Wie herhaalt Kreins kritiek op Trump door in Nederland afstand te nemen van Baudets ontvankelijkheid voor racistische ideeën?

Een relletje over Baudet die in een recensie van de roman Sérotonine van Michel Houellebecq in American Affairs Journal oordelen invoegt die niet direct uit het te bespreken werk volgen, maar er in elk geval wel zijdelings mee te maken hebben. De grens van de recensent die bespreekt en de recensent die zijn eigen mening invoegt is niet duidelijk te trekken. Fictie en non-fictie lopen door elkaar heen in deze recensie. Begrijpelijk voor een politiek tijdschrift waar het niet in de eerste plaats gaat om de literatuur, maar om de ideeën en het gedachtengoed die daar in uitgedrukt worden. Vraag is of daar ook grenzen aan zijn te stellen.

American Affairs is een conservatief politiek tijdschrift dat eens per kwartaal verschijnt en in 2017 opgericht werd door Julius Krein. Het begon als pro-Trump, maar na de rally in Charlottesville in augustus 2017 keerde Krein zich publiekelijk af van Trump in een opinieartikel in de New York Times van enkele dagen later met de duidelijke titel: ‘Ik stemde voor Trump. En ik heb er spijt van.’ In het citaat hierboven neemt Krein afstand van Trump als hij zegt: ‘Het is nu duidelijk dat we onszelf voor de gek hielden. Of de heer Trump is oprecht sympathiek tegenover David Duke types [= voormalig voorman van de KKK], of hij is zo stom dat hij totaal niet in staat is om van zijn ergste fouten te leren. Hoe dan ook, hij blijft zijn felste critici gelijk bewijzen.’

Het is onduidelijk of Baudet Kreins kritiek op Trump volgt en afstand van de Amerikaanse president heeft genomen. Omdat er overeenkomsten zijn tussen Trump en Baudet is het niet ondenkbaar dat Kreins kritiek op Trump ook op Baudet van toepassing is. Reken maar na, Trump en Baudet werden allebei door de gevestigde media aan vrije publiciteit geholpen waarbij hun trivialiteiten en persoonlijk leven centraal stonden en de kritiek op hun politieke denkbeelden doorgaans ontbrak. Ze presenteren zich als apolitieke politici en buitenstaanders. Trump spoorde racisten aan en normaliseerde ze door ze op een lijn te stellen met de critici ervan. Baudet doet hetzelfde, hij doet zelf geen racistische uitspraken, maar spoort degenen die dat wel doen aan. Zo blijft hijzelf buiten schot, maar geeft zijn achterban het signaal waar hij echt voor staat. Baudet en Trump eten van twee walletjes. Critici missen zo een aangrijpingspunt omdat ze het zelf niet hebben gezegd. Het is de politiek van de glibberige mening die veinst en zichzelf door vaagheid beschermt tegen aanvallen.

Een andere overeenkomst tussen Trump en Baudet zijn de meelopers. Hoewel er ook een verschil is, want Trump heeft als levenslange New Yorkse Democraat de Republikeinse Partij overgenomen. Baudet heeft zelf een partij opgericht. Maar alleen door deze opportunisten, meelopers en baantjesjagers kunnen Trump en Baudet hun macht vestigen. De Derk Jan Eppinks, Paul Cliteurs of Robert de Haze Winkelmans wisselen van partij en politieke overtuiging vanwege de kansen die het groeiende Forum voor Democratie biedt waar bestuursfuncties, en zetels in Europarlement. Eerste Kamer of Provinciale Staten zijn te vergeven.

Het wachten is op een Nederlandse Julius Krein die afstand neemt van de denkbeelden van Baudet en toegeeft hem verkeerd te hebben ingeschat omdat hij in de kern een racist is. Niet dat het voor de korte termijn zoveel uitmaakt omdat Baudets achterban zich toch nauwelijks door argumenten laat sturen, maar zweert bij emoties en slachtofferschap. Maar  het verschil maakt het partijestablishment van Forum voor Democratie. Een vis moet in het water kunnen zwemmen, zoals een politieke partij niet kan zonder voetsoldaten en luitenanten. Als dat beseft door wat voor monsterlijke ideeën Baudet gestuurd wordt en zichzelf eens goed afvraagt of het zich daar mee kan verenigen als ‘fatsoenlijke burger’ en ‘democraat’, dan is de betovering doorbroken.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘I Voted for Trump. And I Sorely Regret It.’ van Julius Krein in The New York Times, 17 augustus 2017.

Reactie op schietpartij in Christchurch van Trump én NOS was ondermaats

De reactie op een tragische gebeurtenis kan onthullend zijn. Neem de schietpartij in een moskee in het Nieuw-Zeelandse Christchurch waarbij 49 moskeebezoekers om het leven kwamen. Waarschijnlijk allen moslims. De dader is een Australische witte nationalist die zich op het beleid van president Trump beroept.

Juist daarom was de reactie van Trump van belang en werd ernaar uitgekeken. Maar net als de tragische gebeurtenis in Charlottesville waarbij een linkse demonstrant om het leven kwam liet de president na het witte nationalisme ondubbelzinnig te veroordelen. Door er zelfs een tirade (‘rant’) voor zijn achterban over immigratie van te maken, probeerde hij van de dader een slachtoffer te maken. De zoveelste gemiste kans op moreel leiderschap van Trump en de zoveelste kniebuiging voor zijn electorale en politieke marketing.

Niet heel veel beter was de opstelling van de NOS in de journaals en in het programma Nieuwsuur. Het reduceerde de schietpartij tot het slachtofferschap van Nederlandse moslims. Ze werden in de hoek gestopt van een minderheidsgroep die klappen ontvangt. Dat zou nog enige logica hebben als Nederlandse kerkgangers op dezelfde manier wordt gevraagd om te reageren op de reeks aanslagen op kerken met vele slachtoffers in Egypte, Pakistan, Indonesië, de Phillipijnen, Turkije of het Midden Oosten. Maar dat gebeurt niet. Het is ook niet zo zinvol omdat de situatie van Nederlandse christenen of moslims te veel verschillen kent met de situatie van hun geloofsgenoten in die uiteenlopende landen.

Kortom, de reactie van Trump op de schietpartij in de moskeeën van Christchurch was dat hij het slachtofferschap van de slachtoffers ontkende evenals het witte nationalisme dat tot de daad leidde en de politieke ‘rechtvaardiging’ ervan was. De reactie van de NOS erop was dat het de gebeurtenis terugbracht tot slachtofferschap van (Nederlandse) moslims en zo een buitenlands tot een binnenlands onderwerp maakte met talloze incongruenties. Ook met onvoldoende aandacht voor de achtergrond van de dader. Trump en de NOS spanden op hun manier emoties en identiteitspolitiek voor hun karretje om hun punt te maken. Als ze al denken zo politiek of journalistiek succesvol te kunnen scoren. De waarheid ligt in het midden.

Hoofdoorzaak van rentree Europees antisemitisme is normalisering van extreem-rechts dat de radicale islam extra vleugels geeft

Sociale media schieten alle kanten op. Voor een blogger is het dan ook ondoenlijk om alle negatieve commentaren op het eigen blog te zien. Laat staan te weerleggen of te corrigeren. Maar toevallig kwam ik bovenstaande reactie tegen bij een artikel op het blog van E.J. Bron. Het individu achter The Balkans Chronicles had op 2 januari 2019 bij mijn commentaar ‘Afleiding voor identificatieprobleem van rechtse Joden. Hoe door extreemrechts in Europa en VS het antisemitisme z’n rentree maakt’ gereageerd. Ik had het individu vervolgens met als onderwerp ‘Moderatie’ een e-mail gestuurd met de tekst ‘Uw reactie op mijn blog is verwijderd omdat u geen argumenten geeft, maar enkel niet onderbouwde verwijten en vraagtekens over mijn vermeende gebrek aan motivatie. Ik ga graag het debat met u aan, maar dan op een serieuze, faire manier aan de hand van feiten en argumenten.’ Het individu antwoordde niet, maar plaatste enkele uren later op het blog van E.J. Bron bovenstaande reactie. Daar reageerde ik zojuist op met de volgende reactie:

Ik haat geen Joden, en ik heb nooit gezegd dat ik Joden haat of heb me ooit hatelijk over Joden uitgelaten. U verwijst naar mijn commentaar, maar daar noch in welke uiting van me is haat tegen Joden terug te vinden. U kunt niet onderbouwen wat u zegt. U had het dan ook beter niet kunnen zeggen.

Het is dan ook onduidelijk waar u uw mening op baseert. Graag geef ik u een toelichting over dit commentaar waar u naar verwijst. De vork zit naar mijn idee anders in de steel dan u meent. Ik breng een andere nuancering aan. In de uitwisseling van reacties met Awi Cohen bij dit commentaar heb ik een en ander al toegelicht.

In het commentaar verwijs ik naar de video ‘Hoe door de massa-immigratie in Europa het antisemitisme zijn rentree maakt’ van ‘Do re mi fa so la ti’. De claim van die video is dat door de massa-immigratie van moslims naar Europa het antisemitisme zijn rentree maakt. Ik ontken het antisemitisme van moslims niet en keur dat af. Een aanhanger van de islam of welke religie dan ook ben ik overigens niet, hoewel ik het grondrecht van de vrijheid van godsdienst erken. Ik ontken evenmin dat er op dit moment een opleving van het antisemitisme in Europa is.

Ik leg alleen de hoofdoorzaak van de rentree van het antisemitisme in Europa niet bij de massa-immigratie, maar bij de normalisering van extreem-rechts.

Reden daarvoor is naar mijn idee dat de radicale islam in Europa weliswaar kwantitatief is gegroeid, maar in de kern van het establishment van politiek en media weinig steun heeft verworven. Dat is anders bij de rechts-extremisten die in sommige landen in de mars door de instituties verder zijn gekomen dan de radicale islam. Zie Trump, zie Orban, zie Kaczyński en zie de marginale Jean-Marie Le Pen en Gerard Batten (UKIP). Die machtspositie maakt naar mijn idee het verschil voor die normalisering.

Die rentree koppel ik dus niet aan de massa-immigratie van moslims, maar aan de opkomst van extreem-rechts in de VS dat door de opkomst van president Trump en (de inmiddels door Trump afgedankte) adviseur Steve Bannon (oud-hoofdredacteur Breitbart) aan populariteit en publiciteit heeft gewonnen. Miljardair Robert Mercer en diens dochter Rebekah steunden Bannon tot nu toe ruimhartig met financiële middelen en het vermoeden bestaat dat die steun gecontinueerd wordt in Bannons kruistocht met de opzet om radicaal-rechtse partijen in Europa met elkaar te verbinden. Ofwel, extreem-rechts in de VS, en in het kielzog daarvan in Europa, is met ruime geldelijke middelen opgestoomd naar de kern van de politiek.

Die opkomst en de normalisering van extreem-rechts, witte nationalisten, neo-Nazi’s en Ku Klux Klan-leden kwam tot uitbarsting bij de mars in Charlottesville van augustus 2017 waarbij 1 dode viel en de vergoelijkende reactie erop van president Trump die dat rechts-extremisme niet ondubbelzinnig veroordeelde. Trump kreeg daarop veel kritiek.

De rechts-extremisten schreeuwden leuzen als ‘Jews will not replace us’ en de nazi-leus ‘blood and soil‘, droegen Swastika-vlaggen en waren klaarblijkelijk geobsedeerd door Joden. Een rechtse demonstrant verklaarde in de media: ‘This city is run by Jewish communists and criminal niggers’. De marcheerders droegen hemden die praatten over Adolf Hitler. Kortom, extreem-rechts heeft een sterke onderstroom van antisemitisme.

Ik vraag me daarbij af hoe radicaal-rechtse Joden als Leon de Winter die onvoorwaardelijk president Trump steunen die tegengestelde geluiden met elkaar in harmonie kunnen brengen. Want hoe kan iemand van welke achtergrond dan ook die zich verzet tegen antisemitisme of racisme in algemene zin, het opnemen voor Trump die samenwerkt met rechts-extremisten en ze in de praktijk uit de wind houdt en niet ondubbelzinnig veroordeelt? Dat is uiteindelijk een vraag van moraliteit voor elk individu.

Het zal duidelijk zijn dat ik geen politieke bondgenoot van Trump of extreem- of radicaal-rechts ben. Van extreem- of radicaal-links trouwens evenmin. Evenmin ben ik een aanhanger of goedprater van de radicale islam en tolereer de islam niet van harte, maar simpelweg omdat de vrijheid van godsdienst onder de rechtsstaat is gegarandeerd. Evenmin haat ik Joden of welke bevolkingsgroep dan ook.

Ik probeer de wereld te verklaren aan de hand van de feiten en de wisselwerking daartussen. Een paradox als rechtse Joden die via een omweg het antisemitisme van David Duke of Richard Spencer steunen probeer ik te begrijpen. Of evangelische christenen die Trump steunen die alles doet dat tegenstrijdig is en dat haaks staat op de leer en het geloof van Jezus Christus.

Over de vraag of de rentree van het antisemitisme in Europa ongewenst is zijn we het denk ik eens. Dat antisemitisme is ongewenst en moet bestreden worden. Alleen over de vraag wat de precieze oorzaak is van die rentree zijn we het oneens. Ik leg die oorzaak bij de normalisering en vermaatschappelijking (mede in politiek en media) van extreem-rechts waardoor het bestaande antisemitisme van de radicale islam extra vleugels krijgt die het daarvoor niet had.

Foto: Schermafbeelding van een reactie van The Balkans Chronicles op het blog van E.J. Bron, 2 januari 2019.

Afleiding voor identificatieprobleem van rechtse Joden. Hoe door extreemrechts in Europa en VS het antisemitisme z’n rentree maakt

Reactie bij een video op YouTube die met knip- en plakwerk meningen stapelt zonder dat het een sterk betoog wordt. Aanleiding ervoor was de titel ‘Hoe door de massa-immigratie in Europa het antisemitisme zijn rentree maakt’ die ik misleidend vind. Waarbij de rabbi woorden in de mond worden gelegd die hij niet zegt. Niet alleen lijkt me dat deze conclusie niet uit de video volgt, maar ook is die onjuist. Want het is niet door immigranten uit Marokko of Turkije, maar door radicaal-, alt- of extreem-rechts dat het antisemitisme in de westerse wereld zijn rentree maakt. Wellicht is dat in Nederland relatief onzichtbaar door de pro-Israël houding van Wilders’ PVV, maar wie de reactie van president Trump op de schietpartij in de synagoge van Pittsburgh met 11 Joodse doden doorziet weet dat het alt-right is dat de kar van het antisemitisme trekt.

De plaatsing van de video door ‘Do re mi fa so la ti’ en de instemmende reactie van BETAR Netherlands (‘Dutch Zionist Activism since 1933’) maakt duidelijk uit welke hoek deze schuldtoekenning aan moslims van het toenemend antisemitisme komt: uit nationaal-rechtse Joodse hoek. Dat is echter een tragische positie die steeds minder vol te houden is voor Joden die hun kop niet in het zand steken. Want in toenemende mate kampen rechtse Joden in Europa of de VS met een probleem omdat Joden door de kern van de aan macht winnende alt-right, rechts-nationalisten of witte suprematisten uitgesloten of zelfs actief bestreden worden.

Dat tekent ook de onhoudbare positie van een Telegraaf-columnist als de zich met de Joodse zaak en het gedachtengoed van alt-right identificerende Joodse Leon de Winter die steeds moeilijker beide identificaties met elkaar in harmonie kan brengen omdat ze tegenstrijdig zijn. Dat leidt tot ontkenning van de werkelijkheid door middel van zwijgen en selectief wegkijken of tot een afleiding door een bijzaak tot hoofdzaak te bombarderen. Zoals het opblazen van het gevaar van de tamelijk machteloze, onderling verdeelde en slecht georganiseerde moslims die het stadium van pesterij en etterbakjes niet te boven komen. Mijn reactie:

Feit is dat antisemitische incidenten tegen Joden in de VS of Europa niet zozeer worden begaan door de nieuwe, maar door de oude bewoners. Politiek vertaald, het zijn niet de immigranten uit Arabische landen maar de rechtsextremisten die Joden op de korrel nemen. Het idee van Ron Dermer, de Israëlische ambassadeur in de VS, dat radicaal links en radicaal rechts in gelijke mate verantwoordelijk zijn voor geweld tegen Joden vindt geen onderbouwing in de feiten. Onweerlegbaar is dat er in Nederland incidenten van immigranten (of de tweede generatie) uit Arabische landen tegen Joden of Joodse doelen zijn. Maar de hoofdzaak is de van bovenaf georganiseerde en georkestreerde aanval op Joden van extreemrechts. Denk aan de voortdurende campagne tegen George Soros.

Daarom is de kop ‘Hoe door de massa-immigratie in Europa het antisemitisme zijn rentree maakt’ op zijn minst verwarrend en ongelukkig. Die kop zou eerder moeten luiden: ‘Hoe door extreemrechts of alt-right in Europa en de VS het antisemitisme zijn rentree maakt’.

Waarom helpt Leon de Winter eraan mee de bescherming die de democratische instituties hem bieden te helpen afbreken?

In Charlottesville, Virginia marcheerden in oktober 2017 neonazi’s door de straten die anti-joodse leuzen scandeerden. Binnen de alt-right beweging in de VS bestaat verschil van mening over de positie van joden. Of ze wel of niet tot de witte mensen behoren. Een tamelijk ranzige en onverkwikkelijke discussie overigens. Waar laat dat joodse opiniemakers in de VS en daarbuiten die zich sterk maken voor het afbreken van de democratische instituties? Zijn ze wel alert genoeg en beseffen ze de eigen kwetsbaarheid voldoende?

Zo doet de opstelling van de joodse Leon de Winter denken aan de Duitse joden aan het begin van de jaren ’30 die zich op en top Duits voelden, de Duitse cultuur omarmden en als veilige schil zagen, vaak in WOI hadden gevochten en zich daaraan vastklampten, maar uiteindelijk als groep door de meerderheid werd afgewezen. Met vreselijke gevolgen zoals we uit de geschiedenis leren. Dit roept de vraag op waarom De Winter in zijn columns voor De Telegraaf en zijn politieke uitspraken een beweging steunt waarvan een groot aantal leden hem afwijst en zoekt hij niet politiek onderdak bij een groepering die joden onvoorwaardelijk door dik en dun steunt? Waarom probeert hij niet de rechtsstaat en de democratische instanties te helpen versterken die juist minderheden bescherming bieden? Maar De Winter doet het omgekeerde en probeert met zijn ageren tegen de FBI of ‘de politiek’ juist de instituties die hem uiteindelijk kunnen beschermen tegen het barbarisme van de marcherende neonazi’s te helpen afbreken. Is Leon de Winter wel goed bij zijn hoofd?

Het lijkt er sterk op dat De Winter bezig is zichzelf ergens van te overtuigen. Maar dat dat zover gaat dat hij mensen die hem afwijzen verdedigt is moeilijk te begrijpen zonder de politiek te verlaten. Het is een netelig onderwerp omdat psychologiseren in het openbaar iemand onterecht kan reduceren tot een eendimensionale mens die de dreiging ontkent door deze te omarmen. Als er echter geen andere verklaring is voor iemand die tegen het eigenbelang in handelt dan resteert slechts een buiten-politieke verklaring. Hypercorrectie duwt dat in zijn binnenste weg om de buitenwereld ervan te overtuigen dat hij anders is dan sommigen denken. Het is een mission impossible zoals de moderne geschiedenis leert. Wellicht een beredeneerde gok van De Winter.

Waarom wordt aanslagpleger Las Vegas geen terrorist genoemd?

Stel je voor dat na een terroristische aanslag in Parijs, Nice, Bagdad, Londen of Berlijn mensen de straat opgaan, elkaar een hand geven en bidden voor de doden en gewonden. Zonder dat er wordt stilgestaan bij de acties van de dader, de motieven van de dader, de gebruikte wapens en de beschikbaarheid ervan en de vraag hoe dit voortaan te voorkomen. Onder meer door inzet van veiligheidsdiensten en aanpassing van wetten.

In Las Vegas doodde de witte 64-jarige Stephen Paddock met automatische wapens 59 doden. Nog vele zwaargewonden worstelen met hun leven zodat het aantal nog kan oplopen. Hij pleegde zelfmoord toen de politie de hotelkamer naderde van waaruit hij op het festivalterrein schoot. Dit was een terroristische aanslag.

Paddock terroriseerde de bezoekers van een muziekfestival en bracht onschuldige slachtoffers om het leven. Zijn politieke doel is nog niet duidelijk, zoals Michelle Ruiz in een artikel voor Vogue opmerkt. Of dat de reden is dat president Trump, politici en de media Paddock geen terrorist noemen is de vraag. Hoe dan ook is het verschil opvallend waarom ze in al die gevallen dat een aanslag heeft plaatsgevonden maar nog niet opgeëist is en nog niet alle details over de aanslagplegers bekend zijn wel over terrorisme spreken. Waarom nu niet?

Of het eraan ligt dat het deze keer geen moslims, Afghaanse homohaters, maatschappelijke buitenstaanders of mensen met een kleurtje betrof, maar een 64-jarige witte multimiljonair met een groot wapenarsenaal valt te bezien. Het wordt nu afgedaan met twee dooddoeners uit de knutseldoos van de media-analyse. Dat is framing om het onverenigbare een plek te geven en elke politieke invalshoek bij voorbaat met woorden te neutraliseren door te verhullen wat scherp geduid zou kunnen worden. En tot politieke actie zou aanzetten.

Paddock zou een ‘lone wolf’ zijn en de aanslag wordt afgehecht met gedachten en gebeden (‘thoughts and prayers’). Zo ontlopen politiek, media en burgers door psychologisering van de dader en de blik naar boven -waar de God van Las Vegas huist- hun verantwoordelijkheid. Zoals gezegd, die overdenking ontbreekt bij aanslagen in Parijs, Nice, Bagdad, Londen of Berlijn als politiek en (sociale) media over elkaar heenbuitelen om de eerste te zijn om te spreken over een terroristische daad en het aanwijzen van een dader of groep uit de samenleving. Deze keer geen debat over de veiligheid in de openbare ruimte, de wapenwetten, de tweedeling in de samenleving of de opmars van radicaal-rechts waarin vele wapen-fetisjisten samen opmarcheren. Zoals Ruiz zegt: ‘Als de geschiedenis een indicatie is, zijn gedachten en gebeden een code voor medeplichtigheid’.

Foto: Tweet van Beth Moore, 2 oktober 2017. Zij zegt ‘O, laat het kwaad der goddelozen tot een einde komen’. Het is op dit moment onduidelijk of Stephen Paddock een goddeloze of  een aanhanger van God is. In elk geval lijken degenen die zich door God laten inspireren de aanslag te vergoelijken. Beth Moore lijkt dan ook voor haar beurt te spreken. 

Volgens Charlie Hebdo heeft God de neo-nazi’s van Texas verdronken

Dat krijg je na het goedpraten door president Trump van het optreden van extreem-rechts in Charlottesville. Weergoden teisteren Texas met overstromingen. Verwijzing naar religie is in een katholiek land als Frankrijk snel gelegd. Charlie Hebdo ziet er in de uitgave van 30 augustus 2017 de hand van God in die alle neo-nazi’s van Texas verdrinkt. RawStory besteedt er in een artikel (origineel Newsweek) aandacht aan. Mijn reactie:

Deregulation, lack of infrastructure, neo-nazis, a nearly broken political system which is bought by big money, an exaggerated religious focus of a country and an idiot as president counts up to what Charlie Hebdo says. It is so sad. But true.

The cartoon is not critical about the people of Texas or Houston who were surprised by the water, but solely about the neo-nazis of Texas. Let’s not confuse that.

The US can expect this kind of comment. Defending neo-nazis isn’t understood in Europe which during five years suffered under the occupation of German Nazism.

But I agree speaking about divine intervention (‘God’) is a little easy. Humans shouldn’t refer to God -not in negative nor in positive sense- but to each other. France is culturally a predominantly catholic country.

Foto: Voorkant van de uitgave van Charlie Hebdo van 30 augustus 2017 met de tekst: ‘ God bestaat! Hij (!) heeft alle neo-nazi’s van Texas verdronken’.

Trump in Arizona: krankzinnig, absurd en ‘off-the-rails’. Hoelang nog?

President Donald Trump sprak op dinsdagavond op een campagne-achtige bijeenkomst in Phoenix, Arizona. Wat Trump zei wordt door critici als krankzinnig, absurd en ‘off-the-rails’ gezien. Enig doel is het plezieren van zijn steeds kleiner wordende achterban. Zo duikt Trump steeds dieper in de loopgraven van waaruit hij in het wilde weg schiet met zijn verbale artillerie. Vooral op de media. Dat slaat negatief terug op hemzelf zonder dat hij het in de gaten lijkt te hebben. CNN zet de 57 meest buitensporige uitspraken in een overzicht.

Don Lemon vraagt de voormalige directeur van de Nationale Inlichtingendienst NDI James Clapper naar zijn mening over Trumps optreden. Clapper windt er geen doekjes om, hij vond het ‘eng en verontrustend’ en twijfelt aan Trumps stabiliteit. Ofwel, zijn geestelijke gezondheid. Clapper ziet niet in hoe het land nog 3,5 jaar met deze president verder kan. Hij ziet Trumps presidentschap als een nachtmerrie. Clapper zegt zich in zijn oordeel niet alleen te baseren op de toespraak in Arizona, maar Trump maandenlang met verbazing te hebben gadegeslagen. De president lijdt aan ‘volledige intellectuele, morele en ethische leegte’, zo meent hij.

Waarom laten Nederlandse media Baudet kritiekloos aan het woord?

Het is in grote lijnen zo duidelijk, maar het wordt vaak zo nodeloos ingewikkeld gemaakt. Er zijn op dit moment drie totalitaire ideologieën die  vijandig staan tegenover de democratie zoals we die in Nederland kennen. Het zijn het uit de 20ste eeuw beruchte fascisme met autoritair nationalistische, antidemocratische en antiparlementaire tendenzen en het bolsjewistisch communisme dat zoveel onheil heeft gebracht over Europa. Sinds het eind van de 20ste eeuw is daar het islamisme -ofwel: de politieke islam- bijgekomen dat de islam als een geloof boven alle geloven stelt en die andere geloven zelfs geen plek gunt. Fascisme, communisme en islamisme en de vertegenwoordigers ervan dienen ondubbelzinnig en in harde bewoordingen afgewezen te worden. Ze gaan uit van een gesloten wereldbeeld dat vrijheden inperkt en alle adem uit de samenleving haalt.

Opvallend is dat deze ideologieën door degenen in het centrum van de politiek van wie je het zou verwachten niet in alle gevallen worden afgewezen. Dat gaat onder het mom om het ergste kwaad met het mindere kwaad te bestrijden. Maar dat is een hellend vlak dat vanuit een slecht oordeel de eigen moraliteit aantast. Wie die neergaande weg opgaat verliest vanwege verloren normbesef het recht van spreken en mist de autoriteit om de vertegenwoordigers van de drie ideologieën te corrigeren en met overtuiging tot de orde te roepen. Kiezen voor de ene verkeerde ideologie om de andere verkeerde ideologie te bestrijden is een valkuil. De keuze is niet tussen de drie ideologieën, maar tegen de drie ideologieën. Dit besef wordt onvoldoende begrepen.

Complicatie is dat de drie ideologieën veelzijdig op elkaar inwerken. Als het ene rookgordijn onttrekken ze het andere rookgordijn aan het zicht. Historisch is de wisselwerking tussen fascisme en communisme bekend. Tot op de dag van vandaag is het fascisme spookbeeld, schrikbeeld en bliksemafleider voor het communisme. Uit een combinatie van nostalgie en nestgeur, en praktische politiek wordt als motief een type bolsjewistische propaganda tot op dit moment gebruikt door de machthebbers in de Russische Federatie. Bijvoorbeeld als in de Oekraïense-Russische oorlog (2014 – nu) de tegenstander wordt gekenschetst als fascistisch.

Sinds een kleine 20 jaar is daar het islamisme bijgekomen als spookbeeld, schrikbeeld en bliksemafleider voor het fascisme. Waterscheiding waren de aanslagen op de Twin Towers op 9 september 2001 door overwegend Saoedisch-soennitische islamisten. De voorbeelden van politieke leiders die ‘waarschuwen’ voor het islamisme -of kortweg: de islam- en de afslag naar het fascisme nemen is aangegroeid tot een fikse lijst: Geert Wilders, Nigel Farrage, Marine Le Pen, Christoph Blocher, Viktor Orbán, Donald Trump, en sinds kort Thierry Baudet. Opvallend is dat deze radicaal-rechtse politici zich extremer opstellen dan traditioneel gematigd rechts zoals dat door het liberalisme of de christen-democratie wordt vertegenwoordigd en extreem-rechts inspireren. Opvallend op zijn beurt is dat het opgekalefaterde retro-communisme van Putin deze radicaal-rechtse leiders inspireert. Hoewel dat een inblazing is die met steekpenningen gekocht wordt door het Kremlin.

Karin Spaink schreef op 16 augustus naar aanleiding van het optreden van extreem-rechts in Charlottesville en de reactie daarop van rechts-nationalistische politici als Trump een column in Het Parool die ze aldus besluit: ‘Lees je terug met welk canaille Thierry Baudet zich omgeeft, kijk je met wie hij goedlachs op de foto is gegaan en van welke ontmoetingen hij trots zijn selfies heeft gepost, inventariseer je waar hij naartoe gaat om te spreken en welke gasten of sprekers hij op zijn partijbijeenkomsten uitnodigt (van de NVU tot aan de IJzerwake, van Erkenbrand tot Kalergi), haal je je zijn uitspraken voor de geest over ‘de homeopathische verdunning van het volk’ tot ‘de omvolking van Europa’, lees je hoe hij de ‘volkswil’ systematisch boven recht en ratio stelt, en dat je dan tot op het bot huivert…  Dan schrik je je rot hoe vaak en hoe kritiekloos de Nederlandse pers het FvD aan het woord laat. Het zijn zulke leuke jongens, met zo’n fris geluid!’

Baudet typeert de frisheid van de beerput. Democratisch gekozen speelt hij een rol binnen de Nederlandse parlementaire democratie. Maar dat betekent niet dat hij kritiekloos moet worden bejegend en de media zich niet telkens moeten afvragen wat hij representeert. Het is een raadsel waarom Baudet zoveel krediet van de Nederlandse media krijgt. Hij is iemand die zich in extreem-rechtse kringen begeeft en daarbij ook een anti-modernist is. Ofwel, hij is iemand met ouderwetse en ‘gesloten’ denkbeelden op het gebied van cultuur. Naast het extremistische gedachtengoed dat hij deelt. Journalisten laten zich om de tuin leiden door de vorm die Baudet hanteert. In de inhoud propageert hij echter ondubbelzinnig het extremistische gedachtengoed. De acceptatie van Baudet is ongewenst en ongepast. Nederland schiet er niks mee op. De Nederlandse media zouden beter na moeten denken voordat ze hem een platform bieden. Waarom bekritiseerden ze Hans Janmaat en Joop Glimmerveen, maar laten ze dat grotendeels na bij Thierry Baudet die geen haar beter is?

De verklaring waarom niet alleen radicaal-rechtse journalisten van het type Wierd Duk in hun afkeer van het islamisme bewust of onbewust de overstap naar het ultranationalisme van het fascisme maken, maar ook de establishment journalisten van het oppervlakkige type heb ik hierboven beredeneerd. Deels komt het voort uit onkunde en lui denken. En deels uit de twijfel dat vanuit een politieke homeopathie het islamisme met het fascisme bestreden kan worden. Met zo’n houding verliest de journalistiek zonder politiek-filosofisch kompas en zonder omlijnd idee over het kwaad van de drie ideologieën haar morele positie. En kan Baudet ongestoord zijn kunstjes vertonen. Journalisten willen niet anders zien dan een fris ogende politicus omdat zo iemand aansluit bij hun idee van de wereld als realityshow. Zo is de weg vrij voor een nationalistische politicus die aanschurkt tegen het rechts-extremisme om de media met keurige, hapklare brokjes te voeren en zijn echte gedachten voor zowel journalisten als supporters verborgen te houden. Alsof geen hond het echt interesseert.

Foto: The Militia, Charlottesville, 12 augustus 2017.

Twee ruiterstandbeelden van Henry Shrady. Voor én tegen de Unie

Er is veel te doen over de verwijdering van het ruiterstandbeeld van de Confederale generaal Robert E. Lee in een park in Charlottesville, Virginia. Neonazi’s en racisten grepen het aan om te demonstreren en hun macht te tonen. Wikipedia geeft de bijzonderheden. Maar de maker ervan blijft ongenoemd. Dat is Henry Shrady (1871–1922). Hoewel hij stierf voordat het beeld klaar was. Leo Lentelli voltooide het in 1924. In dat jaar werd het geplaatst. Opvallend is dat Henry Shrady ook het ruiterstandbeeld van Lee’s tegenpool, de Unionistische opperbevelhebber Ulysses S. Grant in Washington, DC (1922) maakte. Soms hoeft kunst geen partij te kiezen.

Foto 1: ‘Robert E. Lee statue’ in Charlottesville, Virginia. Omstreeks 1924 – 1950. Collectie: Library of Congress.

Foto 2: ‘Equestrian statue, Henry Merwin Shrady, Ulysses S Grant, mounted, Union Square, 1922’. Collectie: Library of Congress.