De kwestie in Utrecht over de bestemming van Maliebaan 42 gaat een nieuwe fase in. Hier een commentaar van 10 februari 2018 erover. Bekend is geworden dat de opbrengst van de verkoop van 1,9 miljoen euro aan de nabestaanden van de schenker in 1951 Frits Fentener van Vlissingen dient om de tekorten van gebouw TivoliVredenburg aan te zuiveren. Dit ondanks de verplichting van een notariële akte uit 1951 waarmee de gemeente Utrecht de verplichting en verantwoordelijkheid op zich nam er een culturele bestemming aan te geven. Het Utrechtse college breekt daar nu mee. DUIC besteedde er gisteren in een artikel aandacht aan.
Het ongenoegen in cultureel Utrecht over dit besluit van het gemeentebestuur (D66, GroenLinks, VVD en SP) is groot. Mede omdat geld voor kleinere projecten ontbreekt vanwege de door het college slecht bestuurde grote projecten (Uithoflijn) die forse tekorten en overschrijdingen opleveren. Wethouder Paulus Jansen (SP) die verantwoordelijk is voor het vastgoed is de woordvoerder in deze kwestie. Het lijkt er sterk op dat hij een loopje neemt met de waarheid en gemeenteraad en inwoners van Utrecht misleidt. Mijn reactie op DUIC:
Afspraak is afspraak. Over een notarieel vastgelegde afspraak kan geen misverstand ontstaan. Die moet te allen tijde nageleefd worden. Maar een wethouder denkt het beter te weten en de afspraak in de wind te kunnen slaan. Hij denkt zich niet aan de afspraak te hoeven houden.
Hiermee schaadt het gemeentebestuur het vertrouwen in het openbaar bestuur. Dat valt dit college aan te rekenen. Want wie schenkt nog een waardevol gebouw of een kunstwerk aan de gemeente als het beeld ontstaan dat de gemeente Utrecht het vervolgens verjubelt op de commerciële markt?
Men zou nog kunnen redeneren dat enige pragmatiek geboden is en een notariële akte van 67 jaar oud opnieuw tegen het licht moet kunnen worden gehouden door veranderde omstandigheden. Daar moeten zwaarwegende argumenten voor gelden. Maar het valt niet in te zien dat er in dit geval zwaarwegende argumenten zijn die de ontbinding van de akte mogelijk maken. Het is eerder andersom, er is een tekort aan ruimte voor culturele initiatieven in de stad. Daar zou Maliebaan 42 in kunnen voorzien.
Wat het gemeentebestuur van Utrecht doet is een lose-lose situatie. Het toont zich onbetrouwbaar door afspraken niet na te komen en het onttrekt een waardevol gebouw dat onderdeel vormt van het Utrechtse erfgoed aan de openbaarheid. Het gemeentebestuur schiet met dit besluit door in de economisering van de politiek.
Het argument van wethouder Jansen dat de gemeente geen ‘overbodig’ vastgoed in portefeuille wil hebben is misleidend en onjuist. Jansen is onvolledig en onwaarachtig in zijn gespeelde logica.
Het gebouw van het Centraal Museum aan de Agnietenstraat is immers ook eigendom van de gemeente Utrecht. Ook na verzelfstandiging. Hetzelfde geldt voor het landhuis Oud-Amelisweerd in Bunnik waar nu de exploitant Stichting Museum Oud Amelisweerd museum houdt. Dat gebouw is met een investeringssubsidie in het vastgoed van de gemeente Utrecht van meer dan 1,6 miljoen euro recent opgeknapt. Het is eigendom van de gemeente Utrecht.
Dus de gemeente Utrecht heeft nu al het Centraal Museum en landhuis Oud Amelisweerd in eigendom. In beide gebouwen is een museum gevestigd. Dat dit principieel voor Maliebaan 42 niet zou kunnen gelden omdat de gemeente Utrecht voor een museum of culturele bestemming het eigen vastgoed niet bestemt of aanhoudt, is dus een verkeerde voorstelling van zaken van wethouder Jansen.
Het besluit van de wethouder Jansen om de afspraak uit de akte van 1951 niet na te komen vraagt om een toetsing door de bestuursrechter. Met als inzet het terugdraaien van het besluit. In die procedure kan ook Jansens argumentatie over de bestemming van gemeentelijk vastgoed worden betrokken. De vraag is of er nog wel sprake is van zorgvuldig bestuur.
De inwoners van Utrecht die beseffen wat burgerplicht, maatschappelijk besef en historisch geheugen van een stad zijn, kunnen dit besluit niet over hun kant laten gaan. Het is werkelijk te absurd voor woorden.
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘1,9 miljoen euro naar TivoliVredenburg door verkoop Fentener van Vlissingenhuis’ op DUIC, 5 maart 2018.
George Knight 
Pingback: Artikel | Trends & Ontwikkelingen 13 maart 2018 - Mestmag.nl
De PvdA en GroenLinks in Utrecht willen verdere opheldering van het college over de verkoop en verbouwing van Maliebaan 42. Al eerder berichtte DUIC over de verkoop van het pand en de bouw van appartementen in het gebouw. Het pand is in 1951 door de laatste bewoner aan de gemeente geschonken voor culturele doeleinden.
https://www.duic.nl/algemeen/partijen-willen-opheldering-verkoop-maliebaan-42/
Schriftelijke vragen 2018, nr. 36
Verkoop Maliebaan 42
http://ris2.ibabs.eu/Reports/ViewListEntry/Utrecht/938d7058-fd52-4d06-a709-99c283f95a46
Op 5 maart 2018 ontving de gemeenteraad van de Gemeente Utrecht de raadsbrief Maliebaan 42 met daarin het bericht dat de omgevingsvergunning voor Maliebaan 42 op 28 december 2017 is verleend en daarmee de verkoop van het pand rond is.
In 1951 heeft de gemeente Utrecht het pand op de Maliebaan 42 geschonken en geleverd gekregen van Dr. F.H. Fentener van Vlissingen, met de last het pand ‘uitsluitend voor culturele of representatieve doeleinden te gebruiken en nimmer voor enig ander doel te bestemmen’. Deze last is vastgelegd in de akte van schenking en rust nog steeds op het pand.
Nadat de Kunstuitleen het pand heeft verlaten is volgens de gemeente het beleidsdoel vervallen en daarmee, conform het gemeentelijk beleid, het pand uitgegeven. Op het pand rust echter nog de eerder genoemde last. In overleg met de erfgenamen van Dr. F.H. Fentener van Vlissingen is daarbij gekozen om het pand te verkopen onder de voorwaarden dat de heer J.A. Fentener van Vlissingen het eerste recht van koop krijgt en de opbrengsten ten gunste komen aan een aansprekend cultureel doel.
De PvdA en GroenLinks vinden het onduidelijk hoe het proces van de verkoop van Maliebaan 42 is verlopen en hebben daarom de volgende vragen aan het college:
1. Enkele jaren geleden heeft de Kunstuitleen het pand verlaten. Waarom is daardoor het beleidsdoel komen te vervallen?
2. Zijn de erfgenamen van de heer Fentener Van Vlissingen bevoegd om de door hun voorouder opgelegde last te verbreken? Zo ja, op grond waarvan?
3. Is actief geprobeerd om een nieuwe culturele bestemming voor het pand te vinden? Zo ja, hoe en welke culturele partijen in de stad is gesproken?
4. Is in overweging genomen om een museum te maken van Maliebaan 42? Zo ja, wat zijn de reden dat hier niet voor is gekozen en is hierover overleg geweest met culturele partijen?
5. Heeft een taxatie plaatsgevonden aan de hand waarvan de marktwaarde van het pand is bepaald? Wat was de uitkomst van de taxatie?
6. Zijn het behoud van waardevolle historische elementen in zowel het huis (interieur) als de tuin meegeven als voorwaarde bij de verkoop? Zo ja, wie bepaald welke historische elementen behouden moeten worden?
7. Door wie is besloten dat TivoliVredenburg het aansprekende culturele doel is dat de opbrengsten van het pand ontvangt? Is de afdeling culturele zaken bij dit besluit betrokken?
8. Wat waren de afwegingen van zowel de gemeente als de erfgenamen om te kiezen voor TivoliVredenburg als cultureel doel voor de opbrengsten?
9. Zijn ook andere culturele doelen in overweging genomen? Zo ja, welke? En waarom is niet gekozen voor deze culturele doelen?
10. In hoeverre is het definitief dat de opbrengsten van het pand ten behoeve komen van TivoliVredenburg?
11. Wat vindt u van het initiatief van de DUIC-publicist die de familie Fentener van Vlissingen ertoe wil bewegen Maliebaan 42 te gaan gebruiken als museum voor de eigen kunstcollectie? Bent u bereid dit idee met de familie te bespreken?
LikeLike
Pingback: Is de verhuizing van de Kunstuitleen Utrecht naar landhuis Oud Amelisweerd een verstandige, wezenlijke en blijvende oplossing? | George Knight