Kritiek Greenwald op anti-democratische Britse monarchie

Natuurlijk is monarchie flauwekul. Maar operette kan leuk zijn. En mensen amuseren. Dan heeft monarchie een functie. Het moet niet te serieus genomen worden. Het kan fout gaan in de vermenging van ernst en luim. Het is of het een of het ander. Dus laat monarchie amusement of macht zijn. Maar niet allebei tegelijk.

De Nederlandse monarchie heeft weinig formele macht, maar veel informele macht. Dat ligt niet alleen aan de hermelijnvlooien, gladstrijkers, jaknikkers en hielenlikkers die zich in een geconditioneerde reflex als konijnen naar een lichtbak op de monarchie richten. De monarchie verdedigt ook het eigenbelang. De politiek probeert de macht van de monarchie langzaam af te breken. Modernisering wordt dat genoemd. 

In een kritisch stuk voor The Intercept gaat de Braziliaans-Amerikaanse onderzoeksjournalist, advocaat en activist Glenn Greenwald helemaal los in zijn kritiek op de Britse maatschappij die hij als uitermate archaïsch ervaart. Dit in reactie op de afwikkeling van het protest van zijn partner David Miranda die in augustus 2013 bij een overstap negen uur op de luchthaven Heathrow werd ondervraagd. Greenwalds achterliggende kritiek is de dubbelzinnigheid van het Britse en Amerikaanse establishment dat het berispend opneemt voor niet-westerse journalisten en dissidenten in verre landen, maar de eigen journalisten al gauw als terroristen of medeplichtigen (accomplices) aan terrorisme brandmerkt. Hij beschrijft de Britse politiek cultuur als volgt:

The political elite of that country cling desperately to 17th century feudal traditions. Grown adults who have been elected or appointed to nothing run around with a straight face insisting that they be called “Lord” and “Baroness” and other grandiose hereditary titles of the landed gentry. They bow and curtsey to a “Queen”, who lives in a “palace”, and they call her sons “Prince”. They embrace a wide range of conceits and rituals of a long-ago collapsed empire. The wig-wearing presiding judge who issued this morning’s ruling equating journalism with terrorism is addressed as “Lord Justice Laws” (he can be seen here).

None of this behavior bears any relationship to actual reality: it’s as though the elite political class of an entire nation somehow got stuck in an adolescent medieval fantasy game. But the political principles of monarchy, hereditary entitlement, rigid class stratification, and feudal entitlement embedded in all of this play-acting clearly shape the repressive mentality and reverence for state authority which Her Majesty’s Government produces. That journalism disliked by the state can be actually deemed not just a crime but “terrorism” seems a natural by-product of this type of warped elite mindset, as does the fact that much of the British press led the way in demanding that the Guardian’s journalism be criminalized (not unlike how many members of the American media have become the most devoted defenders of the NSA and have taken the lead in demonizing the journalistic transparency brought to that and other government agencies).

Foto: Poster Duck Soup (1933) van Le McCarey met de Marx Brothers in Freedonia.

Over hermelijnvlooien, Oranje, gelijkgeschakelde media en Piraten

Nogmaals over de bewieroking van de aftredende koningin Beatrix in de Nederlandse media. Uit verbijstering schreef ik op de avond dat de koningin haar afscheid aankondigde onder meer het volgende: ‘In de media ontbrak elke kritiek. Ze leken wel gelijkgeschakeld zoals in de voormalige Soviet-Unie of de Oostbloklanden.’

Ik ben nog steeds niet over mijn verbijstering heen. Maar begrijp nu uit de compilatie van PowNews dat ook anderen met dezelfde kater zitten. Waar was de kritische noot in de pluriformiteit van dat superieur geachte Nederlandse omroepbestel dat zelfs de miniemste doelgroep zegt te representeren? Inderdaad, de ‘vakvrouw Beatrix’ verdient meer diepgang dan wat deze hermelijnvlooien, jaknikkers en hielenlikkers in bewondering te berde brachten. Het was een avond om snel te vergeten. Met het intellectuele reliëf van de Hollandse polder.

Als het koningshuis in beeld komt raken velen in verwarring. Waar ligt de grens? Zo gaf de Piratenpartij een persbericht uit met de kop ‘Piratenpartij is Koningin Beatrix dankbaar‘ waarin het de koningin bedankte ‘voor haar inzet voor de Nederlandse samenleving‘. Weliswaar relativeerde het slim deze gelukwens door te wijzen op de woorden van de koningin dat het tijd is voor een nieuwe generatie, maar als lid van de Piratenpartij herkende ik me er niet in. Niet zo belangrijk. Want leden kunnen niet altijd achter alle perspublicaties van hun partij staan. Maar van luizen in de pels van de politiek verwachtte ik toch een kritischer geluid.

In de staatsrechtelijke verhoudingen is het correct dat een politieke partij het staatshoofd voor bewezen diensten bedankt. Die dank onderstreept hoe de verhoudingen liggen. Het staatshoofd  is ondergeschikt aan de burger. Via partijen die het politieke bestel vormen. Het is de kruiperige mentaliteit die opvalt. Namelijk de onderhorigheid aan de macht. Want het fatsoenlijk bedanken van het staatshoofd kan op vele manieren. Nergens staat geschreven dat burgers of partijen zich ondergeschikt moeten maken aan traditie, dogma’s of onderhorig zijn aan autoriteiten. De pluriformiteit die bij dit onderwerp toch al ontbreekt is niet gediend bij een tegenbeweging die zich bij de meerderheid voegt. Toch koester ik de piraten, want beter hebben we niet.