Het ruwe materiaal dat PowNews naar buiten brengt is om drie redenen interessant. Het toont aan dat Andreas Kinneging niet heeft geprobeerd reporter Rutger Castricum te wurgen. Verder laat het zien dat de omroep in een eerdere uitzending argumenten van Kinneging had weggesneden, veelvuldig had geknipt en alles was gemonteerd. Tenslotte blijkt dat Castricum graag intimideert maar zelf bang is als anderen hem intimideren.
Naema Tahir deed in Buitenhof afgelopen zondag een oproep om onfatsoenlijke journalistiek van het Binnenhof te weren. Haar echtgenoot, de conservatieve rechtsfilosoof Andreas Kinneging gaat nog een stap verder door in P&W voor te stellen alle televisie van het Binnenhof te weren. Hij meent dat dit de inhoud dient.
De retorica van Aristoteles leert dat dit een onzinnige opvatting is omdat overtuigen samengaat met emotie. Immers een onderdeel van de politiek. Kinneging suggereert dat rede losgekoppeld kan worden van context en hartstocht. Hij maakt de politiek academisch. Daarnaast is de vraag wie het onderscheid tussen fatsoenlijk en onfatsoenlijke journalistiek moet maken. Hoewel Tahir en Kinneging terecht een lastig maatschappelijk probleem aankaarten begeven zich met hun oplossing op een hellend vlak richting persbreidel.
Rutger Castricum van PowNews is een van de ‘onfatsoenlijke journalisten’ op wie Tahir doelt. Hij bezocht haar op haar thuisadres. Om verhaal te halen over de Buitenhof-column. Onaangekondigd belde hij met draaiende camera aan. Kinneging deed open en een worsteling ontstond waarbij Castricum bijna gewurgd zou zijn wat Kinneging ontkent. Castricum zegt aangifte te doen en ‘overdonderd‘ te zijn. Hetzelfde verwijt dat Tahir en Kinneging hem maken. Castricum had zich niet overdonderd hoeven voelen als-ie een afspraak had gemaakt.
George Knight 
==De retorica van Aristoteles leert dat dit een onzinnige opvatting is omdat overtuigen samengaat met emotie. Immers een onderdeel van de politiek.==
Deze drogreden heet de is-ought drogreden. Als iets zo is, het volgt daaruit niet dat het zo moet blijven. Onderzoek wijst uit dat we drie leugens in elk gesprek van tien minuut vertellen. Dus volgens jouw logica is het een onzinnige opvatting om de leugens te proberen uit te bannen.
En waarom is het in mijn belang dat overtuigen via emoties gaat? Moet ik accepteren als Wilders met emotionele manipulaties de meerderheid van de Nederlanders overtuigt om mij te deporteren? Nee hoor, dat ben ik helemaal niet verplicht. Maar als ik je een rationeel argument presenteer, dan ben jij wel verplicht om het als geldig te accepteren.
LikeLike
Dhr. Konneging leeft met twee realiteiten, concentratieproblemen en dat is knap lastig. Zijn vrouw Naema Tahir worstelt met een groot EGO. Dus een groot huis zonder voordeurbel zal waarschijnlijk dè oplossing zijn.
LikeLike
@Mihai
Natuurlijk kun je de klassieke retorica overboord gooien, beweren dat het volstrekt niets met politiek te maken heeft en vanaf nu afspreken dat iedereen hartstocht of context niet langer mee laat spelen in het overtuigen. Dat vanaf nu slechts een ding telt, namelijk de rede. Het kan. Maar ik baseer me voorlopig liever op de praktijk dan op de theorie. En dan heeft de inhoud het niet alleen voor het zeggen.
Je draagt zelfs trouwens bouwstenen aan voor je eigen tegendeel. Want beschouw je leugens als product van de rede of van de emotie? Want als ze zoals je zegt in elk gesprek voorkomen, dan komen ze ook in elk politiek gesprek voor. Een leugen is een bewering die met opzet in strijd is met de waarheid. Da’s meer dan inhoud (logos), want de leugen bestaat bij gratie van de relatie door bewust af te wijken van de waarheid. Dus de context waarin het gezegd wordt geeft het waarde. De misleiding van de leugen ontstaat doordat de spreker een onjuiste indruk wil geven. Da’s emotie. Kortom, in de leugen komen logica, emotie en context als een drieling perfect samen. Wat Wilders hiermee te maken heeft ontgaat me. Moet elke keer zijn naam vallen?
@Netwerk
Ik weet niks van het ego van Naema Tahir. Op mij komt ze tamelijk evenwichtig over. Eens met haar ben ik het in deze kwestie niet, maar da’s weer wat anders. En dat Andreas Kinneging concentratieproblemen heeft en zelfs met twee realiteiten leeft daarover moet ik diep nadenken. Ik denk ook dat ze beter een andere voordeurbel met huis, of huis zonder voordeurbel kunnen nemen. Vaak is de praktijk de beste leermeester.
LikeLike
Dit valt mij simpelweg enorm tegen van Naema. Ik kan me verplaatsen in haar gevoelens (voordeur) maar my God ze spreekt elke week bij Buytenhof. Je kunt geen pony op een paaltje zetten en denken dat ie er niet van afdondert. je moet het debat, de discussie aan.
LikeLike
Ik zie net op Elsevier het filmpje
Ik schrik er wel van.
LikeLike
Aan de andere kant op school (zowel basis als Atheneum) had je een meester die simpelweg je voor de kop ramde. Bloedneus and all. Dat zie ik hier weer niet. Misschien moeten we het houden op een vervelende man die vervelend deed tegen een andere vervelende man.
LikeLike
Ja, dat Wilders er weer bij gesleurd wordt vind ik ook zeer merkwaardig. Maar misschien heeft Mihai dit nodig om zijn tekst gewicht toe te dichten.
Leugens zijn zeker niet altijd persé opzet. Wat ik bij Konneging waarneem is dat hij het verschil tussen zijn twee realiteiten niet kan verbinden naar één realiteit. Er heerst in hem één realiteit, die buiten de realiteit van alle mensen staat. Volgens mijn waarnemingen zijn deze mensen behept met een geheim/dubbel leven.
Hij is/ noemt rechtsfilosoof die meent dat hij een ander zijn “ik wil, jij moet” kan opleggen.
Vandaag zegt hij het … is rood en morgen zegt hij met gemak “nee, ik zei, het is groen”. Als buitenstaander zal je enkel( tot niet) en alleen gelijk krijgen, als er meerdere personen getuigen van geweest zijn,
Konneging denkt voor een ander, ik geef mijn waarnemingen over hem weer.
LikeLike
@Raaf, je mag niet vergeten dat haar hormoonhuishouding nu ook verstoord is. Want zij draagt nu immers het RNA van haar & haar man in de baarmoeder. Dat kan goed uitvallen, maar soms ook niet.
LikeLike
Afgezien van de vraag wie er gelijk heeft en wie niet, zie ik Rutger Castricum hier toch als de grote verliezer. Zijn reputatie is namelijk volledig om zeep geholpen. Hij was toch min of meer de held van de anonieme lafbekjes, met een zorgvuldig gecultiveerd stoer imago. Dat heeft Kinneging volledig de grond in getrapt, terwijl hij zelf niet echt door de mand gevallen is. OK, veel mensen zullen hem nu wat minder beschaafd vinden, maar zijn schade lijkt me maar een fractie van die van Castricum. Geen idee of hij echt aangifte gaat doen. Ik zie geen strafbaar feit, en mocht Kinneging uitgenodigd worden op het politiebureau, dan legt hij inmiddels gekalmeerd een verklaring af, die gaat netjes in het dossier en het dossier gaat in een diepe lade.
LikeLike
@George
Je kunt niks van emotie loskoppelen. Immers we doen alles uit het overlevingsinstinct, doodsangst, dus een emotie. Maar waar het om gaat is dat we manieren vinden om de argumentatie volgens de logos te laten plaatsvinden. Je wilt de politici niet kiezen op hun plastische chirurg, noch op hun moppen. Je wilt de politici kiezen die het beste zijn in het bevorderen van economie, wetenschap, cultuur, onderwijs, gezondheidszorg etc. Het gaat om de logos, niet om de pathos of de ethos.
LikeLike
@Raaf
Ja, een vervelende man die vervelend doet. De reactie van Kinneging aan de deur begrijp ik wel. Hij maakt de afweging om wel of niet op te treden, doet het eerste en opent opnieuw de deur. Het was voor hem beter geweest als-ie dat niet gedaan heeft. Maar het akelig gezuig van Castricum is dankzij hem nu wel op de agenda geplaatst.
‘Breekijzer’ Pieter Storms deed ooit hetzelfde. Voordat-ie Nina Brink vond. Hij stormde als breekijzer met een draaiende camera bij instellingen en bedrijven binnen. Op hoge toon verantwoording vragend voor iets wat-ie als misstand zag. Ik vermoed dat Castricum daar zijn werkwijze naar heeft gemodelleerd. En ook op Michael Moore die in de documentaire ‘Roger and Me’ (1983) met draaiende camera verantwoording zoekt bij een fabrieksdirecteur die mensen ontslaat. Maar wat zijn de gevolgen van Storms en Moore? Instellingen en bedrijven schermden zich nog meer af dan voorheen en tuigen hun communicatieafdelingen op. Zodat hun missie averechts eindigt.
http://www.imdb.com/title/tt0098213/
@Netwerk
Wat bedoel je met twee realiteiten? Kinneging formuleert volgens mij een ideaal hoe hij de omgang tussen politiek en journalistiek ziet. Hij gaat daarbij uit van een academische opvatting van wat politiek zou moeten zijn, namelijk inhoud zonder emotie. Ik schrik er eerlijk gezegd van dat een hoogleraar Rechtsfilosofie zulke onkunde verkondigt. Mediakunde en gedragswetenschap zijn blijkbaar aan hem voorbij gegaan. Maat twee realiteiten? Het is toch gewoon zijn eigen realiteit die hij idealiseert en tot norm wil verheffen?
@Knutselsmurf
Ik zie ook geen strafbaar feit. Ik ben het met je eens dat Castricum de grote verliezer is. Zie ook mijn antwoord aan Raaf hierboven. Hij is niet alleen weggezet als schoothondje, maar de actie tegen hem wordt nu realiseerbaar. Kinneging was het eerste schaap dat over de dam ging. Maar Kinneging heeft naar mijn idee ook schade opgelopen. Zie mijn antwoord aan Netwerk. In het bijzonder waar-ie een beeld schetst van de realtie politiek en journalistiek. Dit oogt wereldvreemd en reactionair. Naema Tahir houdt zich in haar reacties wel staande vind ik. Dat siert haar.
@Mihai
We zijn het dus eens dat je logos niet los kunt koppelen van pathos en ethos. Natuurlijk is het gewenst dat politiek meer volgens de inhoud wordt beredeneerd dan door de emotie. Daarin verschillen we evenmin van mening. Maar Kinneging ging een stap verder en wilde als het ware elke emotie uit de politiek verbannen. Dat kan dus niet omdat emotie nu eenmaal ingebakken zit.
Iemand die de argumentatietheorie bestudeert weet dat dat niet ophoudt bij het model van Toulmin dat een raamwerk van logische verbanden schetst. Dat zijn de onderliggende ketens van argumenten die moeten staan zoals betonvlechtwerk het frame van een gebouw vormt. Pas door emotie gaan argumenten leven en worden de argumenten aangekleed. Om de aangesprokene te verleiden en mee te nemen in de argumentatie.
LikeLike
Hoe leeft iemand met 2 realiteiten?
Voorbeeld:
A gaat samen met B een bedrijf opzetten, alles is in kannen en kruiken.
B besluit vlak voor off. vastlegging dat het bedrijf toch liever op naam van A komt, schuift dus de wettelijke verantwoording door naar A.
Wat is het werkelijk probleem? B rijdt al jaren zonder rijbewijs, kan dus geen auto leasen noch aanschaffen op eigen naam. Maar dat vertelt hij niet aan A.
LikeLike
@GK: nog steeds weet ik niet wie die Rutger is, als ik tijd heb zal ik het eens opzoeken. Ik heb geloof ik nog nooit een interview – als je dat zo mag noemen – met hem gezien, maar begrepen dat hij dat niet zo ‘netjes’ doet. Het lijkt mij echter dat publieke figuren maar moeten leren om met dergelijke lieden om te gaan. Ik wordt niet warm of koud van dergelijke mensen en vind ze ook niet interessant genoeg om ze te volgen.
Of ik Kinnegin een publiekelijk figuur zou noemen weet ik niet, maar neig naar dat niet te doen, maar hem te beschouwen als gewoon elk ander privé persoon. Ik heb dan ook alle begrip voor hoe Kinnegin dat hier aanpakt. Eigenlijk vind ik dat hij het heel netjes doet. Het angsthazengedrag van Rutger is uiteraard standaard tekstboekgedrag van pestkoppen. Vaak zelf gepeste mensjes die de eerste klap willen uitdelen omdat ze weten dat anders zij klappen krijgen. Hij was dan ook bang voor die naderende klap en droop af. Zijn stem sprak boekdelen en ik vind het jammer dat ik zijn gezicht er niet bij heb kunnen zien.
Ik denk dat ik zelf het nog wat hardhandiger zou hebben gedaan. In ieder geval ben ik het met Kinnegin eens dat dergelijke lui uiteindelijk wel eens tegen iemand aanlopen die niet alleen dreigt de microfoon bij hem naar binnen te proppen op een plek waar de zon nooit komt, maar daar ook daadwerkelijk pogingen toe onderneemt. Dit uiteraard onder het oog van de – ivm het ultieme doel van volksvermaak van dergelijke programma’s – doordraaiende camera.
We hebben het al eerder over ‘glijmiddelen’ gehad, maar ik denk dat er dan niemand met een flaconnetje zal komen aanrennen.
LikeLike
@Netwerk
Ok.
@Jack
Ja, pestkoppen horen erbij. Maar nogmaals, als het gevolg is dat opinieleiders zich gaan afsluiten of wapenen tegen deze vorm van journalistiek dan dient dat de openheid niet. En die kans is levensgroot aanwezig. Je weet wel, gated communities. Dus vraag is wat Castricum beoogt. Scoren met kijkcijfers en een mooi inkomen als gonzo of het dienen van het publieke debat? In elk geval kan nu zijn pretentie van het laatste doorgeprikt worden, want hij houdt zich niet aan omgangsvormen en gangbare journalistieke codes.
LikeLike
@GK: hmmm, we gaan snel deze keer : -)))
Je schijft in een reactie (10:39)
= …Hij gaat daarbij uit van een academische opvatting van wat politiek zou moeten zijn, namelijk inhoud zonder emotie. Ik schrik er eerlijk gezegd van dat een hoogleraar Rechtsfilosofie zulke onkunde verkondigt.=
Lees ik goed dat je schrijft = zou moeten zijn=? Daar kan volgens mij toch geen mens mee oneens zijn? Het is een andere vraag of je in een dergelijke wereld wil leven of door dergelijke mensen geregeerd wil worden. Sommigen zullen daar hartgrondig ‘ja’ en anderen luidkeels ‘nee’ tegen roepen. Ik fluister daar zachtjes nee tegen. Ik leef bij de gratie van emoties en wil ook graag dat regeringsleiders hun emoties gebruiken bij het nemen van beslissingen. Ik hoop echter wel dat ze die emoties gebruiken nadat alle inhoud puur op haar merites is bekeken en beoordeeld.
Als ik het goed heb begrepen doceert hij ook vanuit en ‘ideaalbeeld’. Het lijkt mij uitstekend om op wetenschappelijk gebied (en dat is – of hoort het te zijn – een universiteitsomgeving) een thesis of antithesis te formuleren die van uitersten – zo je wilt ideaalbeelden – uit te gaan.
Volgens mij is wat jij doet met dit blog precies wat de bedoeling is van een dergelijk idealistisch uitgangspunt, namelijk het losmaken van een discussie. In dit geval over het spanningsveld dat er bestaat tussen de grenzen van vrijheid van meningsuiting en waarden die gekoppeld zijn aan privacy, vrijheid van Godsdienst, oproepen tot haat enz.
LikeLike
@GK: je angst voor zich steeds verder indekkende en afschermende bedrijven en politiek deel ik.
Maar ook dat is een ontwikkeling die blijkbaar hoort bij het tijdsraam waarin we leven. Het is niet iets nieuws en de beleidsmakers hebben altijd een stap vooruit gelopen vanwege hun voorkennis. Het is dan de taak van politieke partijen en maatschappelijke pressiegroepen om daar weer gaten in te schieten. Dat lukt voor mijn gevoel aardig, ondanks een schild van PR figuren, voorlichters enz. We hebben medezeggenschapsraden gekregen, vakbonden hebben een groter inzicht in de bedrijfsvoering dan ooit, er is zoveel openheid van bestuur gekomen dat we nu kunnen opzoeken waar onze beleidsmakers hun onkostenvergoedingen aan opmaken enz, enz.
Het is waarschijnlijk allemaal alleen maar rommelen in de marge, maar ik krijg toch een beetje het ‘gelukkige’ gevoel dat het in mijn leven democratischer en menselijker is dan het ooit in de geschiedenis van de mensheid is geweest. Dus ik geloof dat er vooruitgang is en nog steeds wordt geboekt : -))) Ik zie Kinnegin daarin als een positieve en die Rutger – zoals ik het begrijp – een negatieve energie. Die zijn echter beiden nodig voor het evenwicht.
LikeLike
@Jack
Hij gaat daarbij uit van een academische opvatting van wat politiek zou moeten zijn, namelijk inhoud zonder emotie. Ik schrik er eerlijk gezegd van dat een hoogleraar Rechtsfilosofie zulke onkunde verkondigt.
Dat ‘moeten zijn’ kun je opvatten zoals blijkt uit mijn gedachtenuitwisseling met Mihai. De theorie van politiek zonder emotie is zeker aanbevelingswaard, maar kan per definitie nooit praktijk worden. Daarom kwalificeer ik het als hypothetisch.
We moeten oppassen niet allerlei functies van emotie door elkaar te halen. Ik spitste het in de tekst toe op de klassieke retorica die is ontwikkeld om te overtuigen. Dat speelt mede op het niveau van prestige en geloofwaardigheid van de spreker, de verwijzingen naar anderen en de hierarchie in overtuigingskracht die hierdoor ontstaat. Dat gaat dus verder dan de inhoud alleen. Overtuigen is een onlosmakelijk onderdeel van de politiek. Da’s volop wheeling en dealing, dus samengestelde en indirecte beinvloeding die relatief los van de inhoud staat. Zonder dat mist de politiek een smeermiddel.
Emotie in de zin dat de onderbuik aangesproken wordt roept weer een ander beeld op. Namelijk een kloof tussen volk en vertegenwoordiger die overbrugd kan worden. Niet voor niets staat hier het woord ‘regentesk‘ tegenover dat suggereert dat politici de afstand tot de burger willen vergroten. Omdat de burger dat zelf niet zou kunnen en zogezegd de verkeerde afweging maakt. Alsof regenten dat zelf al niet doen. Naar buiten toe wordt de emotie als politiek instrument vervangen door de inhoud, waarmee gesuggereerd wordt dat er een puur zakelijke afweging mogelijk is. Maar da’s niet zo omdat elke spreker belangen dient. Niet in het minst de regent.
De volkse reactie is dat iemand die emoties toont geloofwaardiger is dan iemand die dat niet doet. Zie de strijd tussen de presidentskandidaten Santorum en Romney. De laatste heeft het betere inhoudelijke programma, maar wordt niet geloofwaardig omdat men aan zijn motieven twijfelt. Zodat ook zijn programma niet omarmd wordt. Santorum debiteert af en toe de grootste onzin over abortus, euthanasie en sociale waarden en laat zich zo min mogelijk uit over economische onderwerpen maar wordt door een grote minderheid hartstochtelijk gesteund.
Merkwaardig is dat Andreas Kinneging als conservatief dicht bij mensen staat die de inhoud juist afwijzen en een beroep doen op waarden. Of dat nou de Verlichting, een God of wat dan ook is. Complicatie is dat er begripsverwarring over het begrip ‘conservatisme’ bestaat. Er is er een type conservatieven dat niet gekarakteriseerd moet worden in tegenstelling tot ‘progressief’, maar tot ‘revolutionair’. Kinneging kan op terreinen progressief zijn waar het een geleidelijke ontwikkeling betreft. Daarmee valt-ie toch als conservatief te kwalificeren.
Het is goed als Kinneging in een Hegeliaanse exercitie uitgaat van een scherpe stelling om uiteindelijk ergens in het midden bij een synthese uit te komen. Maar bij P&W was-ie tamelijk normatief in het beeld wat-ie schetste over de werking van de parlementaire journalistiek en de politiek. Misschien is Kinneging toch een slimmere tacticus dan het lijkt en heeft-ie hoog ingezet om een punt te maken. Maar de man die zo voor inhoud zegt te gaan zag ik toch vanuit de emotie reageren. Ik ben benieuwd of-ie zijn woorden nog toelicht en mogelijk bijschaaft. Zijn bijdrage aan het debat is in elk geval waardevol.
Ik ben minder optimistisch over de bureaucratisering van de overheidsvoorlichting. Onderzoeken wijzen uit dat het evenwicht tussen kritische journalistiek en communicatieafdelingen en lobbyisten die de belangen van politiek en bedrijven vanuit een idee van bedrijfscultuur beschermen schrikbarend ten nadele van de journalistiek is gewijzigd. En natuurlijk hebben we burgerjournalistiek die daar een aanvulling op kan geven, maar dat heeft toch (nog) te weinig kwaliteit en volume.
Is de samenleving in ons leven democratischer en menselijker geworden? Goh, da’s een goeie vraag die allerlei gemengde gevoelens -daar heb je ze weer- bij me oproept. Ik weet het antwoord niet.
LikeLike
Volgens mij kneep Rutger hem best
Het is allemaal niet zo duidelijk te zien, vooral niet voor mij
Maar Rutger smeekte wel dat hij hem los moest laten, het was niet te zien waar hij hem vast had
LikeLike
@GK: bedankt voor je uitgebreide reactie en toelichting. Het is niet eenvoudig – en vooral incompleet – om via korte schrijvens over dit onderwerp te discussiëren. Ik hou het er dan ook maar op dat ik me weer in verreweg het grootste deel van je denken kan vinden, inclusief een aantal voorzichtige conclusies. Over de “Volkse(?) reactie op de kandidaten Romney en Santorium valt nog veel te zeggen, maar dat blijft voor mijn gevoel toch ook grotendeels giswerk. Ik vind ze namelijk beiden glad, onpersoonlijk, emotieloos, afgelikt en vooral gepolijst over komen. Een soort “barbiedoll Ken”. Blijkbaar iets wat veel Amerikanen vertrouwen geeft. Ik zie ook een verklaring in het verschil in beschikbaar geld, underdog positie (iets wat veel mensen ook erg aantrekkelijk schijnen te vinden) anti establishment houding en zo valt er nog wel wat te vinden waar Amerikanen voor glijden.
Wat je zegt over Kinneging en een scherpe stelling en een zoektocht naar en synthese, zou kunnen maar is in mijn optiek niet bijster interessant omdat die synthese in een intellectueel zoekend gezelschap zo snel mogelijk(onmiddellijk?) een nieuwe these of antithese zal worden. Ik heb hem niet bij P&W gezien (kijk nooit omdat ik het arrogante smoel van Paul niet kan uitstaan en het al jaren zeer slechte journalistiek vind) maar ik neem zonder meer van je aan dat hij normatief was. Wie is dat niet als puntje bij paaltje komt? Ik vind het trouwens wel prettig als iemand zich (uiteindelijk) normatief uit. Dat is in mijn ogen tenminste een mens van vlees en bloed. Ik was minder gecharmeerd van het feit dat hij niet aan tafel wenste te zitten met dezelfde Rutger. Dan ga je in mijn ogen af als volkomen ongeloofwaardig of zwak. Dat vond ik trouwens ook van zijn “agressieve(?)” optreden tegen Rutger. Iets waar hij (in mijn ogen) onmiddellijk spijt van leek te hebben. Hij zwakte zijn reactie af en maakte zich daarmee ook zwakker en ongeloofwaardiger.
Ook ik ben – net als jij – niet optimistisch over de kritische journalistiek. Het lijkt dat daar geen tijd en geld meer voor is. In ieder geval lijkt er een stuk motivatie te zijn weggevallen. Of het werkelijk aan het verdwijnen is of aan het hergroeperen is weet ik eigenlijk niet. De journalisten zijn er natuurlijk nog wel, net als hun idealen. Misschien dat we ze terugvinden in een soort burgerjournalistiek of bepaalde kwaliteitskranten, maar ik geloof dat ze daar weinig aandacht zullen krijgen. Op internet krijgt de lezer een lawine aan informatie en natuurlijk vooral disinformatie over zich heen gestort en kwaliteitskranten moeten noodgedwongen duur zijn en hebben derhalve een klein publiek.
Mijn laatste opmerking, waar jij ook in je afsluiting op terugkomt is natuurlijk een foute uitspraak van mij. Of een samenleving al dan niet democratischer of menselijker is geworden is over het algemeen een persoonlijke ervaring, die in dit geval voor mij geldt, maar voor een hele rits anderen zal wellicht het tegendeel gelden. Grosso modo geloof ik er echter wel in, alleen moeten natuurlijk eerst de begrippen democratischer en menselijker en een meetmethode van die ongrijpbare begrippen worden gedefinieerd en afgesproken. Ik geloof niet dat dit mogelijk is, maar met het begrip “gelukkiger” wordt het al op grote schaal gedaan. Wij zijn blijkbaar in Nederland heel gelukkig vergeleken met de rest van de wereld. Het klopt niet (helemaal?) met mijn waarneming, maar ik heb me er ook niet echt in verdiept. Ik ben gelukkig, dus het zal wel. Een goede vriend van mij is diep ongelukkig, dus voor hem klopt die meting blijkbaar niet.
En die “gemengde gevoelens”, heerlijk toch. Stel voor dat die er niet waren, wat een vlak leven zou dat zijn? ik geniet veel meer van mijn twijfels en onlogische gedachtesprongen en gevoelens dan van mijn zekerheden.
LikeLike
@ George je schrijft terecht: “Instellingen en bedrijven schermden zich nog meer af dan voorheen en tuigen hun communicatieafdelingen op. Zodat hun missie averechts eindigt”
!10% gelijk. Maar mijn ijkpunt als kind (mijn eerste CD die ik ooit kocht (let wel CD, geen LP , ik zit in die luie generatie niks epoche) was Cambodia. My, my wat was ik boos toen ik -via the Dead Kennedys en Killing Fields- en daarna veel lezen erachter kwam wat er gebeurd was. Maar ik dwaal af. Toen waren er journalisten (zoals die vermoorde Ikon medewerkers in El Salvador). DAT was journalistiek. De enige journalist die we nu nog hebben is Arnold Karskens. En deze mensen gaan dwars door de communicatie-afdelingen heen. deze figuren smijten de doofpotten tegen de muur, deze figuren liften de ‘liefdes’-mantels op en kloppen ze uit. Deze mensen maken van de huidige generatie journalisten kabouters die zich dag en nacht zouden moeten schamen omdat ze (althans de intelligente onder dat ras) hun integriteit in de mestput hebben gesmeten..
Michael Moore, die ik vroeger vanwege zijn dwarsheid bewonderde- is onderdeel geworden van een ideologie. De bewaker van the Political Correctness. Hij is verworden tot het monster dat hij wilde bestrijden.
Nu op micro, basaal insecten niveau
Voetbal
Dus mocht het gevolg zijn van kritische vragen dat domme of minder domme voetballers nu alleen nog maar in manager/communicatie-taal spreken dan is het de taak van de journalist om deze omerta te doorbreken. helaas zijn de journalisten vaak dommer en bovenal deemoediger en altijd laffer dan hun gesprekspartner.Happen naar de kleintjes, beven naar de baas.
LikeLike
Pingback: Wie beschermt de burger tegen mediageweld? — C L O S E R
Tahir en Kinneging werden in P@W toch echt wel op hun plek gezet.
(Tahir: “hij heeft een grens overschreden/ons adres is geheim”
Witteman: “Maar niet bij Bol.com!”)
Het feit dat ze niet rechtstreeks de confrontatie met Castricum aandurfden is ook niet onopgemerkt gebleven bij het publiek.
Zwaar gefrustreerden reageren altijd gewelddadig voor de camera.
Dat er in de opening geconcludeerd wordt dat uit het filmpje geen sprake is van een wurging, vind ik knap, daar het het niet te zien is namelijk.
Hoe geloofwaardig kan je zijn met zulke beeldanalyses?
Het zijn juist Kinneging en Tahdaar
Die zich onsterfelijk belachelijk hebben gemaakt.
Alle wishfull thinking tegenoverstellingen ten spijt.
LikeLike
@Awara
Nee, als beelden niet te zien zijn kunnen ze ook niet een conclusie leiden. Iets wat PowNews eerst wel deed, namelijk een poging tot wurging. Maar van de aanklacht tegen Kinneging wegens wurging heb ik niets meer vernomen. Dat toont aan dat hun zaak toch niet zo sterk is als PowNed op hoge toon eerst suggereerde.
Ik vind ook dat Tahir en Kinniging geen sterke beurt hebben gemaakt. Maar Rutger Castricum evenmin. Ze zijn allen verliezers. Want de doelgroep die Castricum voortdurend aanspreekt zal het opvallen dat het lange fragment laat zien dat Rutger helemaal niet zo stoer is als-ie altijd wil laten uitkomen. De camera is zijn wapen, maar zonder camera blijft er weinig van zijn bravour over.
LikeLike