Naar Damascus: geknoei, bederf en manipulatie van media

In 2006 werkte ik zijdelings mee aan het ontrafelen van Qanagate op een Engelse site. Eurokritisch van snit, maar daar ging het niet om. Hier staat het eindverslag onder de titel ‘The Corruption of the Media‘.

Het draaide om een Israëlische luchtaanval op 30 juli 2006 op het Libanese dorp Qana. Er waren vele slachtoffers.

Wat daarna gebeurde interesseerde me omdat het over schijn en wezen ging. Konden media de waarheid achterhalen in een reeks van gebeurtenissen vol onduidelijkheden? Westerse persbureau’s voelden de druk om verslag te doen, maar wisten dat ze gemanipuleerd werden. Zowel door het Israëlische leger als Hezbollah. De reconstructie maakte duidelijk dat lijken verplaatst of zelfs toegevoegd waren om het leed te benadrukken.

Nu is er in de gasaanval met chemische wapens in de conservatief-soennitische voorstad Ghouta van de Syrische hoofdstad Damascus die onder controle van de ‘rebellen‘ staat en omsingeld is door het Syrische leger. Beelden van rijen kinderlijken gaan de wereld over.

Maar wie heeft ze daar neergelegd en hoe weten we dat de media die ons deze beelden voorzetten niet gemanipuleerd worden? Welke waarheid vertellen de beelden? Welke marge kan journalistiek tolereren zonder het verslag kapot te maken met slagen om de arm?

Dat velen waaronder kinderen slachtoffer zijn van een gifgasaanval van vermoedelijk het Syrische leger leidt geen twijfel. Dit is een schending van het humanitair oorlogsrecht die veroordeeld moet worden. Het had niet mogen gebeuren.

Maar we moeten beseffen dat de beelden wapens zijn in een strijd. Ze kunnen dienen om de VS of Europa tot inmenging te dwingen. Of in andere gevallen weer afstand te laten nemen. De media worden onderdeel van de strijd en moeten daarmee uit de voeten. Nieuwsconsumenten hoeven echter hun eigen oordeel niet op te schorten in het besef dat er met beelden even gemeen gestreden wordt als op het slagveld.

Foto 1: Kinderlijken op een rij in Ghouta, Damascus. 21 augustus 2013.

Foto 2: Kinderlijken die gedood zouden zijn bij de gifgasaanval in Ghouta, Damascus. 21 augustus 2013. Credits: Reuters/ Mohammed Abdullah.

Foto 3: Omwikkkelde kinderlijken op een rij in de voorstad Ghouta in Damascus vrijgegeven door Shaam News Network. 21 augustus 2013. Credits: AFP/ Daya Al-Deen.

Pro-Palestijnen zetten Yuri Honing onder druk om af te zien van Israëlisch optreden

Mogen activisten een artiest om politieke redenen oproepen af te zien van een concert? In dit geval saxofonist Yuri Honing op het Red Sea Jazz festival in het Israëlische Eilat. Een van de meest internationaal opererende Nederlandse artiesten die geen politieke en muzikale horizon kent. Zoals zijn optreden met de Libanese zangeres Rima Khcheich aantoont. Hij laat zich niet in een vakje stoppen. Dat doen anderen voor hem.

Pro-Palestijnse organisaties en sympathisanten van een culturele boycot van Israël zetten hem onder druk om af te zien van het optreden in Eilat, aldus NRC. Het past binnen het publieke debat in een democratie om alles uit de kast te halen om iemand op andere gedachten te brengen. Voorwaarde is wel dat dit in proportie gebeurt. Dat lijken de pro-Palestijnse organisaties volledig uit het oog verloren te hebben. Volgens de NRC bestoken ze hem met ‘intimiderende mails, tweets en nachtelijke telefoontjes’. En da’s ontoelaatbaar.

Er is zelfs een aparte Facebook-pagina ‘Yuri Honing, cancel Red Sea Jazz Festival in Israël’ die Honing oproept niet in Eilat op te treden. In een verklaring staat dat de pro-Palestijnen ‘de mondiale boycot van Israël steunen, die het doel heeft de Israëlische regering zover te brengen, dat het de universele mensenrechten en het internationaal recht naleeft’. Maar da’s een actie van pro-Palestijnse groepen en geen verplichte VN-sanctie die voor anderen bindend is. Deze activisten kunnen hun politiek niet aan anderen opdringen, laat staan aan niet-Palestijnen. Honing zegt vooral veel druk van het in zijn ogen fanatieke BDS te ondervinden. 

Honing treedt ook in het Midden-Oosten op. Hij gaf een benefietconcert in een Palestijns vluchtelingenkamp nabij Damascus. Toch kan-ie zich niet volledig onttrekken aan de polarisatie, het fanatisme en de politieke en sociale dwang van het conflict in het Midden-Oosten. Rima Khcheich heeft laten weten dat als-ie in Israël optreedt zij niet langer met hem kan optreden. Jammer voor muziek die vrijheid zoekt en bruggen wil slaan.

Foto: Yuri Honing speelt in een Palestijns vluchtelingenkamp bij Damascus, 2006/07.