Een fragment uit de film ‘Het evangelie volgens Matteüs’ (1964) van de Italiaanse regisseur Pier Paolo Pasolini. Een communist en atheïst. Naar verluidt kreeg de film bij vertoning in het Vaticaan een applaus van 40 minuten van de rooms-katholieke kerkleiders. Elk tijdperk en publiek verdient een eigen lijdensverhaal. Met harde zwart-wit tonen en een soundtrack met muziek van onder meer Bach en Mozart. Of met versoaping en eigentijdse popmuziek, zoals The Passion van EO en KRO. Het is dramaturgie van de gewekte verwachting.
De eigen voorkeur voor het een of het ander heeft niet zozeer met geloof te maken, maar met kunst. Laat de humanist, atheïst of kritische christen kunst voorgaan boven de religieuze component om afstand te nemen van de overlevering van het volksgeloof dat zweert bij alledaagsheid, bekende patronen en zachtmoedigheid?
George Knight 