Londen, 1954. Teddy (=Edwardian) Girls worden bewonderd door Teddy Boys. Strak in het pak. Terugblikkend op de jaren 1952-1956 zegt Simon Napier-Bell dat het begrip en de naam rock’n’roll en teenager geleidelijk ontstaan. Halbstarker in Duitsland, Teddy Boys in Engeland of Nozems in Nederland. Tieners zoeken identiteit. Het ontstaan van jongerencultuur gaat niet gelijk op met rock’n’roll, maar krijgt er smoel door. Wat toen de ouderen schrik aanjoeg doet nu vertederend aan.
George Zimbel (1929) noemt zichzelf een documentaire fotograaf. Hij zegt dat het de informatie is die de kijker pakt, maar pas de fotograaf bindt het door zijn persoonlijke kijk en technische kennis samen. In 1954 heeft de vetkuif in een New Yorks-Ierse danshal bekijks. Zimbel schept diepte en onderscheid en voegt zijn blik toe aan de vele blikken die alle kanten opschieten. Signalen ventileren boodschappen na sluitingstijd.
Grasduinen in online archieven wereldwijd is een genoegen. Soms komt men berichten tegen die verbazen en verwarren. Soms vanwege de inhoud, soms vanwege de datering, sons vanwege de tegenstrijdigheden. Wie had gedacht dat in 1954 in Nederland iets gebeurde waarover het publiek nu nog steeds niet is uitgepraat? Namelijk geslachtsverandering.
Of gebeurde het in Denemarken, zoals het bijschrift bij onderstaande foto beweert? Nee, dat is niet het geval. De verwarring bestaat er waarschijnlijk uit dat de Deense hormoon-specialist Dr. Christian Homburger het eerste contact van Robert Rees was dat hem naar Nederland leidde.
‘Here is a photograph I came across by chance on the net. It’s from Jet Magazine, 10 November, 1955‘ In: artikel ‘Rees, Tamara‘ op Transas City.
De tekst bij de bovenste foto luidt: ‘Robert Egan Rees shown at left as a decorated paratrooper during World War II, is now Tamara Adel Rees(R) after surgery and hormone treatments for change of sex in the Netherlands. The 30-year-old former husband and father of two children has returned to the U.S. to try to become an accepted member of the female world she has chosen.‘
De vermelding dat Robert Rees een gedecoreerde Amerikaanse parachutist is moet blijkbaar legitimatie geven aan het feit dat hij geen watje is, maar een echte Amerikaanse man. In 1954 is zij Tamara Rees die probeert een volwaardig lid van de vrouwenwereld te zijn.
Of dat gelukt is beschrijft ze in haar biografie ‘Reborn‘, waar Transas City (‘Serving the Kansas and Missouri Transgender Community‘) aandacht aan besteedt. Opvallend is dat Rees (op de titelpagina abusievelijk ‘Reese‘ genoemd) de namen of functies van de behandelende Nederlandse specialisten niet noemt. Dat leidt tot opmerking als ‘a certain rather renowned professor of medicine at a well established university located at the south western portion of Holland‘. Ook benadrukt ze steeds dat haar behandeling in overeenstemming met de Nederlandse wet is. Dat doet vermoeden dat haar geslachtsverandering weliswaar legaal, maar toch niet vanzelfsprekend was.
Tegelijk staat in het boek een afbeelding van onderstaande verklaring die man en paard noemt: De Jelgersmaklliniek in Oegstgeest en de directeur en hoogleraar in de psychiatrie Dr. E.A. D. E. Carp. Tamara (‘Temora‘) Rees lijkt juridisch nog steeds Robert Rees te zijn. Let ook op het woord ‘Ambassy‘ dat een hooggeleerde heer in 1954 neerpent.
Schermafbeelding van afbeelding uit boek ‘Reborn‘ (1955) van Tamara Rees.
Hartverwarmend is de dankbaarheid die Tamara Rees toont jegens de Nederlandse behandelaars. Vergeet niet, dat ze in de VS niet kon vinden wat ze in Nederland wel vond. Rees werd zorgvuldig geholpen zonder dat de motieven voor de geslachtsverandering ter discussie werden gesteld. Deze episode is verbazingwekkend en instructief omdat het aantoont hoe ruimdenkend Nederland in 1954 kon zijn.
Schermafbeelding van passage uit boek ‘Reborn‘ (1955) van Tamara Rees.
De kop is eraf. Op 9 juni 2022 vond de eerste van de zes hoorzittingen plaats in het Amerikaanse Huis. De Select Commitee dat de aanval van 6 januari 2021 op het Capitool onderzoekt presenteerde haar bevindingen. Deze commissie is geen rechtbank die Trump en zijn medewerkers kan aanklagen, maar presenteerde het bewijs wel alsof Trump werd aangeklaagd. Het ministerie van Justitie kan Trump en zijn medewerkers wel aanklagen.
De Republikeinse vice-voorzitter Liz Cheney presenteerde haar bewijs als een aanklager. Ze maakte indruk door haar zakelijke, sobere en overtuigende bewijsvoering.
In de media werden vergelijkingen gemaakt met 1954 toen tijdens de McCarthy-hoorzittingen de controversiële senator Joe McCarthy door een advocaat toegebeten werd ‘Hebt u geen schaamte’? Datzelfde wordt nu tegen Trump gezegd. Of de historische vergelijking met de hoorzittingen in 1954 (McCarthy) en 1973 (Watergate) hout snijdt zal de geschiedenis leren. Het echte citaat van de McCarthy-hoorzittingen wat Joseph Welch tegen McCarthy zei is overigens ‘Have you no sense of decency, sir, at long last? Have you left no sense of decency?‘ Een kwestie van fatsoen dus.
De opzet van de hoorzittingen is meerledig. 1) Het tot in detail informeren van het publiek en het parlement over wat voor, op en na 6 januari 2021 gebeurde in wat een vanuit het Witte Huis georkestreerde staatsgreep was. 2) Zorgen door preventie dat de omstandigheden zo aangepast worden dat zich zoiets nooit meer kan herhalen. Dat is brisant omdat het niet ondenkbaar is dat Trump de verkiezingen van 2024 steelt, zoals hij dat in 2020 zonder succes trachtte te doen.
3) Aantonen dat oud-president Trump er kennis van had dat hij de verkiezingen van november 2020 verloren had, maar de leugen bleef promoten dat hij gewonnen had. Tijdens de bestorming van het Capitool op 6 januari 2021 hield Trump zich gedurende meer dan drie uur inactief.
4) Wat de commissie probeert aan te tonen is dat Trump geen maffiabaas is die loyaliteit eiste zonder dat te hoeven specificeren. Hij trok wel degelijk aan de touwtjes, wist wat er speelde en gaf met zoveel woorden opdrachten aan zijn medewerkers met wie hij overlegde en zocht contact met lokale bestuurders met de intentie om de uitslag van de presidentsverkiezingen niet te certificeren, zodat hij aan de macht kon blijven. De juridische term die voor dat mentale element bestaat om met intentie een misdrijf te plegen is ‘mens rea‘.
Hoe een en ander zal uitwerken in de publieke opinie en in de Republikeinse partij is ongewis. De Republikeinen houden zich tot nu toe gedeisd. Van een publiekelijk laten vallen van Trump is nog geen sprake, hoewel mogelijk de interne weerstand tegen hem toeneemt. Mede omdat zijn electorale aantrekkingskracht uitgewerkt raakt. Op enkele rechts-radicale hardliners na die hem zullen blijven steunen. Maar ook zij zijn deel van het onderzoek en zijn in het vizier gekomen van de commissie omdat ze actief deelnamen aan de opstand tegen de Amerikaanse democratie. Dat komt in de volgende hoorzittingen aan de orde.
Hoe de hoorzittingen van invloed zijn op de tussentijdse verkenningen van november 2022 en de koers van de Republikeinse partij valt niet te voorspellen. Als die partij al sinds 1960 afstand neemt van de democratie valt niet te verwachten dat zo’n ontwikkeling van meer dan 60 jaar door deze hoorzittingen gerepareerd kan worden. Wellicht kunnen enkele scherpe kantjes afgesleten worden.
De hoorzittingen lijken electoraal toch een rol te gaan spelen. Dan zullen ze van historische betekenis blijken te zijn zoals de McCarthy en Watergate hoorzittingen. Na 1954 en 1973 wordt dan 2022 een gedenkwaardig jaar voor de Amerikaanse politieke geschiedenis. Zeker weten doen we het nog niet.
Kerstmis is allang geen religieuze viering meer, maar een feest dat is gebouwd rondom familie en vrijgevigheid. Juist deze twee aspecten worden in deze foto van Willy Ronis benadrukt door het ontbreken ervan. De man in het midden wacht buiten op de stoep geïsoleerd tussen moeders met kinderen die hem als een orkaan omsingelen.
Wacht hij op iemand en probeert hij zich een houding te geven? Het is de kerstweek van 1954. De associatie met een film noir of Franse policier in de stijl van de ‘cinéma de papa’ is snel gelegd. Waarschijnlijk weet de man dat de fotograaf hem op de korrel neemt. Hij staat zo evident alleen. Hij zou zo in huilen kunnen uitbarsten. Maar zal dat uiteraard niet doen. De lachende vrouw links die naar Ronis kijkt zet het verschil met de man nog eens extra aan.
In de achtergrond de etalage van een Parijs warenhuis op de Place du Palais-Royal in het 1ste arrondissement. In de beschrijving dicht de fotograaf de man een harde blik toe, un homme au regard dur. Wie niet in de traditie past wordt buitengesloten. Zonder iets te doen of ervoor te kiezen. Het oog van de orkaan ziet er onverwachts opvallend uit.
Media Matters roept CEO van Facebook Mark Zuckerberg uit tot de ‘misinformer‘ van het jaar 2017. De multinational die steeds weer beterschap belooft in het opkrikken van het journalistieke gehalte, het minimale doet om er mee door te kunnen, maar uiteindelijk te weinig levert. Facebook neemt geen verantwoordelijkheid en kan daar onvoldoende op aangesproken worden. Facebook is de op en top verspreider van nepnieuws. Op de Facebook-pagina van De Volkskrant ontmoeten multinational en Nederlandse nieuwsmedium elkaar.
Maar waar Facebook te weinig journalistieke traditie heeft of zich daartoe wenst te bekeren, heeft een traditioneel nieuwsmedium als De Volkskrant te veel journalistieke code. De Code van Bordeaux uit 1954 legt de journalist op ‘op faire wijze te werk te gaan’, op hoor altijd wederhoor te geven. Maar deze ‘faire wijze’ wordt valkuil en hinderlaag voor de traditionele journalistiek als wederhoor voornamelijk nepnieuws toevoegt. Hoofdredacties zouden niet deze ‘faire wijze’, maar de eerbied voor de waarheid voorop moeten zetten.
Mijn reactie bij dit FB-bericht: ‘Facebook en De Volkskrant ontmoeten elkaar in het verspreiden van nepnieuws. Ze hebben helemaal niks geleerd in 2017. Facebook, de internationale misinformer van het jaar, en De Volkskrant de Nederlandse misinformer van het jaar. Is het onderhand geen tijd voor andere beleid, beste hoofdredactie van de Volkskrant? Neem de kerstdagen de tijd om diep na te denken. Om dit soort nepnieuws van en over Baudet in 2018 te vermijden. Zo kan 2018 het jaar worden dat De Volkskrant een kwaliteitsslag maakt, vals van echt nieuws onderscheidt en beseft dat de journalistieke code uit 1954 met de doodlopende weg van het enerzijds-anderzijds in 2018 niet meer ongewijzigd toegepast kan worden.‘
Foto: Schermafbeelding van deel FB-bericht van De Volkskrant met eigen reactie, 23 december 2017.
George Knight 