Nederland hoog op Good Country Index. Wat is het doel ervan?

Op The Good Country Index scoort Nederland hoog met een 4de plaats. Na Ierland, Finland en Zwitserland. De index is er een maat voor wat een land aan het algemeen welzijn (‘humaniteit en planeet’) bijdraagt, of eraan afdoet. In dit soort lijstjes over transparantie, persvrijheid of rechtsstaat staan altijd dezelfde landen bovenaan: Noord- en West-Europese landen, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland. Waarbij Nederland vaak als de beste van de West-Europese landen scoort. En altijd volgen de grote landen op de top. De VS voldoet nooit aan de verwachtingen en aan de eigen pretentie van exceptionalisme, zakt de Russische Federatie grandioos door het ijs (nu: 95ste van de 125 landen) en scoort het semi-ontwikkelingsland China nog lager. Nu plek 107. Costa Rica scoort met de 22ste plaats als beste van de niet-Europese en niet-Engelstalige landen.

Nederland draagt volgens opsteller Simon Anholt van de Good Country Index bij aan het algemeen welzijn. Om trots op te zijn. Andere landen zijn daarentegen een last: ‘Using a wide range of data from the UN and other international organisations, we’ve given each country a balance-sheet to show at a glance whether it’s a net creditor to mankind, a burden on the planet, or something in between.’ Anholt weerspreekt het idee dat de index een rangschikking is van de beste landen om in te wonen. Zie hier in de marge van de TED-beweging een gesprek van Helen Walters met Anholt die ideeën aandraagt over deze index. Met als aanbeveling dat ‘gewone mensen’ -niet: politici- zich er bewust van moeten worden wat goede en slechte landen zijn. Wat niet hetzelfde is als succesvol. Burgers moeten zich met elkaar verbinden. Zou de index daarbij kunnen helpen?

Foto: Schermafbeelding van top 10 van The Good Country Index, 25 juni 2014.

Obama is dankbaar voor Gods helpende hand. Vrijheid?

President Obama sprak vandaag op het ‘National Prayer Breakfast‘. Hij bracht de vrijheid van godsdienst ter sprake. Naar Nederlandse begrippen betekent dat dat iedereen een religie, levensopvatting of nihilisme in volle vrijheid mag kiezen. Zonder dwang, sturing of commentaar van overheid of andere medeburgers. De overheid moet zelf geen standpunt innemen, maar als scheidsrechter zorgen dat de burgers een standpunt in kunnen nemen. Waar die burger de vrijheid ontnomen wordt moet de overheid corrigerend optreden.

Maar wat maakt president Obama van deze vrijheid? Hij zegt ‘in de eerste plaats zijn we kinderen van een liefhebbende God’. Hij zegt ‘het leidde me ertoe Jezus Christus als mijn Heer en Redder te omarmen’. Met een Obamiaanse climax van extase: Hoe langer ik dien, vooral in momenten van beproeving of twijfel, hoe dankbaarder ik ben voor Gods helpende hand’ (‘And the longer I serve, especially in moments of trial or doubt, the more thankful I am of God’s guiding hand’). Obama lijkt hiermee niet op een scheidsrechter.

President Obama zegt dat dankzij de vrijheid van godsdienst de VS een van de meest godsdienstige landen ter wereld zijn. Hij zegt dat vanuit een retoriek die God als het ware naar regeringsniveau tilt. Wat moeten burgers denken van deze bolstering van christelijke waarden tot in het Witte Huis? Geeft Obama daarmee het signaal dat-ie een voorstander is van een gelijk speelveld waarop religies, levensovertuigingen en nihilisme door de overheid op exact gelijke manier gesteund worden? Het lijkt er niet op. Hoe vrij is die vrijheid van godsdienst op de wijze van Obama? Ook claimt de president weer dat de VS uniek zijn en voor andere landen een voorbeeld zijn. Maar wel: op de voorwaarden van de VS met alle zalvende retoriek die daarbij hoort.

Amerikaanse uitzonderlijkheid wordt bestreden. Iets als nazisme?

President Obama dicht de VS een bijzondere status toe. Het zou ‘exceptional‘ zijn. Hij blijft het herhalen. Critici zien er een manier in van de VS om de regels van de internationale rechtsorde te omzeilen en de eigen ambities om de wereld te beheersen in stand te houden. De Ecuadoriaanse president Rafael Correa vergelijkt de claim van Obama op een uitzonderingspositie met de claim van de nazi’s op eigen superioriteit. Er zijn overeenkomsten. Maar de Amerikanen brengen hun claim op de eigen uitzonderlijkheid verhulder. Minder cultureel en minder ideologisch onderbouwd. Maar daardoor juist weer onbegrijpelijker. Want waar is die claim van Obama en de Amerikanen nou eigenlijk op gebaseerd als het niet het ras, de plek of de missie is?

Ondanks het feit dat president Obama afzwakt wat president Bush eerder onverhulder deed blijft de claim op uitzonderlijkheid een zachte kant van de Amerikaanse machtspolitiek. Het is een claim op het voordeel van de twijfel. Het afdwingen van acceptatie door de ander. Deze claim is een teken van cultureel isolationisme. Kritiek erop van RT is weer het omgekeerde en ook onderdeel van machtspolitiek en propaganda. Dan van de andere kant. Grote landen gaan soms in de eigen retoriek geloven. Met de legitimatie uit een schijnwereld.

Foto: Superman pakt een nazi bij de kraag, 1944.

Amerikaans Exceptionalism: een wereld van (on)mogelijkheden

Zo kun je het ook bekijken. Zoals Peter Van Buren doet. Amerikaans ‘exceptionalism’ betekent zich meer verschansen voor de vijand. En by the way de Amerikaanse aankomend ambassadeur voor Nederland Timothy Broas, hoopt na zijn aantreden Den Haag zover te krijgen meer JSF’s te kopen. Dat zal de achterban van de PvdA prettig vinden om te horen. Broas zei vandaag tijdens een hoorzitting voor een Amerikaanse senaatscommissie er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat als de Nederlanders meer kunnen kopen er alles aan te doen om ze ook zover te krijgen. Of die kisten nou presteren of niet, de komende Amerikaanse ambassadeur zal er persoonlijk voor zorgen dat de Nederlanders er zoveel mogelijk van kopen. Da’s de ware spirit. Diplomatieke taal die de Nederlandse regering zal bevallen. Timothy Broas heeft als grootste verdienste dat-ie een succesvol fondsenwerver voor de Democratische Partij van president Obama is. Exceptional.

Foto: Schermafbeelding van tweet van Peter Van Buren.

Wyden en Udall komen met wetgeving om spionage in te perken

Een oud grapje is dat een Amerikaanse toerist die in Europa rondgeleid wordt bij alle monumenten antwoordt ‘oh, bij ons is dat groter‘. Dat irriteert de rondleider zo dat-ie richting gevangenis en krankzinnigengesticht gaat. Waarop de Amerikaan weer z’n standaardantwoord geeft. En een instemmende knik van de rondleider ontvangt. In de VS is alles groter. De rijkdom en de armoede. De religieuze verdwazing en het vrijdenken. De conservatieven  en de progressieven. De heksenjacht op klokkenluiders door de overheid en de vrijheidsdrang van boeren, burgers en buitenlui. De gelijkgeschakelde mainstream media en de kwaliteitsblogs op internet.

Interessant aan de VS is dat de grap klopt. Alles is er groter. Zowel alles dat verkeerd als alles dat goed is. Er is de staatsveiligheidsdienst NSA die de hele wereld bespioneert zonder daartoe toestemming te hebben. Er zijn de chefs van NSA en DNI, Keith Alexander en James Clapper die liegen tegen het parlement, dat achteraf toegeven maar door president Obama niet berispt, laat staan ontslagen worden. Er is Obama die begon met een Nobelprijs voor de Vrede maar nu op grote schaal de burgerrechten schendt en de controle op z’n eigen macht omzeilt. Zo bezien zijn de VS een machtswellustig, arrogant land waar macht en welvaart steeds ongelijker verdeeld worden. Een natie die vanuit een bijna religieuze vervoering anderen de maat neemt en zich daarin ‘exceptional‘ vindt, maar steigert uit onbegrip als andere landen hetzelfde met de VS doen.

In de klassieke dramaturgie van Aristoteles is een held niet goed en niet slecht. Die balans geeft spanning en diepte van karakter. Zo is het ook met landen. Die zijn voorspelbaar en zelfs ongenietbaar als ze te goed of te slecht zijn. De ‘goede’ kant van de VS is in het machtspel bij lange na niet opgewassen tegen het militair-industrieel complex van gevestigde partijpolitiek, gevestigde media, de klassieke krijgsmachtsonderdelen en de inlichtingen- en veiligheidsdiensten, maar geeft wel zicht en hoop op een omslag, de peripiteia.

De Democratische senator Ron Wyden is zo’n tegenkracht die hoop geeft. Z’n oud-assistente Jennifer Hoelzer bekritiseert president Obama fel. Wyden en senator Mark Udall worden vaak in een adem genoemd. Ze gaan voor constitutionele zuiverheid en hebben opeenvolgende regeringen kritisch gevolgd. Senator Richard Blumenthal en de libertarische Republikeinse senator Rand Paul voeden die vrijheidsdrang vanuit juridische of politiek-filosofische betrokkenheid. Deze vier senatoren dienden gisteren wetgeving in die probeert om te komen tot een fundamentele hervorming van de surveillance programma’s. Techdirt zet hun plannen op een rijtje en beschrijft de onderdelen. Deze nieuwe coalitie vanaf de flanken bevestigt de tendens dat linkse en rechtse, ofwel progressieve, traditioneel-gematigde en libertarische politici elkaar vinden om de staatsmacht terug te dringen omwille van burger en grondwet. De rebellen trotseren het establishment. Da’s groots.

Foto: State Lunatic Asylum, Buffalo, Erie County, NY. Niet gedateerd.

Obama herhaalt: de VS zijn bijzonder. Echt, hoe exceptional dan?

President Obama vindt de VS ‘exceptional’. Dat zei hij gisteren in zijn toespraak tot de Algemene Vergadering van de VN. Volgens Obama handelt z’n land niet alleen uit eigenbelang, maar ook in het algemeen belang. Z’n gedachtengang is dat als de VS zich uit de wereld terugtrekt dat ruimte aan negatieve krachten geeft. Obama gebruikt het woord ‘disengage‘ dat letterlijk het afbreken van het gevecht betekent. Z’n woorden bevatten een kern van waarheid. Amerikaans isolationisme kan tot nieuwe evenwichten leiden. Zowel tot meer conflicten als tot meer pacificatie. Vraag is waar de VS zelf handelen als negatieve kracht. Het bespioneert andere landen. In het Midden-Oosten jaagt het uit eigenbelang oorlogen aan. De VS is hierin niet ‘execeptional‘. Veel landen doen dat. Maar het handelt daarin laagdrempeliger dan welk land dan ook vanwege haar militaire suprematie.

Maar president Obama heeft gelijk dat z’n land bijzonder is. Zoals Nederland, België, Luxemburg, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Italië, Spanje, Portugal en de andere 183 lidstaten van de VN dat ook zijn. Bijzonder aan president Obama en Amerikaanse politici is dat ze steeds menen te moeten benadrukken dat de VS zo bijzonder zijn. Als dominees die de wereld zalven. Da’s nog wel het uitzonderlijkst van alles. Toch?