Stel je voor dat na een terroristische aanslag in Parijs, Nice, Bagdad, Londen of Berlijn mensen de straat opgaan, elkaar een hand geven en bidden voor de doden en gewonden. Zonder dat er wordt stilgestaan bij de acties van de dader, de motieven van de dader, de gebruikte wapens en de beschikbaarheid ervan en de vraag hoe dit voortaan te voorkomen. Onder meer door inzet van veiligheidsdiensten en aanpassing van wetten.
In Las Vegas doodde de witte 64-jarige Stephen Paddock met automatische wapens 59 doden. Nog vele zwaargewonden worstelen met hun leven zodat het aantal nog kan oplopen. Hij pleegde zelfmoord toen de politie de hotelkamer naderde van waaruit hij op het festivalterrein schoot. Dit was een terroristische aanslag.
Paddock terroriseerde de bezoekers van een muziekfestival en bracht onschuldige slachtoffers om het leven. Zijn politieke doel is nog niet duidelijk, zoals Michelle Ruiz in een artikel voor Vogue opmerkt. Of dat de reden is dat president Trump, politici en de media Paddock geen terrorist noemen is de vraag. Hoe dan ook is het verschil opvallend waarom ze in al die gevallen dat een aanslag heeft plaatsgevonden maar nog niet opgeëist is en nog niet alle details over de aanslagplegers bekend zijn wel over terrorisme spreken. Waarom nu niet?
Of het eraan ligt dat het deze keer geen moslims, Afghaanse homohaters, maatschappelijke buitenstaanders of mensen met een kleurtje betrof, maar een 64-jarige witte multimiljonair met een groot wapenarsenaal valt te bezien. Het wordt nu afgedaan met twee dooddoeners uit de knutseldoos van de media-analyse. Dat is framing om het onverenigbare een plek te geven en elke politieke invalshoek bij voorbaat met woorden te neutraliseren door te verhullen wat scherp geduid zou kunnen worden. En tot politieke actie zou aanzetten.
Paddock zou een ‘lone wolf’ zijn en de aanslag wordt afgehecht met gedachten en gebeden (‘thoughts and prayers’). Zo ontlopen politiek, media en burgers door psychologisering van de dader en de blik naar boven -waar de God van Las Vegas huist- hun verantwoordelijkheid. Zoals gezegd, die overdenking ontbreekt bij aanslagen in Parijs, Nice, Bagdad, Londen of Berlijn als politiek en (sociale) media over elkaar heenbuitelen om de eerste te zijn om te spreken over een terroristische daad en het aanwijzen van een dader of groep uit de samenleving. Deze keer geen debat over de veiligheid in de openbare ruimte, de wapenwetten, de tweedeling in de samenleving of de opmars van radicaal-rechts waarin vele wapen-fetisjisten samen opmarcheren. Zoals Ruiz zegt: ‘Als de geschiedenis een indicatie is, zijn gedachten en gebeden een code voor medeplichtigheid’.
Foto: Tweet van Beth Moore, 2 oktober 2017. Zij zegt ‘O, laat het kwaad der goddelozen tot een einde komen’. Het is op dit moment onduidelijk of Stephen Paddock een goddeloze of een aanhanger van God is. In elk geval lijken degenen die zich door God laten inspireren de aanslag te vergoelijken. Beth Moore lijkt dan ook voor haar beurt te spreken.
George Knight 