Amerikaans neofascisme: Er dreigt gevaar van een burgeroorlog die door QAnon en conservatieve kerken wordt voorbereid

Schermafbeelding van deel artikelWe knew QAnon is anti-Semitic. Now we know it’s racist, too’ van Mia Bloom op The Bulletin, 5 juli 2021.

De titel van het artikel van Mia Bloom suggereert dat antisemitisme geen racisme is. Het gaat over QAnon waarvan Bloom al het vermoeden had dat het antisemitisch was. Deze beweging stelt dat de wereld wordt gerund door een kliek van pedofielen die kinderen doden en hun bloed drinken. Volgens QAnon is Donald Trump de persoon die deze kliek gaat ontmaskeren.

QAnon heeft als grootste politieke tegenstrevers Black Lives Matter, dat opkomt voor de rechten van zwarten en zich keert tegen het politiegeweld tegen etnische minderheden, en de zogenaamde antifa (anti-fascistische) groeperingen. QAnon kan op het eerste gezicht niet anders dan neofascistisch genoemd worden met als neofascistische leider Donald Trump.

Wat zich aftekent is een samenklontering van nationalistische witte racistische groeperingen, ofwel de vertegenwoordigers van white supremacy, die verenigd door de krankzinnige QAnon-samenzweringstheorie, een Amerikaanse neofascistische beweging vormen. De sekte van het geloof in Donald Trump snijdt rationalisering af en maakt gelovigen onbereikbaar voor dialoog.

De neofascisten bereiden zich voor op een burgeroorlog. Ze zijn zelfs met steun van de achterban van de Republikeinse partij niet in de meerderheid en hebben dus niet de stemmen, maar wel de wapens, de organisatie en de wil om een opstand te beginnen en de Amerikaanse democratie omver te werpen. Dat gevaar dat aan de oppervlakte kwam op 6 januari 2021 met de bestorming van het Capitool is nog niet geweken. Velen verwachten dat zoiets zich zal herhalen en dan mogelijk succesvol is.

Binnen de Amerikaanse bevolking bestaat volgens een onderzoek een minderheid van 26% die zich kwalificeert als ‘zeer rechts autoritair’. Binnen de Republikeinse partij steunt 39% volgens een ander onderzoek ‘Amerikanen die gewelddadige acties ondernemen als gekozen leiders niet in actie komen’. De retoriek van een falende politiek wordt dagelijks via rechtse omroepen, opruiende sociale media en conservatieve kerken verspreid. Omdat meer dan 74 miljoen Amerikanen op Trump stemden gaat het om 29 miljoen Amerikanen die een opstand tegen de democratie in principe steunen.

De rol van religie als toeleverancier voor volgelingen is in de QAnon-beweging groot. Religie is in potentie een gevaarlijke negatieve kracht omdat de VS een religieus land is waar de rol van religie onvergelijkbaar is met West-Europese landen als Nederland. De verschillende godsdiensten bieden als het ware hun volgelingen op een gouden schaaltje aan aan de complotdenkers van QAnon. Denk aan orthodoxe joden en witte evangelicals die zich makkelijk laten rekruteren.

Doordat deze witte evangelicals zich laten kennen als de grootste aanhangers van de QAnon beweging ontstaat er een wereldwijd sneeuwbaleffect. Want zoals hun naam zegt hebben ze niet als doel om hun geloof door contemplatie te verdiepen, maar door evangelisatie de blijde boodschap van het christendom te verspreiden.

In dat proces van christelijke zending verspreiden ze door fysieke aanwezigheid ter plekke of via internet ook de complottheorieën van QAnon over een joodse kliek van wereldleiders, progressieven en Democraten die het bloed van kinderen drinken. De Amerikaanse zending heeft macht, geld en prestige om anderen in ontwikkelingslanden deze overtuiging op te leggen. Met als gevolg dat de neofascistische revolutie én misleiding via religieuze organisaties over de wereld verspreid wordt.

Dat gebeurt ook binnenlands als slecht opgeleide en geïnformeerde Amerikanen in een economische achterstandspositie en met een grote religieuze ontvankelijkheid aangesproken worden door de cocktail van christelijke blijde boodschap die vermengd is met QAnon samenzweringstheorieën. Het schrijnende is dat vooral Afro-Amerikanen zich laten aanspreken door een theorie die tegen hun belang, menswaardigheid en bestaan ingaat. Zij zullen de slachtoffers zijn van de burgeroorlog die QAnon propageert en zich keert tegen alle Democraten, progressieven en niet witte Amerikanen. Joden incluis.

Gedachten over het Nederlandse electoraat naar aanleiding van het kiezersonderzoek ‘The Hidden Tribes of America’

Door een bericht in Axios werd ik gewezen op het onderzoekThe Hidden Tribes of America’ van More in Common dat in oktober 2018 is gestart. Het gaat over het electoraat met diverse kiezersgroepen en de polarisatie van het politieke landschap. Het blijkt dat beide uitersten die in totaal 14% van de bevolking uitmaken voor het meeste rumoer op sociale media en in de publieke opinie zorgen. De 8% ‘progressieve activisten’ en de 6% ‘toegewijde conservatieven’ bestaan vooral uit welgestelde blanken, zijn hyperactief en gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Zelfs als bij deze flanken de 19% traditionele conservatieven opgeteld worden, dan resteert een middengroep met een meerderheid van 67%. Ofwel, 2/3 van het Amerikaanse electoraat in het gepolariseerde politieke landschap rekent zich niet tot de flanken van de politiek.

Deze constatering bevestigt het beeld dat verkiezingen gewonnen worden in het centrum. Interessant is dat de 40% die president Trump steunt alleen tot een meerderheid kan leiden als andere groepen uit het midden die niet tot zijn vaste basis behoren in zijn kamp worden getrokken. Dat pleit voor een Democratische kandidaat in de presidentsverkiezingen van 2020 als Joe Biden die de middengroepen en de ‘gewone man’ aanspreekt. En die niet de culturele oorlog over identiteit centraal stelt, maar de sociaal-economische positie van de middengroepen. Hij moet uiteraard wel de progressieve flank voldoende tevreden stellen om succesvol in te breken in het centrum en de geradicaliseerde en naar rechts opgeschoven Donald Trump te verslaan.

In hoeverre dit Amerikaanse beeld naar Nederland valt te vertalen is de vraag. Maar de wetmatigheid dat ook in Nederland de hyperactieve flanken op sociale media en in de publieke opinie voor het meeste rumoer zorgen met voorbijgaan van de middengroepen lijkt ook aan de orde. Ze krijgen overmatig veel aandacht en dan vooral de conservatieven uit de achterban van PVV en FvD. De verhoudingen tussen de kiezersgroepen zullen in Nederland niet hetzelfde liggen dan in de VS, maar dezelfde wetmatigheid dat het centrum ongeveer 2/3 van het electoraat vertegenwoordigt is goed om in het achterhoofd te houden als links-, en rechts-radicalen claimen namens het volk te spreken. Dat doet ze aantoonbaar niet. Niet in Nederland en niet in de VS. Nader kiezersonderzoek in Nederland kan deze claim ontzenuwen en de politiek helpen deradicaliseren.

Foto: Schermafbeelding uit onderzoekThe Hidden Tribes of America’ van More in Common, oktober 2018.

De les van Trumps populisme voor Nederlandse politieke partijen

krauze-populism

Een commentaar van George Ciccariello-Maher voor US Uncut. Het pleit voor progressieve politiek. Het is getiteld ‘Dear Neoliberal Democrats: This is Your Mess, Own It’ en zegt dat de Democraten het aan zichzelf te wijten hebben dat Trump tot president is gekozen. Samen met de establishment media die te dicht tegen het bedrijfsleven aanleunden. Ze prezen de schijnwereld van de Democraten als nastrevenswaardig aan. Maar dat was het niet.  Het samenspel van gevestigde media, bedrijfsleven, de Clinton machine en de partijleiding van de Democratische partij hield de kiezers een presidentschap van Clinton voor als een Potemkin-dorp dat niets met de realiteit te maken had. Het was een lege dop. Die leugen is doorgeprikt. Nu wacht de fascist Trump:

left

Het kan goed dat Clinton de popular vote heeft gewonnen en een meerderheid van kiezers achter zich heeft gekregen, maar daar gaat het in het Amerikaanse kiesstelsel niet om. De kiesmannen per staat tellen.

Trump is niet echt een anti-establishment kandidaat, maar heeft zich wel op die manier geprofileerd. En zo kiezers gemobiliseerd. Hij was hierin halfslachtig. Want hij hengelde wel naar de gunsten van de grote donors, maar kreeg die niet altijd. Zoals de Koch broers die hem links lieten liggen. Maar casinobaas Sheldon Adelson steunde hem daarentegen wel. Clinton is een 100% establishment kandidaat. Daarop wijzen haar ‘geheime’ toespraken voor Goldman Sachs en de tegendiensten die ze leverde voor donaties aan de Clinton Foundation. Handelen dat wettelijk is toegestaan, maar moreel verwerpelijk is. Dat was haar onmogelijke uitgangspositie.

Wat valt uit de foute opstelling van de Democratische partij te leren voor Nederlandse partijen?  Want dat de geest uit de fles is bewijzen de Brexit, de NEE-stem in het Oekraïne referendum en de winst van Trump. Populisme is niet per definitie slecht en een wisselwerking tussen politiek en burger. Ze richten zich naar elkaar. Kiezers volgen politici die hun ongenoegen het beste verwoorden. Of uitvergroten. De vergelijking tussen de beweging van Trump (of Bernie Sanders) die van onderop wordt gevoed en Clintons campagne die van bovenaf wordt gevoed maakt duidelijk wat het meeste perspectief heeft. De beweging van onderop.

Dat brengt politieke partijen in een moeilijk parket. Naar hun aard zijn ze gesloten en op eigen voortbestaan gericht. Maar om de beweging uit het volk in te sluiten moeten ze zich openen. Dat druist tegen hun natuur in. Nederlandse partijen doen er verstandig aan om voor de komende verkiezingen voor de Tweede Kamer op 15 maart 2017 goed de beweging van onderop te bestuderen. Klassieke campagnes die politieke programma’s centraal zetten zijn grotendeels uitgewerkt. De PvdA wacht een grote afstraffing als het meent dat Lodewijk Asscher en Diederik Samsom aantrekkingskracht hebben als ze onder elkaar voor partijleden het programma uitleggen. Burgemeester Ahmed Aboutaleb zou de schade kunnen beperken, maar weigert zich in de strijd te mengen. Geert Wilders volstond met een conceptprogramma op een A4-tje. Zo werkt het.

Partijen moeten de-professionaliseren door het zoeken van samenwerking tussen een kern van eigen professionals met deskundige buitenstaanders. Zo kunnen ze de ongenoegens van onrecht en miskenning die in de samenleving leven oppikken en insluiten. Partijen moeten niet vertrouwen op gevestigde media, zoals de NOS, RTL4, NRC, De Volkskrant of Trouw, maar er juist afstand van nemen. Deze media vormen een valkuil omdat veel kiezers vinden dat ze het establishment en de status quo vertegenwoordigen. Partijen moeten zich niet afzetten tegen het populisme, maar het juist voor zich laten werken door het in hun richting bij te buigen.

Partijen moeten buitenstaanders op hun kieslijsten zetten. Partijen moeten minder op hun eigen belang en voortbestaan gericht zijn. Partijvertegenwoordigers moeten hun eigen functie en carrière niet langer voorop zetten. Linkse partijen moeten krachtige standpunten innemen, zoals rechtse partijen ook doen. Partijen moeten het belang van Nederland en de burger centraal zetten en verbinden met hun gedachtegoed. Mooie woorden van president Obama die woorden blijven zijn niet het goede voorbeeld. Het gaat om actie. Partijen moeten werken aan de legitimatie en het draagvlak van de democratie door belastingontwijking te bestrijden en privileges af te schaffen. Zonder oppervlakkig te worden moeten partijen verbreden, niet verdiepen.

Foto 1: Cartoon.

Foto 2: Schermafbeelding van deel artikel ‘Dear Neoliberal Democrats: This is Your Mess, Own It’ van George Ciccariello-Maher voor US Uncut, 9 november 2016.

Wat als Trump wint? Vandaag rollen dobbelstenen in een Amerikaanse tragedie

Wat als Donald Trump wint? Het kan zomaar gebeuren.Volgens projecties die volgen uit gewogen peilingen heeft Trump een kans van 28,6% (ThirtyFiveEight) om te winnen. Methodologisch houdt dat in als er 100 keer met een dobbelsteen gegooid wordt hij 28,6 keer wint. Welke dobbelstenen worden er vandaag gegooid?

Trump verging het tijdens de campagne slecht, maar bleef het ondanks blunders goed doen. Opmerkelijk is dat het monster niet gedood kon worden, zo zei Bill Maher. Trump dreigt te winnen. Met een kans van 30%.

Het is de combinatie van hard rechts-nationalistisch populisme en een ongeloofwaardige centrumpolitiek met politici die niet in zichzelf geloofden die in het Verenigd Koninkrijk tot een Brexit leidde. Hetzelfde scenario is ingediend voor de VS. Of het gevolgd wordt is de vraag. Hillary Clinton mist overtuiging, wisselt voortdurend van standpunt en kreeg niet echt vertrouwen van de kiezers. De gehackte Podesta Emails van WikiLeaks tonen aan hoe corrupt zij, Bill Clinton en de Clinton Foundation zijn. Op economisch en buitenlands gebied voert ze een neoconservatieve Republikeinse agenda. Clinton heeft de progressieve Bernie Sanders-supporters van zich vervreemd en zit door de omarming van Wall Street in de klem. Trump presenteerde zich als anti-establishment kandidaat die de sfeer in het land reflecteert. Zijn beloftes aan het volk vormen zijn krediet.

Clinton was het verkeerde antwoord op Donald Trump. Ze is tot de tanden gewapend en heeft haar campagne die loopt als een geoliede machine goed georganiseerd. Maar dat werkte niet in 2016. Het ging in deze cyclus om karakter, overtuiging en emotie. Dat alles miste ze. Het campagne apparaat heeft ze met Bill Clinton in decennia opgebouwd en is de mammoettanker die niet meer valt bij te sturen. Als Trump een monster was dat niet te stoppen is, dan was de Clinton machine een monster dat 3 miljard dollar bij elkaar graaide en uit hebzucht niet meer te stoppen viel. Het kaapte de Democratische partij en wurgde de politiek.

Het volk is de afbraak van voorzieningen, de eigen marginalisering, de kwalijke effecten van globalisme en de richtingsloosheid van het land beu. Brexit, opkomst van Europese rechts-populisten en de opmars van de Russische president Putin verduidelijken dat. Gematigde krachten weten geen antwoord te geven of beseffen de urgentie ervan onvoldoende. De EU fragmenteert terwijl landen als China of de Russische Federatie het omgekeerde doen: focussen en macht concentreren. Ze zetten de democratie opzij, zoals Trump ook dreigt te doen. Over de oceaan heen inspireren populisten  elkaar. Omdat de centrumpolitiek het heeft laten liggen en het belang van de burgers heeft ingewisseld voor het belang van multinationals en de veiligheidsindustrie.

Hillary Clinton is de aangekondigde ramp. In 70 van de 100 gevallen wint ze. Als ze niet wint is met Trump de ramp onvoorspelbaar. Voor de VS en voor Europa. Vandaag rollen dobbelstenen in een Amerikaanse tragedie.

Cenk Uygur (TYT) stemt op Hillary Clinton. Alles behalve fascist Trump

Cenk Uygur die in Californië woont stemt op Hillary Clinton. In een stemverklaring legt hij uit waarom. Simpelweg omdat een presidentschap van ‘fascist’ Donald Trump een ramp voor de VS en de wereld zal zijn. Uygur levert zich met zijn stem voor Hillary niet uit aan haar, maar belooft tegen haar te blijven vechten als ze president is. Als activistische journalist of journalistieke activist. Om het grote geld uit de politiek te halen. Waar zij een exponent van is. Trump is trouwens geen haartje beter, maar weet het anders voor te stellen.

Volgens de projectie van de statistische nieuwssite FiveThirtyEight van Nate Silver heeft Trump op dit moment een kans van 33,6% om president te worden. Florida, Ohio en North Carolina lijken voor Trump  te kiezen. Een ramp van groteske proporties kondigt zich aan. Hoe kon het zover komen? The Plot Against America van Philip Roth lijkt 76 jaar later alsnog realiteit te worden. De gedachte alleen al. Wat staat de wereld te wachten?

Als Trump wint, dan is dat mede dankzij radicaal-links dat zich tegen Clinton en niet tegen Trump keerde (Julian Assange), zich op de vlakte hield en niet uitsprak of hem onderschatte. Een strijd over de schuldvraag tussen realistische progressieven en the loony left kondigt zich aan. Om daarop een voorschot te nemen mijn tweet aan de in Brazilië wonende onderzoeksjournalist Glenn Greenwald die in 2013 de onthullingen van Edward Snowden in de openbaarheid bracht. Greenwald heeft een positie tussen realistisch progressief en loony left in. Progressief Amerika moet kiezen en door de zure appel heen bijten die Hillary Clinton heet:

gg

Foto: Eigen tweet aan Glenn Greenwald, 4 november 2016.

Anti-oorlogs stemmen ontbreken in gevestigde media VS

Democracy Now! praat met Peter Hart van ngo en Media Watchdog Fairness and Accuracy in Reporting (FAIR) over de studie naar de houding van de gevestigde media in het debat over de oorlogen in Irak en Syrië. De conclusie is dat in deze media critici van de oorlog nauwelijks aan het woord gelaten worden. Debat ontbreekt volgens FAIR. Hiermee herhalen de Amerikaanse media (‘corporate media’) het blindelings achter president Bush aanlopen in de aanloop in 2002 en 2003 naar de Irak-oorlog. Nu lopen de gevestigde media blindelings achter president Barack Obama aan. In de Amerikaanse politiek klinkt alleen vanaf de flanken van het politieke spectrum kritiek tegen de oorlogen: van conservatieve libertariërs en progressieven buiten de Democratische Partij. De veiligheidsindustrie lijkt het debat door de greep op de gevestigde media te sturen. En te blokkeren.

Hypocrisie van Amerikaanse progressieven die niet progressief zijn

Radiohost Richard A. Fowler heet ‘progressive‘ te zijn. Hij is ook interim directeur van Generational Alliance dat op de site strooit met het woord ‘progressive‘ zoals een kleuter die geen maat weet met hagelslag. De vertaling van ‘progressive‘ is progressief of vooruitstrevend. Wat de noties gelijkheid en machtsdeling omvat. Feitelijk is Richard Fowler niet progressief, maar een politiek georiënteerde ‘liberal‘ die de Democratische Partij en president Obama die leiding geeft aan de meest gesloten en heimelijke (secretive) regering sinds jaren en op een ongekende wijze klokkenluiders aanpakt (crackdown) omzichtig in bescherming neemt.

Amerikaanse progressieven als Ralph Nader, Daniel Ellsberg, journalisten als Glenn Greenwald of Jeremy Scahill en de Freedom of the Press Foundationnieuwsmedia als The Real News, Democracy Now! of The Young Turksdigitale burgerrechtenorganisaties als EFF, mensenrechtenorganisaties als ACLU of de Green Party met Jill Stein hebben niets op met partijgangers als Richard Fowler of de omroep MSNBC die door dik en dun Obama verdedigt en zich progressief noemt. In schaaktermen gezegd, ze spelen niet tegen het bord. Dat wil zeggen dat het uitsluitend om de persoon gaat die het beleid uitvoert. Los van de inhoud ervan. Obama verdedigen ze en diens beleid praten ze goed, terwijl ze president Bush voor hetzelfde beleid veroordeelden. Vooral op het gebied van nationale veiligheid en mensenrechten waar Obama de lijn van Bush voortzet.

De Amerikaanse democratie is er nog nooit zo slecht aan toe geweest. En is zeker geen voorbeeld voor Nederland

Cenk Uygur is geen fan van Barack Obama. In z’n analyse is sinds 1978 de rot in de Amerikaanse democratie gekomen. Toen geld van bedrijven een rol kon gaan spelen. En het bedrijfsleven de politiek overnam. Door het kopen van invloed en het omploegen van overheidsgeld en -opdrachten naar zichzelf. Echt fout ging het in de laatste jaren van president Clinton die de deur voor het bedrijfsleven door liberalisering wijd openzette. En de corruptie van de media mogelijk maakte. President Bush en Obama zetten dat beleid voort en accepteren de ongelijkheid in de Amerikaanse democratie. Ze doen er niks tegen. Vergelijkenderwijze zijn de presidenten Johnson en Nixon sociaal, mede onder druk van progressieven die zich toen nog krachtig uitspraken. Conclusie is dat de Amerikaanse democratie er nog nog zo slecht aan toe is geweest. Dat geeft te denken.

Iedere Nederlandse politicus of analist die voortaan nog praat over de gewenste Amerikanisering van de Nederlandse politiek, zou op bijscholingscursus gestuurd moeten worden. En bij herhaling verplicht naar een omscholingscursus om een andere baan te zoeken. Het tegen de plinten klotsen van bedrijfsgeld en de uiterlijkheden van de Amerikaanse politiek kunnen wellicht Nederlandse politici imponeren die niet verder denken. De keerzijde van deze dominantie van het bedrijfsleven is de uitgeklede functie van de democratie waar de ‘basis’ tot zwijgen is gebracht. Politiek die niet iedereen laat spreken en allen probeert ‘mee te nemen’ is belangenbehartiging van een elite geworden die de politiek gijzelt en los van de werkelijkheid staat.

Progressive case against Obama

Progressief Amerika worstelt met Obama. Enthousiasme roept-ie daar sowieso niet meer op. Velen zijn er zich goed van bewust dat president Obama in vele opzichten het beleid van president Bush heeft voortgezet, en zelfs heeft aangescherpt. Maar wat als Mitt Romney nog erger is? Een aanname die overigens niet zeker is. Want is Obama wel de ‘lesser of two evils‘? De timing van Oliver Stone om z’n documentaire ‘Untold History of the United States‘ pas vanaf 12 november voor CBS’ Showtime uit te zenden wijst op de halfslachtigheid. Het boek ‘The Untold History of the United States‘ dat Stone met historicus Peter Kuznick schreef is al verschenen.

Afgelopen zaterdag riep Matt Stoller op salon.com in een stuk met de titel ‘The progressive case against Obama‘ op niet op Obama, maar op een kandidaat van een derde partij te stemmen. Bijvoorbeeld op Jill Stein of Rocky Anderson. Deze kandidaten maken nu geen kans, maar ooit moet begonnen worden met het bouwen aan een betere, duurzame toekomst voor Amerika. Obama voorziet daar volgens Stoller niet in. Niet elke progressieve Amerikaan denkt er zo over. Men aarzelt. Daniel Ellsberg riep op in swingstates toch voor Obama te stemmen. Ofwel split-state strategic voting. President Obama zet progressief Amerika aan het denken.

Foto: Omslag boek ‘The Untold History of the United States‘ door Oliver Stone en Peter Kuznick, verschenen op 30 oktober 2012