Gedachte bij de foto ‘Snapshots [blue] “Xmas 1950″‘

Snapshots [blue] “Xmas 1950”, 1950. Collectie: Center for Sacramento History.

Een momentopname tijdens Kerstmis 1950 in Sacramento, Californië. De familie Mondine zit rond tafel. De fotograaf die rechts zit is opgestaan om het kiekje te nemen. De stoel staat schuin.

Het tafereel oogt ijl. Alsof de realiteit desintegreert en het bovenaardse even is neergedaald om de vluchtigheid van het leven te beamen. In twee hoeken is de afdruk leeg. Om aan te zeggen dat niemand ontkomt aan het omhoogstralen. Of is dat een te naargeestige verklaring?

De sfeer oogt gereserveerd en zwaarmoedig. Blauw. Verschraald en teneergeslagen. Is er sprake van een viering of een herdenking? Dat is het raadsel.

Wat wordt er in familiekring gevierd? Dat weten we niet. Het zal wel te maken hebben met samenzijn, terugkijken en vooruitkijken. Bij een momentopname liggen verleden en toekomst buiten het frame. Dat is maar goed ook. Dit snapshot is al raadselachtig genoeg.

Bij foto’s over het dichten van het gat in de Veerhaven van Kruiningen (23 juli 1953)

Het verleden ligt opgeslagen in beeldmateriaal. In foto’s en films. Soms ontstaat de behoefte om dat verleden dichterbij te halen. Zelfs als we er zelf niet bij waren. Zomaar om terug te halen hoe een tijdperk ook al weer was. Het geheugen is immers niet altijd betrouwbaar. Soms speldt het ons iets op de mouw. Dan denken we ons iets te herinneren, maar is het verbeelding. Dan houden we onszelf voor de gek. Gedachteloos. Dat terughalen aan de hand van beelden lukt echter niet altijd. Het is eerder een uitzondering als het wel lukt.

Neem de feestelijke gebeurtenis op 23 juli 1953 van het dichten van het gat in de Veerhaven van Kruiningen met een caisson. Een half jaar na de watersnoodramp. In het ANP Archief zijn 10 foto’s van Co Zeylemaker terug te vinden. Fraaie zwart-wit opnamen met sleepboten die liggen te stomen tegen een onbewolkte lucht. Een zonnig plaatje uit een wolkeloos tijdperk, zo lijkt het. Als baas van de sleepboten moet mijn grootvader Willem Muller bij die gebeurtenis aanwezig zijn geweest. Maar waar? Ik herinner me hem met een lange regenjas, sigaret en donkere hoed, type Homburg. Maar zoals gezegd, wellicht herinner ik het me verkeerd.

Downloadbare foto’s uit het ANP Archief hebben geen hoge resolutie. Die moeten speciaal besteld worden. Om uitsluitsel gaat het me niet. Wat maakt het uit als ik mijn grootvader op de foto terugvind? Waar heb ik dan beslag op gelegd? Uitvergroten leidt tot een grove korrel. Het vergroot het mysterie zoals in de film Blow-up van Michelangelo Antonioni dat gebaseerd was op het verhaal ‘Het kwijlen van de duivel’ van Julio Cortazar. Om het verleden terug te halen hoeft het niet tot in de puntjes herleid worden. Waarom niet volstaan met een uitvergroting met een schim van wie ik me voorstel dat het mijn grootvader is? Time on my hands.

Foto 1: Foto ‘Kruiningen-veerhaven-caisson-dichten-dijk-watersnoodramp’, 23 juli 1953. Fotograaf Co Zeylemaker. Collectie ANP Archief.

Foto 2: Uitvergroting van foto ‘Kruiningen-veerhaven-caisson-dichten-dijk-watersnoodramp’, 23 juli 1953. Fotograaf Co Zeylemaker. Collectie ANP Archief.

Hoe diep is de val van Josh Duggar? Over familiewaarden en hypocrisie

Een bom in christelijk Amerika en leedvermaak in progressieve kringen. Zoals Montel Williams dat verwoordt. Waarna hem uiteraard de kritiek wachtte dat hij ‘over the top‘ had gereageerd. Het gaat om de evangelische, conservatieve Josh Duggar die door Williams een kwezel, hypocriet en een verachtelijk persoon (scumbag) wordt genoemd. Duggar heeft op 14-jarige leeftijd streken met meisjes uitgehaald terwijl hij op de veroordeling daarvan zijn carrière bouwde. Met 19 Kids and Counting. Dat tast zijn geloofwaardigheid aan, hoewel hij vanuit conservatieve hoek nog steeds steun krijgt. Zoals door de voormalige kandidaten voor de Republikeinse nominatie Rick Santorum en Mike Huckabee. Ook een kwestie van geloof om in het slechte te geloven. Interessante vraag is waarom Duggar niet vervolgd werd en of zijn dossier opgeschoond is door de autoriteiten van Arkansas. Intussen is het lachen om Josh Duggar die exact dat deed wat hij en God verboden.

Foto: Header van FB-pagina van televisieprogramma 19 Kids and Counting. 

Halberstadt herdenkt Friso. Telt afkomst in de dood niet?

Oranjepropaganda laat ik graag aan me voorbijgaan. Dat gaat vanzelf. In een pluriforme samenleving heeft iedereen de gelegenheid om zich op een positieve en opbouwende wijze te verbinden met gelijkgezinden. Sorry dat dit wat klef klinkt. Toch is het af en toe wel verkwikkend om te bijten, te schamperen of te spotten. Is afzetten tegen de ander van die andere groep immers niet een onlosmakelijk onderdeel van positieve discriminatie? Dat doen we allen op onze tijd. Uiteraard met mate. Als dat afzetten een gewoonte wordt, dan verkeert het in rancune en haat. Het moet wel aangename spot blijven om er zelf niet in verstrikt te raken.

Familievriend van de Oranjes Victor Halberstadt is het ideale doelwit voor spot. Eric Smit schreef gisteren een kostelijk commentaar onder de titel ‘Het geval Victor Halberstadt‘ op FTM. Hij beschrijft een omhooggevallen koekenbakker die vaardig als geen ander in dienst van de elite achter de schermen weet te ritselen. Daarom kan-ie ‘familievriend’ van de Oranjes zijn. Ook nog eens om ondoorgrondelijke redenen sociaal-democraat.

De dienst voor prins Friso heb ik gemist. Of beter gezegd, het was niet eens tot me doorgedrongen dat er zo’n dienst was totdat ik het stuk van Smit las. Dat bracht me op het spoor van het fragment. Ik meen dat niet ongemerkt kan blijven hoe onthullend het is. Niet alleen vanwege de bijzondere uitspraak van het Engels -‘taken for grented’- van familievriend Halberstadt, maar vooral om wat-ie zegt over Friso. Want deze prins geloofde sterk in het idee van meritocratie, zo zegt Halberstadt. Da’s dus een samenleving waarin afkomst en status van je familie geen rol spelen. Begrijpt u het? Nou ik niet. En volgens mij familievriend Halberstadt evenmin. Maar deze welsprekende ritselaar en regelaar van de elites praat zoals-ie denkt dat-ie van die elites moet praten. En da’s ongewild komisch. Zo komisch dat het aan de menselijke zwakte en de tragiek grenst.