Democraten moeten Kavanaugh niet najagen, maar het Supreme Court depolitiseren. Dat kan door het aantal rechters te verruimen

De benoeming van rechter Kavanaugh in het Hooggerechtshof (Supreme Court) is een uitgemaakte zaak. Aan de hand van stemverklaringen tekent zich in de Senaat een meerderheid van 51 stemmen af voor benoeming. De weg erheen was onzuiver, smoezelig en frauduleus. De Republikeinse meerderheid heeft dit doorgedrukt. Een onderzoek door de FBI dat de Democraten beloofd werd om de beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag door Kavanaugh te onderzoeken is geblokkeerd door de juridische adviseur van het Witte Huis Don McGahn en nooit echt van de grond gekomen, zoals The New York Times in een artikel uit de doeken doet.

Een Washington Post artikel legt uit waarom afzetting (impeachment) van Kavanaugh – als hij naar verwachting is benoemd in het Hooggerechtshof – onwaarschijnlijk is. Democraten zullen nooit een meerderheid van 67 stemmen in de Senaat behalen. Partijpolitiek is in het huidige politieke klimaat nog belangrijker dan vroeger.

Ik zie een betekenisvolle optie die de conservatieven onschadelijk maakt, namelijk een deconstructie of ontwaarding van het Hooggerechtshof door verdunning. Dit vereist twee voorwaarden die niet onrealistisch zijn. Een Democratische president in 2020 en een Democratische meerderheid van 51 stemmen in de Senaat. Het Hooggerechtshof kan dan worden uitgebreid tot 11 leden door de benoeming van twee progressieve rechters, zodat de progressieve rechters een meerderheid van 6 tegenover 5 hebben. In lijn hiermee kunnen vooruitstrevende rechters die met pensioen gaan of sterven, zoals Ruth Bader Ginsburg, worden vervangen.

Het aantal van 9 rechters wordt niet door de grondwet gedicteerd, maar door een wet (‘Judiciary Act of 1869’) die het Congres in 1869 aannam en gewijzigd kan worden. De logica is tweeledig, de VS is in 150 jaar vertienvoudigd in grootte en complexiteit en de benoemingen van Neil Gorsuch en Brett Kavanaugh en de Republikeinse obstructie om rechter Merrick Garland te benoemen hebben het Hooggerechtshof gepolitiseerd.

Het antwoord is om het Hooggerechtshof te depolitiseren door verwatering en niet langer over de politiek te laten beslissen. De machten moeten zoals het bedoeld is door de ‘founding fathers’ naast elkaar bestaan. De valkuil voor Democraten is dat ze een eventuele meerderheid niet gebruiken om het Hooggerechtshof en de top van de juridische pyramide te hervormen en op afstand van de politiek te zetten, maar om hun eigen partijpolitiek door te drukken. Dat schiet niet op. Het zou weliswaar een logische reactie zijn op de vergroving en popularisering van de politiek door president Trump en de vulgarisering van de Republikeinse partij, maar het foute antwoord voor de toekomst. Daarom zou het wel eens zo kunnen zijn dat radicale Democratische en Republikeinse politici steeds scherper komen te staan tegenover de gematigde politici van beide partijen. Wat er van de naar de marge gedrongen gematigde Republikeinen trouwens nog rest. Ook in moreel opzicht.

De horizon voor de Democratische partij en progressieve actievoerders moet 2020 zijn en niet de benoeming van Kavanaugh nu. Overigens na het opstapje van de tussentijdse verkiezingen van 2018. Daaraan moeten ze planmatig en verstandig werken zonder zich door te veel emotie te laten leiden. Er zijn aanknopingspunten om de integriteit, neutraliteit en de vrouwonvriendelijkheid van Kavanaugh ter discussie te stellen, maar het heeft weinig zin om daarin te blijven hangen. De vis in de vijver hoeft niet nagejaagd te worden, maar kan onschadelijk worden gemaakt door de vijver droog te leggen. In dat licht was de stem van de Democratische senator Joe Manchin (West Virginia) voor Kavanaugh de eerste aanzet om de voorwaarden te scheppen om in 2020 de Republikeinen een partijpolitiek koekje van eigen deeg te geven. Het Hooggerechtshof moet weer teruggebracht worden tot een neutraal orgaan dat de wet toetst en niet een verlengde van de partijpolitiek is.

Advertentie

Opinie van DDS over Brett Kavanaugh en witte suprematie dient hoger doel: verwarring zaaien, basis plezieren en ‘links’ aanvallen

In het opinie-artikel ‘Belachelijke analyse door Volkskrant over Ford-Kavanaugh hoorzitting: ‘hoorzitting bewijst vrouwen moeten ten dienste staan mannelijk succesverhaal’ van Wout Willemsen in DDS meen ik dat de auteur een belachelijke en gammele analyse geeft van zowel Mees’ mening in een Volkskrant-column van 2 oktober als van de omstandigheden rond de benoeming van rechter Brett Kavanaugh en de beschuldigingen van zijn seksueel grensoverschrijdend gedrag begin jaren 1980 door verschillende vrouwen. Mijn reactie:

Het kan goed dat de analyse van Heleen Mees niet klopt. Maar de analyse van de analyse door WW klopt in elk geval niet. WW voegt weinig toe aan ons begrip. Hij streeft niet naar verduidelijking, maar naar verwarring.

Het is juist dat in een rechtsstaat aantijgingen moeten worden onderbouwd. Anders betekenen ze weinig. Dat kan door onderzoek. In de VS is het de FBI die goed en snel een onderzoek kan uitvoeren.

Maar ondanks de twitter-beloften van president Trump gaf hij via zijn juridische adviseur Don McGahn een beperkte opdracht aan de FBI voor het onderzoek. Slechts enkele getuigen mochten verhoord worden. De hoofdverdachten Dr. Ford en rechter Kavanaugh vielen daar niet onder. Dat is merkwaardig en tamelijk afwijkend van een serieus en gedegen onderzoek. Intussen is onder politieke en maatschappelijke druk de opdracht aan de FBI verruimd, maar is ook de deadline voor het onderzoek gepasseerd.

De actuele analyse zegt dat president Trump niet wil dat Kavanaugh benoemd wordt als rechter van het Supreme Court. Juist daarom maakte hij in zijn toespraak in Mississippi Dr. Ford belachelijk, zodat ook Republikeinse senatoren (Collins, Murkovski, Flake, Sasse) negatief reageerden en afstand namen van deze tirade. Trump wil vooral het mislukken van de benoeming uitventen om de Trumpiaanse basis in de tussentijdse verkiezingen van november te motiveren. Om de schade te minimaliseren. Uit de peilingen in enkele races blijkt dat Trumps strategie werkt.

Dit klinkt geloofwaardig omdat Trump zich tot nu toe niet ondubbelzinnig achter Kavanaugh heeft opgesteld en de rechter na zijn emotionele en politieke getuigenis van vorige week donderdag voor de Juridische Commissie van de Senaat volgens velen het temperament en de eerlijkheid (‘candor’) mist om een rechter van het Supreme Court te zijn.

Het is trouwens totaal niet verdacht dat vrouwen juist nu met kritische verhalen over rechter Kavanaught naar buiten komen. De logica is dat hij benoemd dreigt te worden in het hoogste rechtscollege van het land. Daarom komen deze vrouwen in actie. Directe aanleiding is het sterke vermoeden dat Kavanaugh de doorslaggevende stem in het Supreme Court is om de abortuswetgeving (Roe vs. Wade) terug te draaien. Zodat vrouwenrechten worden teruggedraaid. Daar komen deze vrouwen tegen in het geweer. In de hoorzittingen in de Senaat weigerde Kavanaugh antwoord te geven over zijn standpunten over deze kwestie.

Er speelt nog iets anders. Hoewel het door de opkomst van alt-right anders lijkt, wijzen demografische onderzoeken uit dat de bevolking van de VS steeds progressiever wordt. Ondersteunend bewijs daarvoor is dat de laatste Democratische kandidaten bij de presidentsverkiezingen aanzienlijk meer stemmen behaalden dan Republikeinse kandidaten. Ook Trump kreeg bijna drie miljoen stemmen minder dan Hillary Clinton.

Juist daarom is het merkwaardig dat een land dat zich in de ene richting ontwikkelt een Supreme Court heeft waar de andere, slinkende richting sterker vertegenwoordigd wordt. Naast onderwerpen als abortus gaat dit Supreme Court ook over partijpolitieke zaken als het onderdrukken van de opkomst (‘voter suppression’), de indeling van kiesdistricten die geen eerlijke afspiegeling van de krachtsverhoudingen is (Gerrymandering) en zelfs de uitslag van een presidentsverkiezing. Want het was Al Gore die de verkiezingen van 2000 won, maar toch in het stof moest bijten tegen George ‘W’ Bush omdat het Supreme Court de hertellingen in Florida stopzette die Gore zou hebben gewonnen. Door deze politieke middelen kan een conservatieve minderheid als het ware de eigen houdbaarheidsdatum oprekken en over het eigen graf heen aan de macht blijven.

De column van Heleen Mees in De Volkskrant bevat bij nader inzien niets opzienbarends. Ze relativeert de #MeToo-beweging en zegt ‘dat ons brein getraind is om mannen te geloven in plaats van vrouwen, en om de sociale status van mannen belangrijker te vinden dan de fysieke veiligheid van vrouwen’. Mees vervangt hiermee de filosofie van Dick Swaab door haar eigen sociologische analyse. Men kan het hiermee wel of niet eens zijn, maar het is een goed verdedigbaar standpunt dat witte mannen uit een bevoorrechte sociale klasse een streepje voor hebben, meer uit mogen vreten, uit de wind gehouden worden en minder streng worden beoordeeld, en het publieke debat cultureel domineren.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Belachelijke analyse door Volkskrant over Ford-Kavanaugh hoorzitting: ‘hoorzitting bewijst vrouwen moeten ten dienste staan mannelijk succesverhaal’’ door Wout Willemsen op DDS, 3 oktober 2018.

Intolerantie van radicaal-links en veroordeling via sociale media. Waarom reageert de #MeToo-beweging zo fel op Ian Buruma?

De Nederlands-Amerikaanse publicist Ian Buruma voelde zich gedwongen om vanwege negatieve publiciteit op sociale media ontslag te nemen als hoofdredacteur van de New York Review of Books. Dit vanwege de plaatsing van een essay van de Canadese muzikant, schrijver en voormalige radiopresentator Jian Ghomeshi in een themanummer over #MeToo-daders die niet door de justitie maar door sociale media zijn veroordeeld. In 2016 werd hij vrijgesproken van aanranding in een rechtszaak. In een artikel in VN noemt Ian Buruma het ‘intimidatie in de sociale media en door de universiteitspers.’ Hij geeft overigens toe dat het aankaarten van een gevoelig thema als #MeToo ‘door iemand die is beschuldigd van vrouwenmishandeling niet de ideale vorm om dat thema mee aan te kaarten’ is. Een interview met Buruma in Slate riep bij HuffPost’s Lydia Polgreen in een tweet nog meer woede op dan het artikel van Ghomeshi, zo liet ze weten. De ironie is dat Buruma nu ook zonder tussenkomst van justitie door sociale media wordt veroordeeld en zijn functie verliest.

Hier is overduidelijk een cultuurstrijd aan de gang tussen radicaal-links en humanistisch-progressief waarvan Buruma een vertegenwoordiger is. Opinieleiders en nieuwsmedia kiezen partij en spreken zich uit. Brendan O’Neill van Spiked ziet Buruma als slachtoffer van wat hij het seksuele McCartyisme van de #MeToo-beweging noemt. In de #MeToo-beweging  ziet O’Neill onderhand meer wraak, censuur en hysterie, dan gerechtigheid.

De kwestie #MeToo-Buruma komt op een politiek gevoelig moment met de beschuldiging van Dr. Christine Blasey Ford van een poging tot verkrachting begin jaren ’80 door kandidaat-opperrechter Brett Kavanaugh. De Republikeinen in de Senaat willen hem zo snel mogelijk en zonder FBI-onderzoek van Fords aantijgingen in het Supreme Court benoemen. Een benoeming voor het leven die de politiek en cultuur van de VS voor decennia in conservatieve richting kan doen kantelen terwijl het land zelf progressiever wordt. Onder meer de herroeping van het belangrijke arrest Roe vs Wade (1973) over abortus lijkt in gevaar. Er wordt sterk vermoed dat Kavanaugh het ongrondwettelijk verklaren van een federaal verbod op abortus wil helpen herroepen.

De kwestie Buruma is uiteindelijk een vraag over doel en middelen. Waarom richten radicaal-linkse actievoerders van de #MeToo-beweging zich op dit moment zo fel tegen Buruma, terwijl de toekomst van de VS met de tussentijdse verkiezingen van november en de dreigende benoeming van Kavanaugh op het spel staat? Er valt weinig berekening en politiek realisme in te ontdekken, maar wel veel onbesuisdheid en emotie.

Lubach: Ontsporingen van prins Bernhard pleiten tegen monarchie

Het aanzien van de monarchie bladdert af als er biografieën over verschijnen. Dan komt aan de oppervlakte wat verborgen werd gehouden. Met terugwerkende kracht is dat een pleidooi tegen de monarchie en voor de republiek. Reken maar na, gedurende 68 jaar -van 1936 tot zijn dood in 2004- zat prins Bernhard te stoken achter de troon. Hij was niet alleen een egoïst en non-valeur, maar ook een aanrander van het type Trump en een slechte echtgenote. Naar nu blijkt zat hij zijn echtgenote prinses Juliana dwars en vernederde haar.

Afgelopen week werd in de publiciteit gezegd dat Bernhard een ordinaire golddigger was. Dus iemand die een partner heeft om haar gevulde portemonnee en toegang tot de macht. Dat maakt nieuwsgierig naar de biografie van Máxima Zorreguieta die ook alle kenmerken van een golddigger heeft. En over koning Willem-Alexander die dezelfde goeiigheid als zijn grootmoeder uitstraalt. Soms herhaalt de geschiedenis zich. Een staatshoofd is voor een land te belangrijk om het afhankelijk te maken van langzittende personen met hun nukken, grillen, luimen, bevliegingen en grilligheden. Dat pleit om principiële redenen tegen de monarchie.

Nieuwe beschuldigingen van aanranding door Trump verzwakken zijn positie

In de strijd tussen Trump en Clinton is laatstgenoemde aan de winnende hand. De onthullingen van WikiLeaks over de onregelmatigheden in de Democratische partij leggen het af tegen de beschuldigingen van onzedelijk en ongepast gedrag van Trump. De establishment media zijn op de hand van Clinton. De onthullingen volgen elkaar nu snel op. Trump wordt er in een artikel in de New York Times van beschuldigd twee vrouwen onzedelijk te hebben betast. De nu 74-jarige Jessica Leeds doet haar verhaal. Ook Mindy McGillivray zegt in een artikel in The Palm Beacht Post door Trump tegen haar zin te zijn betast. En wat komt er nog aan?

De nieuwe beschuldigingen ondermijnen de verdediging van de Trump-campagne dat de ‘kleedkamerpraat’ van een recent uitgelekt geluidsfragment met Billy Bush slechts woorden waren. Dat zijn ze volgens deze getuigenissen niet. Trump pochte dat hij zich met vrouwen veel  kan veroorloven omdat hij beroemd is. De bewering dat niemand meer respect voor vrouwen heeft dan hij klinkt steeds holler en ongeloofwaardiger.

Trump ontkent deze nieuwe beschuldigingen van aanranding. Maar het is de vraag of met name vrouwelijke, evangelische en gematigde Republikeinse kiezers Trump blijven steunen als de bewijzen van zijn wangedrag zich blijven opstapelen. Vraag is ook of Trump voldoende steun binnen de Republikeinse partij behoudt.

Keulse politie: Noord-Afrikanen maken zich snel verdacht

De Duitse publieke omroep doet verslag van de persconferentie van de Keulse politie over de gebeurtenissen op oudejaarsavond die Europa deden schrikken. Het grote aantal Noord-Afrikaanse en Arabische daders, de brutaliteit van de aanrandingen en het gebrek aan respect voor de politie riep de vraag op hoe zich dat tot de welkomscultuur en de vluchtelingenstroom naar Europa verhield. Politici betoogden dat de instroom van meer dan 1 miljoen vluchtelingen per jaar capaciteits- en sociaal-psychologische opnameproblemen geeft.

Tot nu toe zijn volgens het OM 652 aangiften gedaan wegens straatroof en zedendelicten, vooral aanranding van vrouwen. De politie ziet een snelle toename van het aantal Noord-Afrikaanse daders die zich bezighouden met tasjesdiefstal en straatroof. Dit relativeert deels de betrokkenheid van de recente stroom vluchtelingen bij de gebeurtenissen in Keulen. Maar onduidelijk blijft onder welke voorwendsels precies deze mannelijke Marokkanen, Algerijnen en Tunesiërs naar Duitsland kwamen en hoe hun status van asielzoeker zich verhoudt tot die van vluchteling. De registratie van zowel Keulse daders als vluchtelingen laat nog veel vragen open.

Als het vooral gaat om klassieke criminaliteit die door aanwas met andere groeperingen en overmoed op oudejaarsnacht zo  ontspoorde in diverse Duitse, Zwitserse en Zweedse steden, dan opent dat de weg naar beheersbaarheid. De Noord-Afrikaanse  criminelen met een voorlopige status van asielzoeker die sociaal meer onthecht lijken dan de doorsnee vluchteling kunnen teruggestuurd worden naar hun landen van herkomst. En nieuwe aanvragen uit die landen kunnen extra kritisch bekeken worden en alleen gelden voor migranten van wie verwacht kan worden dat ze zich sociaal weten te gedragen. De grenzen kunnen en hoeven niet dicht, maar de naïviteit om iedereen maar toe te laten die daarom verzoekt lijkt na Keulen definitief achterhaald.

Om het vluchtelingenbeleid hetzelfde te laten blijven dient het te veranderen

De reactie van de politiek op de massale en waarschijnlijk georkestreerde aanrandingen door Noord-Afrikaanse en Arabische migranten op oudejaarsavond in Keulen en andere Duitse en Zwitserse steden is veelzeggend. En voorspelbaar. Het zou liggen aan de leiding van de politie. Intussen komen allerlei doofpot-affaires naar buiten waarbij migranten betrokken waren en die om politieke redenen onder de pet werden gehouden terwijl er zelfs berichten naar de media gingen dat alles goed was gegaan. Zoals gebeurde in Keulen. Maar ook in Zweden waar jeugdige vluchtelingen in 2014 en 2015 jonge meisjes lastigvielen op een Jeugdfestival. En ook voor Nederland is het wachten op weggestuurde korpsleiders en onthullingen van doofpot-affaires waarbij om politieke redenen de betrokkenheid van vluchtelingen werd verzwegen.

Typisch voor die kanteling in iets wat lijkt op nieuwe openheid is een bericht in AD over die Zweedse zwijgcultuur: ‘Dit is een pijnlijk punt. Soms durven we niet te zeggen hoe de vork in de steel zit, omdat we denken dat dat de (extreemrechtse) Zweden Democraten in de kaart zal spelen”, aldus politiechef Peter Ågren tegen de krant Dagens Nyheter.’ De Zweedse premier Stefan Löfven zegt dat ontoelaatbaar te vinden.

Maar is het niet te simpel om de politie de schuld te geven en zo de verantwoordelijkheid af te schuiven? Verschillende politiemensen uit Keulen wezen er al op dat de politie tijdens oudejaarsavond onderbezet was omdat het veel mensen moest leveren voor de grensbewaking in Beieren. Wat echt alleen door toedoen van de politiek gebeurde. Daarom was de politie niet op sterkte en was dat een van de redenen voor het optreden van de aanrandingen door Arabieren en Noord-Afrikaanse migranten in vele Duitse steden waar de politie onderbezet was, en niet voldoende op kon treden om de veiligheid op straat te garanderen. Het is ook een feit dat de Keulse korpsleiding niet optimaal functioneerde, zoals Arnold Plickert voorzichtig suggereert.

Hoe verder? Er spelen belangen, principes, waarnemingen en belevingen door elkaar die vaak tegenstrijdig zijn. Essentieel is om in de EU-lidstaten draagvlak te blijven houden voor een humaan vluchtelingenbeleid. Want zonder dat gaan andere waarden die theoretisch wellicht voorrang hebben straks ook verloren. Daar helpt geen ethiek aan. De vijand van goed is beter. Daartoe moeten de politieke leiders beredeneerd vanuit de fysieke opnamecapaciteit, de mentale bereidheid van autochtonen én al gevestigde kwetsbare allochtonen om inwijkelingen op te nemen, het tempo van absorptie en de handhaving van culturele waarden snel grenzen stellen aan de instroom van nieuwe vluchtelingen. Met nieuw realisme. Om het vluchtelingenbeleid hetzelfde te kunnen laten blijven dient het snel te veranderen. Daartoe moet de politiek als de wiedeweerga veranderen.

Merkel onder druk na Keulen vanwege haar migratiepolitiek

Criminoloog Christian Pfeiffer zet de gebeurtenissen op oudejaarsavond in Keulen waarbij talloze vrouwen door Arabieren en Noord-Afrikanen werden belaagd, betast en beroofd en de reacties erop in perspectief. Hij meent dat van de 1000 aanwezigen er hooguit 200 daders waren. De uitleg van de politie en gevestigde media dat het om zakkenrollen zou gaan acht hij onwaarschijnlijk omdat zakkenrollers niet in beschonken toestand opereren, maar zich juist onzichtbaar maken. Nog gisteren verdedigde in NRC TV-recensent Hans Beerekamp met ironie over zijn eigen politieke corectheid dat de seksuele aanranding de afleiding was voor de diefstal. Het is dus exact andersom, het seksuele ‘plezier’ van de mannen stond voorop. 

Pfeiffer begrijpt niet waarom de Keulse korpsleiding na de gebeurtenissen in een verklaring op nieuwsjaarsdag van een vreedzame oudejaarsavond sprak. Hij ergerde zich aan de uitlatingen van de voorzitter van de politiebond in de dagen daarna dat vluchtelingen niet betrokken waren omdat dat toen nog niet bekend was. Dus die ontkenning van de politie was in elk geval niet op de toen bekende feiten gebaseerd. Pfeiffer vindt die ontkenning onlogisch omdat toen al bekend was dat de daders mannen uit Noord-Afrikaanse en Arabische gebieden waren en het daarom vreemd was om de talloze vluchtelingen bij voorbaat uit te sluiten. Pfeiffer stoort zich ook aan de reacties van politici die spreken over strafmaatregelen en uitwijzen terwijl er nog geen daders zijn. Hij betwijfelt of de 100 tot 200 daders opgespoord en ondervraagd kunnen worden.

Hij meent dat het om een integratieprobleem gaat dat opgelost moet worden. Duitsland heeft migranten nodig om demografische redenen, zo meent Pfeiffer. Daar heeft hij gelijk in. Maar hiermee thematiseert hij tegelijk de onredelijkheid van de uitnodiging van kanselier Merkel om naar Duitsland te komen. Het bekende ‘Wir schaffen das’. Want de aanzuigende werking die deze uitnodiging had was van invloed op andere West-Europese landen met andere demografische omstandigheden als Duitsland. De Hongaarse premier Viktor Orban noemde dat Duits moralisme, maar het kan ook Duits centrisme genoemd worden dat redeneert vanuit de eigen situatie zonder voldoende rekening te houden met de neveneffecten van het hogere tempo van massa immigratie voor andere landen. Daarom is de reactie op wat in Keulen is gebeurd behalve woede over wat de vrouwen is aangedaan leedvermaak met de politiek van kanselier Merkel. Kunnen Duitsers het doen? 

Foto: Briefje met Arabisch-Duitse seksistische teksten en bedreigingen die bij verdachte is gevonden.

Nogmaals Keulen: het gaat niet om vluchtelingen, maar om de rechtsstaat

De gebeurtenissen op oudejaarsnacht in Keulen en andere Duitse steden waarbij vrouwen door mannen uit ‘de Noord-Afrikaanse en Arabische ruimte’ in het nauw werden gebracht en betast en naar verluidt in enkele gevallen werden aangerand blijven de gemoederen bezighouden. Want het is een nieuwe vorm van geweld tegen vrouwen die Europa tot nu toe niet kende. Allerlei vragen worden gesteld, zoals waarom de Keulse politie niet passend optrad en het liet gebeuren en wat de exacte achtergrond van de daders is.

De claim dat het niet-Europese vluchtelingen zijn doet er weinig toe. Het voedt vooral het debat tussen voor- en tegenstanders van de huidige massa-immigratie naar Europa, maar is niet waar het om gaat. Het leidt af van de zaak dat in een West-Europese stad vrouwen massaal worden ingesloten en betast en dat de politie daarop niet voorbereid was en niet optrad. De wet niet handhaaft en de straat overlevert aan wetteloosheid. Het openbaar bestuur moet de rechtsstaat garanderen en heeft dat nagelaten. Dat is waar het om gaat.

De culturele, religieuze of etnische achtergrond van de daders speelt indirect een rol omdat dit vanwege koudwatervrees en politieke correctheid de autoriteiten ervan zou hebben weerhouden om krachtig op te treden zoals het had moeten optreden. Dat geeft het voorval in Keulen en andere steden als Hamburg en Stuttgart een wrange bijsmaak. Vice-voorzitter Julia Klöckner van de CDU-fractie in het Deelstaatparlement  van Rheinland-Pfalz vraagt om de autoriteiten niet met oogkleppen op te handelen. Maar de rechtsstaat voorop te zetten en de achtergrond van de daders niet mee te laten wegen in de aanpak. Ze houdt de partijloze burgemeester Henriette Reker van Keulen die kandidaat was van CDU, Groenen en FDP uit de wind.

Hoe diep is de val van Josh Duggar? Over familiewaarden en hypocrisie

Een bom in christelijk Amerika en leedvermaak in progressieve kringen. Zoals Montel Williams dat verwoordt. Waarna hem uiteraard de kritiek wachtte dat hij ‘over the top‘ had gereageerd. Het gaat om de evangelische, conservatieve Josh Duggar die door Williams een kwezel, hypocriet en een verachtelijk persoon (scumbag) wordt genoemd. Duggar heeft op 14-jarige leeftijd streken met meisjes uitgehaald terwijl hij op de veroordeling daarvan zijn carrière bouwde. Met 19 Kids and Counting. Dat tast zijn geloofwaardigheid aan, hoewel hij vanuit conservatieve hoek nog steeds steun krijgt. Zoals door de voormalige kandidaten voor de Republikeinse nominatie Rick Santorum en Mike Huckabee. Ook een kwestie van geloof om in het slechte te geloven. Interessante vraag is waarom Duggar niet vervolgd werd en of zijn dossier opgeschoond is door de autoriteiten van Arkansas. Intussen is het lachen om Josh Duggar die exact dat deed wat hij en God verboden.

Foto: Header van FB-pagina van televisieprogramma 19 Kids and Counting.