Bij etnische herkomst volg ik hier op het blog de Amerikaanse methode. De herkomst van burgers komt tot uiting in de koppeling van de groepsnaam. In de VS is het onaanvaardbaar om niet te praten over native-Americans, Afro-Americans of Dutch-Americans. De etnische groepen noemen zichzelf ook zo. Trots verbinden ze in hun naam hun land van herkomst met hun land van aankomst.
In Nederland is het geen gewoonte te praten over Marokkaans- of Turks-Nederlands. Niet alleen autochtonen zijn dat niet gewend, maar allochtonen evenmin. Bij een voetbalwedstrijd met hun land van herkomst zwaaien allochtone jongeren met de vlag van hun land van herkomst. Roepen ze hun longen schor zich Turks of Marokkaans te voelen. De eersten nog harder omdat Turkije meer trots oproept dan Marokko.
Gouda is in politiek en media de afgelopen 5 jaar een kristallisatiepunt van ongenoegen en machteloosheid geworden. PvdA-burgemeester Wim Cornelis wordt de instant-Cohen genoemd. De meester in het verwisselen van oorzaak en gevolg doet berichtgeving die hem niet uitkomt af als een pavlovreactie. De mensen zijn het zat, zegt de politiek, en vervolgens gebeurt er te weinig.
Liefde moet van twee kanten komen. Jongeren die ervoor kiezen om zich niet als Marokkaans-Nederlands of Turks-Nederlands te profileren en daar onbescheiden over zijn hebben zichzelf klem gezet als ze opgepakt worden. En in de statistieken terechtkomen. Ze worden in de media genoemd zoals ze zichzelf noemen. Al is het uit onmacht, dommigheid, stoerheid of lamlendigheid.
Of ik me nou Zeeuw of Utrechter voel, het staat mijn liefde voor Nederland niet in de weg. Het is aanvullend. Da’s de nuancering. Rechtsgelijkheid is de basis van de rechtsstaat. Herkomst mag geen verschil maken. Straffen in Nederland zijn niet misselijk, ondanks de beeldvorming. Het gaat echter niet fout in de rechtspraak, maar in het politiewerk. De pakkans van rotte appels is onaanvaardbaar laag.
De meerderheid aan Marokkaanse- en Turkse-Nederlanders is goedwillend. Zij hebben het meeste last van de ettertjes. Goeden worden aangesproken op het gedrag van rotjongens. Het lijkt logisch om deze hard aan te pakken. Ze mogen dan zelf kiezen hoe ze genoemd willen worden. Dan kunnen ze tot inzicht komen dat een naam niet alleen samengaat met rechten, maar ook met plichten. En groeien ze uit de ellende.
Foto: Twee molens, Nederland, 1890-1900
George Knight 