De politieke situatie in het toch al weinig stabiele Pakistan loopt verder uit de hand. De regering heeft aan geloofwaardigheid ingeboet door te voldoen aan eisen van moslim-extremisten. De afgelopen maanden is de spanning door hun druk opgebouwd. Zoals parlementariër Captain Safdar (Pakistan Muslim League) die in oktober 2017 in een speech in het parlement de ruim 4 miljoen Ahmadi of Ahmadiyya verketterde die in Pakistan door een meerderheid niet als echte moslims wordt gezien. Ze worden in Pakistan vervolgd. Nu is onder druk van de moslim-extremisten (Tehreek-i-Labaik Ya Rasool Allah) de minister van Justitie Zahid Hamid afgetreden. Diens aftreden was één van de eisen voor het beëindigen van hun protest dat op 5 november begon. In zijn afscheidstoespraak ging hij diep door het stof om een fatwa te voorkomen en verklaarde hij zich een echte moslim en geen ‘afvallige’ van de Qadiani, Lahori of Ahmadi, aldus een verslag van de Tribune. Het betekent dat in Pakistan de vrijheid van godsdienst en de rechtsstaat verder worden uitgekleed. Het ontbreekt de regering aan ruggengraat en het inzicht om de minderheden te beschermen.
De open brief in de Rabwah Times -die opkomt voor de Ahmadi-zaak- van 7 november 2017 die is geschreven door een Ahmadi-burger bevat enkele kernachtige verklaringen. Zoals: ‘Hiding behind the religion card has always been the strategy of many politicians in Pakistan who are guilty of their hideous sins of corruption and misconduct. This time it was Safdar Sahab.’ En: ‘You snatched our right to be termed as Muslim, you stole our right to practice our religion openly. You thwart us from the holy pilgrimage Hajj. You massacred thousands of Ahmadis in the name of religion yet according to your statement Ahmadis residing in Pakistan are not less than enemies.’ Het is een bekend fenomeen dat religie om vele redenen wordt gebruikt om de macht te grijpen, mensen te onderdrukken of belangen te verdedigen. Het gebeurt zelfs in de VS waar evangelische christenen president Trump verdedigen die waarden vertegenwoordigt die haaks staan op de christelijke waarden. Maar in Pakistan bereikt de vermenging van politiek en religie een nieuw dieptepunt.
Het is duidelijk dat de geloofwaardigheid van de Pakistaanse politiek door het gebrek aan standvastigheid is aangetast, maar waar laat dit alles de Pakistaanse islam die zich laat misbruiken voor politieke doeleinden? Kunnen Westerse leiders reageren op de ontwikkelingen in Pakistan? Vragen stellen in hun parlement en dan?
Foto: Een open brief ‘An Ahmadi’s open letter to Captain (R) Safdar’ in de Rabwah Times, 7 november 2017.
George Knight 