Een kruidenierswinkel van de familie Hardy in een voorstad van Dublin. Het is kersttijd 1953. De kerstverlichting brandt. Op de winkelruit wordt reclame gemaakt voor sigaretten van Wills’s Gold Flake en Wills’s Capstan.
Voor de winkel is een wijzerplaat benzinepomp van Wayne te zien die toen mogelijk al ongeveer 20 jaar oud was. Dat geldt waarschijnlijk ook voor de vrouw die tegen de pomp leunt. Ze poseert. Als een Ierse Pier Angeli op wie ze in de verte lijkt.
Wat de vrouw voor de winkel in de voorstad van Dublin te zoeken heeft is het raadsel van deze foto. Wacht ze op iemand? Is ze een vriendin van de fotograaf die haar vraagt om de boel op te fleuren? We weten het niet. Ze staat daar.
Still met Georg Menne uit de reportage ‘Katholische Kirche vor Gericht; Schmerzensgeld für Missbrauchsopfer‘ van frontal, 2 november 2022.
Interessante reportage van ZDF’s frontal over de karige schadevergoeding door de Duitse katholieke kerk aan misbruikslachtoffers door katholieke priesters. Zie hier een toelichting op de uitzending.
Georg Menne die naar eigen zeggen als jongere gedurende zeven jaar 320 maal seksueel misbruikt werd door een inmiddels gestorven katholieke priester in de Eiffel eist van de katholieke kerk als compensatie door het hem door de katholieke kerk aangedane leed in totaal € 805.000, terwijl hij volgens zijn advocaat €16 miljoen zou kunnen eisen. Hij heeft vaak en soms dagelijks last van migraine. Menne is de eerste rechtszaak voor schadevergoeding tegen de Duitse katholieke kerk begonnen. Denkbaar is dat meer slachtoffers zich na zijn rechtszaak zullen melden.
Er wordt door frontal een vergelijking met Ierland gemaakt. Daar is de schadevergoeding die uitgekeerd werd aan misbruikslachtoffers met € 1,2 miljard vele malen hoger dan in Duitsland. Terwijl de Duitse katholieke kerk rijker is en miljarden bezit. De Ierse katholieke kerk kwam mede door politieke druk van toenmalig premier Bertie Ahern in beweging. De Ierse katholieke kerk heeft gebouwen en stukken grond moeten verkopen om de compensatie van € 1,2 miljard aan de slachtoffers te kunnen betalen.
Frontal vraagt zich af wat de huidige Duitse Ampel-regering van SPD, Groenen en FDP doet. Dat gaat niet over inmenging in de werking van een godsdienst, maar om de werking van de rechtsstaat die elke regering moet bewaken en garanderen. Als de katholieke kerk telkens duikt en problemen intern wil oplossen, dan komen rechtsstaat en rechtsgelijkheid in het geding. Dan moet de regering ingrijpen en druk zetten, zo suggereert frontal.
De karigheid van de Duitse katholieke kerk is zoals gezegd des te merkwaardiger omdat het vermogend is. Een rekenvoorbeeld toont dat het Aartsbisdom Keulen zonder eigen reserves voor pensioenen en onderhoud van gebouwen in gevaar te brengen zonder probleem € 1,1 miljard aan misbruikslachtoffers zou kunnen uitkeren. Maar dat doet het tot nu toe niet. Komt dat voort uit gierigheid of een foute interpretatie van Jezus’ leer? Of allebei?
Menne zegt dat het hem niet om geld, maar om gerechtigheid gaat. Op 6 december 2022 begint het proces van Georg Menne tegen het Aartsbisdom Keulen. ‘Dan zal blijken of de katholieke kerk haar verantwoordelijkheid zal nemen’ zo concludeert frontal.
Het bijschrift bij deze foto is opmerkelijk: ‘Goocheltrucs. “De truc van het doorgezaagde weesmeisje” in Waterford, Ierland 1925. Verontwaardigde kermisbezoekers die de befaamde goocheltruc kwamen zien en de tent afbraken, toen ze merkten dat de juffrouw niet echt doorgezaagd werd. Foto: De oplossing is dat de dame haar benen intrekt in het rechterdeel van de kist, en de assistent een paar namaak onderbenen daarvoor in de plaats legt.‘
De suggestie van de toelichting is dat Ierse kermisbezoekers in 1925 dachten en zelfs eisten dat het weesmeisje echt doorgezaagd werd. De arme juffrouw. Dat kan niet waar zijn. Zo bloederig kunnen Ierse kermisbezoekers niet zijn. Ze begrijpen best dat de voorraad aan weesmeisjes snel op is als de arme meisjes telkens echt doorgezaagd worden. Want dat overleven ze niet.
Overigens is niet ondubbelzinnig duidelijk dat de kermisbezoekers de tent afbraken vanwege de goocheltruc. Wellicht was er een andere reden. Zoals drank en de drang om eens lekker te knokken.
Het kan best zijn dat de Ierse kermisbezoekers verontwaardigd waren omdat ze vonden dat de truc niet goed uitgevoerd werd en ze te duidelijk zagen dat het nep was. Ze kregen geen waar voor hun geld. Wie een goocheltruc doorziet als nep voelt zich bekocht. Dat doorbreekt het raadsel en het mysterie van iets dat men niet begrijpt, en als toeschouwer ook liever niet echt wil begrijpen.
Wie de fotograaf is of de kunstenaar van wie een tentoonstelling wordt geopend wordt niet gezegd. Wel wordt de ‘openeur’ bij naam genoemd. Dat is Gordon Lambert die als directeur werkte bij Jacob’s, de Ierse fabriek waar biscuits worden gebakken. Lambert was een belangrijke kunstverzamelaar en promoter van hedendaagse kunst. In 1992 schonk hij meer dan 300 schilderijen aan het Irish Museum of Modern Art (IMMA).
Uit de beschrijving van foto’s van Lambert op een kunsttentoonstelling in de collectie van Jacob’s valt op te maken dat de kennis ontbreekt om ze (achteraf) te beschrijven. Alles draait om Gordon Lambert zoals blijkt uit de titel van de foto’s. Hij spreekt, kletst, wijst, staat, schudt handen, poseert en kijkt. Met welke kunstenaars hij praat en naar welk kunstwerk hij wijst blijkt niet uit de beschrijving.
Dat leidt tot onvolledige titels. Hoe moeilijk is het om te vinden dat de heren op onderstaande foto (Lambert in het midden) voor het werk ‘Cloud No. 2‘ (1973) van Brian King staan? Nu opgenomen in de vaste collectie van het IMMA. Dat scherpt de datering van foto’s van deze opening (let op de brochure) aan. Dat is 1973 of later. Het werk op de bovenste foto is waarschijnlijk van F.D. Flanagan.
Gordon Lambert is in de fotocollectie van Jacob’s zijn eigen universum. Ieder ander persoon, kunstwerk of attribuut is decor in de wereld van Gordon Lambert. Hij is het middelpunt en wordt door de beschrijving tot een parodie van zichzelf gemaakt. Dat gebeurt als de context ontbreekt.
Female students and a nun pose in a classroom at Cross Lake Indian Residential School in Cross Lake, Manitoba in a February 1940 archive photo. (Indian and Northern Affairs/Library and Archives Canada/Reuters)
Het misbruik van kinderen in de katholieke kerk heeft die religieuze organisatie beschadigd. De pogingen om de beschuldigingen af te zwakken of zelfs in de doofpot te stoppen heeft het vertrouwen in de geloofwaardigheid van het instituut katholieke kerk tot op het bot aangetast. Van die geloofwaardigheid, laat staan aanzien is weinig meer over.
Als de katholieke kerk een persoon was, dan zou die zich uit schaamte niet meer met goed fatsoen op straat durven begeven.
Bovenop dat decennialange misbruik van kinderen door priesters, bisschoppen en andere leiders van de katholieke kerk dat door de hiërarchie gedoogd werd komt het onheilspellende nieuws uit Canada. Kinderen van Aboriginals or First Peoples hebben hun religieus onderwijs in internaten niet overleefd. Ze zijn begraven en worden nu opgegraven. Dat betreft niet alleen katholieke, maar ook protestante instellingen.
Overigens is Canada daarin niet uniek, want ook in een katholiek land als Ierland stierven onder de hoede van katholieke instellingen meer dan 9000 kinderen. Een mortaliteit van 15%. In een land als Australië werden kinderen van inheemse oorsprong gekleineerd, beschadigd en in het gareel gedwongen. Allen die door afkomst of sociale achtergrond niet pasten binnen de toenmalige maatschappelijke consensus liepen een verhoogde kans om hun cultuur of leven te verliezen.
Als de katholieke kerk een bedrijf was, dan zou het zich failliet laten verklaren, onder een andere naam een doorstart maken en afstand nemen van het eigen verleden.
Wat resteert zijn herinneringen van degenen die hebben geleden, maar overleefden en foto’s die het onrecht aantonen. Kinderen van inheemse afkomst in schoollokalen of op schoolpleinen die van hun moeder gescheiden zijn voegen zich gedwee in de bestaande orde en zijn doorgaans zichtbaar ongelukkig.
In de naam van de Vader is de dubbel onnatuurlijke constructie waaraan deze kinderen werden blootgesteld, Dubbel omdat religie in zichzelf een constructie is met een eigen mythologie en door de bewuste politiek van overheid en de religieuze instelling als uitvoerder om de continuïteit van de bloedlijn van het kind te doorbreken en met dwang en geweld te vervangen door een nieuw opgelegde orde.
Zo maakte religie zich tot collaborateur. Dat is een schande die de kerken nooit meer uit kunnen wissen. Hun eer is voorgoed verloren. Daar helpt geen marketing meer aan om in de beeldvorming te willen redden wat er te redden valt.
Het is zo simpel, maar wordt nodeloos ingewikkeld gemaakt. Op 23 juni stemmen de Britten in een referendum over de vraag of ze de EU willen verlaten. Op dit moment lijken de voorstanders voor een Brexit in de meerderheid. Feitelijk maakt het niet veel uit. Want het Verenigd Koninkrijk zit toch al niet van harte in de EU en functioneert als stoorzender. Het gaat om de reactie van de EU-lidstaten. Zullen ze een uitgetreden Engeland terwille zijn en eventueel een zelfstandig geworden Schotland van harte op willen nemen in de EU?
Onbegrijpelijk voor wie van overzichtelijke en duidelijke politiek houdt, maar volstrekt begrijpelijk voor wie de weinig standvastige EU kent is dat leidende EU-politici de Britten publiekelijk niet duidelijk hebben gemaakt dat ze bij uittreding niet hoeven te rekenen op gunstige handelsverdragen met de EU. Hier lijkt opnieuw de interne verdeeldheid van de EU op te spelen. Nederland, België en Ierland hebben grote handelsbelangen met de Britten en zijn voor een soepele opstelling. Ook na een Brexit. Zo maken landen een Brexit tot bijzaak.
Als de Britten besluiten tot een Brexit zal de vraag aan tijdelijk EU-voorzitter Nederland gesteld worden waarom het niet de leiding heeft genomen bij het opstellen van een lijst van maatregelen waarop Londen in geen geval bij uittreding hoeft te rekenen. Het formuleren van een keiharde opstelling met de boodschap dat Londen zich moet voegen in de EU en niet andersom hebben de EU-lidstaten onder leiding van Nederland nagelaten. Nederland heeft de verdenking op zich geladen het eigenbelang zwaarder te hebben laten wegen boven het belang van de EU als geheel. De EU-lidstaten zouden eens moeten leren de EU voorop te zetten.
In 2012 schreef ik over de lijst van landen, de Prosperity Index van het Legatum Institute: ‘Economie is niet de truc die het doet. Welvaart omvat ook het gevoel van veiligheid, welzijn en vrijheid. Als voorbeeld kunnen de Nederlandse politiek en samenleving zich daarom beter richten naar het Scandinavische, dan het Angelsaksische model.’ Noorwegen staat nog steeds aan kop. Opvallend is dat in twee jaar tijd Denemarken, Zweden en Finland gezakt zijn. Nederland stond vorig jaar ook op 9 en in 2012 geleden nog op 8. Niet slecht. Economisch presteert Nederland relatief slecht. Dus de economie veronachtzamen is ook weer niet de opzet.
Foto: De bovenste 71 van 142 landen gerangschikt naar welvaart door het Legatum Institute in het rapport ‘The 2014 Legatum Prosperity IndexTM’.
Op The Good Country Indexscoort Nederland hoog met een 4de plaats. Na Ierland, Finland en Zwitserland. De index is er een maat voor wat een land aan het algemeen welzijn (‘humaniteit en planeet’) bijdraagt, of eraan afdoet. In dit soort lijstjes over transparantie, persvrijheid of rechtsstaat staan altijd dezelfde landen bovenaan: Noord- en West-Europese landen, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland. Waarbij Nederland vaak als de beste van de West-Europese landen scoort. En altijd volgen de grote landen op de top. De VS voldoet nooit aan de verwachtingen en aan de eigen pretentie van exceptionalisme, zakt de Russische Federatie grandioos door het ijs (nu: 95ste van de 125 landen) en scoort het semi-ontwikkelingsland China nog lager. Nu plek 107. Costa Rica scoort met de 22ste plaats als beste van de niet-Europese en niet-Engelstalige landen.
Nederland draagt volgens opsteller Simon Anholt van de Good Country Index bij aan het algemeen welzijn. Om trots op te zijn. Andere landen zijn daarentegen een last: ‘Using a wide range of data from the UN and other international organisations, we’ve given each country a balance-sheet to show at a glance whether it’s a net creditor to mankind, a burden on the planet, or something in between.’ Anholt weerspreekt het idee dat de index een rangschikking is van de beste landen om in te wonen. Zie hier in de marge van de TED-beweging een gesprek van Helen Walters met Anholt die ideeën aandraagt over deze index. Met als aanbeveling dat ‘gewone mensen’ -niet: politici- zich er bewust van moeten worden wat goede en slechte landen zijn. Wat niet hetzelfde is als succesvol. Burgers moeten zich met elkaar verbinden. Zou de index daarbij kunnen helpen?
Een spotprent van Khalil Bendib op CorpWatch.comzegt meer dan 1000 woorden. De EU is een casino met Duitse, Franse en Frans-Belgische banken die het voor het zeggen hebben. Klopt dat beeld? CorpWatch zegt het met woorden in het rapport ‘The EuroZone Profiteers‘. Europese banken staan aan de bron van de huidige crisis in de EU. Bezuinigingen brachten de bevolking van Spanje, Ierland en Griekenland werkloosheid, een verloren generatie en moedeloosheid. Ze dienden niet om die landen gezond te maken maar om de banken die leningen hadden uitstaan terug te betalen. De absurditeit van de macht bracht de EU en Europeanen aan de rand van de afgrond. Voor het gewin van banken, bankiers en met banken verbonden politici. Kunnen ze nog een slechtere pers krijgen dan ze nu hebben? Het levert spotprenten op. De prijs is hoog: zelfmoorden, stagnatie, mismoedigheid en een depressieve gemoedstoestand. Spleen anno 2013 in het Europese casino.
Foto: Khalil Bendib, Het Europese Casino. Credits: Khalil Bendib.
Zomaar een berichtje dat inzichtelijk maakt hoe Europa, de nationale media en Nederland werken. Zoekend naar nieuws over wat er gisteren precies besloten is in het Europarlement over privacy kwam ik terecht bij een AFP-bericht op het Franse L’Informaticien. Onder de kop ‘Persoonsgegevens: het Europees Parlement keurt de sanctievoorstellen goed’ worden de Ierse, Nederlandse en Britse regering genoemd: ‘Sommige landen (het Verenigd Koninkrijk, Nederland, Ierland), hebben echter enkele voorbehouden gemaakt, omdat ze de sancties te streng vinden voor kleine bedrijven.’ (Quelques pays (le Royaume-Uni, les Pays-Bas, l’Irlande) ont cependant émis certaines réserves, jugeant les sanctions trop pénalisantes pour les petites entreprises.’)
Welk verhaal zit hier achter? Is de bescherming van kleine ondernemingen de echte reden van Nederland om een voorbehoud te maken over de bescherming van de privacy van persoonsgegevens van Europese burgers? Het valt bijna niet voor te stellen omdat het zo als een gelegenheidsargument klinkt. Ook de opstelling samen met de meest Atlantische landen Ierland en het Verenigd Koninkrijk geeft te denken. In de Nederlandse pers valt erover niets terug te vinden. Kamervragen zijn er niet over gesteld. Voor mij valt het niet te begrijpen.
Foto: EU-commissaris Viviane Reding justitie en mensenrechten in Europarlement, 21 oktober 2013.
George Knight 