels de loop van de politiek. Met de miserabele stand van de democratie als gevolg. In Nederland is dat nog niet zover, maar er zijn wel signalen dat het die kant opgaat. Dat is ongewenst. Ook in Nederland is de schaduwzijde dat het bedrijfsleven en andere belangengroepen met de politieke partijen in de kern van de macht afspraken maken buiten het politieke systeem zelf om. Concreet voorbeeld is de afschaffing van de dividendbelasting. Economisch-strategisch beredeneerd is dat niet eens een domme maatregel, maar voor de acceptatie van het politieke systeem door burgers was het van een groteske arrogantie en domheid van de VVD in het bijzonder.

‘Morning Joe’ meent dat crisis met migrantenkinderen niet over is. Verandert dat de machtsbalans binnen de Republikeinse Partij?

De voormalige Republikeinse vertegenwoordiger in het Huis Joe Scarborough die conservatief is, maar geen Trumpiaan, en de Democratische Mika Brzezinski (dochter van een voormalige nationale veiligheidsadviseur van president Jimmy Carter) ageren in het praatprogramma ‘Morning Joe’ van MSNBC nu al maandenlang vijf dagen in de week tegen het beleid van president Trump en diens sycophanten. Ofwel pluimstrijkers zonder ruggengraat. Of dat is om hun eerdere falen goed te maken is de vraag, want tijdens de campagne van 2016 ontvingen ze Trump bij herhaling in hun programma als gast die promotie voor zichzelf kon maken. In feite hebben Joe en Mika het monster helpen creëren wat ze nu bestrijden. Ze zijn ook buiten hun werk een paar.

Joe’s terugkerende verwijt is dat de Republikeinse leiders en wetgevers in Senaat en vooral het Huis onder Trump de Republikeinse Partij (ook: GOP, Grand Old Party) niet op koers houden, maar overgeleverd hebben aan Trump. De president stelt persoonlijke loyaliteit boven alles, ook boven de grondwet. Met bevriende radicaal-rechtse media (Fox, Infowars, Breitbart, Sinclair) mobiliseert Trump zijn trouwe achterban van zo’n 40% die vervolgens de Republikeinse wetgevers in de eigen staat of district onder druk zet. Zo gijzelt Trump de GOP, en gijzelt zijn achterban de Republikeinse parlementariërs. De partij is sterk verlamd en zowel de traditionele conservatieven als de gematigde Republikeinen zijn binnen hun eigen partij gemarginaliseerd.

Omdat schandalen en falen mede door het verdacht maken van de journalistiek en het zogenaamde politieke en economische establishment (‘Deep State’) steeds weer van Trump afglijden, vragen Joe en Mika zich in een combinatie van wensdenken en stille hoop af of de migrantencrisis eindelijk het breekpunt voor Trump wordt.

Is de president te ver gegaan met het scheiden van migrantenkinderen van hun ouders aan de zuidelijke grens? Ook met voorbijgaan van de afwijkende geluiden binnen zijn eigen partij. Ze wijzen niet alleen op het beleid dat velen on-Amerikaans en onbarmhartig noemen, maar ook op het disfunctioneren van de betrokken overheidsdiensten. Niet alleen ouders, maar ook de overheid lijken niet te weten waar de kinderen terecht zijn gekomen. Daarom is dit probleem na Trumps pennenstreek nog lang niet opgelost. De afhandeling zou op chaos, gebrek aan professioneel handelen en paniek van overheidsdiensten wijzen. Als deze migrantencrisis Trump en zijn ministers (Nielsen, Sessions) kan worden aangewreven, dan is er wellicht een reactie mogelijk binnen de GOP van conservatieve en gematigde vleugels die het initiatief op Trump kunnen terugveroveren.