Trump oogt kwetsbaar en wordt nog beschermd door zijn functie. Maar dat kan veranderen en hoeft geen blijvende garantie te zijn

President Trump die het van zijn imago van bravoure en onkwetsbaarheid moet hebben is door recente juridische uitspraken kwetsbaar geworden. Zijn presidentschap dat nu halverwege de termijn van vier jaar is zakt in elkaar. Het ontrafelt, zoals Amerikanen zeggen. Het is gesleten en zal de komende twee jaar verder slijten. Mede door een Democratische meerderheid in het Huis van Afgevaardigden dat dagvaardingen zal sturen naar Trump en zijn naast kring van (ex)-medewerkers en familieleden. Ook steeds meer Republikeinen nemen afstand van deze besmette en onhandelbare president. Vraag is of de president in een juridische procedure aangeklaagd of in een politieke procedure afgezet kan worden. Dat laatste wordt verhinderd door een ongeschreven regel, niet door de wet. Zo resteert uiteindelijk een Catch-22 situatie over Trumps positie waar het Hooggerechtshof zich over kan buigen. Als blijkt dat de president door de overtreding van de wet zijn functie heeft veroverd en hij er feitelijk geen recht op heeft, wat weegt dan het zwaarst: de functie van de zittende president of de wetsovertreding? Hoe dan ook is de verwachting dat Trump na zijn presidentschap juridisch aangeklaagd wordt door de rechtbank van het Southern District van de staat New York. Want hij is een crimineel die misdaden heeft begaan en nu alleen nog door zijn functie wordt beschermd. Ook dat versterkt het beeld dat de president aangeschoten wild is. Zijn bravoure is bombastisch en werkt steeds minder naargelang zijn positie schrijnender wordt. De race naar de bodem is ingezet. Het einde is in zicht.

Gedachten over het Nederlandse electoraat naar aanleiding van het kiezersonderzoek ‘The Hidden Tribes of America’

Door een bericht in Axios werd ik gewezen op het onderzoek ‘The Hidden Tribes of America’ van More in Common dat in oktober 2018 is gestart. Het gaat over het electoraat met diverse kiezersgroepen en de polarisatie van het politieke landschap. Het blijkt dat beide uitersten die in totaal 14% van de bevolking uitmaken voor het meeste rumoer op sociale media en in de publieke opinie zorgen. De 8% ‘progressieve activisten’ en de 6% ‘toegewijde conservatieven’ bestaan vooral uit welgestelde blanken, zijn hyperactief en gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Zelfs als bij deze flanken de 19% traditionele conservatieven opgeteld worden, dan resteert een middengroep met een meerderheid van 67%. Ofwel, 2/3 van het Amerikaanse electoraat in het gepolariseerde politieke landschap rekent zich niet tot de flanken van de politiek.

Deze constatering bevestigt het beeld dat verkiezingen gewonnen worden in het centrum. Interessant is dat de 40% die president Trump steunt alleen tot een meerderheid kan leiden als andere groepen uit het midden die niet tot zijn vaste basis behoren in zijn kamp worden getrokken. Dat pleit voor een Democratische kandidaat in de presidentsverkiezingen van 2020 als Joe Biden die de middengroepen en de ‘gewone man’ aanspreekt. En die niet de culturele oorlog over identiteit centraal stelt, maar de sociaal-economische positie van de middengroepen. Hij moet uiteraard wel de progressieve flank voldoende tevreden stellen om succesvol in te breken in het centrum en de geradicaliseerde en naar rechts opgeschoven Donald Trump te verslaan.

In hoeverre dit Amerikaanse beeld naar Nederland valt te vertalen is de vraag. Maar de wetmatigheid dat ook in Nederland de hyperactieve flanken op sociale media en in de publieke opinie voor het meeste rumoer zorgen met voorbijgaan van de middengroepen lijkt ook aan de orde. Ze krijgen overmatig veel aandacht en dan vooral de conservatieven uit de achterban van PVV en FvD. De verhoudingen tussen de kiezersgroepen zullen in Nederland niet hetzelfde liggen dan in de VS, maar dezelfde wetmatigheid dat het centrum ongeveer 2/3 van het electoraat vertegenwoordigt is goed om in het achterhoofd te houden als links-, en rechts-radicalen claimen namens het volk te spreken. Dat doet ze aantoonbaar niet. Niet in Nederland en niet in de VS. Nader kiezersonderzoek in Nederland kan deze claim ontzenuwen en de politiek helpen deradicaliseren.

Foto: Schermafbeelding uit onderzoek ’The Hidden Tribes of America’ van More in Common, oktober 2018.

Met het corrigeren van Trump over de defensie uitgaven voor NAVO moeten media glashelder zijn. Een debatje met Axios

Aldus het artikel ‘By the numbers: NATO defense spending’ van Dave Lawler op Axios. Dit is geen verkeerde, maar wel een misleidende constatering omdat het appels met peren vergelijkt. Wat doet het ertoe wat de VS buiten NAVO uitgeeft? Nu lijkt het erop dat de VS veel meer dan 22% van het totale NAVO-budget voor haar rekening neemt. Het is relevant omdat president Trump de EU-lidstaten verwijt dat ze als free riders meeliften op de militaire capaciteit van de VS en hij dringt die foute beeldvorming de publieke opinie op. Als media daar halfslachtig in meegaan wordt het er nog erger op. Het is wel zo eerlijk om uitsluitend te kijken naar kosten die binnen het verdragsgebied van de NAVO gemaakt worden. Het is niet zo dat de Europese landen zelf niets doen, ze geven meer geld uit aan defensie dan hun belangrijkste opponent, de Russische Federatie. Het artikel ‘US Pays 22.1% of NATO Budget; Germany 14.7%; 13 Allies Pay Less Than 1%’ van CNSNews van maart 2017 zet dat op een rijtje. Ko Colijn memoreerde dit standpunt nog eens in een artikel van 10 juli voor NRC.

Ik stuurde een email naar de Newsroom van Axios en verzeilde in een oeverloze discussie met hoofdredacteur Nicholas Johnston waarbij ik hem niet aan het verstand kon brengen dat de totale defensie uitgaven van de VS niets zeggen over de defensie uitgaven van de VS ten behoeve van NAVO. GK: ‘It is not relevant what the U.S. spends outside NATO. A correct characterisation would be: 22% of all defense spending among NATO members for NATO comes from the U.S. . The next biggest spenders, who operate completely within NATO — the U.K., France and Germany — together spend 160% of the U.S. total of spending on NATO.’ NJ: ‘I don’t think that’s a relevant measure at all. It’s what the countries are spending on their militaries which is important, not how much they pay for offices and support staff in Brussels’, waarop GK: ‘It is not about spending on offices in Brussels (civilian budget). It is about the defense spending of countries. It is about a comparison in costs between NATO-members: European, American, Canadian and Turkish armies who operate in the NATO treaty area. You miss the point the total defense spending of the U.S. is not the same as the defense spending of the U.S. for NATO. Europe or NATO has nothing to do to do with the Pacific Fleet in San Diego, the U.S. bases worldwide outside the NATO treaty area or the covert operations by U.S. special forces in Africa of Afghanistan and so on.’ Trumps invloed doet zich gelden in de hoofden van journalisten. 

Met als afsluiter van GK aan NJ: ‘And if Axios says that the US spends 72% of what NATO members spent, this does not give full clarity, but it creates new confusion. Because readers can not conclude that the US does not spend 72% of the total budget of NATO, but 22%. One may wonder whether that is the right journalism to correct Trump or whether it follows Trump in his wrong imaging. (And I also think Trump has all the right in the world to correct Germany on Nord Stream II which is bad policy and contradicts official EU policy. But with his criticism Trump also wants to promote U.S. energy industry (LNG) and that makes it not credible).’ Etc etc.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘By the numbers: NATO defense spending’ op Axios, 11 juli 2018.

KPMGUK verpakt zelfpromotie in gedateerd nieuws over Google en techbedrijven

Is dit serieus bedoeld of satire? De vraag is lastig te beantwoorden. Wellicht is het dat allebei tegelijk. Het vertrouwen in techbedrijven als Facebook loopt snel terug en in navolging daarvan ook in bedrijven als Google, Amazon en Apple, maar tot KPMGUK lijkt dat besef nog niet doorgedrongen. Of was dat nog niet ten tijde van het ‘Executive Exchanges Event’ in het Londense Science Museum in februari 2018. De techbedrijven hebben hun zaken niet op orde en zijn afgelopen jaren te laat en te weinig opgetreden. KMPGUK claimt bedrijven uit te dagen om zichzelf uit te dagen met als doel het doorvoeren van veranderingen. Vaag genoeg om het in een promotiefilmpje te vatten waaraan niemand zich een buil kan vallen omdat het zo nietszeggend is. Alleen, KPMGUK lukt het ondanks deze vaagheid toch om de plank mis te slaan. Dat geeft niet zozeer te denken over Facebook of Google, maar vooral over de politieke antenne van KPMG dat nieuws promoot dat achterhaald is. KPMGUK haakt aan bij techbedrijven die afgehaakt worden in de politiek en de publieke opinie. Was de mammoettanker van KPMG niet meer te stoppen? Exact de kritiek die bedrijven als Facebook en Google ook krijgen. In hun wereldvreemdheid. Zo opgevat klopt de logica van de onzin die KPMGUK beweert.

Waarom deed Facebook niets aan de Russische informatieoorlog tegen de VS?

Senator Al Franken maakte het gisteren in een hoorzitting voor de Senaat Facebook’s Vice President Colin Stretch lastig. Ook vertegenwoordigers van Google en Twitter waren aanwezig. Ze worden steeds meer in het defensief gedrongen. Want hoe kan het dat de techbedrijven zoveel signalen van Russische inmenging misten of negeerden? Hebben ze zitten slapen of onderschatten ze de Russische inmenging? Volgens de voormalige FBI agent Clive Watts begon die Russische inmenging in de Amerikaanse publieke opinie al in 2014, zo blijkt uit een bericht op Axios. Tot nu toe beweren de techbedrijven dat dat later gebeurde. De vertegenwoordiger van de Oekraïense regering Dmytro Shymkiv zegt volgens een ander bericht op Axios in een interview met The Financial Times dat de regering van zijn land Facebook en leden van de regering Obama in 2015 waarschuwde voor het ‘agressieve gedrag’ van de Russen om via sociale media desinformatie te verspreiden. Dus al in 2015 was Facebook geïnformeerd over Russische inmenging op sociale media, maar het deed niets in de campagne van 2016. Dat roept vragen op over de macht, de integriteit en het professionalisme van de techbedrijven.

Stammenstrijd in Witte Huis tussen racisten en corrupten nadert ontknoping. Voorspelling is dat Bannon het veld moet ruimen

In het Witte Huis woedt een strijd tussen racisten en corrupten. Ook nationalisten en gematigden genoemd. Aangevoerd door respectievelijk Steve Bannon en Jared Kushner, getrouwd met Trumps dochter Ivanka. Beide groeperingen zijn extreem, slecht voorbereid en fluisteren Trump hun ideeën in het oor. De racisten willen de VS opschonen en de corrupten willen vooral de eigen zakken spekken. Beide groepen hebben het algemeen belang niet voor ogen. Dat is angstaanjagend. Geruchten wijzen erop dat Bannon zijn machtspositie zal verliezen, zo stelt Axios in een bericht. Het zou er niet om gang of, maar wanneer Bannon door Trump de laan wordt weggestuurd. Gevolg zal zijn dat Trump de steun van rechts-nationalistische media (Breitbart)  verliest en ook van die kant onder vuur zal worden genomen. In 11 weken heeft Trump mislukking op mislukking gestapeld. Hem wachten weinig andere mogelijkheden dan het aannemen van een ‘gematigd‘ profiel. Quasi. 

Axios geeft PVV populariteit van 29%. Waar haalt het dat vandaan? Van scoop naar canard

Het is een journalistieke wetmatigheid. Hoe dichter bij huis, hoe belangrijker het nieuws. Een gebroken been om de hoek is belangrijker dan een ongeluk met 1 dode in een buurland, of een ramp met 5 doden aan de rand van Europa, of met 60 doden aan het eind van de wereld. Zo werkt het bij journalisten, ze hebben de meeste kennis van hun eigen biotoop. Als het verder van huis is wordt het behelpen. En ligt het alternatieve feit, de leugen, het bedrog, de misleiding door verkeerde tussenpersonen of de foute interpretatie op de loer.

Hoe dat in zijn werk gaat laat de Amerikaanse nieuwssite Axios zien. Het had vandaag een scoop van Mike Allen over perschef van het Witte Huis Sean Spicer die namens Trump probeert te voorkomen dat de publieke en politieke opinie zich positief uitspreekt over een speciale aanklager naar de relatie van Trump met het Kremlin. Dat probeert Team Trump in de doofpot te stoppen. Daarom keert Trump zich zo tegen media die het proberen uit te zoeken. Dit bericht van Axios (‘Don’t sell BS’) werd door andere media druk geciteerd.

Maar wie hoog klimt, kan diep vallen. Een artikel over Europees extreem-rechts geeft de PVV een steun van 29%. Het is trouwens meer een verbinding van kadertjes, dan een artikel met een kop en een staart. Uit de meest recente peilingen blijkt echter geen steun van de PVV van 29%, maar slechts van 17%. Hoewel nog vele kiezers aarzelen en het theoretisch mogelijk is dat de PVV 29% zal halen. Maar uit de peilingen blijkt het niet. Waar baseert Axios zich op? Een steun van 29% voor welke partij dan ook zou opzienbarend zijn omdat het electoraat gefragmenteerd is. Er zijn geen grote partijen meer. Het CDA was in 2003 de laatste partij die met 28,6% met lijsttrekker Jan Peter Balkenende een resultaat scoorde dat enigszins in de buurt kwam van 29%.

Zo gaat internationale nieuwsvoorziening op sociale media. Zelfs serieuze media zuigen soms iets uit de duim en doen aan stemmingmakerij. Op de FB-pagina van Axios gaf ik volgende reactie: ‘It is hard to see the Dutch PVV will achieve 29% percent in the next elections. Polls don’t indicate such a support. In the most recent results of the ‘Peilingwijzer’ -which is the result of different polls- the PVV gets 17%. Although a large part of the electorate still hesitates. The tendency is that the PVV loses support. So my question, on which fact Axios based the support of 29% for the Dutch PVV? The more because the Dutch political landscape is fragmented and big parties don’t exist any longer. Can the editor please elaborate on this subject, I’m really curious how Axios has determined that rate of 29%. Please, answer.’ Als Axios reageert zal ik hier het antwoord plaatsen.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘What you need to know about the right-wing movement consuming Europe’ op Axios, 27 february 2017.