Gedachten bij foto [Untitled photo, possibly related to: Rehabilitation client, Lancaster County, Nebraska], 1938

John Vachon, [Untitled photo, possibly related to: Rehabilitation client, Lancaster County, Nebraska].1938. Collection: Library of Congress.

De collectie van het Library of Congress bevat duizenden foto’s van John Vachon uit de periode van kort voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Uit zijn cv blijkt dat hij als fotograaf werkte voor regeringsprogramma’s (Farm Security Administration en the Office of War Information), bedrijven, de VN en tijdschriften. Eruit blijkt het beeld van een modern, goed georganiseerde VS met een prima logistiek en industrie.

Maar ook met een platteland dat is achtergebleven. De achterblijvers worden niet vergeten en komen in beeld. Dat paste in de sociale programma’s van de New Deal van president Roosevelt. Dat moest aan het publiek getoond worden.

Deze foto uit 1938 is minder gericht op het benadrukken van de grootsheid van de VS. Hoewel door het benadrukken van het ontbreken ervan indirect die grootsheid toch het uitgangspunt blijft. indirect wordt hier iets gezegd.

De titel die geen titel is verwijst ernaar dat het ‘mogelijk’ om reintegratie gaat, want zo moet hier het woord rehabilitation opgevat worden. Tewerkstelling onder toezicht. Andere foto’s van Vachon uit Lancastar County, Nebraska, 1938 zoals deze maken dat inzichtelijk.

Drie meisjes staan met hun gezicht afgewend. Ze staan er schuchter bij en worden niet herkenbaar in beeld gebracht. De foto roept de vraag op wat ze op hun kerfstok hebben. De oudere vrouw in het midden is zelfverzekerder, maar evenmin herkenbaar. Dat komt omdat ze tegen de zon in kijkt en de hand voor de ogen houdt. Wordt er op iets of iemand gewacht en kijkt ze of het al opschiet?

De auto’s op de achtergrond suggereren dat de meisjes naar dit verzamelpunt zijn gebracht. Ze hebben geen koffers bij zich. De foto legt een netwerk van relaties bloot dat over Lancaster County ligt waarin de meisjes zijn gevangen. Of neutraler gezegd, volgens welke ze mogen bewegen. Waar gaan ze heen? En waar komen ze eigenlijk vandaan?

Het is knap dat een zo op het eerste oog wat terloopse, onverschillige foto die niet probeert in de smaak te vallen deze associaties oproept. Let op de vrouw rechts die half in het frame staat. Ook als ze niks met de werkelijkheid van 1938 te maken hebben. Maar het is aannemelijk dat het zo is. De foto is een zeer kort verhaal waardig.

Pleidooi voor samenwerking kerk en professionele kunstenaars

Ik weet niet of dit de goede illustratie is van de stelling dat presentaties van hedendaagse kunst in kerken het aanzien meestal niet waard zijn. Wat des te opvallender wordt voor wie de rijke kunsttraditie van de kerken in ogenschouw neemt. Dat kwam gewoonlijk tot stand door opdrachten van kerkbesturen en hoge geestelijken met wat centen in de rok. Dat leverde topkunst op die eeuwen later nog steeds in gunstige zin opvalt.

Wat moeten we met de tentoonstelling van beeldend werk Prise de Conscience in een Protestante kerk in Gent? De toelichting geeft het antwoord. De meewerkende groep De Wolven van La Mancha organiseert evenementen ‘die een cross-over zijn van woord, muziek, en beeldende kunst’ en Abattoir d’Amis ‘voert onderzoek op het snijpunt van dilletantisme en professionele kunst.’ Sympathiek en zonder focus, is dat de verklaring voor het doorgaans lage niveau van presentaties van hedendaagse kunst in kerken?

Er is nog een verklaring: het teveel aan ruimte. Kerken worden steeds moeilijker gevuld. Het bezoek neemt af, de kern van gelovigen schrompelt ineen en de leegte neemt toe. Wie vult de leegte van de kerk op met kunst als de meerderheid van professionele kunstenaars eerder kiest voor andere levensbeschouwingen dan religie?

Oplossing is een reïntegratie van de artistieke professie in de kerk. Hiermee wordt niet het gebouw bedoeld, maar de sacrale plek van de levendige gemeenschap van gelovigen die midden in de samenleving staat. In een uitruil: de kerk biedt ruimte en onderdak en de professionele kunstenaars brengen de kwaliteit van vroeger terug die verder gaat dan ‘sympathiek‘ en ‘cross-over’. Kerk en kunstenaars worstelen elk met economische en maatschappelijke problemen. Ze zouden elkaar moeten kunnen vinden omdat ze elkaar aanvullen.

Straat als bedreiging voor rechtsstaat. Media en politiek verzaken rol

Prem Radhakishun ziet in het Vlaamse Reyers Laat (na 11′ 35”) de stem van de straat als bedreiging voor de rechtsstaat. Hij meent dat in Nederland de vrijheid van meningsuiting misbruikt wordt in kwestie Benno L. . Het begin daarvan ziet-ie in de Fortuyn-revolutie van 2001. De veroordeelde pedofiel die bijna zijn straf heeft uitgezeten vond in Leiden huisvesting en kreeg een demonstratie van woedende burgers op zijn stoep.

Radhakishun laakt de rol van zwakke Nederlandse politici en media. Zoals de NRC die de verblijfplaats van Benno L. onthulde en de in zijn ogen ‘pseudo objectieve vragenstellers‘ Pauw & Witteman die de stem van de straat onvoldoende weerwoord geven. Benno L. kan mogelijk ziek zijn, maar alle politici en programmamakers die zich laf opstellen en niet durven opkomen tegen de stem van de straat maken stinkende wonden. Iedereen die een straf heeft uitgezeten heeft grondrechten. Ook een pedofiel. Dat moeten politici en media uitleggen.

Foto 1: Schermafbeelding met Prem Radhakishun in Reyers Laat van 19 februari 2014.

Foto 2: Schermafbeelding met kwade Leidse bewoners in Pauw & Witteman van 17 februari 2014.

Demonstratie in Leiden tegen Benno L. Over reïntegratie

De wegens kindermisbruik veroordeelde oud-zwemleraar Benno L. heeft veel bezoek op de stoep. Dat onderstrepen demonstranten tegen hem met de nationale Nederlandse kleuren. Hij is verhuisd naar Leiden. Zij zijn het daar niet mee eens. Maar burgerschap betekent ook opkomen voor pedofielen die hun plek in de samenleving moeten kunnen vinden. Als ze hun straf uitgezeten hebben. Ook als men het als burger totaal niet met de gedachtenwereld of het gedrag van iemand eens is, kan men toch tot het einde vechten voor het principe van reïntegratie. Voor het recht op een kans om opnieuw te beginnen. Na de uitgezeten straf.

De bejegening van pedofielen is gediend met bescherming en aanpak. En waarom ligt demonstreren tegen pedofilie publicitair zo goed? Steevast komen er cameraploegen op af. Doen deze verslag of worden ze zelf aanleiding voor het protest? Wat in ieder geval opvalt is dat het doorgaans marginale groeperingen zijn die als frontsoldaten ageren tegen gemarginaliseerde pedofielen. Het is geen fraai gezicht als de ene uitgestotene de andere uitgestotene probeert te verdringen. Het vraagt ook om begrip voor alle betrokkenen. Opkomen voor het recht van pedofielen is een vorm van burgerschap dat tegenwoordig niet goed in de markt ligt.