Mijn oog blijft haken aan de volgende passage in een artikel in het AD van Sebastiaan Quekel over de naamsverandering van het Prins Bernhard Cultuurfonds in Cultuurfonds:
Het is nogal een bewering van Quekel om een partij die in 1933 elke oppositie heeft uitgeschakeld, het parlement met een machtigingswet terzijde heeft geschoven en de samenleving heeft gelijkgeschakeld geen verboden of criminele organisatie te noemen. Voorjaar 1933 vestigde Hitler een dictatuur.
Een partij die illegaal de macht grijpt zal zichzelf niet verbieden of crimineel noemen. Dat doen dictators nooit. Quekel maakt een behoorlijk irrelevante opmerking. Een speerpunt van de nazi’s was nazificering van de rechterlijke macht en de opleidingen Rechten om een pseudo-legitimatie aan de illegale greep naar de macht te geven. Daar waren juristen voor nodig. Dat lukte pas in 1934.
De NSDAP haalde in de verkiezingen van maart 1933 geen meerderheid met 43,9% van de stemmen. Terwijl in de campagne de oppositie geen eerlijke toegang tot de media had en communistische en socialistische parlementsleden waren gearresteerd. Ze konden geen campagne voeren.
Op welke historische feiten baseert Quekel zijn relativering van het machtsmisbruik van Adolf Hitler en de NSDAP? Die feiten zijn er niet. Of het gangbaar was dat je als Duitser in de jaren 1930 lid werd van de NSDAP betekent nog niet dat de NSDAP geen organisatie was die buiten de grondwet handelde. Duitsers die joods waren werden uitgesloten van het lidmaatschap.
Onderzoek laat zien dat slechts 15% van de Duitsers lid van de NSDAP was. Het is een mythe dat het als Duitser gangbaar was dat je in de jaren 1930 lid van de NSDAP werd. Quekels relativering schiet door richting onwaarheid. Het is Quekel die doorslaat.
PS De reden waarom het Cultuurfonds nu de naam verandert was al sinds 1996 publiekelijk bekend. Dat geeft te denken over het handelen van het eerdere management van het Prins Bernhard Cultuurfonds. Nalatigheid of gebrek aan ruggengraat wil niet zeggen dat de naam van het fonds niet aangepast kan worden. Of dat er sprake is van cancelcultuur. Dat is een gevolg van actuele identiteitspolitiek, terwijl het in het geval van het NSDAP-lidmaatschap van Bernhard gaat om een historisch feit dat langzaam doordringt tot de publieke opinie.