Het is schrikaanjagend wat er gebeurt met het nomadische Museum Rotterdam dat voor vier jaar naar een tijdelijke locatie moet waar directeur Ingrid de Jager niet enthousiast over is. Het is het pand van het Scheepvaart- en Transport College aan de Wilhelminakade. Heeft het museum geen inspraak?
Maar het is nog erger volgens een bericht van het AD van 15 juni 2023:
Het Rotterdam Museum is uitgekleed en heeft blijkbaar niks meer over zichzelf te zeggen. De uitspraak ‘Een externe programmamaker stelt de tentoonstelling samen‘ die in september 2023 er al moet staan laat zien dat het Rotterdamse museumbeleid de bodem bereikt heeft van wat nog betamelijk is. Het Rotterdamse college laat dit willens en wetens gebeuren.
En dan nog wat. Uit het bericht blijkt dat Museum Rotterdam het oog heeft laten vallen op voormalig danspaleis Provimi op Katendrecht als overbrugging naar een definitieve plek. Maar stichting Droom en Daad heeft ook het oog op Provimi laten vallen.
Omdat Droom en Daad als schaduwmacht meer te zeggen heeft over het Rotterdamse kunst- en museumbeleid dan het college van Leefbaar, VVD, D66 en DENK is het wel duidelijk wie er aan het langste eind zal trekken: Droom en Daad. Deze stichting verstoort het evenwicht in het cultuurbeleid en maakt meer kapot dan je lief is.
Zulke rare dingen gebeuren in Rotterdam. Een historisch stadmuseum krijgt geen middelen om een tentoonstelling te maken en wordt door het college een externe programmamaker in de maag gesplitst. Samen met een ongewenste tijdelijke locatie.
Het zijn altijd de havenbaronnen die in Rotterdam met powerplay het laatste woord eisen. Niet alleen in de haven, maar ook in de museumsector. Dat is de wetmatigheid sinds de jaren 1930 waar sterke gemeentebesturen met moeite tegenstand aan kunnen bieden, maar zwakke gemeentebesturen zoals het huidige door worden weggespeeld.
Rotterdam, de werkstad waar achter de schermen zoveel geluld en in de museumsector steeds minder gepoetst wordt.
George Knight 