Gesprek van Rutger Bregman met Fox News’ Tucker Carlson ontspoort volledig

Naar aanleiding van zijn uitspraken op het jaarlijkse World Economic Forum in Davos over belastingontwijking door de rijken die opzien baarden had de Nederlandse historicus Rutger Bregman een interview met Fox News’ host Tucker Carlson. Volgens Bregman zou het in Carlsons programma van 11 februari uitgezonden worden. Het is niet duidelijk of dit de exacte weergave van het gesprek is. Hoe dan ook ontspoort het gesprek volledig als Bregman de miljonair Carlson ervan beticht naar de pijpen van zijn sponsors te dansen. NowThis heeft vandaag, 20 februari de video op YouTube geplaatst. Bregman zegt de opname naar buiten te brengen omdat hij meent dat ‘we moeten blijven praten over de corrumperende invloed van geld in de politiek.’

Hoe uitsluitend is de tegenstelling tussen identiteitspolitiek en sociaal-economische politiek? Vraag én antwoord aan Ian Buruma

Reactie op het artikel ‘Democraten, zoek het redelijke midden’ van Ian Buruma in de NRC van 8 november:

Mee eens dat in het centrum de meeste stemmen zijn te halen voor de Democraten. Dat wezen de tussentijdse verkiezingen uit, waar gematigde kandidaten het het beste deden. Velen zien daarin voor 2020 een goede uitgangspositie voor voormalig vice-president Joe Biden. Dat is niet het hele verhaal. Ian Buruma beperkt zich tot de tegenstelling radicaal-gematigd en gaat niet in op andere tegenstellingen die erop van invloed zijn.

Het verwijt dat Democratische congresleiders als Nancy Pelosi en Chuck Schumer treft is dat ze ‘corporate’ zijn. Hillary Clinton die met haar januskop van linksig lullen en rechts vullen bij velen haar geloofwaardigheid verspeelde is daar het treffende voorbeeld van. Deze Democraten zitten in het ergste geval in de zak van het bedrijfsleven of schurken daar op z’n minst tegen aan. In dit verband is het veelzeggend dat de grootste Democratische sponsor Tom Speyer die zich kan meten met Republikeinse sponsors als Sheldon Adelson en de Koch broers zich niet alleen ziet als ‘kingmaker’, maar ook zelf ambities heeft om presidentskandidaat te worden in 2020. Hetzelfde schijnt te gelden voor Mike Bloomberg. Dit tekent de gebreken van het politieke bestel van de VS, namelijk de allesbepalende macht van het grote geld en miljardairs die de politiek opkopen. De financiering gaat via zogenaamde ‘Super PACs’ die nauwelijks aan voorwaarden zijn gebonden en sinds 2010 door enkele gerechtelijke uitspraken almachtig zijn en het politieke systeem in bezit hebben genomen.

Buruma neemt niet in overweging dat identiteitspolitiek van radicaal-links ook een antwoord is op de macht van het grote geld binnen de Democratische partij. Ofwel, identiteitspolitiek is meer dan identiteitspolitiek. De allesbepalende rol van sponsors als Steyer en Bloomberg trekt de partij naar rechts omdat deze miljardairs met hun economische belangen de status quo verdedigen. Identiteitspolitiek valt daarom op te vatten als een reactie uit machteloosheid én een afleiding. Want wie beseft geen invloed te hebben op sociaal-economische factoren als inkomensverschillen en machts- en eigendomsverhoudingen omdat dat voorbehouden is aan het bedrijfsleven en rijke sponsors die op een hoger politiek niveau opereren kiest uit chagrijn en opstandigheid eieren voor z’n geld in de wel toegestane en haalbare invloed op de sociaal-culturele identiteitspolitiek. Als het niet voor zichzelf is als witte man, dan voor anderen met wie men zich identificeert. De macht gebruikt die identiteitspolitiek als afleiding en uitlaatklep om het debat over sociaal-economische aspecten te blokkeren.

De aan de Democratische partij gelieerde ‘onafhankelijke’ Senator Bernie Sanders die door de ‘corporate’ Democraten niet echt wordt vertrouwd, laat staan in het hart wordt gesloten, probeert de sociaal-economische en sociaal-culturele aspecten te integreren. Vanwege de focus en achtergrond van zijn supporters kan hij niet om de identiteitspolitiek heen en is dat trouwens ook een prima middel om kiezers mentaal aan hem te binden. Maar de hoofdzaak voor Sanders is de verandering van sociaal-economische aspecten. In de zin dat de VS egalitairder wordt in de aloude traditie van de Europese sociaal-democratie. Veelzeggend is dat de ‘Britse’ broer van Bernie, Larry Sanders in 2001 de Labour partij verliet omdat die volgens hem onder Tony Blair te ver naar rechts ging. Lees: te dicht tegen het bedrijfsleven aanschurkte. Dat is ook de overtuiging van Sanders en progressieve Democraten als Senator Elizabeth Warren of Keith Ellison.

De identiteitspolitiek van radicaal-linkse kandidaten als Alexandria Ocasio-Cortez die zich in de hemisfeer van Sanders bevinden kan opgevat worden als meer dan identiteitspolitiek alleen. Hoewel ze dat zelf niet in het openbaar toegeven. Het is ook de beschermende laag om harde sociaal-economisch aspecten door de maag te krijgen en in het organisme te laten belanden. Identiteitspolitiek hoeft geen doel op zichzelf te zijn en staat in sommige gevallen wel, maar in andere gevallen geenszins haaks op gematigde politiek. Daarom kan op termijn identiteitspolitiek die deels ontstaat uit machteloosheid en deels uit berekening, samengaan met een gematigd sociaal-economisch programma dat probeert in te breken in een dichtgetimmerd politiek bestel waarin de ‘gewone burgers’ op de belangrijkste sociaal-economische aspecten zijn buitengesloten.

Identiteitspolitiek is voor links-radicalen binnen de Democratische partij nu het enige beschikbare middel om via een omweg de partij te bevrijden uit de greep van centrum-rechtse, ‘corporate’ Democraten die vanuit een oogpunt van camouflage en afleiding zich eveneens -weliswaar halfslachtig en onoprecht- omhullen met de mantel van de identiteitspolitiek. Het is aan het toekomstige leiderschap van de Democratische partij om het middel (identiteitspolitiek) te scheiden van het doel (sociaal-economische gelijkheid). Hoewel emancipatie van minderheden op zichzelf een doel is dat gezien de lastige politieke situatie echter beter op een indirecte en minder polariserende wijze bereikt kan worden door vol in te zetten op de verbetering van de economische positie (zorg, arbeidsmarkt, belastingsysteem, onderwijs, huisvesting) van alle burgers. Links én rechts.

Identiteitspolitiek gaat niet uitsluitend om emancipatie van individuen, maar betreft als hoogste doel ook de emancipatie van de samenleving. Dat laatste is zwaarwegender. Het zal binnen afzienbare tijd niet lukken om dat te realiseren omdat nooit iemand vrijwillig macht opgeeft. Sociaal-culturele identiteitspolitiek van individuen zal daarom voorlopig nog blijven bestaan als afleiding voor machtigen en als uitlaatklep voor onmachtigen. Datzelfde geldt ook voor radicaal-rechts. Laten we hoe dan ook beseffen dat identiteitspolitiek niet altijd is wat het lijkt en best kan dienen om het redelijke midden te bereiken. Dat nu voor burgers via eigen actie onbereikbaar is door een gecorrumpeerd politiek systeem. Als het bereiken ervan niet via de kortste en in beginsel de meeste eigenlijke weg kan, loopt het via de omweg van de identiteitspolitiek.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Democraten, zoek het redelijke midden’ van Ian Buruma in NRC, 8 november 2018.

Should Al Franken resign? What does it solve? What is a real repair of the U.S. political system?

My combined reactions to an article on Politico about the Democratic senator Al Franken who is under fire because of inappropriate sexual behavior. There are worse violations of politicians who are not making the move to voluntarily leave. How the Franken issue must be dealt with is the subject of intense debate. Does it make the Democrats vulnerable by sending Franks out, or does it make them invulnerable by looking for the moral highground? And what is the context in which the violations must be placed? My reaction to the article:

Of course senator Al Franken should resign. He has lost his credibility. But more politicians should resign or be required to resign. There are three topics that are reason for dismissal due to a lack of morality of politicians and administrators in public administration: 1) inappropriate sexual behavior; 2)  tax avoidance and a questionable tax morality of individuals (Paradise & Panama Papers etc) in combination with big money (Citizens United case: 2010) and 3) a lack of democratic awareness and insufficient respect for the Constitution and the rule of law.

It is time that a big clean-up is kept in the American party politics and all bad apples are removed from the mouth. Who knows, a good minority will have to leave. But it is undesirable for some to step out and others to remain for heavier offenses.

Concretely, it can not be that Roy Moore who repeatedly sexually assaulted minors is senator on behalf of Alabama and president Donald ‘grab them by the pussy‘ Trump who refuses to publish his tax returns stay on, while Franken is fired. A major ethical cleaning of American party politics only works if the standards are applied equally for all.

The beginning of a solution lies in the reform of the financing of campaigns and the reduction of the power of business and financial institutions. Cross-border sexual behavior is a reason for dismissal, but is not the main issue that needs to be addressed first. That is the wrong structure of the private financing of politics that partly follows from the tax avoidance by big sponsors who determine politics.

Sexually wrong behavior must be tackled, but can not be a reason to maintain the wrong structure of the American political system. Then the resignation of senator Franken and some of his colleagues does not yield anything and it is no reason to act, but rather a pretext for not acting.

If someone is accused of unaccaptable sexual behavior, this must be demonstrated credibly. Vague accusations without details and testimonies are too few. There are now four allegations by four women against Franken in the past week. From two of them the names are known (Leeann Tweeden, Lindsay Menz) and two spoke on condition of anonymity. The stories are remarkable similar, grab women at the buttocks.

It strongly seems Leeann Tweeden and Lindsay Menz tell a plausible story about the behavior of senator Franken. It has to be checked and double checked. But proven true, then a consequence must be given to it. For someone with transgressive sexual behavior, there should be no place in the DNC.

Of course, the allegations agianst Roy Moore or Donald Trump are much more serious and involve far more serious offenses than against Al Franken. And the RNC is another organization than the DNC.

So, how can that be synchronized, so that politicians with worse behavior will not stay with one organization, while politicians with lighter violations will be dismissed from the other organization? In the end it’s a political decision, as the Roy Moore issue clearly shows. Despite overwhelming, credible and irrefutable evidence, Moore is supported locally and by radical media and ultimately also by Trump. That gives exactly the wrong signal to women, society and young adults seeking their way through examples.

Synchronization is not to be expected in a corrupted and rotten political system where humanity and legality are subordinate to electoral success and influence. Influence exerted by sponsors who do not have political responsibility or are under political supervision and of whom the general public has little knowledge. In short, the most powerful can not be tackled at all.

How can a broken train be repaired during the ride? Because the American political system is certainly broken at the national level and actually too broken to be repaired with minor interventions.

It is not about Al Franken who did wrong in another time. It is about the credibility and ethics of politics. At the sexual, financial and legal level. It is not about incidents, but about a broken structure. That should be the real subject of debate. It is not about pinching bottoms or a predator that searches out shopping centers in Alabama in search of young girls. It is about the ethics of politics that should give direction to Franken, Moore and Trump.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘Poll: Half think Franken should resign’ van Steven Shepard voor Politico, 22 november 2017.

Foto 2: ‘Bonus Army vets heading for Washington by “riding the rails“

Debat nog niet beëindigd of Hillary Clinton even slechte kandidaat was als Trump

Een commentaar op een commentaar op een commentaar. Bill Maher in gesprek met Sanders-supporter Cornel West. Het gaat over de kandidaten van de grote partijen in de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Was Hillary Clinton (HRC) een even slechte kandidaat als Donald Trump of toch niet? Zes maanden na de verkiezingen leidt die vraag nog steeds tot verhit debat. Maar als Hillary Clinton de mindere van twee kwaden was hoe kon ze dan van de historisch onpopulaire en slecht voorbereide Donald Trump verliezen? Hoe slecht moet een kandidaat ingeschat worden die van de brekebeen Trump verliest? De Amerikanen komen er niet uit. Ze blijven ronddraaien in hun gesloten wereldbeeld. Met een corrupt politiek systeem. Een reactie uit Europa:

HRC lost the election because of HRC. Not because of the loony left. HRC was a candidate of big money and Wall Street. A presidential candidate doesn’t have to be an adversary of big money to win an election. It can take a neutral position in an attempt to restore the balance of power and the importance of Joe Sixpack.

Yes, the political system of the US stinks. Because of Citizen United, the Koch brothers, Sheldon Adelson or other sponsors who buy and ‘possess’ lawmakers. It is not in the general interest, it is not righteous and it is not effective.

An attitude which says ‘that is the situation we have to accept’ is fatalistic. Let there be hope and a perspective to bring down a corrupted political system of the US. The beginning is the diagnosis that is accepted.

Let Americans look at other countries as an example to learn from. For instance to North and West Europe where public service (health, education, infrastructure) is better arranged and managed at a lower price. And that is not communist or even socialist policy, but regular middle of the road policy which is widely accepted. Or always was until recently. But Americans stick to the wrong idea they are exceptional. Can they really believe this any longer?

The US has the bad luck to be left with American politicians and to have a distorted self-esteem. That is the pitfall of which the corrupted political system is a reflection. Not the cause. Shameful is that president Trump’s steep learning curve is no exception, but the rule that the Americans themselves do not recognize adequately.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Such Bullsh*t’: Watch Bill Maher and Cornel West Explode Over Whether Hillary’s as Bad as Trump’ op Mediaite, 19 mei 2017.

Wat betekenen geruchten dat Trump tekenen van dementie vertoont?

De geruchtenmachine komt op gang dat Donald Trump niet gewoon van het padje af is, maar dement is. Presentator Joe Scarborough brengt het voorzichtig naar buiten, zie een bericht in RawStory. Wie Scarborough dit laat suggereren is de vraag, maar de conclusie is geen slag in de lucht. Aan Trumps poten wordt gezaagd.

Foto: Tweet van Joe Scarborough met reactie, 1 mei 2017.

De les van Trumps populisme voor Nederlandse politieke partijen

Een commentaar van George Ciccariello-Maher voor US Uncut. Het pleit voor progressieve politiek. Het is getiteld ‘Dear Neoliberal Democrats: This is Your Mess, Own It’ en zegt dat de Democraten het aan zichzelf te wijten hebben dat Trump tot president is gekozen. Samen met de establishment media die te dicht tegen het bedrijfsleven aanleunden. Ze prezen de schijnwereld van de Democraten als nastrevenswaardig aan. Maar dat was het niet.  Het samenspel van gevestigde media, bedrijfsleven, de Clinton machine en de partijleiding van de Democratische partij hield de kiezers een presidentschap van Clinton voor als een Potemkin-dorp dat niets met de realiteit te maken had. Het was een lege dop. Die leugen is doorgeprikt. Nu wacht de fascist Trump:

Het kan goed dat Clinton de popular vote heeft gewonnen en een meerderheid van kiezers achter zich heeft gekregen, maar daar gaat het in het Amerikaanse kiesstelsel niet om. De kiesmannen per staat tellen.

Trump is niet echt een anti-establishment kandidaat, maar heeft zich wel op die manier geprofileerd. En zo kiezers gemobiliseerd. Hij was hierin halfslachtig. Want hij hengelde wel naar de gunsten van de grote donors, maar kreeg die niet altijd. Zoals de Koch broers die hem links lieten liggen. Maar casinobaas Sheldon Adelson steunde hem daarentegen wel. Clinton is een 100% establishment kandidaat. Daarop wijzen haar ‘geheime’ toespraken voor Goldman Sachs en de tegendiensten die ze leverde voor donaties aan de Clinton Foundation. Handelen dat wettelijk is toegestaan, maar moreel verwerpelijk is. Dat was haar onmogelijke uitgangspositie.

Wat valt uit de foute opstelling van de Democratische partij te leren voor Nederlandse partijen?  Want dat de geest uit de fles is bewijzen de Brexit, de NEE-stem in het Oekraïne referendum en de winst van Trump. Populisme is niet per definitie slecht en een wisselwerking tussen politiek en burger. Ze richten zich naar elkaar. Kiezers volgen politici die hun ongenoegen het beste verwoorden. Of uitvergroten. De vergelijking tussen de beweging van Trump (of Bernie Sanders) die van onderop wordt gevoed en Clintons campagne die van bovenaf wordt gevoed maakt duidelijk wat het meeste perspectief heeft. De beweging van onderop.

Dat brengt politieke partijen in een moeilijk parket. Naar hun aard zijn ze gesloten en op eigen voortbestaan gericht. Maar om de beweging uit het volk in te sluiten moeten ze zich openen. Dat druist tegen hun natuur in. Nederlandse partijen doen er verstandig aan om voor de komende verkiezingen voor de Tweede Kamer op 15 maart 2017 goed de beweging van onderop te bestuderen. Klassieke campagnes die politieke programma’s centraal zetten zijn grotendeels uitgewerkt. De PvdA wacht een grote afstraffing als het meent dat Lodewijk Asscher en Diederik Samsom aantrekkingskracht hebben als ze onder elkaar voor partijleden het programma uitleggen. Burgemeester Ahmed Aboutaleb zou de schade kunnen beperken, maar weigert zich in de strijd te mengen. Geert Wilders volstond met een conceptprogramma op een A4-tje. Zo werkt het.

Partijen moeten de-professionaliseren door het zoeken van samenwerking tussen een kern van eigen professionals met deskundige buitenstaanders. Zo kunnen ze de ongenoegens van onrecht en miskenning die in de samenleving leven oppikken en insluiten. Partijen moeten niet vertrouwen op gevestigde media, zoals de NOS, RTL4, NRC, De Volkskrant of Trouw, maar er juist afstand van nemen. Deze media vormen een valkuil omdat veel kiezers vinden dat ze het establishment en de status quo vertegenwoordigen. Partijen moeten zich niet afzetten tegen het populisme, maar het juist voor zich laten werken door het in hun richting bij te buigen.

Partijen moeten buitenstaanders op hun kieslijsten zetten. Partijen moeten minder op hun eigen belang en voortbestaan gericht zijn. Partijvertegenwoordigers moeten hun eigen functie en carrière niet langer voorop zetten. Linkse partijen moeten krachtige standpunten innemen, zoals rechtse partijen ook doen. Partijen moeten het belang van Nederland en de burger centraal zetten en verbinden met hun gedachtegoed. Mooie woorden van president Obama die woorden blijven zijn niet het goede voorbeeld. Het gaat om actie. Partijen moeten werken aan de legitimatie en het draagvlak van de democratie door belastingontwijking te bestrijden en privileges af te schaffen. Zonder oppervlakkig te worden moeten partijen verbreden, niet verdiepen.

Foto 1: Cartoon.

Foto 2: Schermafbeelding van deel artikel ‘Dear Neoliberal Democrats: This is Your Mess, Own It’ van George Ciccariello-Maher voor US Uncut, 9 november 2016.

Donald Trump kan zomaar president worden. Of dictator

Donald Trump gaf een afsluitende toespraak van 75 minuten op de Republikeinse conventie in Cleveland. Gitzwart en negatief, zonder hoop en met weinig beleidsvoornemens hoe het land gerepareerd kan worden om het weer op de rails te zetten. Nog los van het feit dat Trump geen idee heeft hoe een democratie werkt, welke instituties daarin samenwerken en waaruit het politieke handwerk bestaat om iets voor elkaar te krijgen. Het blijven grote woorden. De macht van de president is relatief klein, zoals president Obama ervaren heeft. Hoewel hij zich soms verschool achter die machteloosheid vanwege zijn besluiteloosheid. Maar in de praktijk zijn de marges voor een president klein en rechtvaardigen ze niet het beeld van almacht dat Trump schetst.

Als Trump al beleidsvoornemens schetst, zoals over de NAVO, dan zijn ze zo wereldvreemd en onrealistisch dat ze nooit gerealiseerd kunnen worden omdat internationale verdragen en afspraken ze in de weg staan. Intussen zorgen ze voor onrust en onzekerheid. Trump zaait verdeeldheid. Zijn toespraak ging niet over het bereiken van een ideale wereld (utopie), maar over het schetsen van een wereld met akelige kenmerken (dystopie). Hij begint steeds meer te lijken op de hoofdpersoon Charles Lindbergh uit de roman ‘The Plot Against America‘ (2004) van Philip Roth. Diens antisemitisme uit 1940 is vervangen door Mexicanen- en moslimhaat. De roman die 12 jaar geleden als waarschuwing opgevat kon worden dreigt realiteit te worden.

Trump wordt door vele Amerikanen gehaat, maar hetzelfde geldt voor zijn belangrijkste opponent Hillary Clinton die in de peilingen geen afstand van hem kan nemen. Volgende week is de Democratische conventie en te verwachten valt dat de Democraten wel hoop bieden en Trumps ongeschiktheid zullen benadrukken. Maar toch tekent zich het onheilsscenario af van een Amerikaanse president die alle kenmerken van een fascistische leider vertoont. Europese rechts-nationalistische politici als Geert Wilders en Nigel Farage steunen Donald Trump en zeggen zich met hem te identificeren. Die identificatie verraadt wie ze werkelijk zijn.

Het blijft jammer dat Bernie Sanders geen kandidaat namens de Democratische partij is. Dan zou tegenover Trump met zijn historische lage favorable ratings een kandidaat in het veld gebracht worden die positieve gevoelens bij grote delen van het electoraat losmaakt. Niet zo gehaat wordt als Trump en Clinton. Amerikanen moeten in november hun president kiezen. Dat kan zomaar Trump worden. De strijd binnen de Republikeinse partij kan het verschil maken. Veelzeggend is dat de Koch broers die 900 miljoen in de campagnes stoppen zich distantiëren van lokale kandidaten die zich met Trump verbinden, zoals Ron Johnson ervoer volgens een bericht in de Huffington Post. Een derde kandidaat als Gary Johnson kan zich ook nog in de race mengen.

Nate Silver zegt in een afrondende reactie op Trumps toespraak dat er geen peil is te trekken op de uitkomst: ‘Trump could become president, obviously. Or he could lose by 15 points. I’m not sure we really know a lot more than when the general election unofficially started six weeks ago.’ De race is onvoorspelbaar met een onvoorspelbare kandidaat en twee kandidaten die door grote delen van het electoraat diep gehaat worden. Europa moet op het ergste voorbereid zijn: een presidentschap van Trump. Een dictator als vriend. Awesome. 

Foto: Tweet van Bernie Sanders, 22 juli 2016.