Het is niet onmogelijk dat Nigel Farage in opdracht van het Kremlin het pad voor het premierschap van Jeremy Corbyn moet effenen

Het lijkt er steeds meer op dat de Brexit een middel is om de traditionele partijen te vernietigen. Als een virus is het de Britse politiek ingebracht en het lijkt zo geprogrammeerd te zijn dat het elk redelijk compromis uitsluit. Dit roept de vraag op waar dit virus is gefabriceerd. Nigel Farage die onder de bescherming van miljonair Arron Banks in 2016 scoorde met UKIP en in de Europese verkiezingen met de Brexit partij wordt er steeds meer van beschuldigd Russisch geld te hebben geaccepteerd en een Russische ‘asset‘ te zijn, aldus onder meer de voormalige spindoctor van Tony Blair Alistair Campbell. Het is voor het eerst dat dit vermoeden van steun van het Kremlin voor Banks en Farage dat al drie jaar bestaat nu in het openbaar wordt besproken.

Channel 4 News kwam twee weken geleden met een reportage die vragen stelde bij de snelle opbouw van de Brexit Party en de vraag met welke fondsen de partij gefinancierd werd. Channel 4 News ging in de reportage in op die vraag en kwam uit bij geldschieter Arron Banks die in 2016 ook al sponsor was van de Leave-campagne bij het EU-referendum. De vraag is nog steeds niet beantwoord of Banks zijn eigen geld daaraan besteedde of een doorgeefluik was voor buitenlands geld. In dit gevat Russisch geld. Farage en Banks deden in 2016 schimmig over de herkomst van de financiering en doen dat in 2019 opnieuw over de Brexit Party.

De frontrunner om de conservatieve premier Theresa May op te volgen is op dit moment niet Boris Johnson zoals investeerder en analist Thanos Papasavvas meent, maar minister van Buitenlandse Zaken Jeremy Hunt. Hij meent dat het nastreven van een ‘no deal’ politieke zelfmoord zou zijn, aldus een artikel in The Guardian. Met deze uitspraak probeert Hunt redelijkheid uit te stralen en neemt hij afstand van Johnson die zich als harde Brexiteer doet kennen. Hunt maakt dezelfde inschatting als Papasavvas, namelijk dat het Lagerhuis zoals het al eerder deed een ‘no deal’ opnieuw zal afwijzen en dit tot vervroegde verkiezingen zal leiden. Opmerkelijk is dat de geharnaste minister van Defensie Gavin Williamson die zich hard en kritisch tegenover de Russische Federatie opstelde onlangs werd ontslagen omdat hij vertrouwelijke informatie over het Chinese Huawei zou hebben gelekt. Hij ontkent dit en heeft vergeefs om een diepgaand politieonderzoek gevraagd.

Dit leidt met ‘een grote kans’ naar een premierschap van Labour-leider Jeremy Corbyn van wie eveneens het vermoeden bestaat dat hij een ‘asset’ van het Kremlin is. Weliswaar in een andere periode, namelijk de jaren 1980’s toen hij als spion zou zijn geworven door de Tsjechische geheime dienst StB, maar in zijn uitingen over de NAVO en zijn keuze voor de Brexit heeft Corbyn zich steeds laten kennen als anti-Westers, pro-Russisch en anti-Europees. Corbyn heeft de beschuldigingen ontkend. Zie hier voor mijn commentaar.

Dit draait uit op een scenario dat in een Koude Oorlog-thriller vol raadsels en op het oog tegenstrijdige ontwikkelingen niet zou misstaan. Het  betekent dat de huidige ‘asset’ Farage, of liever gezegd de door het Kremlin aangestuurde ‘asset’ Banks die op zijn beurt de ijdele en verkwistende Farage aanstuurt sinds 2016 door het Kremlin is ingezet om ‘asset’ Corbyn door het creëren van verdeeldheid en chaos premier van het VK te maken. Wat het Kremlin in een onwaarschijnlijk scenario met Donald Trump in 2016 heeft bereikt die net als Corbyn al sinds de jaren 1980s door de toenmalige Sovjet-Unie werd aangestuurd – of op z’n minst als potentieel middel werd gezien om te beïnvloeden – probeert het met Corbyn te herhalen. Juist omdat het niet logisch is dat de rechts-radicale Farage de weg effent voor de links-radicale Corbyn, is het binnen de logica van de contraspionage logisch omdat het zo onwaarschijnlijk en schijnbaar tegenstrijdig is. Het knappe van dit scenario is dat Banks en Farage sterke anti-Corbyn zijn en ondanks zichzelf een kant opgestuurd worden.

Weinig enthousiasme voor provinciale politiek. Waarom is dat?

De kop van Omroep West bij dit filmpje op het eigen YouTube-kanaal luidt ‘Waarom moet je stemmen op 18 maart?’ Een misverstand. Niemand moet stemmen op 18 maart. Waarom het enthousiasme ontbreekt stelt de provinciale politici voor raadsels. Ze leggen immers met elkaar hun ziel en zaligheid in de provinciale politiek en doen alsof ze niet begrijpen waarom dat bij de kiezers anders is. Ze lopen over in begrip het te begrijpen.

Diep van binnen weten provinciale politici uiteraard drommels goed waarom nauwelijks iemand zich voor hun provinciale politiek interesseert. Maar dat zeggen ze niet in het openbaar. Want: de grotere wordende kloof tussen politiek en burger, de fletse profilering van de provinciale politiek, het gehannes van minister Plasterk over provinciale herindeling dat voor onduidelijkheid zorgt, de teruglopende economie, de impopulariteit van het kabinet Rutte II en het beroep politicus dat door burgers continu laag wordt gewaardeerd. Van een politicus koopt niemand een tweedehands auto. Kortom, de burger wantrouwt de politiek en vraagt zich af of de provinciale politiek niet een overbodige bestuurslaag is waar uitgerangeerde politici worden gestald.

De verklaring van Willem Minderhout voor de lage opkomst bij een debat over provinciale politiek is grappig: ‘Misschien is het wat voor fijnproevers. Maar voor iedereen die in het buitengebied komt, de natuurgebieden, de provinciale wegen, het openbaar vervoer op het platteland, dat is toch allemaal provincie. Dus best wel belangrijk.’ Best belangrijk, waar hebben we dat eerder gehoord? Precies, bij het Eu-referendum in 2005 waarvan de campagne met de slogan ‘Europa. Best belangrijk’ door critici als te slap werd beoordeeld.

VVD en PvdA vervuilen staatsrecht om Zorgwet. Houden zich dom

Dit gaan nie oor politiek nie‘ klinkt bij het Voortrekkersmonument in het Zuid-Afrikaanse Pretoria. Honderden Afrikaners komen bij elkaar om zich uit te spreken voor Zuid-Afrika. Het weer zit niet mee, het regent. De vorm waarin het gegoten wordt is een religieuze bijeenkomt. Maar dat wil niet zeggen dat de bijeenkomst niet politiek is. Iets dat eruit ziet als politiek en op een politieke bijeenkomst lijkt is politiek.

Het ontkennen van politiek als politiek is wat vannacht VVD en PvdA in de Tweede Kamer deden in het debat over de Zorgverzekeringswet. In het nauw gebracht vervuilden ze het staatsrecht door hun opzetje dat als de aangepaste Zorgverzekeringswet voor de tweede maal in de Eerste Kamer weggestemd wordt, ze deze met een Algemene Maatregel van Bestuur (AMvB) toch zullen redden. Een merkwaardige U-bocht. Want het is van tweeën een. Of het kabinet had zonder behandeling in de Staten-Generaal de AMvB in moeten zetten of het past de AmvB niet toe en volgt eerlijk en open de koninklijke weg zonder vluchtheuvels en zijpaden.

Zo’n constructie doet denken aan het EU-referendum uit 2005 waar een meerderheid van 63% tegen was, waarna tegen de belofte van de politiek in de bevolking lafhartig een tweede referendum onthouden werd. Op een slinkse manier stemde de Nederlandse politiek in met de Europese grondwet zonder deze nog zo te durven noemen. Zo helpt de politiek de democratie en het vertrouwen in zichzelf om zeep. Maar zeg politieke partijen en politici niet dat het ontwijken van politiek ook politiek is. Welnee, ‘Dit gaan nie oor politiek nie’.