Na moord op advocaat moet regering initiatieven nemen zodat de politie goed kan presteren. Met ministerie Binnenlandse Veiligheid

In de Amsterdamse wijk Buitenveldert is vanochtend advocaat Derk Wiersum (44) doodgeschoten. De volgens getuigen jonge dader is voortvluchtig. Wiersum was advocaat van kroongetuige Nabil B. in het liquidatieproces Marengo rond het criminele kopstuk Ridouan Taghi. Dit is het gevolg van de macht van de mocro maffia die hard en meedogenloos opereert. Begin 2018 werd de broer van kroongetuige Nabil B. doodgeschoten.

Deze moord leidt tot overwegingen van partijpolitici die hun zorgen uiten en proberen te scoren met het tonen van ontsteltenis. De rechtsstaat zou in het geding zijn. Criminele organisaties die in drugs handelen zouden te veel macht hebben. In Nederland zou sprake zijn van Italiaanse maffiapraktijken. De opsporing en bestrijding van de criminaliteit door de politie zou volstrekt ondermaats zijn. Nederland zou door het internationale en open karakter (Rotterdamse haven, Schiphol) slecht te beveiligen zijn. Het is allemaal waar.

Het is de Nederlandse regering die moet doorpakken en initiatief moet nemen. Door wetgeving die crimineel geld in de bovenwereld beter kan confisqueren en meer bevoegdheden geeft aan opsporingsdiensten. De bestrijding moet hard en voor langere tijd zijn, want dit vraagt tientallen jaren strijd die volgehouden moet worden. Want het is onaanvaardbaar dat criminele organisaties onvoldoende aangepakt worden. Door meer middelen beschikbaar te stellen voor de Nationale Politie die beter georganiseerd dient te worden en nu eens succesvol moet worden in de bestrijding van de georganiseerde criminaliteit zonder vooral met zichzelf bezig te zijn. De regering moet hier prioriteit aan geven. Al decennia blijkt uit vergelijkingen met omringende landen of regio’s dat de opsporingspercentages van de Nederlandse Politie bedroevend laag zijn, maar dat dit door de politiek met oneigenlijke argumenten wordt gerelativeerd zodat er per saldo niets verandert.

Het ministerie van Justitie en Veiligheid dat van incident naar incident hobbelt geeft onvoldoende leiding aan de politie. Het verdient aanbeveling om de politie los te koppelen van Justitie en een apart ministerie voor Binnenlandse Veiligheid op te tuigen waar alle politiediensten, binnenlandse inlichtingendiensten, de grensbewaking, de kustwacht, de douane, de Immigratie- en Naturalisatiedienst IND en defensieve digitale diensten zijn ondergebracht. Justitie kan vervolgens toezien op de controle van Binnenlandse Veiligheid.

Hoe dan ook is de moord op een advocaat slecht nieuws. Want een advocaat moet zonder gevaar voor eigen leven een cliënt kunnen bijstaan. Alleen in autoritaire landen als de Russische Federatie of China met een nietsontziende overheid die de mensenrechten schendt of landen die uit hun voegen barsten door het geweld van criminele bendes zoals Mexico of Guatemala moet een advocaat vrezen voor zijn of haar leven. Het is vreselijk als Nederland zich in dat rijtje voegt. Hoewel het nu nog om incidenten gaat. Dit is niet alleen een moord op een advocaat, maar vooral een moord op de rechtsstaat. Dat kan Nederland niet laten gebeuren.

Foto: Scheramfbeelding van deel artikel ‘Nederland geschokt door liquidatie op advocaat Wiersum (44)’ in De Telegraaf, 18 september 2019.

Waarom reageert het Westen zo lauw op de 100%-boeven in het Kremlin?

Het zou overzichtelijk zijn als er alleen boeven en boevenvangers waren. Maar zo is het niet. Boeven kunnen zich alleen handhaven als ze steun van een zwijgende meerderheid krijgen. Of liever gezegd, deels die steun kopen en deels die steun krijgen door laksheid, lamlendigheid en onoplettendheid. Dat doen ze door hun eigen omgeving te creëren. Die hebben ze nodig om in te kunnen opereren.

Dat is de wetmatigheid die overal werkt. In het klein en het groot. Van Brabantse en Limburgse gemeenten met drugshandel en de Italiaanse maffia, tot hele landen die in de greep van corruptie en de georganiseerde misdaad zijn. Het effect is dat als boeven niets in de weg gelegd wordt ze steeds brutaler en zelfbewuster optreden. Dat is een proces dat gestopt moet worden omdat het uiteindelijk ook de integriteit van de goedwillenden aantast.

Bewustwording hierover is de eerste stap die gezet moet worden en het benoemen bij naam en toenaam van de boeven en hun daden is de tweede stap. Handelen door wetgeving en uitsluiting is de derde stap. Ideaal zou een pluk ze– wetgeving zijn die het door boevenstreken verkregen geld in beslag neemt en op een rekening stalt totdat het teruggeven kan worden aan de gedupeerden van de boevenstreek.

In het geval van de Russische Federatie zijn Putin en zijn bewind de boeven, en is het Russische volk de gedupeerde. De boeven stelen het land leeg ten koste van de inwoners. De boevenvangers zijn nationale politie- en inlichtingendiensten in het Westen die volgens traditionele opsporingsmethoden de daden van de boeven in kaart brengen en die informatie doorgeven aan hun nationale politici die een besluit kunnen nemen over verdere actie.

De boeven laten bewust een troebel beeld ontstaan doordat ze zich vermommen als politici. Door mimicry hebben ze hun boevenpet vervangen door een respectabele politieke pet. De politiek wordt ondergeschikt gemaakt aan de boevenstreken en de inwoners worden gegijzeld. De dubbele pet past de boeven uitstekend als dekmantel, bliksemafleider en uitvlucht. Dat laatste letterlijk om in het Westen te kunnen opereren en er bezit te kopen. Met het geroofde geld.

Dat maakt het voor politici van westerse landen die boeven willen laten vangen lastig om op boevenjacht te gaan. Ook omdat ze in voorkomende gevallen zijdelings zelf wel eens betrokken zijn geweest bij boevenstreken. Want hoe brandschoon zijn ze zelf? Of hoe integer is het systeem waarin ze opereren? Daarnaast worden ze in hun eigen samenleving onder druk gezet door bedrijven die zakendoen met de boeven en daarvan profiteren. Door winst voor hun bedrijf of steekpenningen voor hun eigen portemonee.

Zo smoort in het Westen de wil om boeven te vangen in relativiteit. De 100%-boef uit het Kremlin wordt gelijkgesteld aan de 10%-boef in Westminster, het Binnenhof, het Witte Huis of het Elysée. De 100%-boef laat in de eigen gecontroleerde staatsmedia niet na om de streken van de 10%-boeven aan de orde te stellen. Terwijl de streken van de 100%-boef in een continue publiciteitscampage in binnen- en buitenland worden uitgegomd en weggepoetst. Door staatsmedia die speciaal voor dat doel zijn opgericht.

Als uit opportunisme vervolgens de oppositie van de westerse 10%-boeven melding maakt van de streken van deze 10%-boeven dan heeft dat een drieledig effect: De herkomst van de informatie van de staatsmedia van de 100%-boef wordt verhuld; De informatie over de boevenstreken van de 100%-boef wordt aan de aandacht onttrokken; Ongelijksoortige informatie over appels en peren vertroebelt voor de nieuwsconsument het beeld over wat informatie is. Het gevolg is verwarring en het uitblijven van krachtige actie tegen de 100%-boeven.

Deze lijn van redenering maakt duidelijk dat het vooral een kwestie van politieke wil is om de 100%-boeven aan te pakken. Tot nu toe ontbreekt die wil en wordt de urgentie om hard op te treden niet ingezien. De zin om meer bevoegdheden te geven aan de inlichtingendiensten (via de sleepwet) of het neutraliseren van de door de Russische staatsmedia op Europa gerichte (des)informatie kan dan ook betwijfeld worden. Bij het ontbreken van hard, daadkrachtig en doelmatig handelen tegen de streken van de 100%-boeven kan er zelfs een afleiding in gezien worden om politiek niet hard op te treden.

Wat te doen? Hoe dan ook begint een andere aanpak met de bewustwording over de streken van de 100%-boeven. De informatie daarover kan door boevenvangers gegeven worden, maar dat overtuigt het brede publiek nauwelijks. Want opsporingsdiensten praten vanuit hun functie en belang. Ze hebben altijd de schijn tegen dat ze de streken van de 100%-boeven uitvergroten om meer geld en bevoegdheden voor de eigen dienst te krijgen. Westerse politici die onder druk staan van hun eigen bedrijfsleven en daar al veel te lang hun oren naar hebben laten hangen, ontbreekt het eveneens aan geloofwaardigheid. De Nederlandse politiek is pas geloofwaardig als het in het parlement in navolging van andere westerse landen een Magnitsky-wet invoert. Nu doet het Binnenhof aan symboolpolitiek.

Wat ons voorlopig rest is het geluid van de Russische oppositie. Dat bestaat uit de waarschuwing over wat er in de Russische Federatie gebeurt en hoe samenwerking met de 100%-boeven in het Kremlin de eigen samenleving kan besmetten. Deze activisten die hun eigen leven in de waagschaal stellen door te waarschuwen voor de streken van de 100%-boeven dragen de tragiek van het Russische volk in zich. Zoals Vladimir Kara-Murza.

Trump is een zetstuk in zijn eigen politiek en zakendoen. Nu het meest zichtbaar in zijn relatie tot de Russische Federatie

Het is simpel. President-elect Trump is een beroerde zakenman die van faillissement naar faillissement hobbelt en een grote schuldenlast met zich meedraagt. Dat laatste is een gangbare praktijk in de zakenwereld van overnames en fusies, maar bij Trump is iets anders aan de gang. Hij verbrandt schepen achter zich, zadelt ex-partners eenzijdig met verlies op en is gedwongen de vlucht vooruit te zoeken in de samenwerking met steeds marginalere partners. Tot en met de georganiseerde misdaad in de VS en de Russische Federatie. Want hij is in China en de Russische Federatie aanbeland voor financiële steun, omdat Amerikaanse banken hem niet meer lusten vanwege zijn onethische manier van zakendoen en het weglopen voor verantwoordelijkheid.

De vlucht vooruit joeg Trump de politiek in. Tegen zijn agressie waren zijn Republikeinse concurrenten en Hillary Clinton niet opgewassen. De Republikeinse kandidaten hadden zich onvoldoende voorbereid en vielen vooral elkaar aan. Clinton was een gebrekkige en beschadigde kandidaat die bijna even impopulair was als de in de geschiedenis van de VS meest impopulaire kandidaat Trump. Door deze zeer toevallige samenloop van omstandigheden kon Trump president worden, maar het valt niet te verwachten dat zoiets zich nog eens snel voordoet. Het is waarschijnlijk een eenmalig incident. Het is ook de vraag of Trump zijn termijn kan volmaken en tussentijds wordt afgezet. Het establishment van de Republikeinse partij lust hem rauw en wacht op het geschikte moment om hem te lozen. Om verder te gaan met de christelijk-conservatieve vice-president Pence. De aanleiding is snel gevonden: belangenverstrengeling tussen Trumps zakendoen en presidentschap, de nationale veiligheid en de relatie met de Russische Federatie en China, of het aanzien van de VS in de wereld.

De kern is het volgende. Trump is financieel afhankelijk van dubieuze personen in vele landen, waaronder de Russische Federatie. Die hebben hem in de tang. Maar het is niet zo dat hem door de machthebbers van China of de Russische Federatie het lid op de neus wordt gezet. Dat werkt indirecter. Want in landen als China en de Russische Federatie zijn politiek en zakendoen nauw met elkaar verweven. Het één volgt altijd uit het ander.

President Putin is met een geschat vermogen van 200 miljard dollar de rijkste persoon ter wereld. Maar hij kan politiek niet terugtreden omdat hij daarmee zijn onwettig verkregen vermogen niet kan handhaven. Hij wordt gegijzeld door zichzelf. Hetzelfde geldt voor zijn zakenpartners en kring van politieke getrouwen die van hem afhankelijk zijn voor hun rijkdom en hem daarom steunen om aan te blijven. Trump is door de afhankelijkheid van Russische geldschieters een middel om bij Putin in het gevlij te komen. Het wisselgeld Trump betaalt zich uit door dichter bij de kern van de macht in het Kremlin te komen. Trump is de fiche die wordt doorgeschoven in het casino zonder dat hij het zelf doorheeft. Maar hij gokt wel met de toekomst van Europa en de VS.

Voedt de afwijking of het tekortschieten van de traditie het wantrouwen in de politieke journalistiek? Het geval Donald Trump

Het rapport dat BuzzFeed op 11 januari 2017 tot woede van president-elect Trump publiceerde over diens banden met het Kremlin was al maanden bekend bij journalisten. David Korn van Mother Jones gebruikte het als bron voor een bericht van 31 oktober 2016. Maar niets gebeurde. De journalistiek onthield het publiek de analyse dat Trump in de achterzak van het Kremlin of de Russische georganiseerde misdaad (Mogilevich) zat. Zie hier voor die laatste aantijging. Journalisten stelden zich op het standpunt dat ze de feiten niet konden natrekken en daarom niet tot publicatie over konden gaan. BuzzFeed zei bij publicatie trouwens dat het niet in kon staan voor de waarheidsgehalte van genoemd rapport en waarschuwde de lezer daar vooraf voor.

Dat is de traditionele opvatting van journalistiek. De Code van Bordeaux (1954) die uit een vorig tijdperk dateert. Toen er nog geen sociale media bestonden en media overzichtelijker, eenduidiger, prestigieuzer, winstgevender en hiërarchischer waren. Die code gaat uit van (het checken van) feiten en het basisidee ‘we komen er samen wel uit’. Maar wat als vanwege omstandigheden de feiten niet gecheckt kunnen worden? En de inlichtingendiensten terughoudend optreden. Ofwel, wat als we er samen niet uitkomen en er toch een belangrijke maatschappelijke noodzaak is om te publiceren? In dit geval een aantoonbaar verband dat een presidentskandidaat wordt aangestuurd. En het te voorzien valt dat diens presidentschap de nationale veiligheid van de VS en andere landen ernstig in gevaar zal brengen. Omdat het Donald Trump niet vertrouwt deelt Israël nu al geen informatie meer met de VS omdat het vreest dat die bij Rusland of Iran terechtkomt.

Zoals een overzicht op de reacties van de publicatie van het rapport in Rolling Stone verduidelijkt vielen andere media over de politieke verslaggeving van BuzzFeed heen. Maar zoals Nate Silver in bovenstaande tweets zich afvraagt kwam dat omdat het afweek van de journalistieke code of omdat die code zelf faalde?

Silver meent het laatste, namelijk dat de journalistieke code zelf faalt. Dat klinkt aannemelijk. Die code zet de kwaadwillende ontregelaars namelijk op een gelijk niveau met de zoekers naar een feitelijke waarheid. Dat is onterecht omdat ontregelaars het makkelijker hebben en van zoekers naar waarheid meer geëist wordt omdat ze een volledig verhaal rond moeten krijgen. De lat wordt hoog gelegd als een waarschijnlijke verklaring voor het merkwaardige en afwijkende gedrag van Trump op een politiek belangrijk moment geen enkele rol kan spelen in het publieke debat. BuzzFeed meende een tussenweg gevonden te hebben door te publiceren en te waarschuwen dat de feiten niet geverifieerd konden worden. Of dat publicatie rechtvaardigt is onduidelijk.

Uitgekristalliseerd is de vraag die Silver stelt nog lang niet. Want wat moeten de voorwaarden zijn om te publiceren als feiten tekortschieten? Dat de traditionele, journalistieke code aan revisie toe is lijkt duidelijk.

Foto: Schermafbeelding van tweets van Nate Silver, 13 januari 2017.

Chinese Communistische Partij verrekent met politieke moorden

Zijn de leiders van de Chinese Communistische Partij gangsters? Niemand aan de top lijkt zeker van zijn leven. De feiten van de reportage komen uit een telegram uit 2007 van het Amerikaanse consulaat in Shanghai aan het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. Door WikiLeaks op 1 september 2011 gepubliceerd.

Doorgaans kloppen de feiten van de Amerikaanse telegrammen. Een deprimerend beeld doemt op van de leiders en de rechteloosheid in China. In lijn met de kritiek van Ai Weiwei over de zelfverrijking aan de top, het gebrek aan mensenrechten, het gebrekkige rechtssysteem en de desinteresse van de leiders in burgers.

In een bizar bijverhaal ligt WikiLeaks al enkele  dagen plat door zogenaamde DDos (distributed denial-of-service) aanvallen die er specifiek op zijn gericht om een netwerk onbruikbaar te maken. WikiLeaks speculeert over de timing van de aanvallen, tijdens de Olympische Spelen van Londen. Het kan de Amerikaanse regering zijn die de aanvallen uitvoert. Het kan ook een andere regering zijn, zoals de Chinese. Aan het Amerikaanse telegram uit 2007 werd juist de laatste dagen gerefereerd door The Epoch Times en China’s Forbidden News.

Foto: ‘Chinese officials at the 17th Party Congress on Oct. 21, 2007, in Beijing. The son of the former head of the regime’s anti-corruption body was killed to send a message to the father, says WikiLeaks. (Andrew Wong/Getty Images)’