Gedachte bij de foto ‘Amsterdam, 1967’

Ralph Nykvist, Amsterdam, 1967. Collectie: Carlotta; Helsingborg.

Hoe kwam een Zweedse fotograaf in 1967 terecht in Amsterdam? Ach, toen gebeurde het in het magisch centrum. Amsterdammers wachtten netjes voor het stoplicht. Hoewel de voorste fietser ongeduldig toont. Hij kan niet wachten en heeft zich vooruit gesmokkeld. Allen kijken naar de fotograaf. Zijn aanwezigheid disciplineert ongetwijfeld.

Het ziet eruit als een gewone foto van gewone Amsterdammers. Het roept geen nostalgie op naar een verdwenen tijdperk. Ofschoon de transitie van oud naar nieuw toen in volle gang was. Op deze foto is het niet te zien, maar er was ruimte voor verandering. Die met veel hartstocht bevochten werd. Dát maakt jaloers.

Mensen fietsen naar hun werk. Nederlandser kan het niet. Een cliché dat buitenlandse fotografen in die tijd wel moesten vastleggen. Registratie van het gewone wordt vaak over het hoofd gezien. Hier niet. Het alledaagse is niet altijd pakkend. Maar achteraf mogen we blij zijn dat het is vastgelegd.