Splendid isolation op een eiland: Verenigd Koninkrijk krijgt gevolgen van Brexit hard voor de kiezen

Het is geen nieuws, maar het kan niet voldoende herhaald worden. Er is iets mis met het zelfbeeld van de Britten, en dan vooral de Engelsen. Het is aannemelijk om te veronderstellen dat dit gebrek aan zelfkennis tot de Brexit heeft geleid. De Engelsen kennen hun plaats niet. Neem nou een artikel van Dan Snow in The Guardian dat onder meer over de Britten zegt: ‘We leven op een kleine archipel vlak voor de noordwestkust van Europa’ of ‘Er is geen eindtoestand in onze betrekkingen met Europa’. De suggestie dat die archipel geen deel van Europa is wordt bevestigd in de kop: ‘Brexit is not an end to Britain’s liaison with Europe. It’s just a new beginning’. Dat is een vreemde kop, want Groot-Brittannië is deel van Europa. Dus hoezo ‘contact met Europa’ als Groot-Brittannië zelf een onderdeel van Europa is? Als er gesproken werd over de EU of het continent was het begrijpelijk, maar nu is het onbegrijpelijk.

Of moeten we voor een verklaring voor een Europees volk dat zegt niet-Europees te zijn ons heil zoeken in verklaringen die ons geen steek verder helpen, maar in zichzelf ronddraaiend verwijzen naar de excentriciteit en de bizarre manier van denken van de Engelsen? Ook het idee van het imperium biedt geen voldoende verklaring, want Portugezen, Spanjaarden en Nederlanders waren ook ooit een wereldmacht, maar hebben vrede met hun verdwenen machtspositie. Ze beseffen dat hun landen deel van Europa zijn. Britten zijn met 67 miljoen inwoners in inwonertal het vijfde in Europa gelegen land, na de Russische Federatie, Duitsland, Turkije en Frankrijk, dus de grootte of omvang maakt evenmin het verschil. Andere eilandstaten als IJsland, Ierland of Malta (of het Britse Schotland) voelen zich Europees en geven niet het idee niet tot Europa te (willen) behoren.

De intentie van Dan Snow is goed. Hij is een internationalist en geen isolationist die zich wil afzonderen. Maar ook hij is het slachtoffer van een zelfbeeld dat uiteindelijk Groot-Brittannië positioneert tegenover Europa. Zelfs in zijn omarming van Europa neemt hij afstand van Europa. Dat kan tot niks goeds leiden. Overigens werkt het ook de andere kant op, want die vreemde snuiters op die Britse eilanden werden soms met tegenzin door Fransen en Duitsers geaccepteerd, zodat ze rechtvaardiging konden ontlenen aan die weerzin door zich mentaal apart te zetten. Maar wie zich afsluit creëert tegelijk een gevangenis voor zichzelf.

Britten kozen met een kleine meerderheid van zo’n 52% voor een Brexit. De uittreding uit de EU. Er zijn duizenden opmerkingen over te maken. Over economie, Britse politiek, media, populisme, globalisme, immigratie, Schotland, de EU en het zelfbeeld van de Britten. Er zit een neiging onder die de Britten heeft gestuurd.

Roland Barthes maakt enige opmerkingen over Pierre Poujade in een stuk over deze Franse populist in zijn Mythologieën. Poujade is de voorloper van types als Mogens Glistrup, Nigel Farage of Geert Wilders. Jean-Marine Le Pen begon in 1956 zijn politieke carrière als poujadist. Het stuk gaat over de kleinburgerlijke werkelijkheid die de wereld bezweert en terugbrengt tot ‘een bekrompen maar volledige orde zonder uitvluchten’. Een wereld die volledig naar zichzelf verwijst. Exact wat er in de pleitbezorgers van een Brexit gevaren is. Naast hun eigenbelang om de Brexit aan te grijpen om zichzelf te profileren en de eigen economische belangen te beschermen. Dit verklaart waarom de voorstanders om in de EU te blijven niet konden inbreken in dit beeld omdat het einddoel, middel en werkwijze tegelijk was: het Verenigd Koninkrijk dat naar zichzelf verwijst.

Het ‘gezonde verstand’ van de ‘kleine man’ waarnaar Poujade bij herhaling verwees neutraliseert elke uitleg die anders zegt. De analogie tussen Frankrijk 1956 en het Verenigd Koninkrijk 2016-20 is verbluffend. De waarschuwingen voor een teruglopende Britse economie, Schotland dat het Verenigd Koninkrijk opblaast of afnemende politiek Britse invloed zagen buitenstaanders als realistische opties die de Britse positie zouden verzwakken. Ze werden niet tegengesproken door de Leave-campagne, maar kwamen gewoon niet binnen.

Barthes: ‘Het gezonde verstand is als het ware de waakhond van de kleinburgerlijke vergelijkingen: het sluit alle dialectische uitwegen af, verwoordt een wereld die homogeen is, waarin men thuis is, veilig voor de verwarringen en de uitvluchten van de ‘droom’ (dat wil zeggen een niet op rekenen gebaseerde zienswijze)’.

De Britten kunnen nu met en onder elkaar hun droom gaan najagen. Van een in zichzelf gesloten wereld met een gesloten wereldbeeld. In hun splendid isolation weten ze dat hun Europese en hun transatlantische partners (pro-Ierse president Joe Biden) geschoffeerd hebben en geen stapje extra zullen zetten om de Engelsen te helpen. Zij die anders zijn worden niet zozeer bestreden, maar door de zittende macht ontkend te bestaan. Britten kunnen nu met elkaar de verschillen ontkennen in de gelukzaligheid onder elkaar te verkeren. De Leave-campagne heeft de buitenwereld ziek verklaard met nationalisme en het opzetten van de kleine man tegen een elite die paradoxaal tegelijk de motor van de uittreding was. Dat is een publiek geheim op het eiland. Van deze versie van Britsheid die neigt naar eng populisme dat alleen nog naar zichzelf verwijst heeft de EU afstand genomen. De Engelsen zijn daar extra behulpzaam bij door zich extra apart te zetten en net te doen alsof het nog de 19de eeuw is. In hun gespeelde gekkigheid die ze zelf geweldig vinden. Als enigen.

Foto: Still uit film ‘Went the Day Well? (1942)’ met Leslie Banks.

Gedachten over het Nederlandse electoraat naar aanleiding van het kiezersonderzoek ‘The Hidden Tribes of America’

Door een bericht in Axios werd ik gewezen op het onderzoek ‘The Hidden Tribes of America’ van More in Common dat in oktober 2018 is gestart. Het gaat over het electoraat met diverse kiezersgroepen en de polarisatie van het politieke landschap. Het blijkt dat beide uitersten die in totaal 14% van de bevolking uitmaken voor het meeste rumoer op sociale media en in de publieke opinie zorgen. De 8% ‘progressieve activisten’ en de 6% ‘toegewijde conservatieven’ bestaan vooral uit welgestelde blanken, zijn hyperactief en gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Zelfs als bij deze flanken de 19% traditionele conservatieven opgeteld worden, dan resteert een middengroep met een meerderheid van 67%. Ofwel, 2/3 van het Amerikaanse electoraat in het gepolariseerde politieke landschap rekent zich niet tot de flanken van de politiek.

Deze constatering bevestigt het beeld dat verkiezingen gewonnen worden in het centrum. Interessant is dat de 40% die president Trump steunt alleen tot een meerderheid kan leiden als andere groepen uit het midden die niet tot zijn vaste basis behoren in zijn kamp worden getrokken. Dat pleit voor een Democratische kandidaat in de presidentsverkiezingen van 2020 als Joe Biden die de middengroepen en de ‘gewone man’ aanspreekt. En die niet de culturele oorlog over identiteit centraal stelt, maar de sociaal-economische positie van de middengroepen. Hij moet uiteraard wel de progressieve flank voldoende tevreden stellen om succesvol in te breken in het centrum en de geradicaliseerde en naar rechts opgeschoven Donald Trump te verslaan.

In hoeverre dit Amerikaanse beeld naar Nederland valt te vertalen is de vraag. Maar de wetmatigheid dat ook in Nederland de hyperactieve flanken op sociale media en in de publieke opinie voor het meeste rumoer zorgen met voorbijgaan van de middengroepen lijkt ook aan de orde. Ze krijgen overmatig veel aandacht en dan vooral de conservatieven uit de achterban van PVV en FvD. De verhoudingen tussen de kiezersgroepen zullen in Nederland niet hetzelfde liggen dan in de VS, maar dezelfde wetmatigheid dat het centrum ongeveer 2/3 van het electoraat vertegenwoordigt is goed om in het achterhoofd te houden als links-, en rechts-radicalen claimen namens het volk te spreken. Dat doet ze aantoonbaar niet. Niet in Nederland en niet in de VS. Nader kiezersonderzoek in Nederland kan deze claim ontzenuwen en de politiek helpen deradicaliseren.

Foto: Schermafbeelding uit onderzoek ’The Hidden Tribes of America’ van More in Common, oktober 2018.

Oproep van Rauch en Wittes tot boycot van de Republikeinse partij

In het politiek gematigde maandelijkse tijdschrift The Atlantic publiceren Jonathan Rauch en Benjamin Wittes een artikel met de titel ‘Boycott the Republican Party’. Ze zijn geen lid van de Democratische of Republikeinse partij. Hun redenering is dat als in een tweepartijenstelsel één van de partijen het grondig laat afweten en de democratische rechtsstaat en de nationale veiligheid in gevaar brengt de kiezer weinig anders te doen staat dan de andere partij te steunen. Zelfs als dat in strijd is met de eigen politieke voorkeur: ‘We’re suggesting that in today’s situation, people should vote a straight Democratic ticket even if they are not partisan, and despite their policy views. They should vote against Republicans in a spirit that is, if you will, prepartisan and prepolitical. Their attitude should be: The rule of law is a threshold value in American politics, and a party that endangers this value disqualifies itself, period. In other words, under certain peculiar and deeply regrettable circumstances, sophisticated, independent-minded voters need to act as if they were dumb-ass partisans.‘

Dit is een aanvaardbaar standpunt, maar het valt niet in te zien hoe conservatieve Republikeinen die zich associeren met het belastingplan en de steun van (evangelische) kerken voor Trumps beleid op het gebied van sociaal-medische onderwerpen en immigratie zich door Rauch en Wittes laten overtuigen. Ofwel, hoe kunnen deze conservatieven ervan overtuigd worden dat Trumps beleid tegen hun belang ingaat? Dat beweegt zich op tamelijk abstracte beleidsterreinen als nationale veiligheid en rechtsstaat. Conservatieven zullen niet denken dat ze negatief getroffen zullen worden door Trumps beleid. En als ze uiteindelijk wel getroffen worden omdat de democratische instituties en het vangnet zijn afgebroken, dan is het te laat om er nog iets aan te doen.

De oproep lijkt beter besteed aan geregistreerde Democraten die dit eigenlijk niet nodig hebben. Maar is nog meer bedoeld voor onafhankelijke kiezers en gematigde Republikeinen die wel afstand wensen te nemen van Trumps beleid en de koers die de partijleiding van de Republikeinse partij onder Trump is ingeslagen. De oproep gaat echter verder en roept op om voorbij te gaan aan een afwachtende houding en actief -en mogelijk met tegenzin- op de Democratische partij te stemmen. Of het succesvol zal zijn is onzeker, maar een oproep tot een boycot van de Republikeinse partij door twee gematigde, partijloze opinieleiders kan het gedrag van een klein deel van het electoraat beïnvloeden. Tegelijkertijd versterkt het de bunkermentaliteit van Trump die zich op een krimpende basis van het electoraat beroept. Deze boycot probeert in elk geval de oppositie tegen Trumps beleid dat zo de rechtsstaat en de Amerikaanse instituties verzwakt te mobiliseren.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Boycott the Republican Party’ van Jonathan Rauch en Benjamin Wittes in The Atlantic, maart 2018.

Theresa May staat onder druk over Brexit. Met een vitale rol voor de DUP. Open Democracy onthult herkomst dubieus campagnegeld

De Britse premier Theresa May klampt zich krampachtig vast aan de macht. Haar dagen als premier lijken al sinds afgelopen zomer geteld. Bedreigingen komen van steeds meer kanten. Er is het verzet van een factie van Tories en Labour die gehoord wil worden over de Brexit en May binnenkort in het Lagerhuis een nederlaag over de Brexit wet kan toebrengen. Er zijn veertig Conservatieve parlementsleden die een open brief hebben ondertekend waarin ze aankondigen het vertrouwen in May op te zeggen. Met nog 8 stemmen meer kunnen ze zo’n stemming daadwerkelijk houden. Het idee bestaat dat May zich laat gijzelen door haar kabinetsleden Boris Johnson en Michael Gove die een harde Brexit willen en in een gelekte geheime brief May haar koers dicteren. En er is Johnson die onder vuur ligt als minister van Buitenlandse Zaken en volgens Labour-leider Jeremy Corbyn zijn land met een koloniaal wereldbeeld een slechte dienst bewijst. De kritiek op de harde Brexiteers en May is dat ze hun eigenbelang en dat van de partij voor dat van hun land plaatsen.

En er is het schandaal rond het campagnegeld van de Noord-Ierse DUP dat in juli 2017 door Channel 4 News op een rijtje werd gezet en sinds die tijd niet meer is gaan liggen. De DUP is essentieel om de Tories in het Lagerhuis aan een meerderheid te helpen. Open Democracy kwam gisteren met een bericht dat zich afvraagt of de herkomst van 435.000 GBP -‘dark money‘- dat aan de DUP werd toegespeeld wel zo legitiem is als door ontvanger en gever wordt beweerd. De gever heeft van de Kiescommissie een boete van 6.000 GBP gekregen wegens gebrek aan openheid over de herkomst van het geld, zo beredeneert Open Democracy. Zowel de DUP als de geheimzinnige Constitutional Research Council (CRC) stellen zich op het formalistische standpunt dat openheid over campagnegeld in Noord-Ierland wettelijk niet is verplicht. Maar de DUP is de enige Noord-Ierse partij die het voorstel blokkeert om die openheid met terugwerkende kracht tot 1 januari 2014 te geven.

Interessant is de afgelopen week afgetreden minister van internationale ontwikkeling Priti Patel. De officiële reden die hiervoor gegeven werd was dat ze geheime contacten had met de Israëlische regering waarvoor ze geen toestemming zou hebben gehad. Haar aftreden vergrootte overigens het beeld van chaos binnen de regering-May. Maar zoals Adam Ramsey voor Open Democracy in een bericht opmerkt speelde Patel nog een andere rol als lobbyist. Zij stond centraal in het beheer van ‘geheime’ fondsen binnen de Conservatieve partij en het binnensluizen van onder meer geld van British American Tobacco. Ook onderhield ze contacten met radicaal-rechtse groeperingen, zoals Conservative Friends of Israel. Waarom moest Patel opstappen, waarom dacht ze weg te komen met haar opereren van de afgelopen jaren en wat is de reden dat ze opgeofferd werd?

Vanwege de achtergrond van CRC-voorzitter Richard Cook zou er sprake zijn van Saoedisch geld dat in strijd met de voorwaarden in de campagne voor de Brexit is gestopt. Omdat die herkomst niet alleen gaat om het campagnegeld voor de DUP, maar over de herkomst van al het geld voor met name de Leave-campagne, legt dit een nieuwe bom onder de positie van premier May en de harde Brexiteers. Wat is de politieke en juridische positie van de Brexit als blijkt dat vanuit dubieuze bronnen campagnegeld onwettig is vergaard en uitgegeven wat leidde tot een kleine Leave-meerderheid? Kenmerkend en ergerlijk is dat de politiek dit zelf niet uitzoekt.

Radicaal-rechts wil normaliseren. Het heeft gedragsregel waarmee het ware bedoeling verhult. Het lijkt op het islamitische ‘Takiyya’

Update 20 december 2017: De Correspondent komt met het bericht dat Thierry Baudet in Amsterdam op 14 oktober 2017 in het geheim sprak met Jared Taylor, een Amerikaanse witte nationalist en witte suprematist. Ofwel, een racist. Baudet wil erover tegen De Correspondent geen mededelingen doen terwijl het toch eerder een politiek, dan een privé gesprek betrof. Het past in het patroon van Baudet om zijn ware politieke bedoelingen en die van zijn partij verborgen te houden om salonfähig te zijn voor publiek, media en politiek. 

Een bizarre ontwikkeling van onze tijd is de normalisering van radicaal-rechts en de bijna onmerkbare opname ervan in de nationale partijpolitiek. De schroom om racisten politiek onderdak te verlenen vanwege de schadelijke publiciteit die dat op kan leveren lijkt voorbij. Rachel Maddow schetst dat voor de VS en gaat in haar show terug naar mei 2013 om aan te tonen dat racistisch rechts al voor de opkomst van Donald Trump in de armen gesloten werd door de Republikeinse partij. En de conservatieve denktank de Heritage Foundation. In Nederland is er de normalisering van de PVV dat van 2010 tot 2012 gedoogpartner was in het kabinet Rutte I met VVD en CDA. En op dit moment krijgen de voormannen van Forum voor Democratie volop ruimte in de media om hun radicaal-rechtse politiek die aanleunt tegen racisme en witte suprematie te legitimeren.

Oud-leider van het Britse UKIP Nigel Farage gaat in Duitsland voor de radicaal-rechtse AfD campagne voeren voor de landelijke verkiezingen van 24 september. Hij doet dat in Berlijn naast de controversiële Beatrix von Storch, aldus een bericht van Politico. Zij hield in 2016 de mogelijkheid open voor de grenspolitie om op vluchtelingen te schieten, vrouwen en kinderen niet uitgezonderd. Stern geeft de details. In zo’n sfeer steunen Europese radicaal-rechtse partijen elkaar. Hun netwerk komt samen in het Europarlement waar ze fracties vormen zoals Europa van Naties en Vrijheid en UKIP en AfD in Europa van Vrijheid en Directe Democratie.

Radicaal- of extreem-rechtse partijen of bewegingen hebben er een handje van om zich anders voor te doen dan ze zijn omdat ze voor de meerderheid van de bevolking controversieel zijn. Daarom verbergen ze hun ware bedoelingen en stellen die verkeerd voor om aanvaardbaarder te zijn voor zowel een breed publiek als voor rechtse partijen waar ze programmatisch aan grenzen. Zoals in de VS de Republikeinse partij, in het Verenigd Koninkrijk de Conservatieven, in Duitsland de CSU en in Nederland de VVD en het CDA.

Vaak verwijzen deze radicale partijen naar de islamitische gedragsregel ‘Takiyya’ die Wikipedia omschrijft als ‘een toegestane gedragsregel om het geloof onder bedreiging of dwang te verbergen.’ Geert Wilders heeft het jarenlang gebruikt om Nederlandse moslims van alles in de schoenen te schuiven. Ontkennen hielp niet, omdat de ontkenning juist de gedragsregel bevestigde. Maar hoe zit het met de gedragsregel van radicaal- of extreem-rechts om zich anders voor te doen? Het is onmiskenbaar dat radicaal-rechts zich anders voordoet dan het is en veinst om maatschappelijk en politiek aanvaard te worden. Of zelfs subsidie op te strijken in nationaal- of Europarlement. Maar de gelijkenis is onmiskenbaar. Radicaal-rechts doet aan eigen ‘Takiyya’.

Foto: Tweet van Ludovic de Danne van 19 februari 2016. Overzicht van de conferentie ‘Prosperity of Europe after EU’ op 18 en 19 februari 2016 in een zoutmijn in het Poolse Wieliczka van de fractie van Europa van Naties en Vrijheid (ENF) in het Europarlement die wordt gedomineerd door het Front National. Opvallend was de aanwezigheid van gastspreker Thierry Baudet die in de ENF geen officiële functie heeft.

Britse verkiezingen: ‘it’s a long, long while from May to December’

 

De Britse premier Theresa May heeft gegokt, en verloren. Haar Conservatieve partij haalde onder David Cameron in 2015 330 zetels in het Lagerhuis. Voor een meerderheid zijn 326 zetels nodig. Die meerderheid wilde ze in tussentijdse verkiezingen vergroten om meer armslag te krijgen in haar onderhandelingen met de EU over de Brexit en minder afhankelijk te zijn van de hardliners in eigen kring. Maar nu stevent ze af op een minderheid van 318 of 319 zetels. Van district Kensington is nu de uitslag nog niet bekend. Aangenomen wordt dat May een akkoord gaat sluiten of inmiddels heeft gesloten met de Noord-Ierse unionistische DUP dat 10 zetels heeft behaald in het Lagerhuis. Deze partij is tegen een samengaan met Ierland en is het daarin eens met May, maar staat voor een sociale politiek die afwijkt van die van de Conservatieven. Zo is zelfs met steun van de DUP de kleine meerderheid van 330 waar het om begonnen was verkleind tot 328 of 329 zetels.

Een neveneffect van de verkiezingen is dat de rechts-populistische UKIP is weggevaagd. De populistische lente in Europa lijkt niet door te zetten. UKIP-leider Paul Nuttall heeft vanochtend zijn aftreden bekend gemaakt. Zijn partij wist geen enkele zetel te behalen en ging in percentage terug van 12,6% naar 1,85%. Met de Brexit had de partij haar doel bereikt. Dara kwam nog een continue leiderschapscrisis van de partij bovenop.

Wat de toekomst brengt is onduidelijk. Het kan dat May als gevolg van een machtsstrijd in haar partij nu of op korte termijn alsnog tot aftreden gedwongen wordt. Niet alleen heeft ze haar doelen niet gehaald en verloren, maar ze heeft ook een slechte campagne gevoerd waarin ze de bevolking niet wist aan te spreken, slecht doordacht beleid presenteerde en zich vervreemdde van haar ministers die ze buiten de campagne hield.

De messen worden geslepen. De onderhandelingen over de Brexit tussen het Verenigd Koninkrijk en de EU staan gepland om te beginnen op 19 juni. Het is onduidelijk of er dan al een nieuwe regering is. Europese leiders zien in de uitslag een afwijzing van een harde Brexit die toegang tot de interne markt van de EU denkt te kunnen combineren met de blokkade van een vrij verkeer van goederen, diensten, kapitaal en personen. Maar het zou wel eens kunnen dat de hardliners door de verkiezingsuitslag hun positie versterkt hebben in hun streven naar een harde Brexit. Wat begonnen was als een walkover is geëindigd in een nachtmerrie.

Foto: Resultaten Britse verkiezingen 8 juni 2017 (voorzitter Conservatieven niet meegeteld). 

John McCain: Russische Federatie grotere dreiging dan ISIS. Bizar dat we daar nog van overtuigd zouden moeten worden

Republikeins senator John McCain is hardliner op veiligheidspolitiek. Gematigd conservatief en voormalig presidentskandidaat. Feit is dat conservatieven op dit moment de beste kritiek op Trump bieden. Hoe sceptisch men ook kan zijn over McCains bedoelingen en zijn aanschurken tegen de veiligheidsindustrie, betere kritiek dan dit is er niet. Bij een Republikeinse en Democratische partij die allebei in verwarring zijn en hun oude vanzelfsprekendheden zijn kwijtgeraakt. McCain kiest zijn momenten en die zijn terug te voeren op zijn houding jegens de agressieve politiek van het Kremlin en een met Putin en zijn vrienden onbegrijpelijk meegaande president Trump. Uiteraard is kernmacht de Russische Federatie een grotere dreiging dan ISIS. Het is het verschil tussen een gecoördineerde actie van een staat en een ongeregeld zooitje dat een godsdienst heeft gekaapt. Het is bizar dat het uitgelegd moet worden. Er zijn talloze, voornamelijk rechts-nationalistische partijen die ISIS en de islam als de grotere dreiging afschilderen. Een stelling die uit de lucht is gegrepen.

Amerikaanse conservatieven zwaaien met Russische vlaggetjes. Moedwil, misverstand, onnozelheid en omkering van alle waarden?

Een grappig eindigende video met ernstige ondertoon. Cenk Uygur van The Young Turks vraagt zich af wat de principes van de Republikeinse conservatieven waard zijn als ze tijdens de CPAC-bijeenkomst zwaaien met Russische vlaggetjes en tijdens de campagne Trump weg lieten komen met zijn vrouwonvriendelijke uitspraak dat hij vrouwen straffeloos in hun kruis pakt. Volgens een bericht in de LA Times werden de vlaggetjes door de organisatie haastig ingezameld toen bleek waar het om ging. Of het een provocatie betrof zoals de LA Times suggereert is onduidelijk. President Trump staat op dit moment onder druk door onderzoeken van de senaat en FBI naar de relaties tijdens de campagne van 2016 van Team Trump met vertegenwoordigers van de Russische Federatie. Dat zou hem het presidentschap kunnen kosten en een aanklacht wegens samenspannen met de vijand. Zoals Uygur stelt is de hoofdzaak de leeghoofdigheid en dubbele moraal van de Republikeinse conservatieven. Ze lopen zonder nadenken achter elke vlag aan die voorbijkomt. Zelfs als het de Russische is.

Conservatieven in de Republikeinse partij zoeken nieuwe identiteit

Voormalig hoofd van de CIA en lobbyist voor de wapen- en veiligheidsindustrie Michael Hayden is in gesprek met BBC’s Katty Kay. Hij acht het mogelijk dat de beïnvloeding van de Amerikaanse verkiezingen inclusief de hack van e-mails van de Democratische partij door Russen te herleiden valt tot president Putin. Probleem tot nu toe is dat de Amerikaanse regering de informatie niet met het publiek deelt. Medestanders van president-elect Trump kunnen daarom blijven beweren dat bewijzen ontbreken. Amerikaanse diensten zouden zich door openbaarmaking in de kaarten laten kijken. Dat willen ze voorkomen. Maar de tijd dringt. President Obama heeft tot 20 januari 2017 de macht en moet voor die tijd handelen. En hij is al zo’n twijfelaar.

Onderstaande grafiek geeft aan hoe de animositeit van Republikeinen jegens Putin veranderd is. Zijn favorability ratings zijn onder Republikeinen van juli 2014 tot december 2016 met zo’n 55 punten verbeterd. Hiermee is de wetmatigheid van een oud vijandbeeld gewijzigd. Terwijl die onder Democraten is verslechterd.

In een opinie-artikel voor The New York Times verbaast de conservatieve ‘talk-show host in Wisconsin’ Charlie Sykes zich over de verandering van het conservatisme in de Republikeinse partij waar racisten vrij baan kregen en nu de partij lijken te hebben overgenomen: ‘For years, we ignored the birthers, the racists, the truthers and other conspiracy theorists who indulged fantasies of Mr. Obama’s secret Muslim plot to subvert Christendom, or who peddled baseless tales of Mrs. Clinton’s murder victims. Rather than confront the purveyors of such disinformation, we changed the channel because, after all, they were our allies, whose quirks could be allowed or at least ignored. We destroyed our own immunity to fake news, while empowering the worst and most reckless voices on the right. This was not mere naïveté. It was also a moral failure, one that now lies at the heart of the conservative movement even in its moment of apparent electoral triumph. Now that the election is over, don’t expect any profiles in courage from the Republican Party pushing back against those trends; the gravitational pull of our binary politics is too strong.’ Conservatieven zoals Michael Hayden of senator John McCain zijn nu de minderheid in hun partij waar vijandbeelden op de kop zijn gezet.

Foto: Schermafbeelding van tweet van Will Jordan, 14 december 2016.

Brexit bracht UK veel negatiefs: Adudu en Dougan getuigen

BBC presentatrice Trish Adudu is in tranen. In Coventry werd haar gezegd ’neger ga naar huis’. Een Aziatische student werd ook belasterd. Ze zegt zoiets nooit te hebben meegemaakt. Het gebeurde na het referendum van 23 juni waarin Britten met 52% ervoor stemden de EU te verlaten. Immigratie was een cruciaal onderwerp.

Dit incident staat niet op zichzelf. Na het referendum waren er vele meldingen van racisme tegen vooral Polen. Wat is hier aan de hand? Bestond dat racisme altijd al, maar werd het onderdrukt? Of heeft de harde toon van de campagne mogelijk gemaakt dat mensen het eindelijk ‘durfden’ zeggen omdat alle remmen los waren?

Dit referendum heeft het slechtste in Britten naar boven gebracht. Politici logen dat het gedrukt stond en wat nog beschamender was, na de uitslag liepen ze weg voor hun beweringen en braken hun beloften. Zoals over de 350 miljoen pond per week die volgens het Leave-kamp niet meer naar de EU maar naar de Nationale Gezondheidsdienst (NHS) overgemaakt zou gaan worden. Of over de stop op immigratie na een Brexit. Nu blijkt dat ‘verkeerd begrepen’ te zijn. Het gedraai van politici heeft de Britse politieke klasse ongeloofwaardig gemaakt. ‘Take back control’ was de slogan van de Leave-campagne. Het omgekeerde is gebeurd. Het heeft het land in chaos en onzekerheid gestort. Schotland en Noord-Ierland dreigen de unie zelfs te verlaten.

Hoogleraar Europees Recht Michael Dougan van de Universiteit van Liverpool is duidelijk en aarzelt niet. Hij pleitte voor Remain, zoals hij in een college om economische en politieke redenen beargumenteerde. Dougan  meent dat de Leave-campagne een van de meest oneerlijke politieke campagnes gevoerd heeft die het Verenigd Koninkrijk ooit heeft gekend. Trish Adudu zal het niet ontkennen. Voor het repareren van de uitslag is het te laat. A fine mess. Het referendum eindigt als wees omdat niemand er verantwoordelijk voor wil zijn.