Uit deze video valt niet een-twee-drie op te maken wat er controversieel is aan de tentoonstelling ’Wanted: Ed Bereal for Disturbing the Peace’ van Ed Bereal in het Whatcom Museum in Bellingham, Washington. Bereal is een lokale kunstenaar die hiermee zijn eerste retrospectief in een museum krijgt, zo kondigt het museum trots aan. Opvallend is dat Bereal 82 jaar is. De lokale The Bellingham Herald heeft het in een artikel over een ‘politiek geladen tentoonstelling’ en de Afro-Amerikaanse Bereal die ‘enkele wenkbrauwen deed fronsen in deze overwegend witte stad’. Bereal kreeg het niet voor niks. Bronzen testikels voor het werk ‘Exxon: De vijf ruiters van de Apocalyps’ konden in de gieterij pas na bemiddeling van een vriend gegoten worden. En toen een drukker realiseerde dat een afbeelding Trump met de Antichrist vergeleek verviervoudigde hij de prijs. Bereal vond een andere drukker. Dat gebeurt in de overwegend Democratische staat Washington. Is vooral de voorgeschiedenis en de tegenwerking van deze Afro-Amerikaanse kunstenaar niet de echte controverse?
Iedereen heeft recht op onverdraagzaamheid en domheid. Republikeinse, conservatieve christenen niet in de laatste plaats. Ze willen de 51ste staat van de VS stichten: Liberty. Hun thuisland. Gelegen aan de westkust moet het delen van Washington, Oregon en Idaho, Montana en Wyoming omvatten. Het is een raadsel op zich waarom het overwegend Democratisch stemmende Washington en Oregon betrokken worden in de stichting van een fundamentalistische staat. Het zou minder onrealistisch zijn om het te beperken tot Idaho, Montana en Wyoming. Ook daar zitten addertjes onder het gras. Want de Democratische gouverneur van Montana Steve Bullock heeft twee weken geleden aangekondigd voor zijn partij presidentskandidaat voor 2020 te willen zijn.
Het gaat om positionering en marketing in de Amerikaanse politiek waar het grote geld een overheersende rol speelt. Marginale, Republikeinse, conservatieve christenen profileren zich en proberen zich met hun idee van een thuisland bekend te maken bij de geldschieters. In de hoop op financiële ondersteuning. Zoals van de Koch broers, Sheldon Adelson of Robert Mercer die Republikeinen met een rechts-conservatieve agenda met honderden miljoenen dollar steunen. Liberty State is politiek echter onhaalbaar en slechts een middel om geld uit de sponsormarkt te halen en de eigen relevantie voor de rechts-conservatieve agenda te verkondigen.
De geschiedenis herhaalt zich, maar nooit op dezelfde manier, zo luidt de wetmatigheid. In 1980 kwamen Kees van Kooten en Wim de Bie in hun respectievelijke creatie van F. Jacobse en Tedje van Es tot een indeling van Nederland in thuislanden. De provincies werden verdeeld onder de etnische groepen en de Randstad ging naar ‘de blanken’. In 1980 was de apartheid in Zuid-Afrika nog op een hoogtepunt en was deze sketch daar een spottend commentaar op, zoals een artikel op Historiek in herinnering brengt. Bijna 40 jaar later is de harde werkelijkheid van Zuid-Afrika en de satire van de Tegenpartij blijkbaar doorgedrongen tot enkele rechts-radicale christenen in de VS. Hun virtuele thuisland heet Liberty. Mijn commentaar bij het artikel:
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Republicans attend rally to carve out new Christian state: ‘It’s either going to be bloodshed or Liberty State’ op RawStory, 24 mei 2019.
In het politiek gematigde maandelijkse tijdschrift The Atlantic publiceren Jonathan Rauch en Benjamin Wittes een artikel met de titel ‘Boycott the Republican Party’. Ze zijn geen lid van de Democratische of Republikeinse partij. Hun redenering is dat als in een tweepartijenstelsel één van de partijen het grondig laat afweten en de democratische rechtsstaat en de nationale veiligheid in gevaar brengt de kiezer weinig anders te doen staat dan de andere partij te steunen. Zelfs als dat in strijd is met de eigen politieke voorkeur: ‘We’re suggesting that in today’s situation, people should vote a straight Democratic ticket even if they are not partisan, and despite their policy views. They should vote against Republicans in a spirit that is, if you will, prepartisan and prepolitical. Their attitude should be: The rule of law is a threshold value in American politics, and a party that endangers this value disqualifies itself, period. In other words, under certain peculiar and deeply regrettable circumstances, sophisticated, independent-minded voters need to act as if they were dumb-ass partisans.‘
Dit is een aanvaardbaar standpunt, maar het valt niet in te zien hoe conservatieve Republikeinen die zich associeren met het belastingplan en de steun van (evangelische) kerken voor Trumps beleid op het gebied van sociaal-medische onderwerpen en immigratie zich door Rauch en Wittes laten overtuigen. Ofwel, hoe kunnen deze conservatieven ervan overtuigd worden dat Trumps beleid tegen hun belang ingaat? Dat beweegt zich op tamelijk abstracte beleidsterreinen als nationale veiligheid en rechtsstaat. Conservatieven zullen niet denken dat ze negatief getroffen zullen worden door Trumps beleid. En als ze uiteindelijk wel getroffen worden omdat de democratische instituties en het vangnet zijn afgebroken, dan is het te laat om er nog iets aan te doen.
De oproep lijkt beter besteed aan geregistreerde Democraten die dit eigenlijk niet nodig hebben. Maar is nog meer bedoeld voor onafhankelijke kiezers en gematigde Republikeinen die wel afstand wensen te nemen van Trumps beleid en de koers die de partijleiding van de Republikeinse partij onder Trump is ingeslagen. De oproep gaat echter verder en roept op om voorbij te gaan aan een afwachtende houding en actief -en mogelijk met tegenzin- op de Democratische partij te stemmen. Of het succesvol zal zijn is onzeker, maar een oproep tot een boycot van de Republikeinse partij door twee gematigde, partijloze opinieleiders kan het gedrag van een klein deel van het electoraat beïnvloeden. Tegelijkertijd versterkt het de bunkermentaliteit van Trump die zich op een krimpende basis van het electoraat beroept. Deze boycot probeert in elk geval de oppositie tegen Trumps beleid dat zo de rechtsstaat en de Amerikaanse instituties verzwakt te mobiliseren.
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Boycott the Republican Party’ van Jonathan Rauch en Benjamin Wittes in The Atlantic, maart 2018.
Komende week is een spannende week in Washington. Er kunnen heel wat bommen vallen op de regering en het presidentschap Trump. Bombshell is het nieuwe Breaking News. Het gaat om de getuigenis in een openbare hoorzitting van de onlangs door Trump ontslagen FBI-directeur James Comey op donderdag voor de Intelligence commissie van de Senaat. Hoewel het er nog op hangt of Trump door een zogenaamde executive order dat de status van wet heeft Comey zal verbieden om te getuigen. Maar juridisch lijkt Trump niet sterk te staan voor zo’n verbod aan Comey en politiek zal het Trump verder in problemen brengen. Hoewel dat waarschijnlijk evenzeer geldt voor Comey’s getuigenis dat wel eens het fundament onder het presidentschap van Trump kan wegslaan. Hoewel Comey tegelijkertijd terughoudend zal zijn om het speciale onderzoek van Bob Mueller niet in de wielen te rijden. Daar hebben beide oud FBI-directeuren overleg over gehad.
Op woensdag getuigen NSA-directeur admiraal Mike Rogers en directeur National Intelligence Dan Coats voor deze senaatscommissie. Journalist David Corn van Mother Jones verwacht vooral van Rogers vuurwerk, zoals hij in het MSNBC-programma ‘The Point with Ari Melber’ vertelde aldus een verslag van RawStory: ‘We now know for certain that Vladimir Putin waged political warfare against America’s democracy with the election last year. While that’s going on, Donald Trump is saying, ‘No, it’s not happening.’ It’s like a guy in front of a bank robbery saying, ‘Nothing is going on here.’ He was helping.’ MSNBC-medewerker Steve Clemons zegt informatie te hebben die bevestigt wat Corn zegt, namelijk dat Mike Rogers of Dan Coats een bom zullen laten vallen in hun getuigenis voor de senaatscommissie Intelligence. Een spannende week in Washington.
Een video van het bezoek afgelopen dinsdag van de Turkse president Erdogan aan Washington lijkt te suggereren dat hij bevel geeft aan zijn persoonlijke bewakers om op Koerdische demonstranten bij de Turkse ambassade in te slaan. We weten het niet zeker omdat er geen geluidsopname van is, maar de opeenvolging van gebeurtenissen zoals die uit de beelden volgt wijst op inmenging door Erdogan. Een bevel wordt door hem gegeven en de kloppartij begint. Vreedzame demonstranten worden op Amerikaanse bodem door Turkse overheidsambtenaren in elkaar geslagen. De Turkse ambassadeur in de VS is voor dit incident inmiddels op het matje geroepen. De Turkse regering exporteert haar intolerant gedrag en verkrachting van de rechtsstaat naar andere landen. Nu dus ook naar de VS. Waarom laten andere landen dit autoritaire gedrag van Erdogan in hun land straffeloos passeren?
Het Amerikaanse bedrijf Nordstrom dat 349 luxe warenhuizen heeft in de VS, Canada en Puerto Rico kondigde vorige week ‘om economische redenen’ aan te stoppen met de verkoop van het merk ‘Ivanka Trump’. Die zou zich in dalende lijn bevinden. Ivanka is met echtgenote Jared Kusner adviseur van de president. Haar vader reageerde per tweet (My daughter Ivanka has been treated so unfairly by @Nordstrom. She is a great person — always pushing me to do the right thing! Terrible!) en bevestigt de schijn van belangenverstrengeling tussen hem als president en de zakelijke belangen van hem en zijn familie. Want als die zaken gescheiden zijn zoals Trump beweert dat ze gescheiden zijn maar waar weinigen van denken dat ze ook werkelijk gescheiden zijn, waarom zou president Trump zich hier dan over uit moeten laten in een tweet? In een persconferentie werd woordvoerder Sean Spicer naar de tweet gevraagd. Zot. Het moeras loopt vol met belangenverstrengeling.
Het is onvoldoende om met elkaar te protesteren en daar een moreel gelijk aan te ontlenen. Dat is potsierlijk. Protest krijgt pas inhoud als het niet eenmalig maar blijvend is en in een doelgerichte politiek gegoten wordt. Velen hebben het gelijk aan hun kant als ze beweren dat de Amerikaanse president Donald Trump een dwaas en een egotripper is die zonder ervaring in het openbaar bestuur slecht is voorbereid op zijn nieuwe functie. Protest is nodig als startpunt voor politiek activisme. Maar als protest dreigt te ontaarden in het claimen van eigen gelijk dat niet verder nadenkt over het vervolg, dan heeft het weinig politieke invloed.
Het belang van de Women’s March ligt niet in de oppositie tegen Trump die zich zoals bekend niets gelegen laat liggen aan feiten en argumenten, maar in die tegen Hillary Clinton. Met haar medestanders trekt ze nog steeds aan de touwtjes binnen de Democratische partij (DNC). Dat maakt de progressieven ziedend die onder verwijzing naar de populariteit en peilingen tijdens de campagne van 2016 denken dat hun kandidaat Sanders Trump makkelijk had verslagen. Zodat de VS de schande van Trumps presidentschap bespaard was gebleven.
Activist Van Jones prikt door de protesten tegen Trump heen. De essentie van zijn woorden is dat de oppositie georganiseerd, niet neerbuigend en geloofwaardig moet zijn. Jones steunt de progressieve richting binnen de DNC die wordt vertegenwoordigd door de senatoren Bernie Sanders en Elizabeth Warren, en afgevaardigde en kandidaat-partijvoorzitter Keith Ellison. Jones probeert om strategische redenen de verschillen te overbruggen en vooral de kloof binnen de DNC te dichten. Als er een patstelling ontstaat tussen Clintoneske partijbonzen -die hun macht niet willen delen- en de Sandersiaanse massa, dan kan Trump geen echte pijn worden gedaan.
Uit een artikel in Politico blijkt dat het merendeel van de demonstranten aanhangers van Sanders was. Dat ligt in de lijn van de campagne van 2016 toen ze in grote getale partijbijeenkomsten van Sanders bezochten. Door een combinatie van manipulatie door de partijorganisatie, de tegenstand van de pro-Clinton media, maar ook gewoonweg een tekort aan steun legden ze het af tegen Clinton en het partijestablishment. Hoewel ze het meeste enthousiasme opbrengen en bereid zijn om met velen de straat op te gaan om te protesteren zijn ze gemarginaliseerd binnen de DNC. Niet dat ze noodzakelijkerwijs een minderheid binnen de partij vormen, maar establishment-Democraten die op hun beurt in de klem zitten van big money en daar een tegenprestatie voor moeten leveren zijn niet alleen niet bereid, maar ook niet bij machte hun macht af te staan. Waardoor het perspectief op revitalisatie van de DNC, progressieve standpunten en scherpe uitdaging van Trump afneemt.
De les voor Nederland is niet anders dan wat Van Jones beoogt. Overbruggen en doordenken. De gevestigde orde in de progressieve partijen heeft geen toekomst omdat het geen beweging weet op te wekken. In de beeldvorming valt het beeld niet weg te poetsen dat het partijkader vooral het eigenbelang dient. Het grijpen naar het verleden van de jaren ’70 -zoals PvdA-leider Lodewijk Asscher doet– maakt het extra pijnlijk. Het sluiten met elkaar van ‘progressieve pacten’ op deelterreinen zoals de arbeidsmarkt is onvoldoende. Als dat het beste is wat progressieve partijen in huis hebben, dan valt hun wereldvreemdheid en machteloosheid niet beter te illusteren. Slechts GroenLinks kan hopen op een beweging die de traditionele partijgrenzen te buiten gaat. Dan moet het verzoenen, de sociaal-economische paragrafen tot kern van het programma maken en keihard stelling nemen tegen rechts-populistische tendenzen in samenleving en politiek. En in de marketing zeker niet verwijzen naar de mooie woorden en het vrijblijvende vormspel van ex-president Barack Obama.
Het is een feit. Donald J. Trump is beëdigd als de 45ste president van de VS. Voor zolang het duurt. Een als filosofisch aangekondigde toespraak was revanchistisch, onwaarachtig en plat. Trump is een handige jongen, maar niet meer dan dat. Hij heeft zijn zaakjes niet op orde. De transitie is een chaos. Vele functies zijn nog niet ingevuld. Trumps vooruitzichten zijn slecht. Hij zit klem. Niet alleen in de greep van zijn sponsors. Want de inlichtingendiensten en de Senaat zijn een onderzoek begonnen naar de relatie met het Kremlin. Veel duidt op beïnvloeding vanuit Moskou die opgevat kan worden als landverraad. Dat eerste onderzoek kan door de nieuwe president eigenhandig in de doofpot gestopt worden, dat laatste niet. Dat tikt genadeloos door.
In analyses wordt gewezen op de relatie tussen de twee handige jongens Putin en Trump die meester in de tactiek zijn, maar strategische brekebenen. Dat wil zeggen dat de toekomst van hun land bij hen niet in goede handen is. Ze vreten het algemeen belang uit ten koste van hun eigenbelang. Ze weigeren er rekenschap over af willen leggen door het weg te praten met bravoure en een vlucht in nooit in te lossen vergezichten. Trump heeft het Kremlin in verlegenheid gebracht door het beginsel van Maskirovka te onthullen. Manipulatie moet verborgen blijven. De binnen- en buitenlandse tegenkrachten van Trump staan op scherp en wapenen zich. Ze wachten hun kans af om hem te dumpen. Dat wordt 2018. Trump is niet gekwalificeerd om president van de VS te zijn. De tragiek is dat hij door het falen van zijn tegenstrevers de kans heeft kunnen grijpen. Een corrupt systeem is vandaag bevestigd. Dat failliet is. Een dag om te huilen. Niet om Trump, maar om het systeem.
Dit bericht verscheen maandag op de Amerikaanse site van de Directeur van de Nationale Inlichtingendienst (DNI) James Clapper. Vandaag is het bericht niet meer oproepbaar, de link is dood. Gisteren omschreef ik de aanstelling van Clapper tot coordinator van een onafhankelijke adviesgroep als WC-Eend die WC-Eend keurt. Dit naar aanleiding van president Obama die afgelopen vrijdag ‘hervormingen’ aankondigde over de inlichtingendiensten. Critici veronderstellen dat het opnieuw bij mooie woorden en plannen zal blijven.
Gisteren ontkende het Witte Huis dat Clapper de onafhankelijke adviesgroep zal voorzitten of er deel van zal uitmaken, aldus een bericht in The Hill. In een memo gaf president Obama James Clapper afgelopen maandag opdracht om zo’n adviesgroep op te richten. Daar baseerde de DNI zich op voor bovengenoemd persbericht. Kortom, Clapper heeft een stevige vinger in de pap om de adviesgroep op zijn eigen voorwaarden met z’n eigen mensen samen te stellen. Maar het Witte Huis ontkent betrokkenheid van Clapper en ziet nog steeds een onafhankelijke adviesgroep in de maak. Wie houdt wie voor de gek? En waarom is de link dood?
Foto 1: Persbericht van DNI over samenstelling adviesgroep, 12 augustus 2013.
Foto 2: James Clapper beantwoordt in het congres vragen van senator Ron Wyden. En liegt. 7 juni 2013.
De online-versie van de NRC over de persconferentie van president Obama van afgelopen vrijdag kon niet lovender zijn. Hij kondigde daarin onder meer een ‘onafhankelijk onderzoek’ met ‘experts van buitenaf’ over de NSA aan. Gisteren werd bekend wie deze hervormingsgezinde (aldus NRC) Obama tot coordinator van deze onderzoekscommissie benoemde: directeur van de National IntelligenceJames Clapper. WC-Eend keurt WC-Eend en noemt het hervorming. Webwereld is kritisch over Obama en verwijst met een opinie naar techdirt. The Atlanticziet genoemde persconferentie als een dieptepunt van leugenachtigheid en afwijzing, en een hoogtepunt in Obama’s gebruik van dubbele standaarden. Maar de NRC geeft Obama opnieuw het voordeel van de twijfel en associeert hem met hervormingen. Ondanks het vuile water dat onder de brug is gestroomd.
De NRC neemt die 9de augustus frasen van Obama’s persconferentie over en stapelt ze in een artikel zonder kritische lijn tot een kaartenhuis van vooronderstellingen. Een bloemlezing: ‘Barack Obama gaat een beroep doen op het Congres voor meer transparantie en toezicht bij het verzamelen van burgergegevens. “We kunnen en móeten transparanter zijn.“‘ En: ‘De Amerikaanse regering gaat nu meer informatie vrijgeven over de wijze waarop in binnen- en buitenland gegevens worden verzameld door de inlichtingendiensten.’ En: ‘Op onder meer deze manier moet het surveillanceprogramma van de NSA hervormd en beperkt worden.’ En zo door. Het zou kunnen, maar het zou ook niet kunnen. Is dat kritische berichtgeving van een ‘kwaliteitskrant‘?
De kritiek op het uitblijven van een omslag in het denken van de buitenlandredactie van de NRC blijft op dit blog een herhaling van zetten. Zie hier en hier en hier. Zolang de NRC weigert in te zien dat president Obama leugenachtig, afwachtend en passief is en daarbij volop kansen mist om de veiligheidsdiensten en de militairen weer in het gareel te brengen, verdient de krant deze kritiek. Zolang het zelf de ‘framing’ van de regering-Obama blijft volgen, wordt de NRC zelf als goedgelovig en kritiekloos ‘geframed’. Het is niet anders.
George Knight 