In Nederland ben je geen politicus als je niet vergadert met vertegenwoordigers van de grootste godsdiensten. De samenwerking tussen christendom en islam, ofwel de Chrislam deelt de lakens uit. De sterkte van de Chrislam is dat het christendom de binnenkamers van de macht voor haar rekening neemt en de islam zorgt voor straatrumoer. Van twee kanten zetten ze drukken en pakken de politiek in.
De politicus hoeft alleen maar afgebeeld te worden in de publiciteit. Wat besproken wordt is niet van belang. Soms speelt er een kwestie en lijkt het alsof het ergens over gaat. Kindermisbruik, vrouwen in een achtergestelde positie, een ver opgerekte scheiding van kerk en staat, vestiging van theocratie of kalifaat met voorbijgaan aan de rechtsstaat of fraude bij de bouw van een godshuis. Het verrast niet als het nooit uitgesproken wordt.
Vertegenwoordigers van de chrislam tonen blije gezichten zonder blijheid. Grimas als uiterste poging om de nieuwe tijd op afstand te houden. Ze hullen zich in een beeld vol begrip en een kleed van eeuwen dat dient om te imponeren. Zwaaiend met boeken vol dreiging met woorden die ze vredig noemen. In het besef dat hun toekomst voorbij is. Deze blijheid is ultieme triestheid en onderstreept verloren glorie.
De Chrislam is de spreekwoordelijke olifant in de kamer die niet genoemd wordt. Christendom heeft in het CDA, SGP en CU voorposten van het christelijk gedachtengoed. D66, PvdA en GroenLinks zijn de kwartiermakers van de islam. Deze stilzwijgende coalitie is onverslaanbaar en helpt eraan mee religiekritiek buiten de orde te plaatsen. Weliswaar krijgen binnen genoemde partijen enkele critici de ruimte, maar ze dienen vooral als excuus in de beeldvorming.
Zolang fundamentele religiekritiek in Nederland onmogelijk is blijft de schaduw van de Chrislam boven de politiek hangen. Vrijdenkers hebben het aan zichzelf te wijten dat ze geen frontale aanval kiezen. Maar ze zijn maatschappelijk en politiek zwak en kunnen blijkbaar geen vuist maken. Het wachten is op het moment dat de continue afkalving van de chrislam zover is dat haar greep op de politiek verdwijnt. Van de politiek zelf zal het niet komen.
Foto: Jongens in steeg, 1947
George Knight 