Ook een Hollands verhaal: de geslachtsverandering van Robert Rees (1954)

‘Dual Portrait of Tamara Rees (November 22, 1954). Collectie: Transas City Photographs (1950-2000).

Grasduinen in online archieven wereldwijd is een genoegen. Soms komt men berichten tegen die verbazen en verwarren. Soms vanwege de inhoud, soms vanwege de datering, sons vanwege de tegenstrijdigheden. Wie had gedacht dat in 1954 in Nederland iets gebeurde waarover het publiek nu nog steeds niet is uitgepraat? Namelijk geslachtsverandering.

Of gebeurde het in Denemarken, zoals het bijschrift bij onderstaande foto beweert? Nee, dat is niet het geval. De verwarring bestaat er waarschijnlijk uit dat de Deense hormoon-specialist Dr. Christian Homburger het eerste contact van Robert Rees was dat hem naar Nederland leidde.

‘Here is a photograph I came across by chance on the net. It’s from Jet Magazine, 10 November, 1955‘ In: artikel ‘Rees, Tamara‘ op Transas City.

De tekst bij de bovenste foto luidt: ‘Robert Egan Rees shown at left as a decorated paratrooper during World War II, is now Tamara Adel Rees(R) after surgery and hormone treatments for change of sex in the Netherlands. The 30-year-old former husband and father of two children has returned to the U.S. to try to become an accepted member of the female world she has chosen.‘

De vermelding dat Robert Rees een gedecoreerde Amerikaanse parachutist is moet blijkbaar legitimatie geven aan het feit dat hij geen watje is, maar een echte Amerikaanse man. In 1954 is zij Tamara Rees die probeert een volwaardig lid van de vrouwenwereld te zijn.

Of dat gelukt is beschrijft ze in haar biografie ‘Reborn‘, waar Transas City (‘Serving the Kansas and Missouri Transgender Community‘) aandacht aan besteedt. Opvallend is dat Rees (op de titelpagina abusievelijk ‘Reese‘ genoemd) de namen of functies van de behandelende Nederlandse specialisten niet noemt. Dat leidt tot opmerking als ‘a certain rather renowned professor of medicine at a well established university located at the south western portion of Holland‘. Ook benadrukt ze steeds dat haar behandeling in overeenstemming met de Nederlandse wet is. Dat doet vermoeden dat haar geslachtsverandering weliswaar legaal, maar toch niet vanzelfsprekend was.

Tegelijk staat in het boek een afbeelding van onderstaande verklaring die man en paard noemt: De Jelgersmaklliniek in Oegstgeest en de directeur en hoogleraar in de psychiatrie Dr. E.A. D. E. Carp. Tamara (‘Temora‘) Rees lijkt juridisch nog steeds Robert Rees te zijn. Let ook op het woord ‘Ambassy‘ dat een hooggeleerde heer in 1954 neerpent.

Schermafbeelding van afbeelding uit boek ‘Reborn‘ (1955) van Tamara Rees.

Hartverwarmend is de dankbaarheid die Tamara Rees toont jegens de Nederlandse behandelaars. Vergeet niet, dat ze in de VS niet kon vinden wat ze in Nederland wel vond. Rees werd zorgvuldig geholpen zonder dat de motieven voor de geslachtsverandering ter discussie werden gesteld. Deze episode is verbazingwekkend en instructief omdat het aantoont hoe ruimdenkend Nederland in 1954 kon zijn.

Schermafbeelding van passage uit boek ‘Reborn‘ (1955) van Tamara Rees.

Devaluatie van het begrip ‘depressie’ is een modeverschijnsel

Het is een feit dat studenten en jongeren te lijden hebben onder de coronamaatregelen. Zoals dat ook voor bewoners in verpleeghuizen geldt en thuiswonende mobiele ouderen die zich vanwege hun veiligheid isoleren. Het is zaak dat de overheid al deze groepen verzachting van hun situatie biedt. Door financiële tegemoetkomingen, doelmatige en snelle uitvoering van het vaccinatieprogramma en het tonen van compassie.

Maar soms schiet empathie met groepen die het meest te lijden hebben door in slachtofferdenken. Dat is ongelukkig omdat het het tegenovergestelde effect oplevert van wat wordt beoogd. Het is het laatste jaar in de mode om de situatie van jongeren en studenten te psychiatriseren. Heel Nederland lijkt daar in mee te gaan en niemand wil blijkbaar de eerste zijn om dat te relativeren. Via de ernst van COVID-19 wordt jongeren een ziekte aangepraat. Terwijl het in de meeste gevallen gaat om een dipje. Dan gaat het niet om geestelijk lijden, maar om ongemak van een beroerde situatie die tot vervelende inperkingen leidt.

Depressie komt voor onder jongeren. Zo’n 6 tot 7 % van de totale bevolking heeft een ernstige psychiatrische aandoening, zoals psychiater Damiaan Denys in 2018 concludeerde aan de hand van recente cijfers over ziektebeelden. Studies komen lager uit, en menen dat ongeveer 2% van de bevolking een ernstige psychiatrische aandoening heeft. Het is zaak om dat goed in kaart te brengen om deze doelgroep optimale zorg te kunnen bieden.

In de video is de begripsverwarring optimaal en werken de vertegenwoordigers van de welzijnsindustrie er nauwelijks aan mee om duidelijkheid te bieden over de ernst en de aard van het geestelijk lijden. Dat perken ze niet in, maar maken ze breder dan het werkelijk is, Zo ontstaat er begripsvervaging van geestelijk lijden dat een ernstige aandoening is. Dat doet de jongeren onrecht en geeft een verkeerd beeld van wat er nodig is voor een gerichte aanpak van degenen die geestelijke zorg echt nodig hebben.

Media praatten vanaf het begin Trump (en Baudet) goed. Kritiek kreeg geen kans. Wat het ergst is, ze hebben er blijkbaar niks van geleerd

Nu in de VS Trumps presidentschap ten einde loopt en op 20 januari 2021 eindigt klinkt er steeds meer kritiek op de media. Zij hebben Trump de gelegenheid gegeven om zijn praatjes te communiceren zodat hij de macht kon grijpen, terwijl het vanaf het begin duidelijk was dat het om een gestoord en gevaarlijk individu ging. Door passend handelen hadden media de kritiek op Trump een meer prominente plek moeten geven. Pas later kwamen de media met kritiek op hem. Hoewel dat soms ferm was, werd de kritiek van psychiaters verzwegen en niet doorgegeven.

Overigens valt ook de zogenaamde deskundigen die de media ‘voeden’ met ‘content’ heel wat te verwijten. Zij hebben de media op het verkeerde been gezet. In veel gevallen wilden ze de ernst van het gevaar van Trump niet zien en voorspelden ze dat hij wel binnen de lijntjes zou kleuren.

In Nederland was het Willem Post die op 15 november 2016 een opinie-artikel in NRC plaatste dat kopte: ‘Het zal wel meevallen met Trumps dwaze avonturen’. In een commentaar van 17 november 2016 antwoordde ik: ‘Het gaat vreselijk worden. Het zou ook de Nederlandse media sieren dat ze de berichtgeving over Trump niet normaliseren. Of sussende opinies zoals die van Willem Post die volgen uit een fikse portie wensdenken niet publiceren zonder disclaimer. Media moeten niet meegaan in de suggestie dat ‘het allemaal wel zal meevallen’ met president Trump. Het gaat naar alle waarschijnlijkheid niet meevallen, maar tegenvallen.’ En tsjonge, wat viel het tegen met Trump en hoe zat Post ernaast met zijn opgepimpte autoriteit. Maar zoals zo vaak, terugkijken is er bij deskundigen en media niet bij en zelflerend vermogen dat als zodanig wordt benoemd ontbreekt.

In Nederland gebeurde hetzelfde met Thierry Baudet. Hij is ook een gestoord individu met krankzinnige denkbeelden die in het begin van zijn opkomst door de media tamelijk ongefilterd werden doorgegeven. Pas later kwam er kritiek op Baudet, maar toen was zijn naam al gevestigd en kon de journalistiek zich alleen nog maar afvragen hoe het deze tovenaarsleerling groot had helpen maken en wat voor schade aan de democratie het door eigen naïviteit had berokkend. Ook dat besef leidde niet tot een publieke reflectie op het eigen falen.

De paradox is dus dat er van buiten de gevestigde media fundamentele kritiek klinkt op de gevestigde media die hun functie van poortwachter van de democratie niet naar behoren hebben vervuld, maar de media zelf niet tot inzicht komen die wordt omgezet in een beleidsverandering. Of wat nog kwalijker is, ze zijn wel degelijk tot dat inzicht gekomen, maar doen er om economische of politieke redenen niets aan. Hoe dan ook is het resultaat hetzelfde: oorverdovende stilte en het ontbreken van publieke reflectie op het eigen handelen.

Dat is zorgwekkend, omdat de media in het geval van Trump (in de VS) en Baudet (in Nederland) niets geleerd lijken te hebben. Het wachten is op de volgende rechts-radicale politicus die door de zogenaamde ‘linkse’, maar in werkelijkheid ‘rechtse’ media die de status quo en de gevestigde belangen onderschrijven, op het schild wordt gehesen. Het is zelfs de journalistiek niet gegeven om niet de fouten van de vorige oorlog te herhalen. Laat staan dat het al een antwoord op de volgende oorlog kan voorzien door deductie van wat zich nu vroegtijdig aankondigt.

Om geloofwaardig te blijven is een fundamenteel debat binnen de media nodig dat reflecteert op het veranderde medialandschap en de radicalisering van de politiek en dat verder gaat dan een kritisch stuk van een goedwillende ombudsman ergens achter in een krant als aflaat voor een schoon geweten. Dat is te mager om serieus te zijn.

Foto: Schermafbeelding van deel eigen commentaar ‘Media praten Trump nu al goed. Met voorop wensdenkende Amerika-deskundigen die weten dat hij binnen de lijntjes blijft’ van 17 november 2016.

Neos bezoekt Museum Dr. Guislain in Gent: met zoektocht en escape room

Neos is het Vlaamse netwerk van ondernemende senioren. Het heeft 214 afdelingen en zo’n 33.000 leden. De afdeling Neos Gent bezocht Museum Dr. Guislain in Gent dat een overzicht van outsiderkunst en psychiatrie geeft. Deze video is bedoeld om bestuursleden van Neos te informeren over dit museum. Een daguitstap is mogelijk, met zoektocht en escape room. Het museum wordt voorgesteld als plek van beleving en avontuur.

De duivel! De duivel! In Milaan een reden voor echtscheiding

In Milaan heeft de rechtbank een scheiding uitgesproken. Aangevraagd door een echtgenoot omdat zijn vrouw door de duivel bezeten zou zijn. Local.it doet verslag. Waar de duivel in beeld komt, kan godsdienst  niet ver weg zijn. Of liever gezegd, waar godsdienst bestaat is de duivel nooit ver weg. Dat het gaat om een vrouw in psychische nood ligt voor de hand, hoewel psychiaters haar gezond achtten. Hoe dan haar religieuze obsessie sinds 2007 te verklaren die leidde tot dwangmatig gedrag en de katholieke kerk tot oorzaak en uitweg maakt? De meest logische verklaring is niet altijd voor allen aanvaardbaar. Getuigen beweren dat ze de vrouw zagen zweven. Hoewel het bij zo’n verklaring mogelijk is dat vooral de getuigen zweven. Zo vormt zich een verhaal waarin velen zweven. Tot de rechtbank van Milaan toe die de duivel als reden voor een echtscheiding erkent.