Iran en Hamas verenigen zich in Gaza tegen Israël

Men kan op allerlei manieren naar het conflict tussen Hamas en Israël in het Midden-Oosten kijken. Het is niet te veel gezegd om het een complex probleem te noemen. Door de dominante rol van religieuze aspecten tussen en binnen godsdiensten wordt de ratio door de emotie verdrongen. Historische claims, uitsluiting van anderen en het beroep op de superioriteit van het eigen geloof maken het tot een doolhof zonder uitgang. Er zijn wel uitzonderingen die dit religieuze denken verwerpen, maar zij hebben weinig invloed.

Voor de hand ligt om het te hebben over de mensenrechten omdat oorlogshandelingen tot schrijnende taferelen leiden met vele doden tot gevolg. Vooral onder de Palestijnse bevolking van de Gazastrook. Die bevolking zit klem tussen de eigen machthebbers, het soennitische bewind van Hamas en het vijandige Israëlische leger. De inwoners worden dus op twee manieren gegijzeld.

Eigenlijk drie als men in beschouwing neemt dat de internationale gemeenschap inclusief de Arabische wereld de interesse in het conflict heeft verloren. Niemand neemt het op voor de Palestijnse bevolking. Dit komt mede omdat het belang van de olie in de regio is afgeschaald en andere conflicten zoals die met de Russische Federatie en China belangrijker worden gevonden en in de plaats zijn gekomen van dit al decennia zeurende conflict. Het is geen wereldconflict meer, maar een regionaal conflict. Israël maakt er gebruik van door banden aan te knopen met vroegere soennitische sympathisanten van de Palestijnse Autoriteit.

De bevolking van Israël wordt ook op twee manieren gegijzeld. Namelijk door de regering Netanyahu met een premier die alles uit de kast haalt omdat hij vecht voor zijn politieke voortbestaan om uit de handen van justitie te blijven en de dreiging van Hamas in de Gazastrook en het pro-Iraanse Hezbollah in Libanon die als doelstelling hebben om Israël van de kaart te vegen. Zo staat in de preambule van het Handvest van Hamas (1988): ‘Israël zal bestaan en voortbestaan totdat de islam het elimineert zoals het voordien anderen heeft geëlimineerd’. Dat liegt er niet om en biedt westerse landen de politieke ruimte om Israël de ruimte te geven om zich te verdedigen tegen Hamas dat internationaal als een terroristische organisatie wordt beschouwd . Het lijden van de Palestijnse bevolking is de rem op die vrijbrief, niet het opereren van Hamas.

Men kan ook geopolitiek naar dit conflict kijken. In januari 2020 werd de Iraanse generaal van de Quds Brigade Qassem Soleimani gedood in Bagdad in een Amerikaanse luchtaanval. De Quds Brigade is vergelijkbaar met speciale troepen van andere landen die geheime en buitenlandse operaties uitvoeren. Soleimani maakte gebruik van de achterstelling van de sjiieten in Libanon, Irak en Afghanistan en smeedde een sjiitische coalitie die liep van Libanon tot Afghanistan. Daarnaast steunde Iran het sjiitische regime van Assad in Syrië dat zonder Iraanse militaire steun onder de voet zou zijn gelopen. Feitelijk heeft Iran via sjiitische milities ook in Irak de macht gegrepen en onderdrukt de soennitische minderheid. Tot en met oorlogsmisdaden aan toe en het onrechtmatig annexeren van bezit zoals gebeurde in Jurf al-Sakhr dat nog steeds bezet wordt gehouden door sjiitische pro-Iraanse milities.

De vijand van mijn vijand is mijn vriend, daar komt de samenwerking van het soennitische Hamas en het sjiitische Iran op neer. In Irak, Libanon en Syrië staan ze tegenover elkaar, zeker waar het de gewone bevolking betreft, maar als het om de grote vijand Israël gaat, dan lopen de geopolitieke belangen gelijk op. Dus helpt de Iraanse Quds Brigade die nu wordt geleid door generaal Esmail Qaani Hamas met drones om vanuit de Gazastrook Israël te bestoken. Met als gevolg dat de expansie van Iran doorgaat en het Iraanse front is opgeschoven tot in de Gazastrook. Daarom is de strijd zo fel.

Zonder legers zou er geen oorlog bestaan, maar tot de tanden gewapende legers hebben hun eigen dynamiek en machtsvorming die onvermijdelijk tot oorlog leidt. De oorzaak om dat te rechtvaardigen of te verwerpen kan van alles zijn en is ondergeschikt aan het oorlogsdoel. Die constatering wordt door buitenstaanders gemaakt die zien dat dit conflict een krachtenspel is van een op hol geslagen draaimolen waar van buitenaf de stekker niet uitgetrokken kan worden. En zolang van binnenuit de behoefte niet bestaat om dit te beëindigen en naar vrede te streven zal de mallemolen blijven draaien. Met de bevolkingen als slachtoffer.

Petitie ‘NOS stop de eenzijdige berichtgeving over Israël’ maakt NOS Journaal groter dan het is. Gekleurde of slechte journalistiek?

De petitie ‘NOS stop de eenzijdige berichtgeving over Israël’ op Petities24.com stelt dat de berichtgeving van de NOS over Israël eenzijdig is. Met NOS wordt gedoeld op de informatievoorziening op NOS Teletekst en het NOS Journaal. De reacties van de ondertekenaars variëren van genuanceerd tot onbezonnen, van kritiek op de NOS vanwege eenzijdigheid tot ondubbelzinnige steun voor Israël. Het is interessant om de reacties te lezen.

Wat opvalt is dat ondanks de niet kinderachtige kritiek velen toch enorm belang hechten aan de berichtgeving van de NOS. (En ook RTL). De kritiek komt in de meeste gevallen niet neer op het constateren van een gebrek aan professionalisme, een tekort aan middelen en kwaliteit van verslaggever en eindredactie in Hilversum die het bericht inkadert, maar op bewuste partijdigheid of eenzijdigheid die zelfs wordt omschreven als jodenhaat. Als die al bestaat is vooringenomenheid echter lastig te bewijzen. Het gebrek aan professionalisme is makkelijker te bewijzen en is ook meer zinvolle kritiek omdat het kan leiden tot aanpassing van de werkwijze van het NOS Journaal. De paradox van deze petitie die kritisch bedoeld is is dat het via een omweg het NOS Journaal groter en belangrijker maakt dan het per definitie vanwege de randvoorwaarden kan zijn.

Foto’s: Schermafbeeldingen van pagina’s van de petitie ‘NOS stop de eenzijdige berichtgeving over Israël’ en pagina 33 met reacties.

Wilders presenteert nepnieuws over Pechtold en isoleert zich verder. Maar eist tegelijk samenwerking. Wordt hij neppremier?

 

De EU staat onder aan alle kanten onder druk en Nederlandse politieke partijen verliezen zich in futiliteiten. Het CDA houdt zich bezig met het verzet tegen de verplichte weidegang van koeien of de beperking van het aantal dancefestivals. Dat tekent de prioriteiten van de Nederlandse partijpolitiek. Niet het klimaat, de effecten van globalisering, het op orde brengen van defensie, het overbruggen van de kloof tussen burger of politiek, het terugdringen van de belastingontwijking door grote bedrijven of de sociaal-economische verschillen is waar het om gaat, maar symboolpolitiek. Toegegeven, kleine en grote onderwerpen kunnen samengaan, maar dan dient er wel ernst gemaakt te worden van de grote onderwerpen. En dat ontbreekt er in Nederland aan.

Nu is er weer een tweet van Geert Wilders, zoals de NOS die in een bericht presenteert. Als onderdeel van de campagne voor de kamerverkiezingen van 15 maart. Dit overduidelijk gefotoshopte tafereel van Alexander Pechtold (D66) in een demonstratie van Britse islamisten in 2009 presenteert Wilders als echt, terwijl hij kan weten dat het een nepfoto is. Wilders strooit dus welbewust met alternatieve feiten. Wilders staat symbool voor de onbenulligheid van de Nederlandse partijpolitiek die niet aankoerst op oplossingen, maar op afleidingen. In plaats van met elkaar rond de tafel te gaan zitten om de problemen op te lossen komt Wilders met nepnieuws met als enig doel electoraal gewin en het tegen elkaar opzetten van burgers en partijen.

Geert Wilders is diep gevallen. Hij meent wellicht dat hij even onkwetsbaar is als president Trump die met nepnieuws en alternatieve feiten chaos probeert te creëren om zo onder de radar door zijn agenda door te voeren. Maar Wilders mist zowel de machtspositie als de dubbele bodem die Trump doorgaans in zijn berichten legt. Bij Wilders is het meer ‘van dik hout’ en grof. Wilders is Wilders. Met als enige referentie zijn goede positie in de peilingen verkettert hij de middenpartijen en de politici daarvan omdat ze niet met hem samen willen werken. Hij eist tegelijk dat ze hem accepteren. Met het oog uitsluitend gericht op electoraal succes verbrandt Wilders alle schepen achter zich en is daarna verbolgen als hij nergens meer aan boord kan.

Foto: Tweet van Geert Wilders in artikel ‘Pechtold vindt nepfoto die Wilders stuurde onacceptabel’ van NOS, 6 februari 2017. (Omdat ik geblokkeerd ben door Wilders op Twitter kan ik geen rechtstreekse schermafbeelding maken).

Antisemitisme van supporters FC Utrecht bij TYT. Wat te doen?

Antisemitische spreekkoren van supporters van de Bunnikside van FC Utrecht in de wedstrijd  op 5 april tegen Ajax hebben het internationale nieuws gehaald. Er werd gezongen: ‘Me vader zat bij de commando’s, me moeder zat bij de SS, en samen verbrandden zij Joden, want Joden die branden het best.’ Dat van ‘Hamas, aan het gas’ hebben The Young Turks verkeerd, dat werd eerder gezongen. Ook deze twee Amerikanen vinden het afschuwelijk, maar wat eraan te doen? Joodse organisaties hebben aangifte tegen FC Utrecht gedaan, aldus de NRC. Maar haalt dat wat uit, behalve het uitspreken van ongenoegen over de spreekkoren? Name and shame, dus het achterhalen van betrokkenen en het publiceren van hun naam en beeltenis kan helpen. Maar het kan mogelijk ook omgekeerd uitpakken omdat ze er bekende hooligans door worden. Haatspraak gaat nooit weg omdat het iets van alle tijden is. Inperken ervan lijkt het hoogst haalbare. Een somber stemmende gedachte.

Henk Zanoli geeft het voorbeeld aan de staat Israël. En Hamas.

De waarheid over Gaza en Israël is geen hoofdzaak als het over beeldvorming gaat. Schrijver en vredesactivist Amoz Oz voelde in 2009 in een interview met The Guardian verontwaardiging en woede naar twee kanten: ‘I am outraged with both Hamas and the Israelis in this war, I feel an anger I find difficult to express because it’s an anger in both directions.’ Er zijn in de conflicten tussen Israël en Hamas voor een min of meer neutraal publiek geen good guys om zich mee te identificeren of bad guys om de schuld te geven. Zo ingewikkeld en ondoorgrondelijk zijn de verhoudingen. Beide oorlogvoerende partijen hebben zich op een vervelende manier tot bad guys ontwikkeld. Als een duister schilderij met alleen maar zwart zonder wit. Verlies zit ingebakken.

Maar er is ook een waarheid in de beeldvorming die losstaat van de politieke oplossing. Omdat die over de politiek wordt gelegd en deze vervangt. Juist bij gebrek aan constructieve politiek van leiders die verder denken dan hun eigen positie of de volgende verkiezingen. Beeldvorming is de reservespeler die het spel van het basisteam verdringt. Bij gebrek aan inhoud neemt de vorm de inhoud over. Met spel van belabberd niveau.

Dat alles gezegd hebbende vraag ik me af hoe ik het handelen van Henk Zanoli moet plaatsen. Deze 91-jarige Nederlander kreeg van Israel een eremedaille omdat hij in de Tweede Wereldoorlog een Joods kind redde. Nu heeft Zanoli onder protest de medaille teruggestuurd omdat zes van z’n familieleden in Gaza door toedoen van het Israëlische leger om het leven zijn gekomen. Dit haalt prominent de publiciteit, zoals de New York Times. Dat doet afbreuk aan de beeldvorming van de staat Israël. De Nederlander voegt voor de duidelijkheid toe dat z’n beslissing een gebaar tegen de staat Israël is en niet tegen het Israëlische volk. Van hem geen slogans voor eigen gewin, maar een bespiegeling die de politieke leiders van Hamas en Israël niet weten op te brengen in hun eenduidigheid. De nuancering toont zijn grootsheid aan. En de kleinheid van de politici. Tegelijk maakt Henk Zanoli duidelijk wat de juiste manier is om kritiek te hebben op Israël of Hamas.

Foto: Dirk Braeckman, 2013.

Niet perfecte advertentie tegen Jodenhaat vraagt teveel

Een oproep tegen Jodenhaat die redelijk lijkt, maar dat bij nader inzien toch niet helemaal is. Het verscheen vandaag in een advertentie op de achterpagina van De Telegraaf. Ondertekenaars zijn onder meer Louis van Gaal, Inge de Bruijn, Gerard Joling, Mart Visser, Gerrit Zalm, Jan-Michiel Hessels, Jan Peter Balkenende, Emile Roemer, Bram van Ojik en Jaap de Hoop Scheffer. De oproep om de strijd uit het Midden-Oosten niet naar Nederland te importeren is logisch. Antisemitisme kan onder geen voorwaarde getolereerd worden. Het is tekenend voor de gespannen sfeer dat zoiets vanzelfsprekend in een advertentie benadrukt dient te worden.

Maar de oproep dat het schelden tegen Joden op sociale media ‘nu moet stoppen’ legt de grens verkeerd. Dat kan opgevat worden als een oproep tot zelfcensuur. De ruimte voor schimpen, tieren, vloeken, beledigen of schelden biedt de wet. Niet een moreel appel van een willekeurig groepje mensen. Daarom is de advertentie een gemiste kans. Er is een maatschappelijk debat of er een recht op belediging via schelden op sociale media bestaat. De ondertekenaars van deze oproep kiezen daarin eenzijdig partij. De grens moet liggen bij haatzaaien dat het bestaansrecht van de Nederlandse Joden aan de orde stelt. Niet bij beledigen en schelden. 

Foto: Deel van advertentie ‘Geen excuus voor Jodenhaat’, 7 augustus 2014 in De Telegraaf.

Vrouw mishandeld om Israëlische vlag. Wat doet het gezag?

Een Nederlands-Joodse vrouw die in Amsterdam een Israëlische vlag aan haar balkon hing werd door twee mannen zwaar mishandeld. Dit is onacceptabel. Het openbaar bestuur moet middelen vrijmaken om zulk geweld te bestrijden. En de aanvallers hard straffen. Ons land heeft hierbij niks te winnen. De Nederlandse rechtsstaat, de manier van samenleven en het sociaal contract worden erdoor bedreigd. Nederland heeft niks te winnen als emoties, frustraties en waanvoorstellingen uit het Midden-Oosten geïmporteerd worden door inwoners van Nederland. Deze verzetshelden na de oorlog. Jihadisten die zelf de wapens oppakken en naar het Midden-Oosten gaan verdienen meer respect dan deze mannen die met z’n tweeën een vrouw aanvallen. Ik ben voor een importverbod van gelijkhebberigheid en heetgebakerdheid. Zie hier AT5 voor de achtergrond.

Haagse politie krijgt kritiek op terughoudendheid bij demonstratie

‘Uit het feit dat de politie geen arrestaties heeft verricht, kan afgeleid worden dat er geen grenzen zijn overschreden.’ Aldus een bericht van de NOS. In deze redenering keert een woordvoerder van burgemeester Van Aartsen oorzaak en gevolg om. Het is een onjuiste redenering omdat het feit dat er geen arrestaties zijn verricht niet wil zeggen dat de politie de opdracht om tot arrestatie over te gaan goed heeft uitgevoerd. De woordvoeder van de politiek omzeilt door deze cirkelredenering de bewijslast. Hij ontwijkt de verantwoording.

Of de woordvoerder van de burgemeester een cursus Argumentatieleer aan de Bestuursacademie nodig heeft om z’n kennis bij te spijkeren of juist tot z’n uitspraak kwam als gevolg van de opgedane kennis van de Argumentatieleer om de feiten te verhullen en zijn burgemeester uit de wind te houden is de vraag.

Aanleiding was een kleine demonstratie in de Haagse Schilderswijk. Met jihad-vlaggen. Vraag is of als aanleiding voor dit protest het Israëlisch offensief in de Gazastrook kan worden beschouwd, omdat volgens de NOS de demonstratie zich niet richtte tegen de staat Israël maar tegen Joden. Dit is niet hetzelfde. Protest tegen het beleid van de staat Israël is een legitiem politiek doel -zelfs begrijpelijk door de vele doden die door toedoen van het Israëlische leger in Gaza vallen-, protest tegen ‘de Joden‘ is racisme en niet legitiem. Het hoort niet thuis in een rechtsstaat, moet afgekeurd en door het bevoegde gezag passend bestreden worden.

Annabel Nanninga van Geen Stijl was aanwezig en probeerde verslag te doen. Met de woordvoerder van burgemeester Van Aartsen is ze het oneens dat er geen grenzen zijn overschreden. Een agente maande haar voorzichtig te zijn met het maken van foto’s en bevestigde desgevraagd een bedreiging tegen Nanninga gehoord te hebben. Toen ze zich als journaliste bekend maakte voegde de agente toe geen tijd te hebben om haar te beschermen. Nanninga kon zo haar werk niet doen. Haar bedreiger werd met rust gelaten. Maar het werd nog bedreigender toen Nanninga verbaal agressief bejegend werd en frisdrank over haar heen kreeg. In aanwezigheid van zo’n zes geüniformeerde politie-agenten die niet ingrepen. Gewoon op de openbare weg. Uiteindelijk werd Nanninga voor haar veiligheid mee naar het bureau genomen. Maar geen enkele belager. Ze verwijt de agenten niks, maar de burgemeester wel die het korps niet passend en te slap zou laten optreden.

De demonstratie in Den Haag heeft vandaag tot kamervragen van PVV, Joram van Klaveren (GRBVK) en VVD geleid. Met de teneur dat journalisten ongestoord hun werk moeten kunnen doen in de openbare ruimte en de politie dat recht moet garanderen. Maar gisteren in Den Haag gaf het bevoegd gezag die garantie niet. Inmiddels is bekend geworden dat het OM een onderzoek instelt naar aanleiding van de demonstratie.

Foto: Protest in Den Haag. NOS, 24 juli 2014.

Eeuwige beweging in Gaza: Allah Akbar tegen Eretz Yisrael

In het conflict tussen Hamas en Israël in Gaza hebben beide partijen de handschoenen uitgetrokken. Alle middelen zijn geoorloofd. De ene straatvechter tegen de andere. De verbetenheid en de haat spoelen de laatste restjes redelijkheid weg. Van beide kanten aangewakkerd door een nationalistisch-religieuze component die de Realpolitik nog meer op afstand zet: Allah Akbar tegen Eretz Yisrael. Deze inzet van beide partijen is de echte verloren strijd die door niemand te winnen valt. Dat maakt het lastig om begrip te hebben voor de leiders van de strijdende partijen die als een dolle tekeer gaan. Wat niet voor de slachtoffers geldt, die verdienen alle compassie. Gevangen door die leiders met hun belangen die het verkeerde pad bewandelen.

De informatieoorlog woedt en beide kanten buigen de waarheid bij. De waarheid wordt gemanipuleerd om de publieke opinie te winnen. Voor uw of mijn sympathie. De verslaggeving van de partijen is gekleurd. Aan de beestachtigheid zijn geen grenzen. Het verstand staat stil bij het bombarderen van een ziekenhuis. Zelfs als er op het terrein een raket gelanceerd zou zijn. Bewijs wordt met plakken en knippen gefabriceerd als legitimatie voor een fatale druk op de knop. De teller van het dodental loopt weer even op. Wat te doen? Een opinie die tussenbeide wil komen zegt dat de driften van Hamas en Israël omgezet moeten worden tot aanvaardbare vorm. Maar da’s te veel gevraagd voor een conflict dat tot een wederzijds ritueel geworden is. No exit.

Hoe knap zijn eigenlijk de kinderen van groep 7b van El Furkan?

Het is knap dat de kinderen van groep 7b van Basisischool El Furkan van zo’n 11 jaar zo politiek gemotiveerd zijn en zich zo welsprekend uiten. Vol mediawijsheid vinden ze het Jeugdjournaal van 1 juli ‘niet altijd even eerlijk’. Ze hebben exact bijgehouden wat het Jeugdjournaal zegt over kinderen die in Israël en de Palestijnse gebieden worden doodgeschoten. Ze weten dat de Palestijnen helemaal geen leger hebben en Israël wel. Ze weten dan wellicht ook waarom PLO-leider Yasser Arafat altijd een uniform droeg. Dwaas eigenlijk, zo zonder leger als je er goed over nadenkt. Carnaval in het Midden-Oosten? Het is knap dat de kinderen van groep 7b zich weten te presenteren als gedode kinderen. Dat soort identificatie vraagt een abstractievermogen dat bij 11-jarige kinderen bijzonder genoemd mag worden. ‘Later werd ik in de bossen bij Jeruzalem gevonden’, wat je noemt vereenzelviging tot in de dood. Wat een knappe kinderen van groep 7b van Basisschool El Furkan. Je zou uit hun uitingen niet opmaken dat ze slechts 10, 11 of 12 jaar zijn. Je zou ze veel ouder schatten. Knap?

Foto: Yasser Arafat.