Op The Good Country Index scoort Nederland hoog met een 4de plaats. Na Ierland, Finland en Zwitserland. De index is er een maat voor wat een land aan het algemeen welzijn (‘humaniteit en planeet’) bijdraagt, of eraan afdoet. In dit soort lijstjes over transparantie, persvrijheid of rechtsstaat staan altijd dezelfde landen bovenaan: Noord- en West-Europese landen, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland. Waarbij Nederland vaak als de beste van de West-Europese landen scoort. En altijd volgen de grote landen op de top. De VS voldoet nooit aan de verwachtingen en aan de eigen pretentie van exceptionalisme, zakt de Russische Federatie grandioos door het ijs (nu: 95ste van de 125 landen) en scoort het semi-ontwikkelingsland China nog lager. Nu plek 107. Costa Rica scoort met de 22ste plaats als beste van de niet-Europese en niet-Engelstalige landen.
Nederland draagt volgens opsteller Simon Anholt van de Good Country Index bij aan het algemeen welzijn. Om trots op te zijn. Andere landen zijn daarentegen een last: ‘Using a wide range of data from the UN and other international organisations, we’ve given each country a balance-sheet to show at a glance whether it’s a net creditor to mankind, a burden on the planet, or something in between.’ Anholt weerspreekt het idee dat de index een rangschikking is van de beste landen om in te wonen. Zie hier in de marge van de TED-beweging een gesprek van Helen Walters met Anholt die ideeën aandraagt over deze index. Met als aanbeveling dat ‘gewone mensen’ -niet: politici- zich er bewust van moeten worden wat goede en slechte landen zijn. Wat niet hetzelfde is als succesvol. Burgers moeten zich met elkaar verbinden. Zou de index daarbij kunnen helpen?
Foto: Schermafbeelding van top 10 van The Good Country Index, 25 juni 2014.
George Knight 