Waar zie je dat nou, de zoon van de dictator met rood haar? Dat zie je op een ingekleurde versie van een zwart-wit registratie uit 1959 van een concert met Chet Baker en Lars Gullin in Turijn. De zoon is pianist Romano Mussolini. Baker beweegt als een playboy met zonnebril die nog een zoot suit uit de jaren 1940 in de kast had hangen die hij maar aangetrokken heeft.
De inkleuring is zo slecht dat het camp wordt. Gullin is zo lijkbleek dat je voor zijn leven vreest. De muziek klinkt volgens het stramien van Europese West-Coast jazz uit die tijd. Als zo’n etiket al bestaat. Ook de tijd dat de avant-garde met Ornette Coleman of het geavanceerde piano- en triospel van Bill Evans een andere kant opging. Hier wordt herhaald, op hoog niveau.
Het eerste nummer My Funny Valentine waarin Baker zingt valt niet mee om aan te horen. Zijn zang dus. Altijd hachelijk als een niet-zanger gaat zingen. Maar het publiek is enthousiast.
Het tweede nummer Bernie’s Tune dat baritonsax Gerry Mulligan vaak speelde zou een showcase voor de Zweedse baritoonsaxofonist Lars Gullin moeten zijn. Op dat moment de Europese topspeler op dat instrument. Gullin die in maart 1953 in Stockholm vier nummers met Rita Reys opnam. Dat toen overdreven opeisend Modern Sounds werd genoemd. Het vreemde is dat Gullin weinig speelminuten neemt.
Het derde nummer All the Things You Are is de standard aller standards. Iedereen krijgt ruimte om te soleren: Chet Baker (trompet), Lars Gullin (baritonsax), Glauco Masetti (altsax) , Romano Mussolini (piano), Franco Cerri (bas) en Jimmy Pratt (drums). Een sextet maakt het wat plichtmatig en voorspelbaar. Er wordt niet alleen iets afgewerkt, maar het ligt er te dik bovenop.
Maar dat inkleuren dus. Waar dient het toe? Moet het om economische redenen een optreden uit 1959 naar het heden trekken, zodat het door de kijker van nu als tijdlozer wordt ervaren door er kleur aan te geven? Ik weet het niet. Het is onbegonnen werk. Toch gebeurt het. En daarom is kitsch soms mooi van lelijkheid.
George Knight 