Waarom reageert het Westen zo lauw op de 100%-boeven in het Kremlin?

Het zou overzichtelijk zijn als er alleen boeven en boevenvangers waren. Maar zo is het niet. Boeven kunnen zich alleen handhaven als ze steun van een zwijgende meerderheid krijgen. Of liever gezegd, deels die steun kopen en deels die steun krijgen door laksheid, lamlendigheid en onoplettendheid. Dat doen ze door hun eigen omgeving te creëren. Die hebben ze nodig om in te kunnen opereren.

Dat is de wetmatigheid die overal werkt. In het klein en het groot. Van Brabantse en Limburgse gemeenten met drugshandel en de Italiaanse maffia, tot hele landen die in de greep van corruptie en de georganiseerde misdaad zijn. Het effect is dat als boeven niets in de weg gelegd wordt ze steeds brutaler en zelfbewuster optreden. Dat is een proces dat gestopt moet worden omdat het uiteindelijk ook de integriteit van de goedwillenden aantast.

Bewustwording hierover is de eerste stap die gezet moet worden en het benoemen bij naam en toenaam van de boeven en hun daden is de tweede stap. Handelen door wetgeving en uitsluiting is de derde stap. Ideaal zou een pluk ze– wetgeving zijn die het door boevenstreken verkregen geld in beslag neemt en op een rekening stalt totdat het teruggeven kan worden aan de gedupeerden van de boevenstreek.

In het geval van de Russische Federatie zijn Putin en zijn bewind de boeven, en is het Russische volk de gedupeerde. De boeven stelen het land leeg ten koste van de inwoners. De boevenvangers zijn nationale politie- en inlichtingendiensten in het Westen die volgens traditionele opsporingsmethoden de daden van de boeven in kaart brengen en die informatie doorgeven aan hun nationale politici die een besluit kunnen nemen over verdere actie.

De boeven laten bewust een troebel beeld ontstaan doordat ze zich vermommen als politici. Door mimicry hebben ze hun boevenpet vervangen door een respectabele politieke pet. De politiek wordt ondergeschikt gemaakt aan de boevenstreken en de inwoners worden gegijzeld. De dubbele pet past de boeven uitstekend als dekmantel, bliksemafleider en uitvlucht. Dat laatste letterlijk om in het Westen te kunnen opereren en er bezit te kopen. Met het geroofde geld.

Dat maakt het voor politici van westerse landen die boeven willen laten vangen lastig om op boevenjacht te gaan. Ook omdat ze in voorkomende gevallen zijdelings zelf wel eens betrokken zijn geweest bij boevenstreken. Want hoe brandschoon zijn ze zelf? Of hoe integer is het systeem waarin ze opereren? Daarnaast worden ze in hun eigen samenleving onder druk gezet door bedrijven die zakendoen met de boeven en daarvan profiteren. Door winst voor hun bedrijf of steekpenningen voor hun eigen portemonee.

Zo smoort in het Westen de wil om boeven te vangen in relativiteit. De 100%-boef uit het Kremlin wordt gelijkgesteld aan de 10%-boef in Westminster, het Binnenhof, het Witte Huis of het Elysée. De 100%-boef laat in de eigen gecontroleerde staatsmedia niet na om de streken van de 10%-boeven aan de orde te stellen. Terwijl de streken van de 100%-boef in een continue publiciteitscampage in binnen- en buitenland worden uitgegomd en weggepoetst. Door staatsmedia die speciaal voor dat doel zijn opgericht.

Als uit opportunisme vervolgens de oppositie van de westerse 10%-boeven melding maakt van de streken van deze 10%-boeven dan heeft dat een drieledig effect: De herkomst van de informatie van de staatsmedia van de 100%-boef wordt verhuld; De informatie over de boevenstreken van de 100%-boef wordt aan de aandacht onttrokken; Ongelijksoortige informatie over appels en peren vertroebelt voor de nieuwsconsument het beeld over wat informatie is. Het gevolg is verwarring en het uitblijven van krachtige actie tegen de 100%-boeven.

Deze lijn van redenering maakt duidelijk dat het vooral een kwestie van politieke wil is om de 100%-boeven aan te pakken. Tot nu toe ontbreekt die wil en wordt de urgentie om hard op te treden niet ingezien. De zin om meer bevoegdheden te geven aan de inlichtingendiensten (via de sleepwet) of het neutraliseren van de door de Russische staatsmedia op Europa gerichte (des)informatie kan dan ook betwijfeld worden. Bij het ontbreken van hard, daadkrachtig en doelmatig handelen tegen de streken van de 100%-boeven kan er zelfs een afleiding in gezien worden om politiek niet hard op te treden.

Wat te doen? Hoe dan ook begint een andere aanpak met de bewustwording over de streken van de 100%-boeven. De informatie daarover kan door boevenvangers gegeven worden, maar dat overtuigt het brede publiek nauwelijks. Want opsporingsdiensten praten vanuit hun functie en belang. Ze hebben altijd de schijn tegen dat ze de streken van de 100%-boeven uitvergroten om meer geld en bevoegdheden voor de eigen dienst te krijgen. Westerse politici die onder druk staan van hun eigen bedrijfsleven en daar al veel te lang hun oren naar hebben laten hangen, ontbreekt het eveneens aan geloofwaardigheid. De Nederlandse politiek is pas geloofwaardig als het in het parlement in navolging van andere westerse landen een Magnitsky-wet invoert. Nu doet het Binnenhof aan symboolpolitiek.

Wat ons voorlopig rest is het geluid van de Russische oppositie. Dat bestaat uit de waarschuwing over wat er in de Russische Federatie gebeurt en hoe samenwerking met de 100%-boeven in het Kremlin de eigen samenleving kan besmetten. Deze activisten die hun eigen leven in de waagschaal stellen door te waarschuwen voor de streken van de 100%-boeven dragen de tragiek van het Russische volk in zich. Zoals Vladimir Kara-Murza.